” ما همه آنان را بیرون می کشیم اما احتمال زیادی وجود دارد که برخی از آن ها بمیرند”. این ها جملاتی بود که غواصان داوطلب بریتانیایی و همکارانشان هنگام تصمیم گیری برای خارج کردن کودکان تایلندی ترسیده و ضعیف شده گرفتار در غارهای پیچیده تایلند و مربی فوتبال آن ها به مقامات تایلندی گفتند؛ ۱۳ نفری که در عمق نزدیک به ۵ کیلومتری یک غار تاریک و سیل زده گرفتار شده و هر لحظه امکان داشت غرق شوند. اما به لطف شجاعت و مهارت بی نظیر این غواصان، این پیشگویی ها و احتمالات ناخوشایند هیچ گاه به حقیقت بدل نشد و تمامی این ۱۳ نفر کاملاً سالم و بعد از هفته ها ترس و وحشت از دل غار بیرون کشیده شدند.
قبل از رسیدن این غواصان بریتانیایی به استان چیانگ رای تایلند؛ جایی که ۱۲ کودک تایلندی همراه با مربی شان در درون یک رشته غار عمیق و پیچیده گرفتار شده بودند، مقامات تایلندی و گروه نجات قصد داشتند این کودکان را برای ماه ها در درون غار نگهدارند تا با پایان فصل بارش باران های موسمی، بیرون کشیدن آن ها راحتتر صورت گیرد. اما با شروع باران های موسمی، بدتر شدن اوضاع جسمی و روحی کودکان گرفتار و کاهش سطح اکسیژن در درون غار، خیلی زود مشخص شد که تنها یک گزینه وجود دارد- یک عملیات نجات پیچیده و شجاعانه که چشم ها را در سراسر جهان خیره کرده و بیش از ۱.۰۰۰ غواص از جمله نیروهای ویژه نیروی دریایی تایلند، تیم هایی از سراسر جهان و چندین داوطلب بین المللی در آن شرکت داشتند.
کریس جول
امروز برای اولین بار، جیسون ۵۰ ساله و دوست ۳۵ ساله اش، کریس جول که یک غارنورد باتجربه است و هر دو توانسته بودند ۷ نفر از ۱۲ کودک تایلندی گرفتار در غار را نجات دهند از خطرات و ماجراهای ترسناک عملیات نجات می گویند؛ از این که چگونه نزدیک بود این عملیات به یک فاجعه بزرگ تبدیل شود و از برنامه ریزی های دقیقی که صورت گرفته بود. در داستان هایی ترسناک اما صادقانه،این غواصان بر این باورند که بر اساس محاسبات و بررسی ها، نگه داشتن این ۱۳ نفر در درون غار به مدت ۴ ماه بدون شک به مرگ آن ها منجر می شد. به گفته آن ها عملیات کارگذاشتن لوله های اکسیژن در مسیر غار هیچگاه به پایان نرسید و همین موضوع باعث شد که گزینه نهایی نجات مورد استفاده قرار گیرد.
جیسون مالینسون
جول می گوید که در آخرین عملیات نجات خود در این غار و در حالی که یکی از این کودکان را از دالان های تنگ و تاریک به سمت بیرون هدایت می کرد، طناب هدایتی از دست او جدا شد و وی به مدت بیش از ۴ دقیقه در فضایی تنگ و تاریک و بدون این که کوچکترین دیدی داشته باشد انتظار مرگ خود را می کشیده است. به گفته این غواصان ماهر، پروتکل های نیروهای ویژه دریایی تایلند کاملاً برای غواصی در غارهای اینچنینی نامناسب و غیرکاربردی بوده و همین موضوع باعث مرگ یکی از این نیروها در حین عملیات نجات شد. در ۳ روز پایانی عملیات نجات که با بیرون کشیدن هر ۱۳ نفر از درون غار همراه بود، برای کاهش استرس و اضطراب این کودکان مقادیر زیادی داروی کتامین به آن ها داده شد و زنده بیرون آمدن همه آن ها از این جهنم تاریک به چیزی فراتر از معجزه شبیه است که کمتر کسی انتظار آن را داشت.
