بالاخره فیلم Midsommar به معنای «نیمه تابستان» ساخته آری آستر که دنباله فیلم «موروثی» (Hereditary) است منتشر شده و طرفداران فیلم های ترسناک می توانند در دنیای لباس های سفید و گل گلی این اثر هنری فولکلور-ترسناک که در نیمه تابستان رخ می دهد غرق شوند. مانند آخرین فیلمش، Midsommar یک بار دیگر اوج قدرت آستر را به ما نشان می دهد و یک تیم تولید خلاق و هماهنگ را با طراحی تولید بی عیب و نقص و استفاده عاقلانه و هوشمندانه از عناصر ترس ترکیب کرده تا یک فیلم ژانر در مورد درد و ترومای انسانی در مقیاس جهانی صحبت کند.
آری آستر با این فیلم خود تعطیلات تابستانه سوئدی ها را نابود کرده است. نتیجه کار فیلمی است که شاید برای مخاطبان دیوانه و باتجربه این ژانر خاص قابل پیش بینی باشد اما ترس های به خوبی ساخته شده و سکانس های کافی ناخوشایند فیلم باعث شده که برای هر بیننده ای روزها کابوس دیدن را در پی داشته باشد. اکنون که Midsommar منتشر شده بیایید در مورد این موضوع صحبت کنیم که چرا می توان آن را ترسناک ترین فیلم سال ۲۰۱۹ دانست؛ از بازی خارق العاده فلورنس پوگ در نقش اول داستان تا استفاده از نور خورشید برای ایجاد ترس تا پایان بندی تکان دهنده فیلم.
هشدار: در ادامه بخش هایی از داستان فیلم Midsommar اسپویل خواهد شد.
Midsommar شباهت های زیادی با «موروثی» دارد، فیلمی که در آن وحشت به عنوان یک تظاهر خارجی و یک ایهام رنگارنگ برای تروماهای درونی زندگی شخصی به نمایش در می آید. در این فیلم، قصه شخصیت دنی روایت می شود، یک دانشجو که تمامی اعضای خانواده اش را در دقایق اولیه داستان و در یک ماجرای قتل-خودکشی از دست می دهد. بعد از آن او باید با نامزد خود که دیگر نمی خواهد با او باشد کنار بیاید اما بدون انرژی این تعهد را در خود می بیند که کنار او مانده و سعی کند در کنار آمدن با غم از دست دادن خانواده به این دختر کمک کند.
از این منظر، Midsommar یک فیلم در مورد جدایی است که شخصیت دنی بار به نمایش گذاشتن تمام احساسات عمیق فیلم را به دوش می کشد. این بدان معنی است که این شخصیت به یک بازی بی نقص و در کلاس ممتاز نیاز دارد و کارگردان نیز این قدرت را در فلورنس پوگ یافته که در فیلم نیز به خوبی مشهود است. او با مهارت و شجاعت توانسته مشقت عاطفی که دنی متحمل می شود- از تراژدی خانوادگی اش در ابتدای داستان تا اتفاقات شبه رویای پایان داستان- را با قدرت، زیبایی و حساسیت تمام به نمایش بگذارد. اما این توانایی او در گریه کردن و جیغ زدن به شکلی موثر نیست که او را به ستاره فیلم تبدیل می کند. پوگ در لحظات آرام تر فیلم نیز انعکاس واقعی و جزییات روانشناختی را پیدا می کند، بخصوص وقتی که او تصمیم می گیرد در مراسم نهایی فیلم به زندگی کریستین پایان دهد. فیلم Midsommar بدون پوگ نمی توانست فیلم خوبی باشد.
نشسته بر شانه های «عشق مدرن» (Modern Romance) و به همان اندازه «مرد حصیری» (The Wicker Man)، فیلم آستر به این سوال پاسخ می دهد: «فیلمی در مورد جدایی دو نفر چگونه بود اگر در میان یک فرقه سوئدی با میل شدید به خونریزی نمایشی رخ می داد؟». نتیجه کار هم وحشیانه و هم بسیار زیباست: یک کابوس ناشی از مصرف مواد مخدر که در نور ملایم مهتاب رخ می دهد. آری آستر برای ساخت این فیلم جریانات عرفانی را مطالعه کرده، الفبای طلسمی را یاد گرفته و از خانه های مزرعه ای هالسینگلند، سوئد که به خاطر طرح ها و دکوراسیون خاص خود شناخته می شود دیدن کرده است. او همراه با طراح تولیدش، یک کتاب ۱۰۰ صفحه ای برای شکل دادن به فرقه خیالی «هارگا» نوشتند.
