بر اساس اخبار منتشر شده از سوی برخی رسانه ها، ذخیره پول نقد دولت ونزوئلا بدنبال افزایش و تشدید تحریم های ایالات متحده و دیگر کشورها به زیر یک میلیارد دلار رسیده که کمترین میزان در سه دهه اخیر بوده و توانایی نیکلاس مادورو، رییس جمهور به چالش کشیده شده این کشور آمریکای جنوبی، برای دسترسی به منابع مالی و فروش صدها تن طلایی که ذخیره کرده بود کاهش داده است. به ادعای بلومبرگ و به نقل از افراد نزدیک به بانک مرکزی ونزوئلا، ذخیره پول نقد این کشور بحران زده اکنون به ۸۰۰ میلیون دلار و ۲۰۰ میلیون دلار دیگر در قالب دارایی های شناور رسیده است.
این بدان معناست که ذخیره ارزی نقدی این کشور حتی کمتر از ثروت میلیاردرهایی مانند جی زی است که بر اساس گزارش مجله فوربس، بیش از یک میلیارد دلار ثروت دارد. علاوه بر جی زی، کایلی جنر نیز که عنوان جوان ترین میلیاردر خودساخته جهان را یدک می کشد نیز ثروتی بیش از دولت ونزوئلا دارد. در حالی که ونزوئلا ۷۳ تن ذخیره طلا به ارزش حدود ۳.۶ میلیارد دلار را در انبارهای محلی دارد اما دولت نیکلاس مادورو در تبدیل کردن این طلاها به پول نقد دارد زیرا دولت ایالات متحده خریداران و بانک هایی که می توانند با دولت رییس جمهور کنونی ونزوئلا مراوده تجاری داشته باشند را به شدت محدود کرده است.
نیکلاس مادورو پس از انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته، به تقلب، دستکاری و مهندسی آرا متهم شده و بسیاری از کشورها او را به عنوان رییس جمهور قانونی کشور به رسمت نمی شناسند. تحریم هایی از کشورهای سراسر جهان با هدف کاهش قدرت مادورو وضع شده تا وی را به کناره گیری از مقام خود وادار کنند، تلاش هایی که تاکنون به نتیجه ای نرسیده است.
خوان گوایدو، رییس مجلس ملی کشور و رهبر اپوزیسیون که از جانب بسیاری از کشورها به عنوان رئیس جمهور واقعی ونزوئلا به رسمیت شناخته شده و رئیس جمهور خودخوانده کشور به شمار می آید نیز تلاش بسیاری برای کنار زدن مادورو به کمک کشورهای متحد خود و همچنین راه اندازی اعتراضات و راهپیمایی های گسترده داشته اما به دلیل حمایت فرماندهان ارشد ارتش، نیروهای امنیتی و پلیس ونزوئلا از مادورو تاکنون به موفقیتی دست نیافته است.
علاوه بر ذخایر طلایی که در کشور نگهداری می شوند، ونزوئلا مقدار زیادی طلا (۳۲ تن) به ارزش ۱.۶ میلیارد دلار در لندن نیز دارد اما بانک مرکزی انگلیس این ذخایر را بلوکه کرده و اعلام کرده که مادورو صلاحیت درخواست بازگرداندن این ذخایر به کشورش را ندارد.
کاهش شدید ذخایر ارزی به معنای دردسرها و مشکلات بیشتر برای ونزوئلایی ها خواهد بود و نه تنها دردسری تازه برای مادورو، زیرا ونزوئلا سال هاست با قحطی، تورم و ورشکستگی اقتصادی مواجه بوده و این موضوع به بحران انسانی منتهی شده است. در ۵ سال اخیر میلیون ها نفر از مردم ونزوئلا برای فرار از گرسنگی، بیکاری و بیماری کشورشان را ترک کرده اند. کاهش ذخایر نقدی دولت مادورو باعث خواهد شد که وی بیش از پیش برای تداوم برنامه های سوبسید غذای برای مردم و وارد کردن کالاهای اساسی با مشکل مواجه شده و در ادامه نیز حمایت مقامات دولتی و نظامی را از دست بدهد، مقاماتی که برخلاف مردم عادی کشور، تاکنون دسترسی زیادی به منابع ارزی داشته اند.
اقتصاد ونزوئلا بین سال های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۷ بیش از ۳۳ درصد کوچک شده و سال گذشته نیز ۱۸ درصد کوچک شد. سیستم درمانی ونزوئلا عملاً از هم پاشیده است زیرا پزشکان و پرستاران بسیاری کشور را ترک کرده و دارویی برای تجویز وجود ندارد. بیماران خود باید داروهایشان را تهیه کنند، داروهایی که نه در بازار وجود دارد و نه پولی برای خرید آن ها. دسترسی به دلار برای شهروندان عادی تقریباً قطع شده و پول ملی نیز ارزشی نزدیک به کاغذ پیدا کرده است. فروشگاه ها خالی از غذا و کالاهای اساسی است و برق و آب به ندرت در اختیار مردم قرار می گیرد. بدین ترتیب اگر چه جنگی در کار نیست اما قحطی و سوء تغذیه بیداد کرده و بسیاری به دلیل بیماری و گرسنگی جانشان را از دست می دهند.