مالینسون که اهل هادرسفیلد است و به عنوان یک کارگر ماهر در دودکش یک نیروگاه برق در ارتفاع بالا کار می کند، مشغول کار روزمره خود در این نیروگاه بود که پیامی برای شرکت در سخت ترین عملیات نجات از غاری که وی تا آن زمان در آن شرکت کرده بود فراخوانده شد. وی که بیش از ۳۰ سال تجربه غواصی و غارنوردی داشت از اعضای کمیته نجات غار بریتانیا بوده و از کسانی است که در صورت بروز مشکلاتی اینچنینی در سراسر جهان به کمک فرا خوانده می شود. او همراه با جول که او نیز برای پیوستن به دوستان غواصش، ریک استانتون و جان وولانتن که به تایلند رفته بودند و همان ها بودند که در روز دوشنبه، ۲ جولای، برای اولین بار این کودکان را پیدا کردند، به تابلند سفر کردند.
به محض رسیدن به این غارها در ۶ جولای، اولین ماموریت مالینسون و جول آشنایی بیشتر با تعدادی از دالان های تاریک این غار موسوم به «منجلاب» بود؛ ۶ بخش خطرناک از غار که کاملاً به زیر آب رفته و روی هم رفته بیش از یک کیلومتر طول داشتند، با نقاط باریک و تنگی که مهم ترین مانع خروج کودکان از غار بود. ماموریت بعدی آن ها آزمایش کیفیت اکسیژن در حال کاهش «حفره نهم» بود؛ جایی که کودکان تایلندی همراه با مربی شان در آنجان پناه گرفته و ۴ نیروی ویژه دریایی ارتش تایلند نیز در کنار آن ها مانده بودند. متاسفانه یک روز قبل از ورود مالینسون و جول، یکی از این نیروهای ویژه به نام سامان گونان هنگام تلاش برای کمک رسانی به این کودکان در یک حادثه غواصی و به دلیل خالی شدن کپسول اکسیژنش، کشته شده بود.
این دو به محض رسیدن به محل مذکور دریافتند که کیفیت و کمیت اکسیژن در محل پناه گرفتن کودکان اصلاً در شرایط خوبی قرار ندارد. مالینسون در این باره می گوید:” تنها کافی بود کاری فیزیکی مانند بیروتن کشیدن خود از آب به سمت دیواره شیب دار گل آلود غار بکند و این کار برای شما دردسرساز می شد زیرا به دلیل کمبود هوا خیلی زود به نفس نفس افتاده و بسیار بیشتر از حد معمول عرق می کردید. چیزی شبیه بودن در ارتفاع بالا بود”. وی که یک دفترچه یادداشت ضد آب همراه داشت به این نتیجه رسید که نوشتن پیام هایی کوتاه توسط این کودکان برای خانواده هایشان می تواند روحیه آن ها را به شدت بالا ببرد و برای خانواده هایشان که بیرون از غار انتظاری دردناک می کشیدند نیز امیدوار کننده باشد.
بعد از بررسی اکسیژن موجود در غار و اندازه گیری سطح اکسیژن موجود در خون کودکان، زمان آن رسیده بود که مالینسون و جول محل را ترک کنند. وی در مورد ترس و وحشتی که همه جار را فرا گرفت بود چنین می گوید:” وقتی که به اطراف غار نگاه می کردم، صدایی در پسِ ذهنم به من می گفت که این آخرین باری ست که این کودکان دیده می شوند. من و کریس به همدیگر نگاهی انداختیم و با خودم فکر کردم که آن ها در مخمصه بسیار بدی گرفتار شده اند. بیرون کشیدن این کودکان از اینجا کار بسیار بسیار سختی خواهد بود”. مقامات تایلندی ابتدا با پیشنهاد غواصان بریتانیایی برای خارج کردن هر چه سریع تر کودکان که البته می توانست به مرگ تعدادی از آن ها نیز بینجامد مخالفت کردند و بر این باور بودند که آن ها می توانند تا پایان فصل باران های موسمی در درون غار باقی بمانند.
