چین اکنون نسبت به نیروی دریایی ایالات متحده کشتی های جنگی بیشتری دارد. نیروی دریایی ارتش آزای بخش خلق چین اخیراً تعداد کشتی های جنگی خود را به ۳۰۰ فروند رسانده که ۱۳ فروند بیش از دارایی های نیروی دریایی ایالات متحده در این زمینه است. اگر چه این برتری عددی قابل توجه است اما کمیت کل داستان نیست. ناوگان دریایی ایالات متحده بر اساس رده بندی کشتی به کشتی بسیار بزرگ تر و قدرتمندتر است و شامل ۱۱ ناو هواپیمابر هسته ای و تقریباً همین تعداد کشتی جنگی آبی خاکی است. مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی در پروژه ای با عنوان قدرت چین، نیروی دریایی چین را بررسی و ان را با نیروهای دریایی چند قدرت منطقه ای و بین المللی مقایسه کرده است.
با ۳۰۰ کشتی جنگی، نیروی دریایی چین بزرگ ترین نیروی دریایی در جهان به شمار می آید که ناوهای هواپیمابر، ناوشکن ها، رزمناوها، کشتی های پاسداری (فریگیت)، کشتی های مراقبتی کوچکتر (corvette)، زیردریایی ها و کشتی های جنگی آبی خاکی را شامل می شود. نیروی دریایی ایالات متحده در کل ۲۸۷ فروند از این کشتی ها را در اختیار دارد و روسیه به ۸۳ فروند، بریتانیا با ۷۵ فروند و استرالیا با ۴۸ فروند در رتبه های بعدی از نظر تعداد کشتی های جنگی قرار می گیرند.
بر اساس این گزارش، تعداد کشتی های جنگی چین از مجموع استعداد ناوگان دریایی کشورهای هند، آلمان، اسپانیا و بریتانیا بیشتر است. ناوگان دریایی جنگی چین شامل ۲۳ فروند ناوشکن، ۵۹ فریگیت و ۳۷ کشتی پاسداری کوچکتر است که در کل به عدد ۱۱۹ برای کشتی های سطحی می رسند. در زیر سطح نیز نیروی دریایی چین دارای ۷۶ زیردریایی از جمله زیردریایی های مجهز به موشک های لاستیک و موشک های هسته ای برد بلند، زیردریایی های تهاجمی هسته ای و زیردریایی های الکتریکی دیزلی است. در اغلب موارد این تعداد و کمیت است که جلوه می کند.
حجم بالای ناوگان دریایی چین مربوط به کشتی های کوچک سطحی است که بسیاری از آن ها قابلیت عملیات در مسافت های دور و نبردهای در فاصله های فراوان از خاک اصلی چین را ندارند. برای مثال کشتی های پاسداری کلاس Jingdao نوع ۰۵۶ کشتی هایی کوچک با سلاح های نسبتاً کم هستند که تنها برای نشان دادن پرچم کشور و شکار زیردریایی در سواحل چین و دریاهای مجاور مناسب به نظر می رسند. فریگیت های کلاس Jiangkai-II نوع ۰۵۴A نیز اگر چه کشتی های جنگی بزرگ تری هستند اما قابلیت مشارکت در دفاع از ناوگروهای رزمی یا عملیات های برد بلند را ندارند. این دو نوع کشتی جنگی به تنهایی یک سوم از ناوگان دریایی چین را تشکیل می دهند.
چین فاقد پلتفرم های عمده ابراز قدرتی است که برای هر نیروی دریایی به منظور انجام عملیات های برد بلند لازم است. چین تنها یک ناو هواپیمابر دارد و هیچ یک از کشتی های آبی خاکی آن توانایی حمل هلی کوپتر یا جنگنده های پیشرفته ای مانند اف-۳۵ را ندارد. همچنین این کشور فاقد رزمناو (cruiser) است، کشتی های جنگی بزرگتر از ناوشکن (destroyer) که نقش آن ها در نیروی دریایی ایالات متحده مراقبت از ناوهای هواپیمابر و کشتی های آبی خاکی در مقابل حملات موشکی گسترده است. بدین ترتیب اگر چه نیروی دریایی ایالات متحده ۱۳ کشتی جنگی کمتر از نیروی دریایی چین دارد اما بر اساس تُناژ (گنجایش حمل بار) با اختلاف بسیاری زیادی سرتر از همتای چینی خود است.
