بحث برانگیزترین و پرتقلب ترین انتخابات یک قرن اخیر؛ از آلمان نازی تا آفریقا و ترکیه

انتخابات بسیاری در سراسر جهان با تقلب، دستکاری و مهندسی همراه بوده اند. دستکاری و تقلب در آرا فرآیندی است که در آن برای پیروزی یک کاندیدا یا شکست دیگری در آرای اخذ شده دست برده می شود. در واقع دستکاری آراء اخذ شده به معنای افزایش آرای کاندیدای مطلوب یا کاهش آرای کاندیدای نامطلوب از نظر عوامل دخیل در فرآیند انتخابات است. کشورها قوانین متفاوتی در مورد مدیریت فرآیند انتخابات داشته و سوء استفاده از این قوانین یا زیر پا گذاشتن آن ها به دخالت مخرب در انتخابات و دستکاری نتیجه آن منتهی می شود. از آلمان نازی تا کشورهای آفریقایی در قرن بیست و یکم، در ادامه می خواهیم شما را با بحث برانگیزترین و پرتقلب ترین انتخابات عصر معاصر آشنا کنیم.

۸- انحلال پارلمان، آلمان، ۱۹۳۳

آدولف هیتلر، تنها یک روز پس از انتخاب شدن به عنوان صدراعظم آلمان از رییس جمهور، پل وون هیندنبورگ، خواست که پارلمان کشور را منحل کند. این اقدام با این هدف انجام می شد که هیتلر و کابینه دولتش این قدرت را داشته باشند که قوانین مورد نظر خود را بدون نیاز و دخالت پارلمان به تصویب برسانند. بدین ترتیب قدرت کامل کشور در اختیار هیتلر قرار گرفته و وی می توانست بسیاری از آزادی های اجتماعی را سلب نماید، کاری که در عمل نیز انجام داد. قانون موسوم به توانمندسازی قانونی بود که توسط پارلمان کشور و با تهدید نمایندگان غیرنازی به تصویب رسید. تنها تعداد اندکی از سوسیال دموکرات ها به این قانون و انحلال مجلس رأی منفی دادند که آن هم به خاطر اختلافات درون حزبی بود.

۷- انتخابات عمومی رومانی، ۱۹۴۶

انتخابات عمومی رومانی در سال ۱۹۴۶، در ۱۹ نوامبر برگزار شده و نتایج رسمی نشان می داد که حزب کمونیست کشور و متحدانش پیروز انتخابات شده اند. همچنین یکی از احزاب متحد حزب کمونیست توانسته بود اکثریت کرسی های مجلس کشور را نیز بدست آورد. با این وجود بسیاری این حزب را به پیروزی از طریق تاکتیک های ارعاب و تخلفات انتخاباتی متهم کردند. بسیاری از محققان بر این باورند که این حزب با ۴۸ درصد آرا و نه ۸۰ درصد ادعایی پیروز انتخابات شده و بدین ترتیب شرایط تشکیل دولت بدون مشورت با دیگر احزاب را نداشت. انتخابات عمومی رومانی در سال ۱۹۴۶ با دیگر انتخابات مشکوک و پرتقلبی مقایسه می شود که در دوران پس از جنگ جهانی دوم در کشورهایی انجام شد که بعدها بلوک شرق را شکل دادند.

۶- انتخابات عمومی فیلیپین در دوران فردیناند مارکوس، ۱۹۸۶-۱۹۶۵

فردیناند مارکوس یک سیاستمدار فیلیپینی بود که از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۶ بر این کشور حکومت می کرد. او قدرت اول یک حکومت دیکتاتوری بود، حکومتی که با فساد و بیرحمی نسبت به مردم شناخته می شد. او در سال ۱۹۷۲ در فیلیپین اعلام حکومت نظامی کرده، رسانه ها را خفه نموده و از خشونت برای مقابله با مخالفان استفاده کرد. وی در سال ۱۹۶۵ برنده انتخاباتی مشکوک شد که او را به دهمین رییس جمهور کشور تبدیل می کرد. در سال ۱۹۶۹، مارکوس بار دیگر برنده انتخابات شده و دوران دیکتاتوری به طور رسمی آغاز گردید. اولین انتخابات رسمی پس از ۱۹۶۹، ۹ سال بعد و در سال ۱۹۷۸ برگزار شد اما حزب لاکاس ان جی بایان علیرغم حمایت عمومی و پیروزی آشکار نتوانست هیچ کرسی بدست آورد.

