لی یومی، دختر فراری اهل کره شمالی، با هدفون سیاه بزرگ و در حالی که روی یک تخت با رویه آبی رنگ گلدار دراز کشیده در حال چت تصویری با یک غریبه دیگر است اما می توان غمی بزرگ را در عمق چشمانش خواند. برای ۵ سال، لی- اسم واقعی او چیز دیگری است که به خاطر امنیتش تغییر داده شده – می گوید که همراه با چند دختر دیگر در شمال شرقی چین و در یک آپارتمان کوچک حبس شده است. این اتفاق پس از آن رخ داد که دلالی که لی به او اعتماد کرده و قصد داشت به کمک او از کره شمالی فرار کند او را به گرداننده یک سایت روابط جنسی اینترنتی فروخت. این فرد به لی و دیگر دختران اجازه تنها یک بار خروج در ۶ ماه را می دهد و تلاش های آنان برای فرار از این زندان نیز بی نتیجه بوده است.
داستان لی شبیه داستان هزاران دختر و زن اهل کره شمالی است که برخی از آن ها تنها ۹ سال سن دارند، زنان و دخترانی که برای کار در تجارت جنسی چندین میلیون دلاری در چین ربوده شده و یا به این کشور قاچاق می شوند. این زنان نگون بخت معمولاً در روسپی خانه ها به شکلی برده وار به کار گرفته می شوند، به اجبار به ازدواج با مردان چینی در می آیند یا مجبور می شوند در مقابل وب کم هایی در شهرهای اقماری نزدیک مرز کره شمالی و چین حرکات جنسی برای مشتریان اینترنتی خود انجام دهند. با این وجود، لی اکنون امیدی برای رهایی از این وضع پیدا کرده است. یک مرد غریبه ۲۸ ساله که لی به صورت آنلاین با وی تماس داشته و مشخص شده نه یک مشتری سکس اینترنتی بلکه یک کشیش اهل کره جنوبی است، قول داده به او کمک کند: «نگران نباش، ما تو را نجات خواهیم داد». لی لبخندی می زند و اشک در چشمانش حلقه می زند.
فرار از کره شمالی
هیچ آمار رسمی در مورد تعداد دقیق شهروندان اهل کره شمالی که از کشور خود فرار کرده اند وجود ندارد، کشوری که حدود ۲۵ میلیون نفر جمعیت دارد. کره جنوبی ادعا می کند که از سال ۱۹۹۸ تاکنون بیش از ۳۲.۰۰۰ فراری اهل کره شمالی به این کشور وارد شده اند. تنها در سال گذشته تعداد این افراد ۱.۱۳۷ نفر بوده که ۸۵ درصد آن ها را زنان تشکیل داده اند. یئو سانگ یون، از مرکز پایگاه اطلاعاتی حقوق بشر کره شمالی در این باره می گوید: «فرار برای آن ها [زنان کره شمالی] بسیار راحت تر است زیرا معمولاً آن ها در کارخانه ها یا موسسات دولتی که غیبت آن ها به سرعت گزارش می شود استخدام نمی شوند. آن ها مسئول امور خانه داری بوده و به همین دلیل می توانند بدون اینکه کسی متوجه شود فرار کنند».
لی در یک خانواده کارمندی دون پایه در کره شمالی بزرگ شد. او در این باره می گوید: «ما غذای کافی داشتیم. حتی در انباری خود مقداری برنج و گندم ذخیره داشتیم». اما او حس می کرد که والدینش بیش از حد سختگیر هستند:«باید قبل از غروب آفتاب خانه می بودم و به من اجازه نمی دادند که در رشته داروسازی درس بخوانم». یک روز، پس از درگیری لفظی با والدینش، لی تصمیم گرفت که از مرز گذشته و خود را به چین برساند. لی می گوید که او موفق به پیدا کردن یک دلال برای کمک به او در این کار خطرناک می شود، مردی که به لی قول می دهد یک کار خوب در رستورانی در چین برای وی پیدا کند. اما به محض ورود به چین مشخص شد که این قول دروغی بیش نبوده است.
