این روزها اگر کسی در جایی از بدنش احساس درد یا ناراحتی کند، معمولاً اولین کاری که می کند این است که سراغ اینترنت می رود و درباره ی علائمی که در خود می بیند جستجو می کند تا متوجه شود دلیل درد یا ناراحتی اش چه چیزی می تواند باشد. این کار گاهی باعث می شود شک و تردیدها و افکار ناخوشایندی که ذهن تان را به خود مشغول کرده اند فوراً از بین بروند و از طرفی دیگر، بیشتر افراد می دانند حتی اگر چیزهایی که در اینترنت خوانده اند نظر افراد متخصص بوده باشد، باز هم این اطلاعات نمی توانند جای تشخیص یک پزشک حرفه ای را بگیرند.
اما افرادی که گرفتار بیماری «سایبرکندریا» هستند، معتقدند این جستجوهای اینترنتی کافی هستند، به همین خاطر عادت می کنند هر «نشانه» ی احتمالی ای را در اینترنت جستجو کنند تا شخصاً مشکل خود را تشخیص دهند.
در ادامه با این بیماری روحی و درمان های احتمالی برای آن بیشتر آشنا خواهیم شد.
این اضطراب شما است که به شکل بیماری سایبرکندریا بروز پیدا کرده است
این روزها پزشکان دائماً با بیمارانی مواجه می شوند که صرفاً به خاطر آنکه سردرد دارند، ادعا می کنند دچار تومور مغزی شده اند. علت این پدیده، تشخیص خودسرانه ای است که این افراد بعد از جستجو درباره ی نشانه ها و بیماری ها در اینترنت به آن رسیده اند. سایبرکندریا نوعی بیماری است که در اثر آن، افراد بعد از جستجوهای اینترنتی ای که صرفاً طبق معیارهای خودشان انجام می دهند، رو به خود تشخیصی می آورند و به این نتیجه می رسند که به بیماری ای مبتلا هستند که در اغلب موارد هم بیماری حادی است. این مسأله اضطراب آن ها را افزایش می دهد و کار را برای متخصصان حوزه ی درمان پیچیده تر می کند.
پیامدهای منفی جستجوهای اینترنتی وسواس گونه
سایبرکندریا، مانند هر بیماری روحی دیگری، پیامدهایی دارد که افراد مبتلا به خود را درگیر آن ها می کند. برخی از پیامدهای جستجوی وسواس گونه درباره ی بیماری ها عبارت است از:
۱- افزایش میزان اضطراب: تجزیه و تحلیل مکرر بیماری ها باعث می شود افراد مبتلا به سایبرکندریا از اطلاعات اشباع شوند و درمورد بیماری هایی که احتمالاً هرگز به آن ها مبتلا نخواهند شد، بیشتر از آنچه که باید احساس نگرانی کنند.
۲- مصرف خودسرانه ی دارو و کنار گذاشتن روش های درمانی تجویز شده: بعضی افراد مبتلا به سایبرکندریا دست به خود درمانی می زنند و از روش های درمانی ای استفاده می کنند که در اینترنت درباره ی آن ها خوانده اند، بدون آنکه هیچ مشورتی با پزشک داشته باشند. بعضی دیگر از این افراد هم آنچنان از تشخیص خود مطمئن هستند که خودسرانه مصرف داروهایی که پزشک برایشان تجویز کرده را قطع می کنند. چنین کارهایی سلامت جسمانی آن ها را در معرض خطر قرار می دهد.
۳- ابتلا به «خود بیمار پنداری»: قرار گرفتن بیش از اندازه در معرض اطلاعات اینترنتی در مورد بیماری ها و ترس شدید از ابتلا به یکی یا تعدادی از این بیماری ها، باعث می شود شخص مبتلا به سایبرکندریا، دچار «هیپوکندریا» یا خود بیمار پنداری (توهم بیماری) هم شود.
۴- ابتلا به «بیماری هراسی»: «نوزو فوبیا» یا بیماری هراسی، فوبیایی شایع در میان دانشجویان رشته ی پزشکی است چون آن ها دائماً در حال دریافت اطلاعات درباره ی بیماری ها هستند. افراد مبتلا به سایبرکندریا هم می توانند به این فوبیا دچار شوند. بیماری هراسی می تواند ترس و اضطرابی که این افراد از بیمار شدن ناگهانی خود دارند را تشدید کند.
چطور به بیماری سایبرکندریا غلبه کنیم؟
مانند هیپوکندریا و هر بیماری روحی دیگری، درمان افراد مبتلا به سایبرکندریا هم باید به شیوه های روانشناختی صورت گیرد. خانواده و دوستان این افراد باید به آن ها کمک کنند که متوجه شوند بدن آن ها واقعاً سالم است و مشکل خاصی ندارد. حمایت خانواده و حضور آن ها در جلسات روان درمانی تأثیر به سزایی در کمک به این افراد در غلبه به بیماری سایبرکندریا دارد. در موارد حاد، استفاده از داروهای مخصوص هم روند بهبودی را تسهیل می کند.
به خاطر داشته باشید که هرگز نباید صرفاً از روی چیزی که در اینترنت می خوانید، نتیجه گیری کنید و دست به خود تشخیصی بزنید. اگر چیزی باعث نگرانی تان شده، تعلل نکنید و به پزشک مراجعه کنید. این کار بهتر از آن است که با اضطراب و ترس از بیماری ای که اصلاً به آن مبتلا نیستید زندگی کنید.
بدون نظر