بدین ترتیب احزاب مخالف انتخابات ریاست جمهوری بعدی در سال ۱۹۸۱ را بایکوت کرد، انتخاباتی که در آن مارکوس بار دیگر برنده شد و این بار با اختلاف ۱۶ میلیون رأی نسبت به نفر دوم. در سال ۱۹۸۶، همه کشور پشت سر کورازون آکوینو متحد شد که ریاست سازمان متحد ملی گرای دموکراتیک را بر عهده داشت. علیرغم اینکه آکوینو با بیش از ۷۰۰,۰۰۰ رأی بیشتر برنده شده بود اما کمیسیون انتخابات بار دیگر مارکوس را برنده اعلام کرد. آکوینو، حامیان داخلی و مراجع بین المللی نتیجه اعلام شده توسط کمیسیون انتخابات را نپذیرفته و این اعتراضات به انقلابی منجر شد که در نهایت به سقوط و تبعید مارکوس در سال ۱۹۸۶ انجامید.

۵- انتخابات عمومی صربستان، ۱۹۹۶ و ۲۰۰۰

انتخابات عمومی صربستان در ۳ و ۱۶ نوامبر ۱۹۹۶ برگزار شد. در این انتخابات احزابی از بخش صرب و بخش موسوم به مونته نگرو با هم رقابت می کردند در حالی که اتحاد حزب سوسیالیست صربستان و شرکای سیاسی اش بخش بزرگی از پارلمان فدرال کشور را در دست گرفتند. گروه های مخالف در واکنش به تقلب صورت گرفته در انتخابات توسط اسلوبودان میلوشویچ، رییس جمهور وقت کشور، دست به اعتراضات گسترده زدند. انتخابات سال ۲۰۰۰ نیز در ۲۴ سپتامبر برگزار شده و اولین انتخابات آزاد این کشور بعد از سال ۱۹۹۲ به شمار می آمد. نتایج اولیه نشان می داد که کاندیدای دموکرات از احزاب اپوزیسیون، ووجیسلاو کوستونیکا، آرای بیشتری از رییس جمهور وقت بدست آورده اما نتوانسته بود حد نصاب ۵۰.۰۱ درصد آرا برای جلوگیری از رفتن انتخابات به دور دوم را کسب کند.

اما کوستونیکا اصرار داشت که نه تنها بیشترین آرا را بدست آورده بلکه آرای او از حد نصاب نیز بیشتر بوده است. بدین ترتیب طرفداران کوستونیکا در حمایت از او دست به اعتراضات گسترده زدند که میلوشویچ را وادار به قبول شکست و کناره گیری در ۷ اکتبر ۲۰۰۰ کرد. بازشماری آرا نشان می داد که حق با کوستونیکا بوده و وی حد نصاب آرا را بدست آورده است.

۴- انتخابات عمومی اوگاندا، ۲۰۰۶

اولین انتخابات چند حزبی اوگاندا در ۲۳ فوریه ۲۰۰۶ برگزار شد. یووری موسوینی، رییس جمهور وقت کشور از حزب مقاومت ملی بار دیگر نامزد شده بود و کیزا بسیگیه از حزب تغییر دموکراتیک نیز رقیب اصلی او به شمار می رفت. ۴ ماه مانده به رأی گیری، بسیگیه به جرم خیانت دستگیر شد. این دستگیری به خشونت و آشوب گسترده در سراسر اوگاندا انجامید. موسوینی با ۵۹ درصد آرا برنده انتخابات شد در حالی که بسیگیه تنها ۳۷ درصد آرا را کسب کرده بود. جریان مقاومت ملی که حزب متبوع رییس جمهور بود، اکثریت کرسی های پارلمان را نیز بدست آورد. اما اپوزیسیون به رهبری بسیگیه دست به اعتراضات گسترده در پایتخت زده و دادگاه عالی کشور نیز درخواست وی برای باطل کردن رأی گیری ها و نتیجه آن را رد کرد هر چند اکثر اعضای دادگاه تقلب در انتخابات را تصدیق کرده بودند. دولت موسوینی با ارعاب و دستگیری رهبران مخالفان و حامیان آن ها توانستند انتخابات عمومی را به نفع خود مهندسی نمایند.

۳- انتخابات عمومی کنیا، ۲۰۰۷

انتخابات عمومی کنیا در ۲۷ دسامبر ۲۰۰۷ برای انتخاب رئیس جمهور، اعضای پارلمان و شورای محلی برگزار شد. در بخش ریاست جمهوری، رأی گیری رقابتی بین کیباکی و رهبر اپوزیسیون رایلا اودینگا بود. این انتخابات در شرایطی برگزار می شد که قبایل رقیب در کنیا به شدت با هم درگیر بودند. علیرغم اینکه پیش بینی ها و نظرسنجی ها از برتری و حمایت عمومی از اودینگا حکایت داشت اما کیباکی با بدست آوردن ۴۶ درصد آرا برنده انتخابات اعلام شد در حالی که آرای اودینگا ۴۴ درصد عنوان گردید. با این وجود حزب متبوع اودینگا کثریت کرسی های مجلس کشور را بدست آورده بود. اودینگا و طرفدارانش نتیجه انتخابات را به چالش کشیدند زیرا وی در ۶ استان از ۸ استان کشور اکثریت آرا را بدست آورده بود.