بر اساس ادعای سازمان های غیردولتی حقوق بشری و کسانی که از کره شمالی فرار کرده اند، هر دلال برای کمک به فرار شهروندان کره شمالی به چین چیزی حدود ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار از آنان می گیرد. برای فرار به چین، بسیاری از این افراد از طریق رودخانه تومن که کره شمالی و چین را از هم جدا می کند و با پای پیاده در طول شب می گذرند، بعضی اوقات در هوایی بسیار سرد و در آبی که ممکن است تا شانه های آنان نیز برسد. بعد از به قدرت رسیدن کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۱، تدابیر امنیتی در مرزها تشدید شده تا از فرار کردن شهروندان و افشاگری های آن ها در مورد شرایط در کره شمالی و آبروریزی هایی که این موضوع برای سردمداران کشور به بار می آورد جلوگیری شود. برای مثال در مرز با چین یک حصار متصل به جریان الکتریسیته نصب شده و دوربین هایی نیز تحرکات مرزی را به شدت تحت نظر دارند.
در سمت چینی مرز نیز تعداد نگهبانان مرزی افزایش یافته زیرا پکن از این بیم دارد که افزایش تعداد فراری ها و پناهجویان اهل کره شمالی ممکن است باعث آشفتگی در کشور شود. دو تصویر بزرگ از کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل در ورودی پلی که دو کشور را به هم متصل می کند نصب شده است. بعد از پا گذاشتن به خاک چین، فراری ها باید خود را به شهر تومن برسانند که درست آنسوی رودخانه یخ زده و سرد تومن روی تپه هایی عریان قرار دارد. از این شهر می توان خاک کره شمالی را به وضوح دید، کشاورزانی که با وسایل بسیار سنتی و بسیار قدیمی در حال شخم زدن زمین های خود در روستاهای مرزی کره شمالی هستند به راحتی قابل مشاهده اند.
لی همراه با ۷ دختر دیگر از رودخانه تومن گذشته بود. وقتی که به چین رسید، لی می گوید که به یک آپارتمان در طبقه چهارم یک ساختمان زرد کم رنگ در یانجی برده شده است، شهری در استان جیلین که در ۵۰ کیلومتری رودخانه تومن قرار دارد و جایی که بیشتر تابلوها به زبان چینی و کره ای بوده و به دلیل تعداد فراوان جمعیت کره ای شهر، رستوران های آن منوهای متعددی از غذاهای کره ای دارند. در این آپارتمان بود که لی یافت هیچ خبری از کار در رستوران نیست. لی می گوید که دلالش او را به قیمت ۳۰.۰۰۰ یوان (حدود ۴.۵۰۰ دلار) به گرداننده یک چت روم سکس اینترنتی می فروشد. او خیلی آرام می گوید: «وقتی این موضوع را فهمیدم احساس تحقیر شدن کردم. شروع به گریه کردم و خواستم از اینجا بروم اما رییس گفت که مقدار بسیار زیادی پول برایم پرداخته و اکنون من به او بدهکار هستم».
بر اساس اطلاعات سازمان های حقوق بشری غیردولتی کره جنوبی، ۷۰ تا ۸۰ درصد زنان و دختران اهل کره شمالی که به چین می روند توسط قاچاقچیان انسان با قیمت ۶.۰۰۰ تا ۳۰.۰۰۰ یوان (۸۹۰ تا ۴.۵۰۰ دلار) و بسته به سن و زیبایی ظاهری شان به فروش می رسند. برخی از این زنان به عنوان همسر به کشاورزان چینی فروخته می شوند اما اخیراً بیشتر این زنان برای روسپی گری اینترنتی به دلالان و گردانندگان سایت ها و چت روم های اینچنینی فروخته می شوند. افزایش دستمزدها در شهرهای شمال چین به افزایش تقاضا برای روسپی ها در میان جمعیت مردان منطقه منجر شده است. در جنوب چین، زنان ویتنامی، لائوسی و کامبوجیایی معمولاً برای اهداف جنسی به چین قاچاق می شوند اما در شمال کشور، مردان چینی برای این منظور به زنان فراری اهل کره شمالی روی آورده اند. مقامات چینی ادعا می کنند که با گروه های سازمان یافته قاچاق انسان که زنان کره شمالی را به این کشور وارد می کنند برخورد می کند اما سازمان های حقوق بشری مستقر در کره جنوبی می گویند که دولت چین به هیچ عنوان تلاش کافی برای حمایت از حقوق زنان و دختران اهل کره شمالی که به این کشور قاچاق شده اند را نداشته است.
