صحبت با فرزندان درباره مسائلی مانند ایدز برای اغلب پدر و مادرها بسیار سخت است، به ویژه اگر در جامعه ای زندگی می کنند که در آن این مقوله و مسائل مربوط به آن مثل رابطه جنسی، تابو محسوب می شود.
پدر و مادرها دوست ندارند حتی به این فکر کنند که یک روز ممکن است فرزند عزیزشان به ایدز مبتلا شود، اما این اتفاق می تواند رخ دهد و خودداری شما از صحبت درباره ی این موضوع نه تنها جلوی وقوع این اتفاق را نمی گیرد، بلکه ریسک آن را بالا هم می برد.
با وجود تمام پیشرفت های علم پزشکی در زمینه ی این بیماری، هنوز هیچ راه درمان قطعی و واکسنی برای جلوگیری از آن اختراع نشده، بنابراین آگاهی بخشی در مورد نحوه ی پیشگیری از اچ آی وی، کماکان مهم ترین راه جلوگیری از گسترش آن به شمار می رود.
به علاوه، نسل های قدیمی تر با فرزندان خود در اینباره صحبت نمی کردند، به همین دلیل پدر و مادرها یاد نگرفته اند چگونه باید درباره ی این بیماری و مسائل مربوط به آن به فرزندان خود آگاهی دهند.
به همین دلیل در این مطلب می خواهیم ببینیم چرا صحبت درباره ی اچ آی وی و ایدز با فرزندان ضروری است و پدر و مادرها چطور می توانند در مورد این بیماری به آن ها آموزش دهند.
چرا باید درباره ی ایدز با فرزند خود صحبت کنیم؟
حقیقت آن است که بخشی از جمعیت مبتلایان به اچ آی وی و ایدز را کودکان و نوجوانان تشکیل می دهند. اما همگی آن ها با این بیماری پا به دنیا نگذاشته اند.
هم کودکان و هم نوجوان ها ممکن است رابطه ی جنسی را تجربه کنند، مورد تجاوز قرار گیرند یا به دلیل اعتیاد، انجام تتو یا پیرسینگ بدن یا حتی برای مصارف درمانی، از سوزن و سرنگ مشترک استفاده کنند، به همین دلیل ریسک ابتلا به اچ آی وی در آن ها هم وجود دارد.
شاید تصور کنید صحبت درباره ی اچ آی وی، ایدز، رابطه ی جنسی و اعتیاد هنوز برای فرزندتان خیلی زود است و این مسائل برای او بیش از حد سنگین و غیر قابل هضم هستند. به علاوه ممکن است نگران باشید چنین صحبت هایی فرزندتان را با این مسائل آشنا و او را ترغیب به تجربه ی آن ها کند یا حتی ترسی ناسالم درباره ی مسأله ی طبیعی رابطه جنسی در او به وجود آورد. اما تحقیقات نشان داده این تصورات درست نیستند، چرا که بچه ها چیزهای زیادی از طریق دوستان خود، تلویزیون، فیلم ها، شبکه های اجتماعی و مدرسه یاد می گیرند و بیشتر آن ها تا هشت سالگی چیزهایی درباره ی ایدز شنیده اند.
پدر و مادرها مهم ترین نقش را در آموزش جنسی فرزندان دارند. اگر شما در مورد ایدز و مسائل پیرامون آن با او صحبت کنید، می توانید مطمئن شوید که فرزندتان اطلاعات دقیق و درستی در اینباره دارد و در کنار این مسأله، ارزش های خانوادگی خود را هم یاد می گیرد.
صحبت با فرزندان درباره ی اچ آی وی و ایدز، احتمال تجربه ی رفتارهای پرخطری مثل رابطه ی جنسی و اعتیاد را هم در آن ها پایین می آورد. علاوه بر این، تحقیقات نشان داده نوجوانانی که با والدین خود درباره ی رابطه ی جنسی صحبت می کنند، احتمال اینکه احساس راحتی بیشتری نسبت به صحبت درباره ی ایدز با شریک جنسی خود داشته باشند، در آن ها هفت برابر بیشتر است. این مسأله سلامت آن ها را حفظ خواهد کرد.
به علاوه، صداقت و صراحت شما در برابر فرزندتان، باعث می شود او هم با راحتی بیشتری نگرانی ها و مشکلات خود را با شما در میان بگذارد.
چگونه با فرزند خود درباره ی ایدز صحبت کنیم؟
برای شروع چند نکته ی پایه ای وجود دارد که باید از آن ها آگاه باشید:
اگر بیشتر از یک فرزند دارید، به طور جداگانه با آن ها صحبت کنید. این کار کمک می کند بتوانید متناسب با سن هر کدام، آموزش هایی که باید را به آن ها دهید و سن پایین تر یا بالاتر یکی، مانع از آموزش درست و مناسب به آن ها نشود.
