قبیله فولانی؛ قومی آفریقایی که خود را زیباترین مردمان دنیا می دانند

خورشید عظیمی به رنگ سرخ درخشان را پشت خط افق تصور کنید. هوا بسیار گرم است و شما بعد از یک پیاده روی طولانی در بیابان آماده ی خوابیدن می شوید. عضلات تان خسته اند اما شما لبخند به لب دارید چون فردا قرار است زیباترین مردان روی کره زمین برایتان برقصند، فقط برای شما، آن هم تمام روز. مردم فولانی، پرجمعیت ترین قوم کوچ نشین دنیا اینگونه زندگی می کنند و نمایندگان یکی از زیرگروه های این قوم خود را زیباترین مردمان دنیا می دانند.

در ادامه تصاویری تماشایی از این مردم این قوم خواهیم داد و با آن ها و زندگی منحصر به فردشان بیشتر آشنا خواهیم شد.

یکی از زیرگروه های قوم فولانی (Fulani) در آفریقا به نام وودابه (Wodaabe) هر ساله جشنواره ای به نام Guérewol برگزار می کنند. این جشنواره به قدری رنگ وارنگ و عجیب و غریب است که گردشگران از سرتاسر دنیا به تماشای آن می روند. این جشنواره در واقع یک مسابقه ی زیبایی است که میان مردان این قبیله برگزار می شود. در این جشنواره مردان جوان لباس های رنگارنگ به تن می کنند و زیورآلاتی که می خواهند به همراه آن ها بیندازند را با وسواس زیادی انتخاب می کنند. یک پر زیبا هم در انتها روی سربند خود می گذارند.

مردان جوان در طول جشنواره برای تحت تأثیر قرار دادن دختران قبیله می رقصند و آواز می خوانند. آن هایی که استانداردهای زیبایی قبیله ی خود را داشته باشند (یعنی قد بلند با دندان ها و چشمانی سفید) شانس بیشتری برای جلب توجه دارند. به همین دلیل مردها باید مرتباً چشمان خود را بچرخانند و دندان هایشان را نشان دهند.

استقامت و بنیه ی جسمی هم مهم است، به همین خاطر مردان باید ساعت ها در هوای گرم برقصند تا توجه زنان قبیله را جلب کنند.

به لطف همین جشنواره قبیله فولانی خود را زیباترین مردمان دنیا می دانند. مردم قوم وودابه به حلول روح مرده در بدن یک موجود زنده ی دیگر اعتقاد دارند و زیبایی را می پرستند. پیش از برگزاری جشنواره، مردان قبیله ساعت های زیادی را صرف آماده کردن خود می کنند و همه ی سعی خود را می کنند تا بی عیب و نقص باشند. به همین دلیل وودابه را خودپسندترین قوم دنیا می دانند.

پوشش سنتی مردم فولانی طبق استانداردهای پذیرفته شده ی دنیا نییست. نوع پوشش آن ها به منطقه ای بستگی دارد که اهل آن هستند. مثلاً مردم قوم وودابه که در کشورهای نیجر و کامرون زندگی می کنند، رداهای بلند بسیار رنگارنگ و چشمگیری به تن می کنند که یا گلدوزی شده اند یا تزئینات زیادی دارند.

دامپروری شغل اصلی مردمان کوچ نشین فولانی است. معمولاً مردان از گله ها مراقبت و در زمین کار می کنند. وظیفه ی زنان رسیدگی به امور خانه است.

دام نقش مهمی در زندگی این مردم دارد. مثلاً در مراسم عروسی، پدر عروس مسئولیت نگهداری از یکی از دام هایش را به نشانه ی قانونی کردن ازدواج به داماد خود واگذار می کند. بعد از آن مراسم دیگری به نام کابال (Kabbal) در غیاب عروس و داماد برگزار می شود.