در برخی موارد نیز که برخورد با این گروه های تبهکاری صورت گرفته، زنان و دختران کره ای به کشور خود بازگردانده شده اند که آنجا نیز به خاطر اتهامات مربوط به فرار از کشور مورد شکنجه، حبس و حتی کشته شدن پیش از رسیدگی به اتهامات و توسط نیروهای امنیتی قرار گرفته اند. لی می گوید که در آپارتمان دو خوابه ای که او قبلاً زندگی می کرده دو زن دیگر از کره شمالی نیز سکونت داشته اند. یکی از این زنان که ۲۷ ساله بود اتاق خواب خود را داشته و به نظر می رسید که ارتباط صمیمی و نزدیکی با گرداننده چت روم ها داشت و به باور لی برای جاسوسی از دیگر زنان به کار گرفته شده بود. دختر دیگر کوانگ ها یون نام داشت که ۱۹ ساله بوده و وقتی که لی به این آپارتمان وارد شد دو سال بود که در این مکان زندگی می کرد. این دختر در مورد سرنوشت خود می گوید: «وقتی که خیلی بچه بودم پدر و مادرم از هم جدا شدند و من با مادر و پدربزرگ و مادربزرگم زندگی می کردم. هیچ وقت غذای کافی برای خوردن نداشتیم. هم مادر و هم مادربزرگم به سرطان مبتلا بودند و به درمان نیاز داشتند».
کوانگ برای بدست آوردن مقداری پول و فرستادن آن برای خانواده اش به چین فرار کرد اما به دام قاچاقچیان انسان افتاد و هر پولی که بدست می آورد به رییسش می رسید. لی و کوانگ در یک اتاق زندگی می کردند. کوانگ در مورد شرایط خود در آن آپارتمان کوچک چنین می گوید: «تنها چیزی که در اتاق یافت می شد دو تخت خواب، دو میز و دو کامپیوتر بود. هر روز صبح در حدود ساعت ۱۱ از خواب بیدار می شدم، صبحانه می خوردم و تا طلوع آفتاب روز بعد کار می کردم». گاهی اوقات او در شبانه روز تنها ۴ ساعت می خوابید و اگر از وضع خود شکایت می کردند کتک می خوردند. البته هر دوی این زنان تاکید کرده اند که در مدت اسارت خود مورد آزار جنسی رییس خود قرار نگرفته اند. کار این زنان در واقع وارد شدن به یک پلتفرم چت آنلاین است که در آن مردان اهل کره جنوبی می توانند برای تماشای دخترانی که حرکات جنسی انجام می دهند به صورت آنلاین پول پرداخت نمایند.
در همان لحظات اول ورود به این پلتفرم گفتگوی اینترنتی، ده ها دختر برای مردان وارد شده پیام های متنی فرستاده و از او می خواهند که برای یک گفتگوی تصویری در اتاقی خصوصی به آن ها بپیوندد که البته برای این کار نیاز به پرداخت مقداری پول هست. بیشتر این مردان ظاهراً از شهرهای بزرگ کره جنوبی هستند. کمترین قیمت برای گفتگوی تصویری با این زنان ۱۵۰ وون (حدود ۱۳ سنت) است اما دختران خود می توانند قیمت ورود به گفتگو را تعیین کنند و اکانت های ویژه قیمت های بسیار بالاتری دارد. انعام ها نیز از ۳۰۰ وون (۲۵ سنت) آغاز می شود اما مشتریان برای ترغیب دختران به انجام کارهایی که آن ها می خواهند گاهی انعام های قابل توجهی می پردازند. رییس لی و کوانگ از آن ها خواسته تا مردان مشتری خود را هر چقدر که می توانند بیشتر در چت روم خود نگه دارند. در کره جنوبی که روسپیگری غیرقانونی است، این گونه سرویس ها در سال های اخیر بسیار رایج شده است.
