۱۰ بازسازی سینمایی که بسیار بهتر و موفق تر از نسخه اورجینال بودند [قسمت دوم]

«نسخه اورجینال بسیار بهتر بود!». این اولین جمله ای است که پس از بحث در مورد جدیدترین تلاش هالیوود برای بازسازی سینمایی یک فیلم قدیمی انتظار دارید از طرف مقابلتان بشنوید و البته دلایل خوبی برای این انتظار وجود دارد. در اغلب موارد، نسخه بازسازی شده از لحاظ کیفیت در مقامی بسیار پایین تر از نسخه اورجینال قرار می گیرد به نحوی که از خود خواهید پرسید آیا سازندگان نسخه بازسازی شده به واقع دلیل جذابیت فیلم اورجینال و کشش سینماروها به آن را درک کرده اند یا خیر؟

که البته جواب این سوال در این موارد ناموفق منفی است. اگر چه این موضوع به معنای خالی شدن ذهن فیلمسازان از ایده های جدید و خاص برای ساخت فیلم نیست اما نمی توان بازسازی های سینمایی را نیز آثاری بی ارزش و تکراری دانست. حتی با یک گروه فیلم سازی باهوش و با استعداد می توان این فیلم های قدیمی را در غالب یک بازسازی بسیار بهتر و با کیفیت تر به بیننده نشان داد. اگر حرف ما را باور ندارید بهتر است با ادامه مطلب همراه باشید و با ۱۰ بازسازی سینمایی که بسیار بهتر از نسخه ای اورجینال خود بودند آشنا شوید.

قسمت اول این مطلب را از طریق این لینک مطالعه نمایید.

۶- مردی که زیاد می دانست (۱۹۵۶)

نسخه سال ۱۹۵۶ از فیلم «مردی که زیاد می دانست» (The Man Who Knew Too Much) نمونه ای نادر از بازسازی هایی است که در آن یک کارگردان فیلم خود را از نو بازسازی می کند. بله درست خوانده اید! آلفرد هیچکاک، کارگردان افسانه ای تاریخ سینما خود پشت بازسازی تریلر اورجینال خود در سال ۱۹۳۴ قرار داشت، اگر چه در ابتدا با نقدهای نسبتاً منفی مواجه شد. نسخه دوم این فیلم که در سال ۱۹۵۶ ساخته شد هم از لحاظ داستان و هم سبک روایی با فیلم اورجینال متفاوت است و البته فیلمی بسیار ساختار یافته و مرتب تر نیز به شمار می آید.

نه تنها فیلم برداری تکنیکالر بر زیبایی این فیلم نسبت به نسخه قبلی افزوده است بلکه جیمز استورات و دوریس دی نیز رابطه زن و شوهری بسیار جذاب تر و عمیق تری را نسبت به لزلی بنکس و ادنا بست در نسخه اول فیلم نشان می دهند. اگر چه نسخه سال ۱۹۳۴ از سیر داستانی سریع تر و فضای کاملاً بریتانیایی سود می برد اما نسخه دوم بسیار تاثیرگذارتر بوده و بیشتر به یک فیلم پر زرق و برق با بودجه ای هنگفت شبیه است. در پایان شاید هیچ کس بهتر از خود هیچکاک نتوانسته باشد تمایز بین این دو فیلم را متوجه شده باشد که در مورد تفاوت این دو چنین می گوید:«می توانیم بگوییم که نسخه اول توسط یک کارگردان آماتور بااستعداد و نسخه دوم توسط یک کارگردان حرفه ای ساخته شده است».

بیشتر بخوانید: ۱۰ فیلم تریلر و هیجان انگیز برتر قرن ۲۱ که باید حتما ببینید [قسمت دوم]

۷- موجود (۱۹۸۲)

فیلم ترسناک علمی تخیلی کریس نایبی با عنوان «موجودی از دنیای دیگر» ( The Thing From Another World) ساخته سال ۱۹۵۱ اقتباسی بسیار متعهد و وفادار به رمانی کوتاه از جان دبلیو کمپبل با عنوان «چه کسی به آنجا می رود؟» ( Who Goes There?). با این وجود سناریویی که توسط چارلز لدرر نوشته شد و با مشارکت بن هشت و هاوارد هاکس به مرحله تولید رسید، در کمال ناباوری و بدون دلیلی خاص ترسناک ترین عنصر داستان کمپبل را حذف کرد: توانایی موجود فضایی در تقلید چهره کسانی که با او تماس پیدا می کردند.