همچنین در برخی حوزه های انتخاباتی که از طرفداران کیباکی به شمار می آمدند بیش از ۱۰۰ درصد واجدین شرایط در انتخابات شرکت کرده بودند که نشان از دستکاری آشکار آرا داشت. کیباکی به سرعت و با عجله در دسامبر ۲۰۰۷ به عنوان رییس جمهور سوگند یاد کرد. بدین ترتیب خشونت ها در کنیا به سرعت آغاز شده که به درگیری های قومی و کشتار منتهی گردید. این خشونت ها به مرگ ۱,۳۰۰ نفر و آوارگی ۶۰۰,۰۰۰ نفر منتهی گردید. در نهایت کیباکی و اودینگا یک دولت ائتلافی تشکیل داده و مقام نخست وزیری به اودینگا رسید.

۲- انتخابات ریاست جمهوری رومانی، ۲۰۱۴

انتخابات ریاست جمهوری رومانی در سال ۲۰۱۴ در دو دور برگزار شد. در دور اول که در ۲ نوامبر ۲۰۱۴ برگراز شد، ۲ نامزد از ۱۴ نامزد تایید شده به دلیل اینکه هیچ کدام نتوانستند ۵۰ درصد آرای مأخوذه را به خود اختصاص دهند به دور دوم رقابت رفتند: ویکتور پونتا از حزب سوسیال دموکرات و کلاوس یوهانیس از حزب لیبرال ملی. دور دوم رقابت در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۴ برگزار شده و دادگاه قانون اساسی با تایید آرا، کلاوس یوهانیس را برنده انتخابات و رییس جمهور جدید اعلام کرد. این انتخابات اما جنجالی بود زیرا رأی دهندگان رومانیایی حاضر در خارج از کشور نسبت به فرآیند رأی گیری اعتراض داشته و خواهان تمدید مهلت رأی گیری بعد از ۹ شب بودند.

نتیجه نهایی رأی گیری غیرمنتظره بود زیرا قبل از دور دوم میزان حمایت از پونتا به شکل واضحی بیشتر بود. بسیاری از کارشناسان و رأی دهندگان بر این باور بودند که در این انتخابات تقلب صورت گرفته و با دادن رشوه به رأی دهندگان و توزیع غذا بین بیش از ۶.۵ میلیون نفر در سراسر کشور، آرای آن ها خریداری شده است. معاون پونتا نیز متهم شد که به شکل غیرقانونی رأی دهندگان در مولداوی را ترغیب کرده که به پونتا رأی بدهند. رأی دهندگان خارج از کشور با اعتراض در محل های رأی گیری در پاریس، لندن، نیویورک و مادرید، اعتراض خود را به شیوه رأی گیری و نتیجه آن اعلام کردند.

۱- انتخابات عمومی ترکیه، ۲۰۱۵

بیست و چهارمین انتخابات عمومی ترکیه در ۷ ژوئن ۲۰۱۵ برگزار شده و ۴ حزب سیاسی عمده در آن به رقابت پرداختند. حزب حاکم عدالت و توسعه اکثریت پارلمان را از دست داده و تنها ۴۰.۹ درصد آرا را به خود اختصاص داد. دیگر احزاب حاضر در انتخابات که شامل حزب جمهوری خلق، حزب جریان ملی گرا و حزب دموکراتیک خلق بودند نیز آرای کمتری بدست آوردند اما جنجال و اعتراض در دوران پیش از رأی گیری، حین و بعد آن همچنان ادامه داشت. در جریان رقابت ها، رئیس جمهور وقت کشور، رجب طیب اردوغان به برنامه ریزی برای تقلب در انتخابات و مهندسی آن متهم شد. از قانون شکنی های وی و حزبش در این دوران می توان به استفاده از منابع دولتی برای حزب خود، آمار نادرست در مورد رأی دهندگان، طرفداری رسانه های عمده کشور از وی و ارعاب رقبا اشاره کرد.

این اتهامات به خشونت و تخریب اموال کاندیداها منجر شد. همچنین شورای عالی انتخابات به چاپ برگ های اخذ رأی بیشتر متهم گردید که بیش از پیش به اتهام تقلب در انتخابات منجر شد. در جریان رأی گیری نیز قانون شکنی ها و تخلفات متعددی صورت گرفت. علیرغم تایید تقلب و تخلف در انتخابات توسط گروه های ناظر داخلی و خارجی، حزب عدالت و توسعه با ۴۰.۹ درصد آرا برنده اعلام شد هر چند برای اولین بار پارلمان به بن بست رسیده و هیچ حزبی نتوانست اکثریت آرا برای تعیین کابینه به صورت یکجانبه را بدست آورد.

بیشتر بخوانید: دموکراسی و آزادی در دهه‌ای که گذشت؛ انتخابات، آمارها و نظرسنجی‌‎ها چه می‌گویند؟