تناژ ناوگان دریایی ارتش ایالات متحده تقریباً ۳ میلیون تن بیشتر از نیروی دریایی چین است که برتری بسیار قابل توجهی به شمار می آید. یک کشتی متوسط نیروی دریایی ایالات متحده بسیار بسیار بزرگ تر از همتاهای چینی خود است و به همین دلیل از کارآمدی بالایی برای انجام ماموریت های در نظر گرفته شده داشته و می توانند به فواصلی بسیار دور از سرزمین اصلی و آب های کشور سفر کنند. یکی دیگر از دلایل برتری نیروی دریایی ایالات متحده بر چین و دیگر کشورهای جهان، داشتن ۱۱ فروند ناو هواپیمابر هسته ای غول پیکر است که هر کدام در حالت بارگیری کامل بیش از ۱۰۰.۰۰۰ تن وزن دارد که در کل و از لحاظ تناژ یک برتری فراتر از ۱ میلیون تنی را در اختیار نیروی دریایی این کشور قرار می دهند.
بعد از آن نوبت به کشتی های آبی خاک تهاجمی کلاس Wasp و America می رسد که هر کدام توانایی حمل ۴۰.۰۰۰ تن بار را دارند و ۱۰ فروند از آن ها در اختیار نیروی دریایی ایالات متحده قرار دارد. همچنین ۲۲ فروند رزمناو مجهز به موشک های هدایت شونده در ناوگان ایالات متحده دیده می شود که هیچ همتایی در نیروی دریایی چین ندارند. همچنین ناوشکن های مجهز به موشک های هدایت شونده این کشور بسیار بزرگ تر و در کل مسلح تر و قدرتمندتر از همتایان چینی خود هستند. با این وجود برتری عددی و کمیتی نیروی دریایی چین تصادفی نیست: این افزایش کمیتی به دلیل رشد اقتصادی بسیار سریع این کشور است که به پکن امکان داده هزینه های دفاعی خود را برای بیش از دو دهه هر سال بیش از ۱۰ درصد افزایش دهد.
اما این پایان ماجرا نیست: تنها در سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ به ترتیب ۱۸ و ۱۴ فروند کشتی جنگی جدید وارد ناوگان دریایی این کشور شده است در حالی که این عدد در همین سال های برای نیروی دریایی ایالات متحده به ترتیب ۵ و ۸ فروند بوده است. همچنین چین در حال انجام آخرین مراحل ساخت دومین ناو هواپیمابر خود با نام نوع ۰۰۲ بوده و همزمان در میانه های راه ساخت دو فروند ناو نوع ۰۰۳ است. دستکم یک کشتی تهاجمی آبی خاکی نوع ۰۷۵ که تقریباً معادل کشتی های کلاس Wasp و America به شمار می آید نیز در حال ساخت است.
علاوه بر این چین در حال ساخت دستکم ۴ فروند کشتی جنگی کلاس Renhai نوع ۰۵۵ است که پنتاگون آن ها را در دسته رزمناوهای با قابلیت حمل موشک های هدایت شونده دسته بندی کرده است. چین نه تنها در حال توسعه کمیت ناوگان دریایی خود است بلکه همزمان کشتی های جنگی بزرگ تر است، همان قابلیتی که عامل برتری نیروی دریایی ایالات متحده به شمار می آید. مقایسه نیروی دریایی ایالات متحده و چین شبیه مقایسه سیب و پرتقال است اما چین نیز به تولید سیب روی آورده است و با توجه به حجم کنونی تولید کشتی های جنگی در این کشور می توان انتظار داشت که قدرت نیروی دریایی خود را در چند دهه آینده با ایالات متحده برابر نماید.
انتظار می رود که قدرت ارتش چین در حدود سال ۲۰۳۰ به اوج خود برسد و بعد از آن به دلیل پیر شدن جمعیت و کاهش رشد اقتصادی شروع به افول نماید. با این وجود و با توجه به شرایط این کشور در زمان کنونی، چین تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۱۵۴ کشتی جنگی دیگر به ناوگان دریایی خود خواهد افزود. اینکه چین چه نوع کشتی هایی بسازد و بزرگی ناوگان دریایی او به چه حدی برسد می تواند توازن قدرت در اقیانوس آرام را تعیین نماید.
هر چه بزرگتر اسیب پذیر تر ناو های امریکایی به بزرگیشان ننازند و نه به قدرتشان که رگبار موشک و پهبادها و ابابیل های ما بالاخره چند نا دخل انها را می اورد نه انها و نه هیچکس به قدرت انها دل نبندند
هر چه بزرگتر اسیب پذیر تر ناو های امریکایی به بزرگیشان ننازند و نه به قدرتشان که رگبار موشک و پهبادها و ابابیل های ما بالاخره چند نا دخل انها را می اورد نه انها و نه هیچکس به قدرت انها دل نبندند