بدین ترتیب اگر چه نسخه سال ۱۹۵۱ دارای لحظات ترسناک متعددی بود اما با جایگزینی تهدید فرازمینی رمان کمپبل با یک هیولای رها شده نتوانست روح ترسناک رمان کمپبل را به تصویر بکشد. برای بازسازی این فیلم با عنوان «موجود» (The Thing) در سال ۱۹۸۲، جان کارپنتر هنگامی که می خواست به موجود خوفناک مهروف داستان بپردازد به رمان اصلی کمپبل رجوع کرد که تعلیق و تنش را به حدی غیرقابل تحمل رساند. با بهره گیری از عدم اعتمادی که بین شخصیت مک کریدی (کرت راسل) و دیگر بازماندگان گرفتار شده در قطب جنوب بعد از اطلاع از اینکه موجود مرگبار در میان آن هاست و خود را در قالب یکی از آن ها مخفی کرده، بوجود می آید، فیلم کارپنتر به خوبی توانست پارانویا و وحشتی که می تواند در بین جوامع ایزوله و دورافتاده ایجاد شود را به زیبایی و تاثیرگذاری بی نظیری به تصویر بکشد.

بازسازی سینمایی «موجود» در زمان خود آن چنان که شایسته بود مورد توجه قرار نگرفت- نقدهای فیلم اکثراً منفی و ضعیف و فروش فیلم نیز قابل توجه نبود- که می توان آن را نتیجه جلوه های کاربردی ترسناک و البته بی نقص رای بوتین و تیم همکاران او در ساختن هیولای خونخوار فیلم دانست. خوشبختانه در سال های پس از اکران فیلم، بازسازی سینمایی «موجود» جایگاه یک فیلم کالت را یافت و امروزه نیز همواره به عنوان یکی از بهترین فیلم های ترسناک تاریخ سینما از آن یاد می شود.

بیشتر بخوانید: ۱۰ فیلم عاشقانه تاثیرگذاری که تماشای آن‌ها در دوران عشق و عاشقی توصیه می‌شود

۸- مخمصه (۱۹۹۵)

درام جنایی «مخمصه» (Heat) در سال ۱۹۹۵ در واقع بازسازی سینمایی یک اپیزود آزمایشی طولانی برای یک سریال تلویزیونی به نام «سقوط لس آنجلس» (L.A. Takedown) بود که هیچگاه ادامه نیافت. مایکل مان بدون این که از این شکست و نقدهای منفی منتقدان نسبت به «سقوط لس آنجلس» ناامید شود، توانست این پروژه را در قالب یک فیلم بزرگ و فراموش نشدنی بازسازی نماید و همه نیز موافقند که بازسازی سینمایی داستان بسیار فراتر از نسخه تلویزیونی آن بود.

مایکل مان به عنوان نویسنده و کارگردان این فیلم، تمرکز خود را بر روی نسخه اولیه و طولانی تر سناریو «سقوط لس آنجلس» قرار داده و بدین ترتیب بسیاری از داستان های فرعی که در نسخه تلویزیونی سال ۱۹۸۹ حذف شده بود در سناریو «مخمصه» دخالت داده شد. همچنین او دقت و کنترل بیشتری بر روی نحوه فیلم برداری صحنه ها و تدوین آن ها و همچنین سبک روایی داستان صرف کرد که به یک سبک داستان پردازی بسیار قوی تر و جذاب تر منتهی شد. علاوه بر این، مان توانست از نهایت استعداد بازیگران ستاره ای مانند آل پاچینو، رابرت دنیرو، وال کیلمر و ناتالی پورتمن جوان برای نشان دادن کوچکترین جزییات و واقعی ترین حرکات و احساسات بین دزد و پلیس های داستان سود ببرد.

به این همه دقت و استادی در بازیگری و کارگردانی باید فیلمبرداری ماهرانه و فریبنده دانته اسپینوتی و موسیقی متن کنترل شده الیوت گولدنتال را اضافه کنید و بدین ترتیب می توان دلیل این که «مخصمه» به عنوان یکی از بهترین فیلم های جنایی تاریخ سینما مورد تحسین قرار گرفته است را درک کرد، در حالی که «سقوط لس آنجلس» فیلمی کاملاً فراموش شده است.