لازم نیست بار اولی که با کودک خود درباره ی اچ آی وی صحبت می کنید از رابطه جنسی هم حرف بزنید. درواقع، ارتباط دادن این دو مقوله به هم ممکن است ذهنیت بدی برای او ایجاد کند و او را از مسأله ی طبیعی رابطه جنسی بترساند. اما به خاطر داشته باشید با شروع صحبت درباره ی ایدز با کودک خود، باید خود را برای گفتگو درباره ی مقوله ی مرگ هم آماده کنید.
از فرزندتان سؤال هایی بپرسید تا متوجه شوید که چه چیزهایی می داند، شنیده یا از قبل به خاطر دارد. هر گونه تصور اشتباهی درباره ی اچ آی وی و افراد مبتلا به آن را هر چه زودتر در فرزندتان از بین ببرید.
اگر متوجه شدید فرزندتان دیگر قادر نیست اطلاعات بیشتری را درک کند، بقیه ی آموزش را به دفعات بعدی موکول کنید. کودکان اغلب برای درک موضوعات پیچیده یا ترسناک احتیاج به زمان دارند و این مسائل نه یکباره، بلکه ذره ذره باید به آن ها آموزش داده شود.
بهانه ی خوبی برای شروع گفتگو پیدا کنید. به ویژه در مورد کودکان کم سن و سال، می توانید داستان یا شخصیت یک کتاب یا فیلم یا موضوع یک خبر را بهانه ای برای طرح سؤال از فرزندتان و شروع صحبت درباره ی بیماری کنید.
از پاسخ به سؤالات فرزندتان شانه خالی نکنید. اجازه ندهید خجالت از طرح چنین مسائلی مانع از آموزش درست فرزندتان شود. اگر جواب سؤالی را نمی دانید، بگویید که اطلاعی در این مورد ندارید اما حتماً جواب آن را پیدا خواهید کرد. اگر هم موقعیت برای پاسخ به سؤال مناسب نبود، بگویید که بعداً در این مورد صحبت خواهید کرد. قول خود را فراموش نکنید و حتماً به آن عمل کنید.
به فرزندتان اطمینان دهید که همیشه می تواند سؤالاتش را از شما بپرسد. اجازه دهید فرزندتان بداند که عاشق او هستید و می خواهید کمکش کنید، حتی اگر کاری برخلاف میل شما از او سر زده باشد.
مطمئن شوید که صحبت هایتان ذهنیت بدی از مسأله ی رابطه جنسی برای فرزندتان به وجود نمی آورد و زندگی جنسی آینده ی او را به خطر نمی اندازد. به او گوشزد کنید که رابطه جنسی مسأله ای کاملاً طبیعی و سالم است.
در هر سنی چه آموزش هایی باید به فرزند خود دهیم؟
فراموش نکنید که هیچ سنی برای شروع صحبت با فرزندان درباره ی ایدز زود نیست. همان طور که گفته شد، تحقیقات نشان می دهد بسیاری از کودکان تا هشت سالگی چیزهایی درباره ی این بیماری شنیده اند. صحبت درباره ی این مسأله یک آموزش تک جلسه ای نیست. فرزندان در هر سنی آمادگی یادگیری جنبه های مختلفی از این مسائل را پیدا می کنند. در اغلب موارد سؤالات خود آن ها می تواند سرنخی باشد تا متوجه شوید آمادگی آموزش بیشتر را پیدا کرده اند یا نه. هر چه بیشتر از سؤال پرسیدن فرزندتان استقبال کنید، احتمال اینکه از شما سؤال بپرسد بیشتر می شود و فرصت بیشتری هم در اختیار شما قرار می گیرد که بتوانید اطلاعات درستی در اختیارش بگذارید. بنابراین هر چه زودتر صحبت با فرزندتان را شروع کنید و برای آموزش او وقت بگذارید تا مطمئن شوید که از کودکی اطلاعات متناسب با سنش را دریافت کرده.
صفر تا ۲ سال:
مسلماً لازم نیست کودکان نوپا چیزی درباره ی اچ آی وی و ایدز بدانند. آن ها نه درکی از بیماری دارند، نه مرگ و نه رابطه جنسی. اما باید از همین دوره به تدریج با بدن خود آشنایی پیدا کنند تا بتوانند در آینده مفهوم جنسیت را درک کنند. پدر و مادر اصلی ترین مربیان کودک در این امر محسوب می شوند.
با آموزش نام درست اعضای بدن شان می توانید آن ها را برای درک مفهوم جنسیت آماده کنید.
۳ تا ۴ سال:
کودکان خردسال در این دوره شروع به یادگیری درباره ی بدن خود و دنیا می کنند و درمورد اینکه نوزادها از کجا می آیند سؤال می پرسند.
آن ها می توانند جواب های ساده را درک کنند، اما قادر به درک مفاهیمی مثل رفتارهای جنسی بزرگسالان نیستند. کودکان خردسال می توانند چیزهای ساده ای درباره ی سلامت یاد بگیرند، مثل حمام کردن، شستن دست ها، مسواک زدن، خوردن غذاهای مفید و خوابیدن. آن ها می توانند لزوم داشتن حریم شخصی را یاد بگیرند.
