عکاس نابینایی که با استفاده از صوت عکس می گیرد

پراناو لال که یک مشاور هندی است، گرچه نابینا پا به این دنیا گذاشته اما به لطف فناوری ای به نام The vOICe می تواند «ببیند»، فناوری ای که تصاویر زنده ی دوربین را تبدیل به صوت می کند. وقتی دوربین تصویر را از چپ به راست اسکن می کند، زیر و بمی صدا با ارتفاع اجسام تغییر می کند و بلندی صدا با میزان روشنایی. یادگیری تفسیر ریزه کاری های این اصوات شما را به یک دید قابل استفاده و نتیجه بخش خواهد رساند.

فناوری The vOICe که اولین بار در دهه ی ۱۹۸۰ توسط مهندسی هلندی به نام پیتر میر ساخته شد، پیشرفت چشمگیری داشته است. طبق آنچه در وبسایت میر آمده این فناوری از طریق عینک هایی مجهز به یک دوربین مورد استفاده قرار می گیرد و استفاده از آن برای گوشی های اندرویدی، کامپیوترهای Raspberry Pi و به عنوان یک برنامه ی تحت وب رایگان است. پراناو لال حتی از این نرم افزار بر روی صفحه ی لپ تاپ خود استفاده می کند، امری که امکان خرید آنلاین و دیدن تصاویری از دنیای بیرون را به او می دهد.

میر می گوید: «چالش اصلی یادگیری تفسیر آن اصوات تصویری است.»

اینگونه شد که لال در اوایل دهه ی ۲۰۰۰ به عکاسی روی آورد. او در اینباره می گوید: «در وبسایت میر عضو شدم و کم کم شروع کردم به پرسیدن سؤال. مثلاً می پرسیدم: “چنین صدایی شنیدم، معنی اش چیست؟” من باید چیزی که می دیدم را با دنیا به اشتراک می گذاشتم تا آن ها بتوانند به سؤالاتم جواب دهند.»

چیزی که در ابتدا به عنوان روشی برای درک اجسام آغاز شده بود، برای لال بدل به یک سرگرمی شد. تمرکز اصلی لال در عکاسی مناظر و معماری است. او از عینک هوشمند خود برای تعیین نحوه ی قرارگیری دوربین استفاده می کند و این کار را با کمک اصوات انجام می دهد که راهنمای او هستند.

او می گوید: «این کار برای من، بیشتر از عکاسی، سفری است برای کشف و تماشای یک محیط. حالا وقتی سفر می روم می توانم یک گردشگر واقعی باشم. به لطف علم هاج و واج اطرافم را نگاه می کنم.»

عکاسی لال در فضای مجازی بسیار مورد توجه قرار گرفته و او در سفرهای خود با عکاسان بینا ارتباط دوستانه ای پیدا کرده است. صحبت هایی میان آن ها رد و بدل می شود که هم شباهت هایی که در فعالیت آن ها وجود دارد را برجسته می سازد هم تفاوت های آن ها را.

او می گوید: «بیشتر کار من با نور، سایه و شکل است. چیزی که فهمیده ام این است که عکاس های بینا با رنگ هم کارهایی می کنند.»

علاوه بر این، او متوجه شده حتی برای عکاسان بینا هم عکاسی تعریف مشترکی دارد، موضوعی که او را متعجب کرده است. لال در اینباره می گوید: «اگر به یک نمایشگاه بروید، می بینید که همه ی عکس ها یک شرح دارند. از قرار معلوم حتی برای افراد بینا هم یک عکس تا حدی بر اساس مفهومش تحسین می شود.»

همه گیری کرونا باعث کوتاه شدن سفرهای لال شده، اما او دوست دارد زمانی که وضعیت به حالت عادی بازگشت کوهستان شبه جزیره کامچاتکا در روسیه را تجربه کند، نورهای شمالی را تماشا کند و کف دریا راه برود تا «ببیند زیر اقیانوس چه خبر است.»

لال نرم افزار رایگان و «منعطف» میر را تحسین می کند. او این نرم افزار را با سخت افزارهای مختلف آزمایش می کند تا دید به مراتب بیشتری پیدا کند و برای این کار نرم افزار را با متناسب با سخت افزار تغییر می دهد. مثلاً فناوری The vOICe در ترکیب با قابلیت سنسور لیدار گوشی آیفون ۱۲ پرو ممکن است امکان تشخیص عمق را هم به او دهد.

لال در اینباره می گوید: «فکر می کنم جا برای رشد و پیشرفت زیاد است. شاید بتوانیم از دید طبیعی فراتر رویم یا دست کم از دیگر انواع سنسورها به عنوان جایگزینی برای دید طبیعی استفاده کنیم.»

اما در همه ی پیشرفت های اساسی ای که در حوزه ی فناوری صورت گرفته، گاهی مهم ترین کارکرد آن ها در زندگی روزمره است.

در ماه نوامبر لال در یک هتل اقامت داشت و به دستشویی نیاز پیدا کرده بود. او در اینباره می گوید: «وارد دستشویی آقایان شدم و متوجه شدم حتی یک نفر هم آنجا نبود. یک نابینا در چنین موقعیتی از عصا استفاده می کند و آن را به اطراف مسیر خود می زند. اما من می خواستم این اتفاق بدون هیچ تماسی رخ دهد.»

«من یک دسته نور و یک چیز کم نوری که جلویم بود را می دیدم. معلوم شد یک روشویی است… راهم را ادامه دادم و همه ی دیوارهای بلندی که با فواصل مختلف کنار هم بودند را دیدم. چند تا حائل آنجا بود. فکر کردم شاید توالت سرپایی باشد. بنابراین برگشتم و روی خودم متمرکز شدم و رو به جلو رفتم. بدون لمس هیچ چیزی به آن نقطه رسیدم.»

«اگر The vOICe نبود باید همه چیز را لمس می کردم… و کسی چه می داند آنجا چه بود. این فناوری به من مختصری استقلال و مقدار زیادی اطلاعات می دهد.»