با توجه به این که بازی کردن به مانند تبدیل شدن به شخص دیگری است- در واقع هدف بازیگر متقاعد کردن مخاطبان در این مورد است که آن ها در واقع همان شخصیت شان هستند- جای تعجب ندارد که چندین سبک و مکتب بازیگری در مورد اینکه چگونه باید با وظیفه ای چنین دشوار روبرو شد وجود دارد. در حالی که برخی بازیگران بدون کار خاصی در سر صحنه فیلمبرداری فیلم جدیدشان حاضر می شوند، نفس عمیقی می کشند و خیلی زود سعی می کنند در نقششان غرق شوند، بازیگران دیگری نیز وجود دارند که حس می کنند اگر کاملاً دیوانه شوند می توانند بهتر در نقششان فرو بروند.
البته این موضوع در مرحله تحقیقات صورت می گیرد وقتی که یک بازیگر قرارداد بازی در یک فیلم را امضا کرده و پیش از شروع عملیات فیلمبرداری چندین ماه وقت دارد. این بازیگران فرصت چند ماهه خود را به تحقیقات گسترده و دیوانه وار در مورد نقش خود یا مسائل مربوط به آن می گذرانند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ بازیگری آشنا کنیم که برای بازی در نقش های ماندگارشان دست به تحقیقات دیوانه وار و باورنکردنی زدند.
۱۰- آدرین برودی برای فیلم The Pianist (2002)
آدرین برودی وقتی تنها در سن ۲۹ سالگی جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول را دریافت کرد به جوان ترین بازیگر مرد دریافت کننده اسکار در تاریخ این مراسم تبدیل شد. فیلمی که برودی به خاطر آن اسکار گرفت The Pianist به کارگردانی رومن پولانسکی بزرگ بود که بر اساس سرگذشت واقعی ولادیسلاو اشپیلمن بازمانده هولوکاست و نویسنده کتاب زندگینامه خود ساخته شده و برودی نقش اشپیلمن را بازی می کرد. برای داشتن سرنخ های احساسی که این نقش می طلبید، برودی شرایطی را برای خود فراهم کرد که شبیه فضای پر از غم و تنهایی شخصیت فیلم در طول دوران هولوکاست بود.
اول از همه، برودی آپارتمان و خودرو خود را رها کرد و این موضوع باعث شد نامزدش او را رها کند. بعد از مدت ها دوری کردن از اجتماع به دنبال جدایی از نامزدش، برودی در زندگی واقعی نیز افسرده شد. او برای اینکه بیشتر در نقش شخصیت اشپیلمن غرق شود به شکلی حرفه ای پیانو زدن را یاد گرفت. آدرین برودی در این دوران تلفن را به طور کلی کنار گذاشت و رابطه اش را با اطرافیان به کمترین حد ممکن رساند. برودی می گوید که تمام این کارها را در تصمیمی آگاهانه برای افسرده کردن عمیق خود انجام داده بود. تلاش ها و رنج های برودی نتیجه داد و تماشای فیلم The Pianist نیز این موضوع را اثبات می کند.
۹- تمام بازیگران برای فیلم The Seven Samurai (1954)
وقتی پای کمال گرایی در کارگردانی به میان می آید، آکیرا کوروساوا استاد ژاپنی دنیای فیلمسازی چنان سختگیر و کمال گرا بود که استنلی کوبریک در برابر او کارگردانی معمولی بود. او وقتی پای فیلم ساختن به میان می آمد نهایت تلاش خود را می کرد که فیلمش را بی نقص و واقعی بسازد و در این مسیر با هیچ چیز و هیچ کسی کنار نمی آمد. در طول دوران فعالیت کاری طولانیش در سینما، کوروساوا در Throne of Blood از تیرهای واقعی برای پرتاب به سمت بازیگرانش استفاده کرد، در Ran قلعه ای را به آتش کشید که بازیگرانش هنوز در داخل آن بودند و در Rashomon منبع آب را با رنگ تیره کرد تا باران بهتر و واقعی تر به نظر برسد. در یکی دیگر از این موارد فیلمسازی دیوانه وار کوروساوا، او پیش از فیلمبرداری فیلم The Seven Samurai که بهترین فیلم او نیز به شمار می آید بازیگران انتخاب شده اش را وادار به تحقیقاتی گسترده در مورد زندگی سامورایی ها کرد.