بر بعضی موارد حتی خانواده ها قبل از به دنیا آمدن فرزندشان توافق می کنند که در آینده با یکدیگر وصلت کنند. وقتی فرزندان به دنیا آمدند خانواده ها آن دو را به نام یکدیگر اعلام می کنند اما در واقع بعد از رسیدن به بلوغ با یکدیگر ازدواج می کنند.

مردان اجازه دارند ۴ زن داشته باشند. در قبیله فولانی خانواده معمولاً از یک مرد، همسران و فرزندانش تشکیل می شود. آن ها به خوبی با یکدیگر کنار می آیند. در عکس زیر هم می توانید همسران و کودکان یک مرد را ببینید. آن ها خانواده ی ثروتمندی هستند چون صدها گاو دارند و ثروت شان تقریباً معادل ۵/۰ میلیون دلار است.

در قوم وودابه، عروس ها باید به همراه خود گاو به خانه ی شوهر ببرند. هر چه تعداد گاوها بیشتر باشد بهتر است. این گاوها نه تنها جهیزیه ی عروس بلکه تضمینی هستند که اگر روزی زندگی مشترکش به مشکل برخورد و او تصمیم به ترک همسرش گرفت بتواند به زندگی خود ادامه دهند. در حقیقت، حیوانات مثل یک اهرم فشار عمل می کنند چون شیر خانواده را تأمین می کنند یا می توان آن ها را فروخت و با چیز دیگری معاوضه کرد.

مردم فولانی معتقدند همه ی زوج ها باید تعداد زیادی بچه داشته باشند. آن ها در سن پایین ازدواج می کنند و از هیچ روش ضد بارداری ای استفاده نمی کنند.

در فرهنگ مردم وودابه، پدر و مادرها اجازه ندارند با دو فرزند اول خود مستقیم صحبت کنند و اغلب پدربزرگ و مادربزرگ شان از آن ها مراقبت می کنند. زن و شوهرها در روز روشن نمی توانند دست یکدیگر را بگیرند یا درباره ی مسائل شخصی با یکدیگر صحبت کنند.

نگهداری از فرزندان وظیفه ی زنان است. پدرها معمولاً این کارها را انجام نمی دهند. دخترها وقتی بزرگ می شوند، در نگهداری از خواهر و برادرهای کوچک تر خود به مادرشان کمک می کنند. یکی از بازی های رایج میان دختران این است که عروسک خود را روی پشت شان حمل می کنند. وقتی کمی بزرگ تر که شدند، عروسک ها جایشان را به خواهر و برادرهای کوچک تر می دهد.

مردم این قوم با بچه های کوچک بسیار باملاحظه رفتار می کنند، به همین دلیل بچه ها به ندرت حرف شنوی دارند. بزرگ ترها سعی می کنند نوزادان شان را در برابر مسائل عاطفی حفظ کنند. به علاوه، این زنان هستند که نقش معلم را برای بچه ها ایفا می کنند. مردم این قوم اعتقاد دارند که زنان صبورتر از مردان بوده و همیشه مشتاق درک و ابراز محبت هستند.

به دختران از سن کم یاد می دهند که زیبا باشند. گوش های دختران را برای انداختن تا ۲ یا ۳ سالگی سوراخ می کنند. دختران معمولاً ۶ سوراخ در گوش راست و ۶ سوراخ هم در گوش چپ دارند. دخترها را تقریباً به محض اینکه شروع به راه رفتن کردند، در میان حلقه ای از زنان رقصنده قرار می دهند که به آن ها رقص یاد می دهند و تلاش هایشان برای رقصیدن را دائماً تحسین می کنند.

ورود به دنیای بزرگسالی به تدریج رخ می دهد. به دختران از حدوداً سن ۵ سالگی اصول اخلاقی را یاد می دهند. به آن ها می گویند که یک زن نباید مستقیم به چشمان داماد خود نگاه کند، باید به افراد مسن احترام بگذارد و نباید کلمه ای درباره ی پدر و مادر همسر آینده اش به زبان آورد.