بیش از ۵۰ کشور به رهبری ایالات متحده از خوان گوایدو حمایت می کنند و چندین کشور دیگر مانند چین، روسیه و ترکیه هنوز نیکلاس مادورو را رییس جمهور می دانند و سعی در بقای او دارند. ونزوئلا بزرگ ترین ذخایر نفتی تایید شده جهان را در اختیار دارد اما نفت تنها منبع صادراتی کشور بوده و به دلیل تحریم های ایالات متحده کسی خریدار نفت این کشور نیست. نفت ۲۵ درصد از تولید ناخالص داخلی کشور و ۹۵ درصد از صادرات کشور را به خود اختصاص می دهد. تاکنون کشورهای چین، روسیه و ترکیه سعی کرده اند با وام های ارزی از مادورو حمایت کنند اما این مبالغ نیز معمولاً صرف هزینه های روزمره شده و سهم قابل توجهی از آن به نظامیان و متحدان داخلی مادورو می رسد.
کاهش قیمت نفت نسبت به چند سال پیش نیز وخامت اوضاع اقتصاد تک محصولی ونزوئلا افزوده است و مقامات کنونی و سابق ونزوئلا که انتظار کاهش قیمت نفت را نداشتند پس از سال ۲۰۱۵ به دردسر افتادند. زمانی که هوگو چاوز، رییس جمهور سابق ونزوئلا به قدرت رسید، این کشور روزانه ۳.۵ میلیون بشکه نفت تولید می کرد که درآمد سرشاری را برای کشور در پی داشته و دولت وقت ونزوئلا به جای سرمایه گذاری و توسعه زیرساخت ها، این درآمدها را صرف هزینه های روزمره کرد. امروز تولید نفت در ونزوئلا به کمتر از یک سوم این مقدار رسیده و علاوه بر اینکه خریداری در بازارهای جهانی برای آن وجود ندارد، بازگرداندن پول این نفت به ونزوئلا نیز به دلیل تحریم های بین المللی کاری دشوار است.
تورم و بی ارزش شدن بولیوار چنان آزار دهنده شده بود که مردم به جای پول کشور از تخم مرغ به عنوان پول رایج استفاده می کردند و با اسکناس های بولیوار کاردستی می ساختند. در سال گذشته بدهی خارجی ونزوئلا به ۱۰۰ میلیارد دلار رسیده که عمده آن بدهی به روسیه و چین بوده و این در حالی است که نرخ تورم سالانه در ۲۰۱۹ به عدد ۱۰.۳۹۸ درصد رسیده است. در سال های اخیر ونزوئلا ۱۰ درصد از جمعیت کشور که عمدتاً تحصیل کرده و نخبگان کشور بوده اند را از دست داده و در کل بیش از ۵.۵ میلیون نفر کشور را ترک کرده اند.
بدین ترتیب علاوه بر تورم، کاهش ذخایر ارزی، ورشکستگی اقتصادی، کشمکش و دوپارگی سیاسی و تحریم های بین المللی یکی دیگر از مشکلات کشور فرار مغزها و از دست رفتن سرمایه انسانی است که حتی پس از حل مشکلات دیگر نیز به زودی و به راحتی قابل حل نبوده و در سال های آینده تاثیر اصلی خود را نشان خواهد داد.
همیشه فقر و بدبختی و دیکتاتوری توی کشور ها باهم میاد.این مادورو حتی اگر رییس جمهور واقعی و منتخب ونزوئلا هم بوده باشه نباید پارلمان و نماینده های اون رو که مردم انتخاب کردن منحل میکرد.این مادورو بیش تر برای اینکه مشکلات ونزوئلا رو حل کنه دنبال تثبیت قدرت و قدرت افزونی خودش بوده.توی نظام های دیکتاتوری که فرد اول مملکت هر ۴ سال یکبار عوض نمیشه و پارلمان واقعی هم که اون فرد اول رو بازخواست کنه وجود نداره همیشه بیش ترین تلاش و بیش ترین هزینه ها برای حفظ حکومت بوده نه رفاه و خشبختی مردم.
داداش من منظورم دقیقا ایران بود ! ولی خب نمیشد مستقیما گفت چون نظرم اصلا تایید نمیشد.باز به نظر من از لحاظ آزادی و دموکراسی وضع ونزوئلا بهتر از ایرانه.
همیشه فقر و بدبختی و دیکتاتوری توی کشور ها باهم میاد.این مادورو حتی اگر رییس جمهور واقعی و منتخب ونزوئلا هم بوده باشه نباید پارلمان و نماینده های اون رو که مردم انتخاب کردن منحل میکرد.این مادورو بیش تر برای اینکه مشکلات ونزوئلا رو حل کنه دنبال تثبیت قدرت و قدرت افزونی خودش بوده.توی نظام های دیکتاتوری که فرد اول مملکت هر ۴ سال یکبار عوض نمیشه و پارلمان واقعی هم که اون فرد اول رو بازخواست کنه وجود نداره همیشه بیش ترین تلاش و بیش ترین هزینه ها برای حفظ حکومت بوده نه رفاه و خشبختی مردم.
چرا جوش اونا رو میزنی شما؟!
همین جاتو یه ونزوئلایه کاملا ملموس داریم زندگی میکنیم!
داداش من منظورم دقیقا ایران بود ! ولی خب نمیشد مستقیما گفت چون نظرم اصلا تایید نمیشد.باز به نظر من از لحاظ آزادی و دموکراسی وضع ونزوئلا بهتر از ایرانه.
آیا ما داریم به آینده نزدیک ایران نگاه میکنیم؟
من نمی دونم نیروهای امنیتی و ارتش ونزوئلا از چی این حکومت دفاع میکنن؟