وی برای اینکه مطمئن شود بازیگرانش به خوبی با زندگی سامورایی ها آشنا شوند (البته منظور او از آشنا شدن همان تبدیل شدن آن ها به سامورایی های واقعی بود)، کوروساوا بازیگرانش را وادار ساخت به مدت ۳ هفته بی وقفه لباس سامورایی ها را به تن کنند تا این لباس به جزیی از زندگی و شخصیتشان تبدیل شود. او همچنین به بازیگرانش گفت که می خواهد خسته، درمانده و نحیف به نظر برسند و بدین منظور شرایط سختی را برای آن ها در نظر گرفت که البته جواب نیز داد. توشیرو میفونه که در اکثر فیلم های کوروساوا حضور داشت بدترین شرایط را تحمل می کرد و همین موضوع نقش مهمی در قطع همکاریش با کوروساوا بعد از چندین فیلم موفق داشت.
۸- مارلون براندو برای فیلم The Men (1950)
اگر چه مارلون براندو به عنوان یکی از بزرگ ترین و بهترین بازیگران تاریخ سینما- اگر نگوییم بزرگ ترین و بهترین بازیگر تاریخ سینما- شناخته می شود اما اولین فیلم سینمایی او با نام The Men برای بسیاری از طرفداران عام سینما ناشناخته باقی مانده است. داستان فیلم در مورد یک کهنه سرباز جنگ جهانی دوم است که در نبردها مجروح شده و سعی دارد سلامت روحی و فیزیکی خود را بازیابد. نتیجه کار بسیار تاثیرگذار است و بخش زیادی از موفقیت این فیلم و نقش براندو به خاطر تحقیقات گسترده ای است که براندو پیش از شروع فیلمبرداری ها در مورد شخصیت خود و شرایطی که باید داشته باشد، بود. او نزدیک به یک ماه را در بخش مجروحان جنگی بیمارستان ارتش گذراند و تنها از ویلچر برای این طرف و آن طرف رفتن در محدوده آسایشگاه استفاده می کرد در حالی که به بررسی رفتارها و شرایط مجروحان جنگی حاضر در بیمارستان و یاد گرفتن از آن ها می پرداخت.
در هنگام فیلمبرداری ها، تهیه کنندگان فیلم The Men بسیار نگران سبک شخصی بازیگری براندو بودند و فکر می کردند او بیش از حد دیالوگ هایش را با خود تکرار می کند. آن ها از این می ترسیدند که این سبک بازیگری و بیان دیالوگ براندو باعث شود بینندگان فیلم حس کنند شخصیت براندو در واقع هیچ واکنشی نسبت به دیگر بازیگران فیلم و صحبت های آن ها نشان نمی دهد. البته مشخص شد آن ها بی دلیل نگران بوده اند زیرا سینماروها و منتقدان در سراسر جهان به شدت تحت تاثیر سبک بازیگری خاص براندو قرار گرفته و شیفته آن شدند. اگر چه براندو بازیگر بسیار توانمند و خلاقی بود اما ماندن او در بیمارستان نظامی به او کمک کرد فاکتورهای عاطفی و احساسی که نقشش لازم داشت را کسب کند و این کار او یکی از اولین نمونه های تحقیقات دیوانه وار برای بازی در یک نقش خاص در تاریخ سینما بود که بعدها با عنوان متد اکتینگ شناخته شد.
۷- ویگو مورتنسن برای Eastern Promises (2007)
زمانی که در سه گانه بی نقص The Lord of the Rings اثر پیتر جکسون در نقش آراگورن بازی می کرد، ویگو مورتنسن در تمام مدت در نقش خود فرو رفته بود که شامل یادگیری مهارت های آراگورنی و بردن شمشیرش همه جا با خود بود (منظورمان دقیقاً همه جاست!). اگر چه این سبک از متد اکتینگ به خودی خود خیره کننده است نمی توان آن را ضرورتاً «تحقیق» دانست اما این دقیقاً همان کاری بود که این بازیگر کمتر مورد توجه قرار گرفته پیش از بازی در تریلر جنایی بی نقص دیوید کراننبرگ با نام Eastern Promises انجام داد. و مورتنسن یکی از دلایل اصلی جذابیت و موفقیت این فیلم است. وی در این فیلم نقش نیکولای لوژین را بازی می کند، که راننده و آدمکش مافیاست و مورتنسن آمادگی برای این نقش را بسیار جدی گرفته بود که شواهد آن را می توان در هنگام تماشای فیلم دید. برای تحقیق در مورد نقش یک شخصیت روسی، مورتنسن برای مدت کوتاهی به روسیه سفر کرد و به اورال نیز رفت.
