بسیاری از ما در جلسه‌ها، همایش‌ها یا مجامعی حضور داشته‌ایم که سخنران‌ها با حروف و آواهای اضافه‌ای که در حرف‌هایشان داشته‌اند، تا حدی آزارمان داده‌اند.
به‌طور مثال، برخی افراد برای پر کردن فاصله میان کلمات دست به دامن آآآآآآآآآآآم، مثلا، می‌دونید، در واقع یا …. مسایلی از این دست می‌شوند که برای شنونده چندان خوشایند نیست.
برخی از این افراد به عمد سعی می‌کنند با افزودن کلمات و آواهای اضافی نظر مخاطب را جلب کنند که روش کاملا اشتباهی است. برخی هم از نتیجه کار خود آگاه نیستند و نمی‌دانند این گزینه‌های اضافی چه تاثیری روی ذهن مخاطب دارد.
یک سخنران قابل، باید روی تک‌تک کلماتی که استفاده می‌کند و نحوه انتقال پیام خود تمرکز کامل داشته باشد. وقتی شما عادات نادرستی در صحبت کردن داشته باشید، شنونده بیشتر از اینکه روی حرف‌هایتان تمرکز کند همه حواسش پرت تیک‌های شما می‌شود. نتیجه این امر هم چیزی نیست جز از دست دادن مخاطبین و شنیده نشدن حرف‌هایی که ممکن است برای آماده کردن آنها زمان زیادی را صرف کرده باشید.
برای اینکه با ۱۰ عادت اشتباه سخنرانی کردن و حرف زدن در مجامع عمومی آشنا شوید و جایگزین‌های مناسب آنها را بشناسید از شما دعوت می‌کنیم تا انتهای این مطلب با روزیاتو همراه باشید.
۱- آآآممم … می‌دونی …. آه … من منظورم اینه که …
این کلمات و آواهای پرکننده برای شنونده ناخوشایند هستند. وقتی نمی‌توانید حرف خود را بدون این عناصر بیان کنید، مخاطب تصور می‌کند ذهن مشوش و مرده‌ای دارید و در نتیجه به سخنان شما گوش نمی‌دهد.
سکوت کردن در میان جملات ایده بسیار بهتری است. به این ترتیب علاوه بر خودتان، مخاطب هم فرصت می‌کند به مسایل مطرح شده فکر کند و برای شنیدن مابقی سخنان تمرکز بیشتری داشته باشد.
شک نکنید که شنونده شما ترجیح می‌دهد بین کلماتتان سکوت باشد تا آواها یا کلمات پرکننده‌ای که تکرارشان حواس آدم را پرت می‌کند.
۲- تقریبا … به‌نوعی … شاید بتوان گفت …
وقتی قرار است در مورد موضوع مشخصی سخنرانی کنید استفاده از کلمات این‌چنینی به هیچ عنوان پسندیده و قابل قبول نیست. اگر در مورد موضوعی اطلاعات کافی ندارید یا در رابطه با مساله‌ای مطمئن نیستید، دلیلی ندارد برای آن سخنرانی کنید.
اگر هم موضوع برایتان شفاف و قاطع است، پس از واژه‌های شاید به‌نوعی، تقریبا یا نسبتا استفاده نکنید و با قطعیت نظرات خود را با دیگران به اشتراک بگذارید.
۳- سخنرانی با تُن صدایی که در انتهای جملات بالا می‌رود
وقتی در انتهای هر جمله تن صدای خود را بالا می‌برید مثل این است که می‌خواهید سوالی را از مخاطب بپرسید. همین مساله موجب سردرگمی شنونده می‌ود و نمی‌داند که دقیقا باید چه واکنشی نشان دهد یا چه برداشتی از حرف‌های شما داشته باشد.
اگر در مورد موضوعی اطمینان ندارید بهتر است اصلا آن را به زبان نیاورید. اما اگر مطمئن هستید آنچه می‌گویید درست و بی‌اشکال است، پس تن صدای خود را بالا نبرید که شنونده حس کند خودتان هم در این رابطه دو به شک هستید.
۴- رفتارهای جعلی و غیرواقعی
چرا باید کسی غیر واقعی بودن و فیلم بازی کردن را به واقعی بودن ترجیح دهد؟ بدون شک مردم دوست ندارند با کسی که خودش نیست ارتباط برقرار کنند. حتی اگر مجبور به صحبت کردن با چنین فردی باشید، این مکالمه خوشایند به‌نظر نخواهد رسید زیرا می‌دانید که این چهره واقعی نیست و فیلم بازی می‌کند.
همه مردم دوست دارند با خود واقعی دیگران ارتباط برقرار کنند و حتی اگر کپی برابر اصل فرد دیگری باشید، به دلشان نمی‌نشیند. در هر موقعیتی، سبک، رفتار، طرز حرف زدن و تیپ خودتان را داشته باشید.
۵- استفاده از اسلایدهای پاورپوینت و حجم زیادی از جملات
برخی از سخنران‌ها به جای اینکه خودشان حرف بزنند از اسلایدهای پاورپوینت و داکیومنت‌های متعدد استفاده می‌کنند که برای مخاطب به هیچ‌وجه خوشایند نیست.
اگر می‌خواهید روی استیج، عکس و متن به مخاطبان نشان دهید، بهتر است آنها را ایمیل کنید و وقت خود و دیگران را هدر ندهید. اگر نه، پس این اسناد تصویری را کنار گذاشته و به زبانی ساده به توضیح هرآنچه مدنظرتان است بپردازید.
اگر بنا به هر دلیلی مجبور به استفاده از اسلایدهای پاورپوینت هستید، سعی کنید جملات بسیار کوتاه و مختصر باشند.
۶- بلند کردن دست حضار
برای اینکه مطمئن شوید حضار به سخنرانی شما گوش می‌کنند یا خیر لازم نیست از آنها بخواهید تا فعالیت‌هایی همچون بلند کردن دست‌هایشان را انجام دهند. اگر قرار است مخاطبین در صحبت‌هایتان مشارکت کنند، به طریق دیگری آنها را وارد بحث کنید و تا حد امکان نخواهید که برای حرف زدن یا نظر دادن دست‌شان را بلند کنند.
۷- زیاد سوال پرسیدن
مردم در جلسه‌های سخنرانی شرکت می‌کنند تا جواب سوال‌هایشان را دریافت کنند نه اینکه خودشان پاسخ‌دهنده سوال باشند.
برخی از سخنران‌ها از این مساله غافل می‌شوند و با مطرح کردن پرسش‌های بی‌پایان سعی در جلب توجه مخاطبین خود می‌کنند. اما باید بدانید که این موضوع بیشتر باعث پرت شدن حواس شنونده‌ها خواهد شد و به هیچ عنوان خوشایند نیست.
برای شرکت دادن مخاطبین در صحبت‌های خود می‌توانید چند سوال کوتاه و محدود در خلال حرف‌هایتان مطرح کنید. اما در این کار زیاده‌روی نکنید.
۸- تشکر بیش‌از اندازه
برخی از افراد وقتی پشت میکروفن قرار می‌گیرند از همه عالم و آدم تشکر می‌کنند. فقط این را بدانید که این کار باعث نمی‌شود مردم شما را بیشتر دوست داشته باشند، بلکه برعکس، حوصله‌شان را سر می‌برید.
موضوع بحث تنها چیزی است که مخاطبین منتظر شنیدن آن هستند و از هر حاشیه یا متن اضافه‌ای گریزانند.
۹- داستان‌سرایی
همه افراد داستان‌گوهای خوبی نیستند. همه موضوعات را نمی‌توان به سبک داستانی بیان کرد. وقتی ماجراهای حاشیه‌ای و اضافی در سخنان خود می‌گنجانید، تنها واکنشی که باید انتظار داشته باشید این است: حالا که چه؟ … حالا این چه اهمیتی دارد؟ یا ….
به منظور جلب توجه مخاطبین لازم نیست حتما لطیفه و داستان تعریف کنید. می‌توانید از عکس یا ویدئو استفاده کنید یا روی برخی از جملات و حرف‌های خود تاکید ویژه‌ای داشته باشید. همیشه سعی کنید متفاوت از بقیه رفتار کنید.
۱۰- کلمات و جملات کلیشه‌ای
برخی از جملات و کلمه‌ها بسیار تکراری و حوصله‌سربر هستند. از جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: (جملات مقابل هر گزینه واکنش‌های احتمالی مخاطبین است)
من اینجا هستم تا به شما بگویم ….. مرسی که می‌گی چرا اینجایی
بگذارید بگویم … تو برای حرف زدن به اجازه من احتیاج داری؟
خب خبر خوب این است که … فکر می‌کنی گزارشگر یا روزنامه‌نگاری که اینجوری حرف می‌زنی؟
قطعا! … قطعا همیشه هم به معنی بله نیست.
کلام آخر
ما زمانی می‌توانیم یک سخنرانی موفق و کامل داشته باشیم که بدانیم دقیقا چه می‌گوییم و چه می‌کنیم.
برای بررسی و سنجش سخنرانی خود بهتر است از خود فیلم گرفته و آن را موردنقد قرار دهید. هر چه به کار و رفتار خود سخت‌گیرتر باشید، بیشتر می‌توانید در کار خود پیشرفت کنید. به این خاطر که عیب‌هایتان را پیدا کرده و در جهت برطرف کردن آنها تلاش خواهید کرد.
همچنین بهتر است سخنرانی‌های بقیه را هم ببینید و رفتار آنها را زیر ذره‌بین ببرید. با دنبال کردن سخنرانی افراد موفق در حوزه کاری خود می‌توانید روش‌های صحیح خوب سخن گفتن در همایش‌ها، کنفرانس‌ها یا نشست‌ها را بیاموزید.
بدون نظر