به «محمد حسین میثاقی» عادت کنیم؟چرا و چگونه؟

غیرفعال شدن کامنت نوشتن زیر پست های اینستاگرامی «میثاقی»

دعوای عادل فردوسی پور با ژن خوب شبکه ۳ (علی فروغی)، به نفع عباس قانع ها و محمد حسین میثاقی ها تمام شد. عصر جولان چهره هایی با استعداد که در بد ترین فضای ممکن، در حال رشد هستند و می‌توان آن را مثل سرمربی گری علی منصور در استقلال، سرمایه سوزی قلمداد کرد. آن چه که رسانه ملی در  عرصه مجری گری درک نکرده است، کاریزما است و نه صرفا سواد و شور و هیجان فانتزی! کاریزمایی که عادل، ۲۲ سال برای آن تلاش کرد و عباس قانع ها و میثاقی ها و دیگران، باید دهه‌ها برای آن تلاش کنند آن هم نه به زور لایک و فالو و هشتگ و رانت!

باید با عباس قانع و محمد حسین میثاقی که جایگزین فردوسی پور شده اند آرام آرام کنار آمد. برنامه محمدحسین میثاقی رسما جانشین دوشنبه شب های نود شده و این شب‌ها بعد از مسابقات مختلف داخلی روی آنتن می‌رود. هربار پخش این برنامه هم خوراک مناسبی به فعالان فضای مجازی می‎‌دهد تا حسابی از خجالت شاگرد به‌اصطلاح «ناخلف» دربیایند و جای خالی عادل فردوسی‌پور را فریاد بکشند.

میثاقی همچنان نقش اول بازی «بیزاری» است، برای مردمی که بیش از هر چیز دیگری به یک سوژه نفرت برای تخلیه روحی نیاز دارند؛ یک روز فلان بازیگر، یک روز فلان سلبریتی و یک روز هم فلان فوتبالیست؛ حق و ناحقش زیاد مهم نیست؛ آن‌چه اهمیت دارد این است که بالاخره یک نفر پیدا شود و ما دق و دلی‌مان را سرش خالی کنیم. او نیم میلیون دنبال کننده در اینستاگرام دارد و از ترس کامنت های مخالفان و منتقدانش، امکان کامنت گذاری را مثل بعضی از سلبریتی  های سینمای ایران، غیر فعال  کردهاست.

یک نفر که در جامعه همیشه دوقطبی ما، نقش قطب شر را ایفا کند و فرصت مطلوب را برای «خیرنمایی» به ما بدهد. حالا میثاقی است یا محمود یا پسر عارف یا  زن پیکه هر کس دیگر! اکنون، میثاقی این نقش را برعهده گرفته است. این‌که چقدر سزاوار نشستن در چنین جایگاهی است، خودش بحثی جداگانه محسوب می‌شود. پرسش کلیدی اما این است که معترضان امروز چقدر به اصولی که سنگش را بر سینه می‌زنند، وفادارند؟

کلیدواژه‌های حملات بی‌پایان به میثاقی چیزهایی شبیه نمک‌نشناسی، ناسپاسی، خیانت و جفاکاری است؛ اما آیا فکر کرده‌ایم این اصول ارزشمند در زندگی عادی و روزمره خود ما چقدر نقش دارند؟ تعارف که نداریم. برای اصلاح باید خود انتقادی کرد. اول باید ایرادها را گفت و بعد به رفع آنها امید بست.

اگر از آن دسته کسانی هستید که کلیشه «ما بهترین مردم دنیا هستیم» را قبول دارند، همین حالا این مطلب را رها کنید. در غیر این‌صورت انصاف بدهید که پدیده‌هایی مثل زیرآب‌زنی و تصرف ناحق جایگاه دیگران چقدر در جامعه ما رایج و عادی است؟ رجحان‌دادن رابطه بر ضابطه، چنان در سرزمین ما رواج یافته که امروز اگر یک نفر روابط خاصی داشته باشد و از آن استفاده نکند، خیلی‌ها او را «بی‌عرضه» می‌خوانند.

در حقیقت بسیاری از ما، آن آدم‌هایی که وانمود می‌کنیم، نیستیم. مردمی که در این کمپین‌های اجتماعی- مجازی از همه اصول والای انسانی دفاع می‌کنند، وضع کوچه و خیابان و کار و زندگی‌شان باید خیلی پاکیزه‌تر از این باشد. ما که رگ گردن‎‌مان برای مظلومیت عادل باد می‌کند، در زندگی خودمان چقدر پای همکار، پای رفیق، پای استاد ایستاده‌ایم؟

همین حالا که فشار اقتصادی بالا گرفته و موج‌های ویرانگر تعدیل باعث خانه‌نشینی کارگران شده، کدام همکار ابقا شده از همکار اخراجی‌اش حمایت می‌کند و اصلا به یاد اوست؟ صد البته که مهمترین توجیه این سکوت، درد معاش است؛ اما ما همین توجیه را هم برازنده امثال میثاقی نمی‌دانیم.  این یک واقعیت پیچیده و تلخ است؛ خیلی از ما همیشه دوست داشته‌ایم دیگران همان چیزی باشند که ما دل‌مان می‌خواست باشیم، اما نشدیم!

این روزها، روزهای دیگری است. همه ما شبیه هم شده‌ایم. فرهنگ یک پدیده همگانی است. نباید آن را جزیره‌ای ببینیم. هشتگ زده‌اند که فردوسی‌پور تنها نیست، اما درست‌تر آن است که بنویسیم «میثاقی تنها نیست!»

محمدحسین میثاقی (زادهٔ ۱۴ مهر ۱۳۶۵) مجری تلویزیونی و گزارشگر فوتبال اهل ایران است. وی گزارشگر برنامهٔ ۹۰ از شبکه سه و مجری برنامهٔ فوتبال ۱۲۰ از شبکه ورزش و مجری برنامهٔ‌های فوتبال برتر و رکورد از شبکه سه می‌باشد. میثاقی همچنین از طرف صدا و سیما به عنوان گزارشگر به بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ و جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ اعزام شد.

وی در ویژه برنامهٔ جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ (بیست چهارده) نیز به همراه عادل فردوسی‌پور و رضا جاودانی حضور داشت. او در جام جهانی ۲۰۱۸ خبرنگار اعزامی به روسیه بود. همچنین او مجری گری برنامه آسیا ۲۰۱۹ که ویژهٔ جام ملت‌های آسیا بود را هم بر عهده گرفت. وی در پاسخ به اینکه چرا هیچ وقت گزارش‌گری فوتبال زنده را نکرده گفت: علاقه ای به این کار ندارد و بیشتر دنبال حواشی فوتبال است.