شاهکارهای بازیگری؛ ۱۰ نقش آفرینی برتر و فراموش نشدنی تاریخ سینما [قسمت دوم]

نقش آفرینی های یک فیلم مانند صورت و ظاهر برجسته یک فیلم هستند. شاید بازی های ارائه شده در یک فیلم هویت آن را نسازند اما مهم ترین چیزی است که توجه بیننده را هنگام تماشای یک فیلم به خود جلب کرده و با همین نقش آفرینی است که این فیلم ها در ذهن مخاطبان ماندگار می شوند. وقتی که چنین اتفاقی رخ دهد بازی ماهرانه و بی نظیر یک بازیگر زن یا مرد، بیش از هر چیز دیگری مسئول موفقیت فیلم شناخته خواهد شد. در حالی که یک نقش آفرینی موفق می تواند تنها در درون یک فضای بزرگ تر از یک داستان باکیفیت و تحت رهبری یک کارگردان بااستعداد رخ دهد، بازیگری که در نقش شخصیت اصلی قرار می گیرد سهمی انکار نشدنی و عمده در زیبایی های یک فیلم خواهد داشت.

این لیست به تعدادی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما تعلق دارد و به بازیگرانی که با ایفای نقشی خاص به چهره هایی ابدی و فراموش نشدنی در تاریخ سینما تبدیل شدند. یک نقش آفرینی باکیفیت، بخشی محسوس از یک فیلم بزرگ است که مخاطبان را درگیر خود می سازد و زمانی که به یاد آوردن این نقش آفرینی لبخندی را روی لبان مخاطب ایجاد می کند و یا وقتی که جزییات واقعی آن با شور و هیجان در میان تعدادی از سینماروها مورد بحث قرار می گیرد، آن نقش آفرینی را می توان افسانه ای و فراموش نشدنی نامید. در ادامه با ۱۰ مورد از بهترین و فراموش نشدنی ترین نقش آفرینی های تاریخ سینما که از استعداد بازیگری جمعی از بهترین بازیگران تاریخ سینما نشأت می گیرد همراه باشید.

قسمت اول این مطلب را از طریق این لینک مطالعه کنید.

۵- مریل استریپ در «انتخاب سوفی»

یکی از دلایل اینکه مریل استریپ به بازیگری چنین دوست داشتنی و جذاب تبدیل شده این است که هر نسلی از عاشقان فیلم یک نقش آفرینی خیره کننده از او دیده اند. کارنامه کاری با کیفیت بالای ثابت اوا باعث شده که هر کسی دلیلی برای دوست داشتن این نابغه دنیای بازیگری داشته باشد. مخاطبان مدرن شاید اطلاع بسیار کمی از کارهای بسیار جذاب و دیدنی این بازیگر از جمله فیلم «انتخاب سوفی» (Sophie’s Choice) در سال ۱۹۸۲ داشته باشند اما نقش او در این فیلم هنوز هم بهترین و تاثیرگذارترین نقش آفرینی است که در میان تمامی نقش آفرینی های بی نقص مریل استریپ می درخشد.

او در این فیلم شادی افسار گسیخته، اضطراب فلج کننده، درماندگی ویرانگر و تلخ و احساس ضعف را در هر صحنه ای پس از دیگری در برابر چشمان ما مجسم می کند. ادای دیالوگ ها توسط استریپ به عنوان یک لهستانی زبان که در حال یاد گرفتن زبان انگلیسی است انسان را به حیرت وا می دارد و آلمانی صحبت کردنش نیز کاملاً بی نقص به نظر می رسد. بازی او در این فیلم یک نقش آفرینی از همه منظر باور نکردنی است که هیچ کسی جز مریل استریپ نمی توانست به این خوبی و کیفیت همه این عناصر و جنبه ها را با هم ترکیب کند.

۴- مالکوم مک داول در «پرتقال کوکی»

طرفداران فیلم «پرتقال کوکی» (A Clockwork Orange) چه بازیگر دیگری غیر از مالکوم مک داول را می توانند در نقش الکس تصور کنند؟ اگر چه به نظر می رسید که مک داول از چالش بازی در چنین نقشی تنفرانگیز نهایت لذت را می برد اما این نقش، بدون شک، برای وی یک وظیفه طاقت فرسا و سخت بوده است. بازی که او در فیلم کلاسیک استنلی کوبریک انجام می دهد، جزئی غیرقابل انکار و غیرقابل نادیده گرفته شدن از چیزی است که باعث شد «پرتقال کوکی» به چنین فیلمی نمادین و پرقدرت تبدیل شود. به عنوان یک جنایتکار بسیار دیوانه و بیمار و در نقش یک شخصیت متظاهر نادم و پرتملق، مک داول هر ذره انرژی که در خود دارد را در قالب شخصیت الکس می ریزد.

او دیالوگ ها و واژگان مورد استفاده شخصیت الکس را به شکلی غیرعادی از آنِ خود می سازد و با چنان اعتمادی دیالوگ ها و اعمال الکس را به اجرا می گذارد که به هیچ عنوان فکر نمی کنید مک داول در حال بازی کردن است. الکس شخصیتی است که قرار است مخاطبان از او متنفر باشند از این رو حتی تلاشی اندک نیز می توانست او را به این حس شخصیتی برساند. با این وجود، الکس هنوز هم یک شخصیت جذاب است و مک داول نیز هیچگاه برای لحظه ای مخاطب را ناامید نمی سازد. آتشی که در چشم های اوست لحظه ای فروکش نمی کند و ذهن زیرک او به نقشه کشیدن و محاسبات خود با یک شادی دیوانه وار ادامه می دهد. این فیلم بهترین نقش آفرینی مک داول است و یکی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما.