لی در مورد خواسته های مردان این چت روم ها با شانه بالا انداختنی از سر تنفر چنین می گوید:«برخی از مردان فقط می خواهند حرف بزنند اما اغلب شان چیزهای بیشتری می خواهند. آن ها از من می خواهند که ژست های خاصی بگیرم، لباس هایم را دربیاورم و به بدن خودم دست بزنم. باید هر کاری که آن ها از من می خواهند را انجام بدهم. حس می کنم هزاران بار می میرم اما حتی نمی توانم خودم را بکشم زیرا رییس دائماً ما را تحت نظر دارد». رییس این دو یک مرد با اصالت کره جنوبی است که برای تحت نظر داشتن این زنان از نزدیک در اتاق نشیمن همین آپارتمان زندگی می کند. کوانگ می گوید: «در ورودی همیشه از بیرون قفل بود و از داخل نیز هیچ دستگیره ای نداشت. هر شش ماه یک بار، او ما را با خود به پارک می برد. در طی این بیرون رفتن ها، او همیشه کنار ما می ایستاد طوری که هیچگاه نتوانیم با کسی صحبت کنیم».
در سال ۲۰۱۵، کیم سعی کرد با بیرون رفتن از پنجره آپارتمان و از طریق یک مجرای فلزی تخلیه آب باران فرار کند اما پایین افتاده و به پا و کمرش آسیب جدی رسید به نحوی که هنوز هم کمی می لنگد. وقتی که رییس آن ها چیزی از دختران می خواهد خیلی مهربانانه سخن می گوید و به آن قول می دهد درصدی از درآمدشان را داشته باشند یا آن ها را آزاد خواهد کرد که برای کار به کره جنوبی بروند. اما وقتی که کوانگ از او خواسته که درصدی از حدود ۶۰ میلیون وونی (حدود ۵۱.۰۰۰ دلار) که او در این مدت برای او کسب کرده به او بدهد این مرد خشمگین شده و به گفته کوانگ شروع به کتک زدن او کرده است. کوانگ می گوید که در طی ۷ سال کارش در این آپارتمان، یک سنت نیز دریافت نکرده است.
در تابستان ۲۰۱۸ بود که لی سرانجام شانسی برای فرار از این شرایط یافت. بیشتر مشتریان می دانستند که این دختران اهل کره جنوبی نیستند زیرا مردم کره شمالی لهجه ها و گویش های متفاوتی نسبت به بخش جنوبی دارند اما این مردان چشم خود را به روی این واقعیت می بستند. اما یکی از مشتریان لی اینچنین نبود: «یکی از مشتریانم فهمید که من اهل کره شمالی هستم و زندانی شده ام. او یک لپ اپ خریده و به من اجازه داد که از راه دور کنترل نمایشگر آن را بدست بگیرم تا بتوانم بدون متوجه شدن رییسم برایش پیام بفرستم». وی همچنین شماره تلفن یک کشیش اهل کره جنوبی را به وی داد. این کشیش عضو گروهی از مردان اهل کره جنوبی است که به زنان اهل کره شمالی برای فرار از چین کمک می کنند و از سال ۱۹۹۹ تاکنون شرایط را برای فرار بیش از ۱۰۰۰ زن اهل کره شمالی از چین مهیا کرده اند. این کشیش که چون کی وون نام دارد در رسانه های کره ای با لقب شیندلر آسیایی شناخته می شود.
دولت چین از متحدان نزدیک کره شمالی بوده و فراری های اهل کره شمالی را نه پناهجو بلکه مهاجران اقتصادی غیرقانونی می داند. به همین دلیل در صورت دستگیری آن ها را به کشورشان باز می گرداند. در سپتامبر ۲۰۱۸، لی از طریق سرویس پیام رسان کره ای KakaoTalk با چون ارتباط برقرار می کند و در طی هفته ها تماس در اواسط ماه اکتبر تیمی توسط چون به یانجی فرستاده می شود تا لی و کوانگ را نجات دهند. در ۲۶ اکتبر، زمانی که رییس برای کاری بیرون از خانه بود، گروه اعزامی چون به ساختمان محل زندگی و کار این زنان رسیده و لی و کوانگ با استفاده از ملحفه های خود توانستند از پنجره ساختمان خارج شده و در ادامه به کمک طناب گروه نجات داوطلب در سلامت کامل به زمین رسیدند. این دو به سرعت سوار ماشین شده و از محل دور شدند.
