سکانس آخر محمد علی کشاورز در سن ۹۰ سالگی ؛ «پدرسالار» هم رفت

محمد علی کشاورز متولد بیست و ششم فروردین ماه سال ۱۳۰۹ شمسی در شهر سیجان استان اصفهان، هنرپیشه پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون ایران امروز صبح در سن ۹۰ سالگی دار فانی پس از  یک دوره عارضه کلیوی، دار فانی را وداع گفت. استاد محمد علی کشاورز ، به قول پرویز پرستویی، یکی از پنج تن سینمای ایران بود که اکنون رخ در نقاب خاک کشیده است.

سکانس آخر بازیگری استاد مرحوم محمد علی کشاورز ، صبح ۲۵ خرداد ۹۹ در بیمارستانی در تهران بازی شد. اکنون با رفتن استاد محمد علی کشاورز ، استاد عزت الله انتظامی، استاد  جمشید مشایخی، استاد داود رشیدی از نسل طلایی سینمای ایران، فقط یک تن و آن استاد علی نصیریان باقی مانده است که عمرش دراز باد. استاد محمد علی کشاورز را باید در فهرست بزرگان سینما و تلویزیون ایران در نیم قرن اخیر دانست.

مرحوم کشاورز در مورد خود گفته بود: «من در جلفای اصفهان که محله‌ای ارمنی‌نشین است به دنیا آمدم، جایی با سابقه طولانی در زمینه موسیقی، نقاشی، منبت‌کاری، قالی‌بافی، قلم‌کاری و قلم‌زنی».

نقش آفرینی های وی در بسیاری از فیلم ها و سریال های تلویزیونی قبل و پس از انقلاب اسلامی، همچنان در خاطره مردم ایران جاودانه شده است. او یکی از خاطره انگیز ترین نقش های سینما و سریال های تلویزیونی از هزار دستان علی حاتمی تا پدر سالار را بازی کرد و الحق، نامش را باید در فهرست نام های همیشه ماندگار هنر معاصر ایران زمین ثبت کرد.

استاد محمد علی کشاورز، فرزندی به نام نلی کشاورز دارد. درباره  خانواده اش قبلا گفته بود که همسرم فوت کرده و تنها دخترم هم بنام نیلی در بوزای بلژیک زندگی می‌کند و استاد دانشگاه است. او عاشق کارش است و تمام فکر و ذکرش نقاشی است و نقاشی‌های خوبی می‌کشد و خوشبختانه به سرزمین، فرهنگ و ادبیات مملکتش هم پایبند است. الان تنها زندگی می‌کنم و از هم دوره‌هایم هم با اسماعیل شنگله، ارتباط دارم که شخصی بسیار باسواد و انسان پاک و معتقدی است با علی نصریان و عزت الله انتظامی هم رابطه دارم.

استاد محمد علی کشاورز دارای نشان درجه یک فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی بود و جوایز سینمایی بسیاری در طول عمر هنری موفقش بدست آورد. او از معدود هنرپیشه های ایرانی بود که سابقه بازی با آنتونی کوئیین، هنرپیشه شهیر غربی را در کارنامه داشت.

استاد محمد علی کشاورز در طول بیش از نیم قرن فعالیت هنری، با فیلمسازان نامداری چون استاد مرحوم علی حاتمی، استاد مرحوم عباس کیارستمی، استاد داریوش مهرجویی، استاد بهرام بیضایی و استاد ناصر تقوایی و ابراهیم گلستان همکاری کرد که ماحصل این همکاری، نقش های خاطره انگیز و محصولات هنری شد که همچنان نامشان پس از گذشت سالها، در ذهن عاشقان هنر ایران، زنده است.

هنرپیشه دایی جان ناپلئون، هزار دستان (در نقش شعبان استخوانی)، سربداران (در نقش خواجه قشیری)، افسانه سلطان و شبان (در نقش خوابگزار اعظم) و نقش خاطره انگیز پدر سالار، تنها بخشی از کارنامه بی نظیر استاد محمد علی کشاورز است.

گفته بود که بعد از گرفتن دیپلم در دبیرستان «ادب» به تهران آمد و بعد از گذراندن دوران سربازی چون کار خاصی نداشت و از زور بی‌کاری بعد از دادن کنکور به هنرستان هنرپیشگی رفتم و دوره سه ساله را در آنجا گذراندم.

ورود استاد محمد علی کشاورز به سینما به سال ۱۳۴۳ بر میگردد که با فیلم شب قوزی به کارگردانی فرخ غفاری به سینما آمد. او تا سالهای پایانی عمر مبارکش، در ۴۷ اثر سینمایی نقش آفرینی کرد. از کفش های میرزا نوروز تا ناصرالدین شاه آکتور سینما و دلشدگان و زیر درختان زیتون.

استاد محمد علی کشاورز یک بار سابقه ازدواج با فردی به نام مونا طاهری داشت که گویا در سال ۱۳۵۲ شمسی به جدایی می انجامد و استاد تا پایان عمر ازدواج مجدد نکرد. دختر استاد در بلژیک سکونت دارد.

استاد محمد علی کشاورز بر خلاف استاد علی نصیریان، موفق به دریافت جایزه از جشنواره فیلم فجر نشد. آخرین نقش آفرینی استاد محمد علی کشاورز مربوط به حضور او در فیلم فرزند صبح به کارگردانی بهروز افخمی است که سال ۱۳۸۳ ساخته شد. قبل از آن در کارهایی چون: انتظار، تهران روزگار نو (به کارگردانی علی حاتمی)، کمیته مجازات (به کارگردانی علی حاتمی)، روزی که خواستگار آمد (به کارگردانی فریال بهزاد)، روز واقعه (به کارگردانی شهرام اسدی)، ناصرالدین شاه آکتور سینما (به کارگردانی محسن مخملباف) در دهه هفتاد بازی کرده بود.

قدیمی ها، استاد را با نقش آفرینی در فیلم هایی چون: شب قوزی، زمزمه محبت، آقای هالو، صادق کرده، قصه ماهاان، خورشید در مرداب و شام آخر و کاروان ها به یاد دارند. یکی از نقش های به یاد ماندنی استاد محمد علی کشاورز ، در فیلم کمال الملک است که یکی ازآثار فاخر سینمای ایران در دهه شصت شمسی بود که آن را دهه طلایی سینمای ایران در قرن سیزدهم شمسی خطاب می کنند.

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست       هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست                    خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد