در اولین لحظات صبح، آفتاب به سلول زندان شلوغ می تابد. همه خواب نیستند، فضای سلول چند متر مربعی چنان تنگ است که ۱۵ نفر از ۶۰ زندانی باید به نوبت سر پا بایستند تا دیگران فضای کافی برای کمی دراز کشیدن و استراحت داشته باشند. نبود فضای خصوصی همه جا حکمفرماست. وقت دستشویی رفتن نیز سهمیه بندی شده و هر فرد برای دستشویی رفتن تنها دو دقیقه وقت دارد، آن هم در برابر چشمان دیگر زندانیان. دیوارهای شیشه ای، دوربین ها و میکروفون ها بدین معنی است که هر نجوایی، هر حرفی و هر حرکتی دیده، شنیده و ثبت می شود.
در هر سلول چند مخبر وجود دارد که حتی چیزهایی که زندانیان در خواب می گویند را یادداشت کرده و به نگهبانان منتقل می کنند. همانند روزهای دیگر، صبح با خواندن اجباری ترانه های حزب کمونیست، ستایش وطن باشکوه و رهبر هوشیا و دانایش، شی جین پینگ آغاز می شود. بعد از آن تنها وعده غذایی زندانیان در طول روز از راه می رسد، سوپ کلم آبکی که با کمی غذای خمیری بخارپز همراه است. اگر خوش شانس باشند چند دانه برنج نیز گیرشان خواهد آمد. بعد از آن نوبت به دارو در قالب قرص های سفید رنگ خواهد رسید و برای اطمینان از خورده شدن، دهان زندانیان به زور باز شده و مورد بررسی قرار می گیرد.
این داروی رازآلود که نوعی آرام بخش است به سرعت تاثیر خود را گذاشته و نوعی از بی حسی ذهنی را ایجاد می کند. افکار و خاطرات دنیای بیرون، سرنوشت عزیزان، درد امیدهای از دست رفته همه از بین می روند. اکنون تنها هدف گذراندن امروز است. این تصویری است که هر روز در کمپ های بازداشت مخفیانه چین رخ می دهد، کمپ هایی که به گفته مقامات چینی به «بازپروری» میلیون ها مسلمان اویغور این کشور اختصاص یافته اند، شبکه ای از بازداشتگاه ها که در منطقه ای وسیع به اندازه هفت برابر مساحت بریتانیا در استان سین کیانگ چین که اویغورها آن را ترکستان شرقی می نامند پراکنده شده اند.
اخیراً ویدیویی در شبکه های اجتماعی منتشر شده که توسط پهپاد در سال ۲۰۱۸ ضبط شده و در آن هزاران مرد اویغور دیده می شوند که زانو زده، موهایشان تراشیده شده، با دست های دستبند زده شده و چشم هایی بسته شده با چشم بند در انتطار سوار شدن بر قطارهایی هستند که آن ها را به جاهای دیگر منتقل می کنند. سفیر چین در بریتانیا پس از مواجهه با این تصاویر و پس از سکوتی طولانی و معنادار، واقعیت این تصاویر را رد کرده و چنین گفته است: «مردمان اویغور همزیستی صلح آمیز و هماهنگی با دیگر گروه های قومی مردم دارند». اما آنچه گفته شد تنها بخش کوچک و دقایقی از زندگی زندانیان اویغور در مراکز بازپروری چین است.
دقیقا عین داستان هایی هست که از رفتار آلمانی ها با اسرای خودشون در جنگ جهانی نقل میشه.
حالا ما داریم میریم زیرسلطه چین، خب زیرسلطه آمریکا ک بهتر بود