کره جنوبی چگونه کره جنوبی شد؟ «وزارت استارت آپ ها» در کره چه می کند؟

پیشرفت اقتصاد کره جنوبی، بر خلاف کره شمالی، مدیون شرکت های بزرگ خصوصی است.  شرکت هایی که خیلی از ژاپنی ها علاقمند به کار در آنجا هستند. کره جنوبی پس از جنگ جهانی دوم و پیروزی مقابل ژاپن، برای توسعه اقتصادی خود برنامه های متعددی در نظر گرفت. در ۲۲ جولای سال ۱۹۶۱ میلادی تاسیس هیات برنامه ریزی اقتصادی کره جنوبی تصویب شد و این نهاد با تدوین نخستین برنامه ۵ ساله توسعه در سال ۱۹۶۲ کار خود را آغاز کرد.

در برنامه ۵ ساله کره، بر ایجاد یک ساختار صنعتی خود کفا و لزوم پرهیز از مصرف گرایی تاکید داشت. در این برنامه، حوزه  هایی مانند برق رسانی، تولید انواع کود شیمیایی و پالایش نفت و صنعت نساجی و سیمان،‌مورد توجه بود. یکی دیگر از اقدامات مهم کره جنوبی برای مواجهه با چالش های خود در مسیر پیشرفت و دستیابی به رشد همه جانبه با چالش های خود در مسیر پیشرفت و دستیابی به رشد همه جانبه و متوازن، تاسیس سازمان پیشرفت KDI بوده است.

امروزه ، سیاست های دولت در راستای حمایت از استارت آپ ها قرار دارد. به طوری که در برنامه چشم انداز این کشور، اجرای یک هاب بزرگ کارآفرینی طی ۵ سال آینده پیش بینی شده است. یکی از ویژگی هایی که کره را به بهشت سرمایه گذاران تبدیل کرده است، سرعت اینترنت این کشور است که فرصت های منحصر به فردی را در کره ایجاد می کند که پیش از سایر نقاط دنیا، ابتدا کارآفرینان کره ای می توانند از انها استفاده کنند. متوسط سرعت دسترسی به اینترنت در سراسر کشور کره، ۵۰ مگابیت بر ثانیه است و وزارت استارت آپ ها، بر روند توسعه کارآفرینی دیجیتالی نظارت دارد.

ظهور یک غول

کره جنوبی سیاست های خویش را با هدف توسعه تجاری از سال ۱۹۶۴ آغاز کرد . این کشور ازسال ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۷ با اتخاذ استراتژیهای مناسب و تقسیم بندی زمانی صحیح به تقویت زیرساختهای اقتصادی و نیروی انسانی جهت دستیابی  به اهداف کلان توسعه ای برای ورود به بازارهای جهانی و افزایش ضریب رقابتی تولیدات صنعتی پرداخته و برنامه های توسعه خود را در قالب برنامه های ۵ ساله به مرحله اجرا در آورده است. کره جنوبی از سال ۱۹۹۸ همواره در تلاش برای افزایش و توسعه  اقلام تجاری و حفظ مازاد تجاری خود بود و تنوع بخشیدن به محصولات صادراتی و کیفیت آنان را نیز در دستور کار خود قرار داده است.

کشور کره همچنین در همین دوره وضعیت رقابتی صنایع را از طریق توسعه فنآوری های جدید ، تسهیل نمودن صنعت خدمات رسانی اطلاعاتی و تاسیس موسسات تحقیقات و توسعه (R&D ) تقویت نمود . در نتیجه اقدامات فوق، صادرات کره را در پنج بخش: نیمه هادی ها ، صنایع خودروسازی، وسایل ارتباط سیار تلفن همراه ، رایانه و کشتی افزایش داد.
بازار مصرف حدود ۴۵ درصد از تولیدات کره کشورهای چین ، ژاپن و آمریکا است.

کره قبلاً برنامه ریزی کرده بود که در سال ۲۰۰۸ درآمد سرانه خود را به ۲۰ هزار دلار ( با رویکرد افزایش حجم صادرات تا سقف ۴۰۰ میلیارد دلار) برساند که در سال ۲۰۰۸ درآمد سرانه به ۲۱ هزار دلار و صادرات به ۴۲۰ میلیارد دلار افزایش و از پیش بینی ها فراتر رفت. اما در اواخر سال مذکور، بحران مالی و اقتصادی جهانی اقتصاد کره را نیز متاثر ساخت و سال ۲۰۰۹ میلادی سال رکود اقتصاد جهانی گردید.

با این حال طی سال های اخیر اقلام صادراتی متنوع شده و محصولات صنایع IT و BT براساس تقاضای بازار جهانی تولید و تا سقف ۸۰۰ قلم افزایش یافت. تجارت الکترونیکی به ۷۰ درصد افزایش یافت و اکنون که در پایان سال ۲۰۱۸ هستیم، همچنان این کشور یکی از سردمداران اقتصاد فناورانه و خلاقانه آسیا است.

کمپانی معروف کره نظیر سامسونگ، ال جی و هیوندایی، هانجین، اس کی، کیا و …. یکی از قوی ترین بازیگران جهانی در عرضه صنایع الکترونیک، خودرو، ماشین آلات، فولاد، پتروشیمی، ساخت و ساز و غیره است. این کشور دارای بزرگ ترین برنامه‌های رشد سبز در جهان محسوب می شود. دولت و شرکتهای کره ای همواره در حال سرمایه گذاری در بخش های مبتنی بر رشد سبز نظیر انرژی سبز، تکنولوژی های کم انرژی بر و دیگر فناوری های مربوطه مخصوصاً در بخش های کشتی سازی، خودرو سازی و فناوری اطلاعات می‌باشند.

وقتی خانواده های پول داره  کره جنوبی به داد اقتصاد رسیدند

حضور شرکت های چاپیول به پیشرفت اقتصادی این کشور به شدت کمک کرده است. به طوری که کاشناسان، پیشرفت  اقتصاد کره را تنها به دلیل حضور این شرکت  ها می دانند. اقتصاد کره جنوبی با هلدینگ های خصوصی به نام  چایبول  ها یا به عبارت دیگر، مجموعه شرکت هایی که توسط یک خانواده کنترل می شود اداره می شود. گروه های صنعتی مثل هیوندای، سامسونگ، کیا، ال جی، کوموهو و غیره از نمونه های این خانواده های پرنفوذ و تاثیرگذار در اقتصاد این کشور هستند. چابیول ها در کشور کره جنوبی معادلی برای شرکت های خوشه ای است. قدرت های خانوادگی که نسل به نسل دست به دست می شوند.

چایبول ها چگونه قدرتمند شدند؟

چایبول ها پس از جنگ کره، قدرت گرفتند. پس از پایان جنگ، مقامات وام هایی از طریق صندوق های امدادی و وام های ارزان را به بازرگانانی که وعده بازسازی اقتصاد کشور را داده بودند اهدا کردند. همچنین دولت از صنایع داخلی در رقابت  با  شرکت های خارجی محافظت و حمایت کرد. به همین ترتیب، چایبول نقش مهمی در تبدیل کره جنوبی به غول صنعتی در دهه های بعد داشت. اما این راهکار، نامتعادلی را در اقتصاد این کشور افزایش داد. پولی که حق افراد معمولی بود ، اغلب به دست خانواده های ثروتمند رسید و باعث خشم شدیدی شد که تا امروز ادامه دارد.

بعضی معتقدند که موفقیت chaebol ها به دلیل هنکاری نزدیک با دولت بوده  است. ده ها سال حمایت در قالب یارانه ها، وام ها و مشوق های مالیاتی از سوی دولت، آنها را به یکی از رکن های اصلی اقتصادی کره جنوبی تبدیل کرده است. اگر  چه بیش از  ۴۰ شرکت در  قالب چایبول ها در کره فعالند، اما تنها ۵ شرکت ، اقتصاد کره را تحت تاثیر قرار دادند. ۵ شرکت تقریبا نیمی از ارزش بازار سهام  کره را به خود اختصاص داده اند.

چایبول ها اکثر سرمایه گذاری  های کره جنوبی در زمینه تحقیق و توسعه را هدایت می کنند و مردم را در سراسر جهان استخدام می کنند.

سامسونگ بزرگ ترین چایبول کره جنوبی

در سال ۱۹۳۸ میلادی تاسیس شد. سودآوری چایبول کره است و بیش از ۱۴ درصد تولید ناخالص داخلی را به خود اختصاص داده است. با گذشت زمان، چایبول وارد بخش های جدید صنعتی شد و جایگاهی را در بازارهای سودآور خارجی پیدا کرد به طوری که سوخت بیشتری برای موتور رشد کره جنوبی فراهم کرد. درامدهای صادرات این کشور از ۴ درصد تولید ناخالص داخلی به ۴۰ درصد در سال ۲۰۱۶ میلادی رسید.

از کره جنوبی و سنگاپور و روش های خصوصی سازی در این کشورهای دانش بنیان میتوان درس های فراوان یاد گرفت و برای توسعه اقتصاد و فناوری و فرهنگ در ایران عصر ۱۴۰۰ استفاده کرد. از ایده تاسیس وزارت استارت آپ های در کره جنوبی میتواند الگو برداری کرد و برای مدیریت  راهبردی شرکت های کوچک و متوسط و دانش بنیان ایرانی، سازمانی مختص این فعالیت ها اختصاص داد که نیاز امروز ایران است.