غواصان بریتانیایی حاضر در عملیات نجات کودکان تایلندی
اما پس از مرگ غواص ۳۸ ساله تایلندی، مقامات تایلندی به این نتیجه رسیدند که باید به تذکرات و نظرات غواصان بریتانیایی توجه بیشتری داشته باشند. بدین ترتیب غواصان حرفه ای متعددی از سراسر جهان برای نهایی کردن عملیات نجات به تایلند فرا خوانده شدند. یکی از این افراد جاش برچلی ۲۷ ساله بود که در تعطیلات به سر می برد اما خود را به تایلند رساند و نفر دیگر نیز یک متخصص مهندی مکانیک و برق به نام کانر رو بود. آن ها ماموریت تعویض کپسول های اکسیژن ۴ غواص دیگر بریتانیایی در نقاطی خاص و همچنین انتقال کودکان در مسیرهای خشک و طولانی بین دالان های پر از آب را بر عهده گرفتند.
جول می گوید که در حین غواصی کردن همراه با این کودکان از آرامش آن ها شگفت زده شده بود. اولین بخش از مسیر نجات یک مسافت حدوداً ۳۰۰ متری کاملاً آبی بود که البته از نقاط دیگر کمی پهنای بیشتری داشت و این موضوع کار را آسان تر ساخته بود. کودکان تایلندی با زبان انگلیسی آشنایی نداشتند و غواصان بریتانیایی از کلماتی ساده مانند «OK» برای آرامش دادن به کودکان استفاده می کردند. آن ها هر بار یکی از کودکان را سانتیمتر به سانتیمتر در درون تونل های تنگ و تاریک به سمت جلو هدایت می کردند و گاهی مجبور بودند او را روی پشت خود سوار کنند. طنابی به بدن هر یک از این کودکان بسته شده و یکی از غواصها نوک طناب را در دست داشته و به سمت جلو حرکت می کرد در حالی که غواص دیگر پشت سر کودک بود.
حتی این غواصان مجبور شدند برای افزایش حس لامسه خود دستکش هایشان را در بیاورند تا بهتر بتوانند مسیر را درک کرده و محموله باارزش خود را بدون مشکل به بیرون هدایت کنند که این امر باعث ایجاد شدن زخم های زیادی روی دست های آن ها شد. به گفته مالینسون:” اگر بچه ها را به دیوار می کوبیدیم یا مشکلی برای کپسول اکسیژنشان پیش می آمد، آن ها می مردند. غیر از شنا کردن سریع و رساندن آن ها به فضای باز اکسیژن دار بعدی هیچ کار دیگری نمی توانستیم بکنیم. چندین ساعت طول می کشید تا هر یک از این پسربچه ها را به جایی می رساندیم که به نیروهای آمریکایی و تایلندی تحویل داده می شدند. مسافت بی سابقه ای بود؛ بیش از یک کیلومتر زیر آب که در برخی مناطق دید تقریباً صفر بود”.
در روز سوم و در حالی که ۴ کودک همراه با مربی شان در غار باقی مانده بودند، غواصان بریتانیایی به این نتیجه رسیدند که زمان بسیار کمی در اختیار دارند و تصمیم جدیدی توسط مالینسون گرفته شد. برخلاف اخبار رسانه ها، مربی فوتبال تایلندی، آخرین نفری نبود که از غار بیرون کشیده شد بلکه نفر نهم بود. مالینسون می گوید که هنگام نجات آخرین کودک،دید در آب به حدی پایین بود که اگر دست را در برابر صورت می گرفتی هم نمی توانستی آن را ببینی. ” ما باید کودکان را طوری نگه می داشتیم که صورتشان بسیار نزدیک صورت خودمان باشد، تا بدین ترتیب صورت ما قبل از صورت او با دیواره غار برخورد کند”.
این دو اگر چه سعی کردند که بر احساسات خود غلبه کنند اما به اعتراف خودشان در هنگام خارج کردن آخرین کودک بغض را در گلوی خود احساس کرده و زمانی که مادر کودکان تایلندی برای تشکر از آنان حاضر شدند آن ها نیز به گریه افتادند. روز گذشته ویدیویی از این کودکان و مربی فوتبالشان منتشر شده و وزیر بهداشت تایلند نیز اعلام کرد که انتظار می رود این کودکان روز پنج شبنه هفته جاری از بیمارستان مرخص شوند.
بدون نظر