شاید شما هم تاکنون مانند نویسنده این مطلب بارها از خود پرسیده باشید که زندگی در آلاسکا، به عنوان یکی از سردترین نقاط کره زمین و جایی که سیکل شب و روزش با آنچه که ما تجربه می کنیم متفاوت است، چگونه پیش می رود. اکنون می خواهیم به این سوال پاسخ دهیم.
شهر «اوتکیاگویک» (Utqiaġvik) در آلاسکا، شمالی ترین شهر در ایالات متحده، هر ساله یک شب قطبی را تجربه می کند، شبی که از اواسط ماه نوامبر آغاز شده و در اواسط ماه ژانویه به پایان می رسد. این موضوع بدان معنی است که وقتی خورشید در ماه نوامبر غروب می کند، ساکنان این شهر واقع در آلاسکا برای بیش از دو ماه دیگر رنگ نور آفتاب را نمی بینند. شهر اوتکیاگویک که تا سال ۲۰۱۶ با نام «بارو» (Barrow) شناخته می شد، یک شهر دوردست در انتهای شمالی ایالت آلاسکا است که با تندراهای وحشی احاطه شده و دسترسی به آن از طریق جاده زمینی امکان پذیر نیست. از ماه دسامبر تا مارس نیز دمای متوسط هوا در این شهر زیر صفر باقی می ماند.
این شهر نزدیک به ۴.۰۰۰ نفر سکنه داشته و خانه مردمان موسوم به «اینوپیات» (Iñupiat) و البته تعداد زیادی محقق و دانشمدن است که برای انجام تحقیقات خود به این شهر می آیند. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با زندگی در این شهر در ماه های تاریک سال آشنا کنیم.
شهر اوتکیاگویک در شمالی ترین نقطه آلاسکا و در حدود ۵۰۰ مایلی شهر فیربنکس (Fairbanks) واقع شده است. مردم این شهر معمولاً با عنوان «بام دنیا» از شهر خود یاد می کنند. این شهر در ۳۲۰ مایلی شمال مدار قطبی (Arctic Circle) در نزدیکی قطب شمال واقع شده و همین نزدیکی باعث شده که پدیده ای نادر و عجیب به نام شب قطبی را تجربه کند. این دوره تاریکی تنها یک بار در سال رخ داده و بیش از ۲ ماه ادامه دارد. در این پدیده، وقتی که خورشید در ماه نوامبر غروب می کند دیگر تا ماه ژانویه خبری از طلوع مجدد نخواهد بود. در اواسط ماه می، خورشید طلوع کرده و دیگر تا مدت ۸۰ روز غروب نخواهد کرد.
در طول زمستان، دمای هوا در این شهر آلاسکا معمولاٌ تا ۳۰ درجه زیر صفر نیز کاهش پیدا می کند. بادهای تند و دماهای پایین در فصل زمستان بسیار خطرناک شده و در صورتی که بدون دستکش بیرون بروید، در عرض چند دقیقه دست هایتان یخ خواهد زد. بدین ترتیب، تمام ساکنان شهر اجازه تنها بیرون رفتن از خانه را به فرزندان خود نمی دهند. با توجه به دوردست بودن شهر، تعداد ساکنان اوتکیاگویک در سال ۲۰۱۷ تنها ۴.۴۰۰ نفر بوده است. دسترسی به شهر اوتکیاگویک تنها از طریق هواپیما ممکن است و هیچ جاده زمینی منتهی به شهری وجود ندارد.
حتی ساکنان در گذشته برای تردد در شهر به استفاده از سورتمه هایی که سگ ها آن ها را می کشند روی می آورند اما از دهه ۱۹۶۰ استفاده از اسنوموبیل رواج یافت. در این شهر ۴ فروشگاه بزرگ وجود داشته و با توجه به دور از دسترس بودن شهر، ساکنان در فصل زمستان معمولاً با کمبود مواد غذایی و افزایش قیمت مواجه می شود زیرا تنها راه ورود مواد غذایی به شهر از طریق هواپیما است که در فصل زمستان مخاطره آمیز است. بعضی از مواد غذایی در برابر هوای سرد منطقه دوام نیاورده و پس از یخ زدن دور انداخته می شوند زیرا دمایی که در آن قرار گرفته اند به زیر ۵۰ درجه رسیده است.