بهترین کاری که والدین می توانند در این سن انجام دهند این است که به کودک خود بفهمانند از سؤالات او درباره ی سلامتی، بدن و جنسیت استقبال می کنند. با این کار فرزندتان متوجه می شود که می تواند در مورد هر چیزی از شما سؤال بپرسد و در خانه درباره ی مفاهیم جنسی هم صحبت کند.
۵ تا ۸ سال:
کودکان در این سن قادرند مفاهیم پیچیده تری را درباره ی سلامتی، بیماری، مرگ و جنسیت درک کنند. آن ها می توانند بفهمند اچ آی وی یک بیماری جدی است که در اثر یک ویروس به وجود می آید و احتمال مبتلا شدن آن ها به این بیماری بسیار کم است.
در این دوره احتمال دارد فرزندتان از طریق تلویزیون، دوستان یا بزرگترها، چیزهایی در مورد ایدز بشنود که سؤالات یا ترس هایی در او به وجود آورد. کودک شما می تواند جواب های ساده ی شما به سؤالاتی که بر اساس مثال های مشخصی در زندگی واقعی باشند را درک کند.
برای مثال، اگر فرزندتان دست خود را ببرد و از آن خون بیاید، این بهترین فرصت است تا به او یاد دهید میکروب ها (چیزهایی که باعث بیماری می شوند) می توانند از طریق زخم و جریان خون وارد بدن شوند. اگر فرزند شما به پیش دبستانی یا مدرسه می رود و در آنجا بچه ای هست که مبتلا به اچ آی وی است، باید به فرزندتان بگویید که بازی کردن، درس خواندن، غذا خوردن یا صحبت کردن با او باعث انتقال ایدز نمی شود.
در این دوره لازم نیست درباره ی رابطه جنسی با کودک تان صحبت کنید. با این حال، می توانید به او آموزش دهید که بعضی از مایعات بدنی حاوی میکروب هستند و نباید با آن ها تماس داشت.
۹ تا ۱۲ سال:
این دوره با فشار اجتماعی شدیدی برای فرزند شما همراه است، یعنی همان پدیده ای که به آن فشار نظیر گفته می شود و از سمت همسن و سالان فرزندتان به او وارد می شود. این فشار فرزند شما را به تجربه ی چیزهای جدید (و احتمالاً خطرناک) سوق می دهد. به همین دلیل باید درباره ی نحوه ی پیشگیری از اچ آی وی با او صحبت کنید.
تغییرات ناشی از دوران بلوغ، بچه ها را نسبت به بدن خود و مسأله ی رابطه ی جنسی بسیار کنجکاو می کند و آن ها باید بدانند که اچ ای وی چطور منتقل می شود، از چه راه هایی انتقال پیدا نمی کند و چطور باید از ابتلا به آن پیشگیری کرد. از آنجایی که عمده راه انتقال اچ آی وی، رابطه جنسی است باید اطلاعات درستی در این باره در اختیار آن ها گذاشته شود. آن ها باید بدانند منظور از دخول جنسی و رابطه جنسی دهانی، مقعدی و واژنی چیست، رابطه جنسی عواقبی مثل بارداری، بیماری و عفونت اچ آی وی دارد و چرا رابطه جنسی رفتاری مربوط به دوران بزرگسالی محسوب می شود. علاوه بر این باید به آن ها گوشزد شود که اعتیاد و انجام تتو یا پیرسینگ بدن و در واقع استفاده از سوزن و سرنگ مشترک، ریسک ابتلا به اچ آی وی را بالا می برد.
شاید کار سختی به نظر برسد اما به شما این فرصت را می دهد ارزش هایی را به فرزندتان یاد دهید که امیدوارید در زندگی آن ها را در پیش بگیرد. به علاوه، در این دوره باید به فرزند خود بفهمانید هر سؤالی که در رابطه با ایدز یا مسائل جنسی داشته باشد می تواند از شما بپرسد و هر زمان که احساس ناراحتی کند یا مورد زورگویی قرار بگیرد می تواند با یک بزرگتر قابل اعتماد (مثل والدین، معلم یا فامیل) درباره ی مشکل خود صحبت کند.
۱۳ تا ۱۹ سال:
در این دوره مسأله ی خودانگاره (درک و ذهنیت و احساس فرد نسبت به خود) و روابط دوستی برای نوجوان ها اهمیت بیشتری دارد تا صحبت های پدر و مادر. به همین دلیل بعضی از آن ها ریسک می کنند و دست به رفتارهای پرخطری می زنند، با این امید که شانس با آن ها خواهد بود و دچار مشکل نخواهند شد. شما در این دوره کماکان به آگاهی بخشی فرزندتان درباره ی اچ آی وی و راه های جلوگیری از آن ادامه دهید و حتی منابع لازم برای مطالعه ی بیشتر مثل کتاب و فیلم را در اختیارش بگذارید.
بدون نظر