در آنجا او خود را در زندگی روسی غرق کرده، فیلم ها و سریال های روسی تماشا کرده و حتی شروع به یادگیری زبان روسی کرد به نحوی که اکنون خیلی روان روسی صحبت می کند. مورتنسن همچنین آثار نویسندگان روسی مشهوری مانند داستایوفسکی و ناباکوف را مطالعه کرد و هفته ها به تحقیق در مورد فرهنگ دار و دسته های خلافکار روسی به کمک یک جرم شناس حرفه ای پرداخت. بعد از آن نوبت ده ها تتوی بود که شخصیت مورتنسن در فیلم روی بدن خود داشت. اگر چه مورتنسن از تتوهای غیرواقعی برای این قسمت از شخصیتش استفاده کرد اما وی چندان در شخصیت خود فرو رفته و ظاهر یک خلافکار روسی را داشت که به محض ورود به یک رستوران روسی در لندن، تمام حاضران در رستوران از ترس ساکت شدند. بله تحقیق در دنیای بازیگری باید چنین باشد!
۶- رونی مارا برای فیلم The Girl With The Dragon Tattoo (2011)
بازسازی هالیوودی دیوید فینچر از فیلم نوآر سوئدی The Girl With The Dragon Tattoo منتقدان کمی نداشت زیرا نسخه سوئدی فیلمی به شدت تحسین شده بوده و بسیاری بر این باور بوند که نیازی به بازسازی نداشت. با این وجود کسی نمی تواند بازی خارق العاده رونی مارا در نقش شخصیت اصلی بازسازی هالیوودی آن را انکار کند که در آن وی به طور کامل در شخصیت لیسبث سالاندر غرق شده بود. اما مارا چگونه خود را برای این نقش تحسین شده آماده کرده بود؟ زدن تعدادی تتو غیرواقعی روی بدن، آرایش کاملاً سفید و کمی لهجه سوئدی؟ خیر به هیچ وجه!
مارا اصرار داشت که همه چیز را دقیق انجام دهد و به همین دلیل کار را با انجام ۴ پیرسینگ واقعی روی گوش هایش، یکی روی ابرو و یکی رو سینه اش آغاز کرد و نکته جالب اینکه این مورد آخر را نگه داشت برای روزی که شاید دنباله ای نیز ساخته شود. او در ادامه اسکیت سواری، موتورسواری و کیک بوکسینگ را یاد گرفته و دوره های آموزشی در زمینه کامپیوتر و لهجه سوئدی نیز گذراند. اما این پایان کار نبود. برای فرو رفتن بیشتر در شخصیت لیسبث، مارا به استکهلم (لوکیشن فیلم) نقل مکان کرد و مدتی کاملاً تنها آنجا زندگی کرد. تمام این تلاش ها به نامزدی اسکار برای این بازیگر جوان منجر شد. از بخت بد مارا، آن سال رقیب او کسی جز مریل استریپ نبود که هیچ بازیگری شانسی در رقابت با او ندارد.
۵-مریل استریپ برای فیلم Sophie’s Choice (1982)
«مریل استریپ به احتمال قریب به یقین بزرگ ترین بازیگر زن نسل خود است». این جمله ای است که چندین بار در محافل سینمایی گفته و شنیده شده است و اگر یک فیلم باشد که مخالفان این جمله را وادار به اعتراف به قضاوت اشتباه کند، آن فیلم Sophie Choice خواهد بود که مریل استریپ نه تنها بهترین بازی دوران بازیگری خود را در آن انجام داد بلکه بسیاری آن را یکی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما می دانند. این موفقیت احتمالاً به سبک آماده شدن استریپ برای نقش باز می گردد، جایی که او برای بازی در نقش یک مهاجر لهستانی تصمیم به یادگیری زبانی گرفت که به هیچ وجه آسان نبود.
استریپ تحقیقات خود پیش از شروع فیلمبرداری را به مرحله دیوانه واری رسانده و زبان های آلمانی و لهستانی را یاد گرفت که از سخت ترین زبان ها به شمار می آیند. اما این پایان تلاش های مریل استریپ برای بازی قابل قبول در فیلم Sophie Choice نبود. او که می خواست بازی اش را تا سرحد ممکن بی نقص سازد، صحبت کردن به زبان آلمانی با لهجه لهستانی را نیز یاد گرفت به طوری که بسیاری از لهستانی ها بعد از دیدن فیلم، لهجه لهستانی استریپ در فیلم را بی نقص عنوان کردند.