بیش از نیمی از کسانی که در این شهر کار می کنند کارمندان دولت بوده و درآمد متوسط سرانه در اوتکیاگویک حدود ۸۳.۰۰۰ دلار در سال است که به خانواده ها اجازه می دهد از پس هزینه های سنگین زندگی در شهر برآیند. برای خانواده های ساکن شهر، پرداخت ۵۰۰ دلار در هفته برای مواد غذایی تقریباً ناچیز به شمار می آید. بسیاری از مردم در فصل زمستان ترجیح می دهند از چربی وال برای سیر کردن شکم گرم شدن استفاده کنند و غذای اصلی ساکنان را ماهی، برنج و کلوچه های شیرین تشکیل می دهند. آن ها تقریباً هر وعده برنج می خورند و گاهی صبحانه نیز شامل این غذا می شود.
اوتکیاگویک چندین رستوران دارد زیرا مردم شهر کمتر به پختن غذا علاقه دارند. علاوه بر قیمت بالای محصولات سوپرمارکت ها، قیمت غذا در این رستوران های محلی نیز بسیار بالاست. قیمت بنزین نیز با دیگر نقاط کشور قابل مقایسه نیست به نحوی که قیمت هر گالن بنزین در سال ۲۰۱۶ در این شهر ۶.۵ دلار بوده است. زندگی در چنین فضای سرد و تاریکی بدون مشکل نیست و به گفته پلیس اوتکیاگویک، خودکشی، افسردگی و سوء مصرف مواد مخدر در این شهر رواج دارد. اگر زاده شهر نباشید و به دیدن درخت، کوهستان و تپه عادت داشته باشید زندگی در اوتکیاگویک برایتان بسیار سخت تر خواهد شد.
به دلیل تاریکی مطلق در فصل زمستان، نمی توان روزها را در این شهر از هم تشخیص داد و به همین دلیل برخی از ساکنان برای اطلاع از وقت و روز با اداره پلیس شهر تماس می گیرند. البته در طول شب کمی نور نیز وجود دارد که به ساکنان اجازه می دهد اشیاء بیرون از خانه را ببینند. شفق قطبی و ماه کامل نیز گاهی آسمان شهر را روشن می کنند.این شهر در سال های گذشته و برای احترام به زبان بومی مردمان اینوپیات نام خود را از «بارو» به واژه بومی «اینوپیات» تغییر داد.
نسبت خانوادگی در شهر بسیار نزدیک بوده و به گفته یکی از معلمان، او با ۸۰ تا ۹۰ درصد از دانش آموزانش نسبت خانوادگی دارد. دبیرستان شهر در سال تحصیلی ۲۰۱۷-۲۰۱۸ حدوداً ۲۲۴ دانش آموز داشته است. همچنین اوتکیاگویک دارای یک پایگاه نیروی هوایی است که کارکنان آن از دیگر نقاط کشور آمده اند. همچنین باید به مرکز تحقیقاتی قطبی شهر اشاره کرد. با وجود شرایط سخت زندگی، ساکنان عاشق شهر خود هستند. صنعت توریسم شهر نیز وضعیت خوبی داشته و مردمان دیگر نقاط کشور و جهان برای یادگیری در مورد مردم بومی منطقه، تاریخچه شکار وال در شهر و زندگی در مدار قطب شمال به اوتکیاگویک می آیند.
یکی از چیزهایی که به دور دست بودن شهر اشاره دارد، یک تابلو است که نشان می دهد شهر سیاتل در فاصله ۱.۹۶۰ مایلی قرار دارد. در اواخر ماه ژانویه و پس از فراتر از دو ماه تاریکی نسبی، نهایتاً خورشید بار دیگر در این نقطه از آلاسکا طلوع می کند.
بدون نظر