هارگا نام روستایی در افسانه های سوئدی است که گفته می شود در عصر روز موسوم به Midsommar، کودکان به پایکوبی با شیطان می پردازند تا این که تنها اسکلت های آنان باقی می ماند. در فیلم آستر نیز می توان جنبه های اصلی این افسانه سوئدی را دید: پایکوبی در اطراف نماد مقدسی که نصب شده، سرپوش های ساخته شده از گل و زنان جوانی که به امید یافتن عشق گل می چینند. اما این پایان کار نیست. آستر نقبی عمیق به درون بازگشت عقاید بت پرستی و بی خدایی باستان می زند که با قربانی کردن خون و «دراوگر»- یک شخصیت شبیه زامبی در افسانه های نوردیک- باز می گردد. او همچنین سبک خاصی از اعدام وایکینگ ها به نام «عقاب خونین» را نیز در فیلم خود می گنجاند، سرنوشتی چنان دردناک که بحث در مورد آن کمی دشوار است.
وقتی از آستر پرسیده می شود که آیا چیزی بوده که به دلیل خشونت و بیرحمانه بودن نتوانسته آن را به تصویر بکشد او می گوید: «نه، حقیقتاً نه». از کارگردانی که آخرین شخصیت نقش اولش سر خود را با اره می برد انتظاری غیر از این پاسخ نبود و تنها محدودیتی او شاید انتخاب چند مورد مرگ خاص از میان ده ها گزینه بوده است. آستر خود در این باره چنین می گوید: «نسخه های متفاوتی از فیلمنامه برای شخصیت ها با سرنوشت های متفاوت وجود داشت. عقاب خونین چیزی بود که خیلی دیر به آن رسیدیم. فکر می کنم که قربانی این مرگ چهار مرگ پتانسیلی دیگر نیز داشت». شاید بگویید که آستر از آن جمله کارگردانانی است که در فیلم هایش به مخاطبان هشدار نمی دهد.
دکور هارگا در خارج از شهر بوداپست ساخته شده و از ۹ ساختمان تشکیل شده بود و برخی از آن ها نقاشی ها و حکاکی هایی به همان دقت و پرجزییاتی خانه های مزرعه ای واقعی هالسینگلند داشتند. ترکیب مناسب سنت و اختراع در فیلم Midsommar حیرت انگیز است اما کارگردان بر این باور است که حس شوخ طبعی سالم سوئدی ها بسیار قابل توجه تر است. او می گوید که فیلمش بیش از هر چیزی یک داستان افسانه ای است و یک تحقق یک رویای گمراه کننده در مورد غم، تزکیه نفس و علاقه به داشتن خانواده. چیزی که در فیلم ممکن است باعث بروز دیدگاه های متفاوت مخاطبان شود، زیر جریان های سیاسی فیلم است که رابطه ای بین نگاه های ضد مهاجری در سوئد و اتفاقاتی که در هارگا رخ می دهد را ترسیم می نماید، چیزی که به گفته خود آستر، «سوئدی ها را خواهد رنجانند».
فیلم Midsommar که پس از فیلم «نفر درست را راه بده» (Let the Right One In) می تواند بهترین فیلم ژانر ترسناک سوئد لقب گیرد می تواند بزرگ ترین عامل روی برگرداننده از این کشور نیز باشد به همین دلیل بسیاری از آژانس های گردشگری سوئد از داستان این فیلم ناخشنود هستند. آن ها در تلاش برای تغییر نگاه مخاطبان این فیلم نیست به مراسم و جشن واقعی Midsommar گفته اند که در این شب عجیب و غریب تنها چیزی که قربانی می شود گل است.
سلام …ایا در این جشن واقعا انسان رو قربانی می کنن ؟
درود.قربانی برای خدای خورشید در سنت های باستانی مرسوم بوده.در اقوام تولتک.در پاگانهای اسکاندیناوی.در میترائیسم ایرانی بجای انسان گاو قربانی میشد