جاه طلبی و بلند پروازی نیروی دریایی ایالات متحده در زمینه کشتی های بدون سرنشین و رباتیک هدف و ماموریت جدیدی را نشانه گرفته است: انتقال تدارکات بسیار مهم از طریق آب های دشمن. نیروی دریایی و بسیاری دیگر بر این باورند که کشتی بدون سرنشین جدید آن ها با نام «شکارچی دریا» (Sea Hunter) می تواند برای انتقال تدارکات به گروه های کوچک نیروهای زمینی که پشت خطوط دشمن گرفتار شده یا در منطقه ای با وسعت زیاد مشغول عملیات هستند مورد استفاده قرار گیرد.
این کشتی کار خود را در موقعیت هایی انجام می دهد که این ریسک وجود دارد که کشتی های متداول توسط نیروهای دشمن رهگیری و متوقف شوند. یکی از سازنده ترین اتفاقاتی که در تاریخ ارتش ایالات متحده رخ داد نبرد «گوادال‌کانال» (Guadalcanal) در جبهه اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم بود. بعد از منتقل کردن گروهی از نیروهای ویژه دریایی به یکی از جزایر تحت تسلط ژاپن، ارتش این کشور به خاطر نگرانی از تعداد بیشتر نیروهای ژاپنی که در همان حوالی انتظار آمریکایی ها را می کشیدند مجبور به عقب نشینی شدند. اگر چه نیروی دریایی بالاخره به جزیره بازگشت اما این اتفاق هنوز هم زخمی کهنه بین نیروی دریایی و نیروهای ویژه شده است.
این اتفاق همچنین این شعار را تقویت کرد که ارتش ایالات متحده، مرده یا زنده سربازان خود را در میدان نبرد رها نخواهد کرد. اکنون که ارتش ایالات متحده امکان وقوع نبردی دریایی-زمینی-هوایی در اقیانوس آرام علیه چین یا در دریای بالتیک علیه روسیه را محتمل می داند، نیروی دریایی این کشور در حال بررسی روش هایی برای تغذیه و رساندن تدارکات به نیروهای خود در شرایطی مشابه است. این موضوع در شرایطی است که ۸۰ سال پس از اتفاق تلخی که در جنگ جهانی دوم رخ داد، با وجود زیردریایی های با برد بالا و مجهز به انواع موشک ها، پایش ماهواره ای و موشک های ضد کشتی مافوق صوت، نبرد در دریاها بسیار مرگبارتر و شدیدتر از گذشته شده است.
اینجا همان جایی است که شکارچی دریا با ۱۳۲ فوت طول (۴۰.۲ متر) و ۱۴۰ تن وزن به میدان می آید. کشتی شکارچی دریا یا هر کشتی مشابه آن که کاملاً خودکار و مستقل بوده و هیچ خدمه ای ندارد، پر از مواد غذایی، آب، مهمات و اقلام دارویی شده و برای کمک به نیروهای ویژه ای که انتظارش را می کشند فرستاده می شود. شکارچی دریا، که اولین در نوع خود است، اخیراً یک مسافرت بدون سرنشین را از ساحل غربی تا هاوایی با موفقیت به پایان رسانده است. نیروی دریایی بر این باور است که این گونه کشتی ها می توانند ایده آل ترین گزینه برای رساندن تجهیزات به نیروهای زمینی گرفتار شده پشت خطوط دشمن باشند. به خاطر کوچکی و سر و صدای بسیار کم، این کشتی ها بسیار کمتر از کشتی های آبی خشکی تهاجمی که بسیار بزرگ تر هستند جلب توجه می کنند.
همچنین بدون سرنشین بودن آن ها بدین معنی است که جان انسان ها در این کشتی به خطر نیفتاده و نیروی دریایی می تواند آن ها را در عملیات های خطرناک و با ریسک بالا بکار گیرد بدون این که جان ملوانان در خطر باشد. واقعیت جنگ نشان می دهد که احتمال وقوع اتفاقی مشابه آن چه در گوادال‌کانال رخ داد حتی در مقیاسی کوچکتر نیز اجتناب ناپذیر است. در فراز و فرودهای میدان نبرد، نیروهای ویژه دریایی یا سربازان پیاده ارتش ممکن است جزیره ای یا بخشی از آن را تصرف کنند و در ادامه ارتباط آن ها با نیروهای خودی به منظور تامین تجهیزات و مهمات قطع شود.
این کشتی های بدون سرنشین می توانند به نیروهای پیاده کمک کنند که برای مدت بیشتری دوام آورده و زنده بمانند و تجهیزاتی حیاتی را به آن ها برسانند که برای یک مدت معین نیازهای آن ها را برطرف نماید تا کمک بزرگ و اصلی از راه برسد. ویدیو شبیه سازی شده مربوط به این کشتی رباتیک را در این لینک مشاهده نمایید. برای دیدن ویدیوهای بیشتر از تست های واقعی کشتی رباتیک شکارچی دریا به این لینک مراجعه نمایید.
بدون نظر