۳- مارلون براندو در «اتوبوسی به نام هوس»

نام مارلون براندو بزرگ همواره با سبک بازیگری موسوم به متد اکتینگ عجین بوده و خواهد بود، سبکی از بازیگری که خود در تعریف آن بسیار نقش داشت و متعاقباً این سبک بازیگری نیز از جهات مختلف به تشریح شخصیت این بازیگر افسانه ای دنیای سینما کمک کرد. براندو تجسم بخش رویکردی به بازیگری بود که در جستجوی کشف واقعیت احساسی در یک موقعیت خاص و به تصویر کشیدن واقعی و دقیق آن احساس برای مخاطب بود. در فیلم «اتوبوسی به نام هوس» (A Streetcar Named Desire)، براندو چنان به طور کامل تجسم شخصیت استنلی است که بسیاری از مردم برای همیشه شخصیت براندو را با مخلوق تنسی ویلیامز اشتباه گرفتند.

با زیرپیراهنی سفید و همیشه کثیف، زیر لب حرف زدن های تقریباً نامفهوم و خشونت کلی، مارلون براندو در نقش استنلی کوالسکی به نماد کلیشه ای شخصیت مردان آمریکایی فیلم های بعد از خود تبدیل شد. و چه کسی می تواند صحنه ایستادن براندو در زیر باران و فریاد های استلا! استلا! یش، چنان که احساس می کنید زندگی اش به استلا وابسته است را فراموش کند؟ جالب این که درک عموم از شخصیت براندو با چیزی که او از خود در فیلم «اتوبوسی به نام هوس» به نمایش گذاشت در هم تنیده شده است.

این تصویری بود که براندو بخش زیادی از دوران کاریش را صرف دور نگه داشتن خود از آن کرد و البته درمانی برای بی میلی ذاتی اش نسبت به هالیوود نبود. با این وجود، همه ما براندوی استنلی کوالسکی را دوست داریم و بازی او در این نقش چیزی است که هیچگاه فراموش نمی شود.

۲- دانیل دی لوییس در «خون به پا خواهد شد»

هیچ کسی به اندازه دانیل دی لوییس به نقش هایش تعهد ندارد. شاید درست تر این باشد که بگوییم او به شخصیتش بالاترین تعهد را دارد، زیرا همه می دانند که دانیل دی لوییس برای تحقیق در مورد نقش هایش ماه ها یا سال ها به تحقیق می پردازد و در ادامه در طول مدت فیلم برداری از شکستن شخصیتش و بیرون آمدن از آن امتناع می کند. در حالی که این عادت و سبک بازی، کار کردن با وی را در برخی مواقع سخت کرده است اما کدام کارگردان چنین سردردهایی را برای کیفیت بالای نقش آفرینی هایی که دانیل دی لوییس به طور مداوم و ثابت از خود ارائه می دهد تحمل نمی کند؟

در «خون به پا خواهد شد» (There Will Be Blood)، دی لوییس به اوج کمال حرفه بازیگری خود می رسد و استانداردهای جدید را در زمینه کمال بازیگری برای دیگر بازیگرانی که در آینده پای در مسیر کاری او می گذارند تعیین می کند. روشی که او برای غرق کردن خود در هر جنبه از شخصیت دانیل پلین ویو به کار می گیرد فراتر از باور است و دی لوییس طوری حرکت می کند که انگار توسط روح شخصیتش تسخیر شده است. دی لوییس، تنفر، جاه طلبی و انسانیت مرموز پلین ویو را در مسیر کانالیزه می کند که از همان ابتدا ما را به حیرت وا می دارد و حتی بعد از بارها تماشای فیلم نیز همچنان به حیرت زده کردن ما ادامه می دهد.

۱- ماریا فالکونتی در «مصائب ژاندارک»

ماریا فالکونتی در فیلم «مصائب ژاندارک» (Joan of Arc) بازی از خود ارائه داده که سال های سال به یاد خواهد ماند. نمی توانید اسم او را در تیتراژ فیلم های زیادی ببینید اما بازی او در این فیلم باعث شد که فالکونتی برای همیشه در دنیای سینما جاودانه شود. راجر ایبرت بزرگ در نقد خود بر فیلم چنین می نویسد: «هیچوقت نخواهید توانست تاریخ فیلم صامت را درک کنید مگر این که صورت رنی ماریا فالکونتی را درک کنید…. و دیدن فالکونتی در مصائب ژاندارک درایر در سال ۱۹۲۸ نگاه کردن به درون چشم هایی است که هیچگاه شما را رها نخواهند کرد». او شایستگی هر ذره از تحسینی که در طول این سال ها در مورد بازی او در این فیلم صورت گرفته را دارد.

در فیلم های صامت، صورت بازیگر باید به طور طبیعی به انتقال چیزهایی که کلمات و صدا نمی توانستند انتقال دهند کمک می کرد. بازی فالکونتی در این فیلم به اندازه خود شخصیت ژاندارک نمادین است و ارائه چنین بازی در یک فیلم صامت بدون هیچ تسهیلات مدرنی برای کمک نقش آفرینی، باعث شده که او افتخار قرار گرفتن در رتبه اول بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما را به دیگر افتخارهای بازی اش در «مصائب ژاندارک»بیفزاید.