نیروی دریایی ایالات متحده قرارداد ساخت ۴ فروند خودرو زیردریایی بدون سرنشین فوق بزرگ (Extra-Large Unmanned Underwater Vehicles (XLUUVs)) با را با کمپانی بوئینگ امضا کرده است که بدین ترتیب زیردریایی های غول پیکر جدیدی که شبیه هواپیماهای بدون سرنشین هستند را وارد ناوگان دریایی این کشور خواهد کرد. این زیردریایی های بدون سرنشین که به آن ها «اورکا» (Orca) یا همان «نهنگ قاتل» گفته می شود، این توانایی را خواهند داشت که ماموریت های مختلفی از دیده وری تا مین روبی و غرق کردن کشتی های دشمن در مسافت های طولانی را به انجام برسانند.
زیردریایی های بدون سرنشینی مانند «نهنگ قاتل»، نبرد در دریاها را متحول خواهند ساخت و سیستم های جنگی ارزان قیمت و نیمه یکبار مصرفی را در اختیار نیروهای دریایی قرار خواهند داد که می تواند شکاف های موجود در میدان نبرد را پوشش داده یا به راحتی به جاهایی بروند که رفتن به آنجا برای کشتی ها و زیردریایی های دارای خدمه غیرممکن یا خطرناک است. بر اساس این قرارداد که در روزهای اخیر به امضای طرفین رسیده، کمپانی بوئینگ ۴۳ میلیون دلار برای «ساخت، آزمایش و تحویل ۴ خودرو زیدریایی بدون سرنشین فوق بزرگ نهنگ قاتل و اقلام پشتیبانی همراه آن ها» دریافت خواهد کرد. بدین ترتیب قیمت تمام شده هر زیردریایی بدون سرنشین «نهنگ قاتل» از ده میلیون دلار فراتر خواهد رفت. اما زیردریایی جدید چه ارزشیی برای نیروی دریایی ایالات متحده خواهد داشت؟
زیردریایی «نهنگ قاتل» بر اساس تکنولوژی بکار رفته در زیردریایی «Echo Voyager» ساخته خواهد شد. این زیردریایی یک زیردریایی بدون سرنشین دیزلی-الکتریکی بود که برای ساخت آن از یک موج شکن استفاده شده بود. برد این زیردریایی بیش از ۶.۵۰۰ مایل دریایی (بیش از ۱۲.۰۰۰ کیلومتر) بود و می توانست ماه ها بدون نیاز به حضور خدمه به ماموریت در دریاها ادامه دهد. زیردریایی «Echo Voyager» مجهز به سیستم جهت یابی اینرسیال و سنسورهای عمق سنج بوده و می توانست با استفاده از سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) برای تعمیر به روی آب بیاید. Echo Voyager از ارتباطات ماهواره ای برای تماس با مرکز کنترل و مخابره اطلاعات یا دریافت فرامین جدید استفاده می کند. برد عمقی آن حداکثر ۱۱.۰۰۰ فوت (۳.۳۵۳ متر) بوده و نهایت سرعت آن نیز به ۸ گره دریایی (حدود ۱۵ کیلومتر بر ساعت) می رسد.
یکی از ویژگی های مهم این زیردریایی، سیستم باربری ماژولار و انعطاف پذیر آن است که به این زیردریایی اجازه می دهد محموله های متفاوتی را برای عملیات های متفاوت به همراه داشته باشد. این زیردریایی بدون سرنشین از فضای داخلی به میزان ۲.۰۰۰ متر مکعب برای محموله های خود در اختیار داشته که تا ۸ تن بار را می تواند حمل نماید. همچنین این زیردریایی توان حمل بارهایی که در خارج از آن و به دماغه یا عقبه زیردریایی متصل شوند را داراست. اینکه تکنولوژی بکار رفته در زیردریایی های نظامی «نهنگ قاتل» تا به چه اندازه از «Echo Voyager» پیشرفته تر است هنوز مشخص نیست. اما گفته می شود که این وسیله دریایی جدید توان مین یابی و از بین بردن آن ها، نبرد زیردریایی، نبرد ضد سطحی، نبرد الکترونیکی و انجام ماموریت های تهاجمی را دارد.
این زیردریایی همچنین توان حمل تجهیزات سونار، شناسایی زیردریایی های دشمن و در ادامه ارسال داده های مربوط به مکان خود و این زیردریایی ها به هلی کوپترها و کشتی های سطحی خودی را داراست. همچنین می توان «نهنگ قاتل» را به اژدرهای سبک Mk. 46 مجهز کرد تا از آن برای از بین بردن زیردریایی های دشمن استفاده نماید. همچنین این زیردریایی توان حمل اژدرهای سنگین تری مانند Mk. 48 برای هدف قرار دادن و غرق کردن کشتی های سطحی و شاید هم موشک های ضد کشتی را داراست. «نهنگ قاتل» می تواند محموله هایی را در کف دریا رها کند یا مین های دشمن را شناسایی کرده و حتی خود عملیات مین گذاری انجام دهند. سیستم باری ماژولار و معماری نرم افزاری باز آن، باعث شده که بتوان به سرعت این زیردریایی را بر حسب نیاز پیکربندی کرد. چنین میزانی از چند کاره بودن در یک بسته تنها و کم هزینه، در صنعت نظامی کم سابقه و شاید بی سابقه به نظر می رسد.
نزدیک ترین وسیله نظامی از این جهات به «نهنگ قاتل» کشتی تهاجمی Littoral Combat نیروی دریایی کشور است که هزینه ساخت هر کدام ۵۸۴ میلیون دلار برآورد شده و هر فروند نیز به ۴۰ نفر خدمه نیاز دارد. اگر چه این کشتی نسبت به زیردریایی مورد بحث ما سریع تر است، از مزیت خدمه دار بودن سود می برد و محموله های سنگین تری حمل می کند، اما «نهنگ قاتل» نیز کاملاً مستقل و خودکار بوده و در صورت تولید انبوه، هزینه ساخت بسیار کمتری خواهد داشت. برای ماموریت هایی مانند جنگ ضد زیردریایی، چندین فروند «نهنگ قاتل» ارزان تر می توانند قلمرو دریایی بسیار بیشتری را نسبت به یکی کشتی زیرسطحی تنها یا حتی یک زیردریایی دارای سرنشین پوشش دهند. یک گروه خدمه واحد مستقر در ساحل می تواند چندین زیردریایی «نهنگ قاتل» را کنترل کند و بدین ترتیب این زیردریایی های مستقل می توانند برای روزها یا هفته ها به صورت مستقل به ماموریت های خود بپردازند تا ماموریت و فرمان جدیدی برای آن ها در نظر گرفته شود.
یک برتری دیگر این زیردریایی های بدون سرنشین، خاصیت یکبار مصرف بودن یا به عبارت بهتر «دم دستی بودن» (disposable) بودن آن هاست که می توانند بدون به خطر انداختن جان سربازان آن ها را به مناطق آبی خطرناک فرستاد. آن ها می توانند وانمود کنند که یک زیردریایی در مقیاس کامل هستند و منتظر بمانند تا همتایان دشمن اولین حمله را آغاز کنند در حالی که زیردریایی های تهاجمی هسته ای کلاس ویرجینیا (Virginia) در همان حوالی مخفی شده و ناگهان به دشمن شبیخون بزند. از این وسیله چند منظوره می توان برای انجام ماموریت های خطرناکی مانند مین گذاری در آب های بسیار محافظت شده استفاده کرد که چنین کاری برای زیردریایی های امروزی بسیار خطرناک است.
ماشاا.. عظمت
اینا بهشون میگن میدجت ایا؟