۹- یازده یار اوشن (۲۰۰۱)

اگر تنها بخواهیم یک چیز در مورد دو نسخه فیلم «یازده یار اوشن» (Ocean’s Eleve) بگوییم این است که این دو به شدت بر کاریزما، ارتباط جذاب و جذابیت فردی بازیگران ستاره فیلم متکی هستند. این موضوع در پایان مشابه بین فیلم پرهیجان لوییس مایلستون در سال ۱۹۶۰ و بازسازی سینمایی آن توسط استیون سودربرگ در سال ۲۰۰۱ دیده می شود، هر چند نسخه اورجینال بسیار بهتر و سرتر از نسخه اخیر است. با این وجود، داستان سرقت سودربرگ بسیار جمع و جورتر است در حالی که جذابیت و هیجان دلچسب آن هیچگاه بر تنش خود سرقت سایه نمی افکند.

علاوه بر این، شخصیت دنی اوشن و همکاران نامتجانس و متفاوتش که گروه سرقت را تشکیل می دهند بسیار توسعه یافته تر و به طور کلی دوست داشتنی تر و بالغ تر هستند. اما تفاوت بزرگ بین دو نسخه سینمایی «یازده یار اوشن» این است که مایلستون گروهی خواننده را برای انجام سرقت دور هم جمع کرده بود و سودربرگ گروهی بازیگر حرفه ای را. این موضوع را به مثابه توهینی به گروه Rat Pack متشکل از ستارگانی مانند فرانک سیناترا، دین مارتین یا سامی دیویس جونیور که باعث زرق و برق فیلم مایلستون شده بودند محسوب کرد زیرا منظور ما این است که ستارگان فیلم او را گروهی خواننده و هنرمند عرصه موسیقی و نه بازیگرانی حرفه ای تشکیل داده بودند.

از طرف دیگر، بازسازی سینمایی سال ۲۰۰۱ از بازیگران سرشناسی مانند جرج کلونی، برد پیت و مت دیمون سود می برد که همگی صرفاً به عنوان بازیگر شناخته می شوند و کنترل و مهارت بسیار خوبی نیز در حرفه خود دارند. این بدان معناست که آن ها نه تنها از جذابیت لازم برخورداند بلکه هنر و قدرت بازیگری آن ها نیز بر تاثیرگذاری و زیبایی بازی آن ها می افزاید.

۱- دروغ های حقیقی (۱۹۹۴)

در بازسازی سینمایی «دروغ های حقیقی» (True Lies) در سال ۱۹۹۴، جیمز کامرون به سراغ هسته داستان فیلم فرانسوی «مجموع» (La Totale!) ساخته سال ۱۹۹۱ رفته و سبک فیلمسازی خود را به آن تزریق می کند. این موضوع به معنای افزایش عناصر اکشن و شوخ طبعی های بیشتر نسبت به فیلم اورجینال بود، هر چند می توان به احساسات کارتونی نسخه کامرون در مواردی خاص نیز می توان اشاره کرد.

بدین ترتیب می توان گفت این فیلم نیز مانند دیگر همکاری های کامرون و شوارتزنگر با موفقیت همراه بود زیرا کامرون یکی از معدود کارگردانانی بود که توانست از مولفه های کمیک بازی شوارتزنگر و جثه بزرگ او به خوبی و در زمان مناسب، به صورت همزمان استفاده نماید. جَیمی لی کورتیس نیز بار عاطفی و عاشقانه فیلم را به خوبی به دوش می کشد و بدین ترتیب جذابیت و کشش فیلم «دروغ های حقیقی» با فیلم فرانسوی اورجینال قابل مقایسه نیست. اگر چه نسخه کامرون کمتر نکته بین بوده و گاهی مضحک می شود اما شاید کامرون به هیچ شکل دیگری نمی توانست چنین فیلمی موفق با داستانی جذاب بسازد.

بیشتر بخوانید:۱۰ فیلم ترسناک علمی تخیلی برتر و دیدنی قرن ۲۱ را بشناسید [قسمت دوم]