کشیش های کره ای، شبکه ای از مسیرها و خانه های امن را در چین ایجاد کرده اند و هر بخش از این شبکه هیچ اطلاعی از بخش دیگر ندارد تا در صورت دستگیری تمام شبکه لو نرود. تا قبل از سال ۱۹۹۸، فراری های اهل کره شمالی خود را به کنسولگری اصلی کره جنوبی در شهر شنیانگ که مرکز استان مجاور لیائونینگ است و تنها ۷۹۰ کیلومتر با مرز کره شمالی فاصله دارد می رساندند. اما در طی روابط رو به بهبود بین کره جنوبی و شمالی در بین سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۸ گروهی از این پناهندگان از همین کنسولگری به کره شمالی بازگردانده شدند. از آن زمان بود که فراری ها از بیابان گوبی در مغولستان به عنوان مسیری برای رسیدن به سفارت کره جنوبی در پایتخت چین استفاده کردند.
اما این مسیر نیز در سال ۲۰۱۰ و پس از برقراری روابط دیپلماتیک نزدیک مجدد بین کره شمالی و مغولستان بسته شد. تنها مسیر باقیمانده سفر به کره جنوبی از طریق خاک چین بود. بعد از فرار از یانجی، لی و کانگ با استفاده از اتوبوس و قطار و با استفاده از پاسپورت های جعلی کره ای (جنوبی) خود را به شهر کونمینگ در جنوب غربی ترین نقطه سرزمین چین رساندند. از این نقطه، بیشتر فراری های اهل کره شمالی خود را به صورت غیرقانونی به لائوس یا میانمار می رسانند. در آنجا، این افراد یا به سفارت های کره جنوبی در این کشورها رفته یا به سمت بانکوک، تایلند ادامه مسیر می دهند. لی و کوانگ با کمک یک مرد چین و از طریق کوهستان به یکی از کشورهای همسایه برده شدند. آن ها در طی ۵۰ ساعت پیاده روی از طریق جنگل و کوهستان و استفاده از قطار و اتوبوس بارها از ایست های بازرسی گذشتند و در نهایت به سفارت کره جنوبی رسیدند.
این سفارت ماهانه پذیرای ۱۰ فراری اهل کره شمالی است و زنان را به مدت ۱۰ روز برای بازجویی در آن نگه می دارند. آن دسته از فراری هایی که مشکل خاصی نداشته باشند به کره جنوبی فرستاده می شوند تا در آزادی زندگی کنند. بعد از رسیدن به سئول، این افراد به مدت ۳ ماه در هاناوون، یک مرکز آموزشی نگه داشته می شوند و سبک زندگی مدرن مانند استفاده از مترو، دریافت پول نقد از خود پردازها یا خرید از مراکز خرده فروشی به آن ها یاد داده می شود. سپس یک پاسپورت کره ای در اختیار آن ها قرار گرفته و به کمک دولت در یک خانه ساکن شده و در ادامه حق ورود به دانشگاه به صورت رایگان را دریافت می کنند. لی و کوانگ هنوز نقشه ای برای ادامه زندگی خود ندارند اما امیدوارند که بتوانند تحصیلات خود را در رشته های دلخواهشان ادامه دهند.
سلام، اخبار و نقد و تحلیل های بسیار خوبی دارید.
اگر میبینید تعداد کامنت های شما کم است، اهمیت ندهید و مانند دیجیاتو ادامه دهید.
سپاس از زحمات تیم شما
درسته آقای علی پناهی واقعا مطالب جالبی می نویسن. امیدوارم قلمشون پایدار باشه.
مطلب خوبی بود.علاوه برآن ،هم ازلحاظ اطلاعات ومحتوی ،هم ازلحاظ نوشتاری وشیوایی وروانی متن عالی بودممنون