۴- رابرت دنیرو برای فیلم Raging Bull (1980)
فیلم Raging Bull یکی از شاهکارهای سینمایی متعددی است که توسط مارتین اسکورسیزی خلق شده و فیلمی که بهترین بازی رابرت دنیرو در دوران فعالیت موفقیتش به عنوان یک ستاره بی نقص هالیوودی به شمار می آید. در این فیلم که بر اساس داستان واقعی یک بوکسور سنگین وزن به نام جیک لاموتا و تراژدی های سرنوشت او ساخته شده، دنیرو وقت زیادی صرف تحقیق و آماده سازی خود برای فرو رفتن در نقش لاموتا انجام داده و این تلاش ها یک جایزه اسکار را برای وی در پی داشت. جدای از افزایش حجم عضلات بدنش، دنیرو هر روز ساعت ها و ساعت ها را صرف یادگیری بوکس در کنار مربیان بوکس حرفه ای کرد.
برای واقعی تر جلوه دادن رابطه اش با شخصیت جو پشی در فیلم، این دو مدتی کنار هم زندگی کرده تا دوستی شان در درون داستان فیلم نیز واقعی به نظر برسد. اما دنیرو تحقیقاتش را به همینجا محدود نکرد: او بارها به دیدن لاموتا و نامزد سابقش ویکی رفت و تا جایی که می توانست در مورد سرگذشت و شخصیت های پیچیده آن ها تحقیق کرد. او تحت نظر لاموتا آموزش بوکس دید و تا جایی پیش رفت که به یک بوکسور فوق العاده تبدیل شد و حتی در میان وزن نیز چندین مسابقه بوکس برگزار کرده و در دو مورد از سه مورد مبارزه نیز به پیروزی رسید. لاموتا بعدها ادعا کرد که دنیرو یکی از ۲۰ بوکسور میان وزنی بوده که در دوران فعالیتش به عنوان مربی آموزش داده است.
۳- فارست ویتاکر برای فیلم The Last King Of Scotland (2006)
در فیلم The Last King of Scotland که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد، جیمز مک آووی نقش یک پزشک جوان اسکاتلندی را بازی می کند که به پزشک شخصی عیدی امین دیکتاتور اوگاندا تبدیل می شود، کسی که نقش او را به شکلی خیره کننده، فارست ویتاکر بازی می کند. برای آماده سازی خود برای این شخصیت دیکتاتور واقعی (که روزگاری خود را پادشاه اسکاتلند خوانده بود)، ویتاکر تحقیقات بسیار گسترده و باورنکردنی را آغاز کرد. او این کار را با یادگیری نواختن آکاردئون آغاز کرد که یکی از سرگرمی های محبوب عیدی امین بود. علاوه بر این، ویتاکر برای نفس کشیدن در فضای عمومی و سیاسی اوگاندا به این کشور سفر کرد و آن جا بود که با بسیاری از دوستان و خانواده عیدی امین و همچنین ژنرال ها و قربانیان او دیدار کرد تا بتواند تصویرسازی دقیقی از شخصیت واقعی این دیکتاتور بدنام داشته باشد.
در کنار همه این تحقیقات، ویتاکر زبان سواهیلی را یاد گرفت و ماه ها برای بدست آوردن لهجه شرق آفریقایی عیدی امین تلاش کرد. علاوه بر این وی ده ها کتاب که در مورد عیدی امین نوشته شده بود را مطالعه کرد و در نهایت برای بازی در این نقش برنده جایزه اسکار شد. فیلم The Last King Of Scotland از آن دسته فیلم هایی است که شاید اسم آن را نشنیده باشید اما به شدت تماشای آن را با شما توصیه می کنیم تا از بازی خیره کننده و ترسناک فارست ویتاکر در نقش عیدی امین لذت ببرید.
۲- هیث لجر برای فیلم The Dark Knight (2008)
در مورد نقش یک شخصیت کاملاً سایکوپات و ضداجتماع چطور باید تحقیق کرد؟ در حالی که بسیاری بازیگران خواهند گفت برای این کار باید برای مدت ها به یک مرکز نگهداری از بیماران روانی رفت یا در مورد افراد روانی در دنیای واقعی تحقیق کرد، هیث لجر مسیر متفاوتی را در پیش گرفت تا بتواند نقش برنده اسکار جوکر در فیلم The Dark Knight ساخته کریستوفر نولان را به خوبی بازی کند. او برای این کار به معنای واقعی کلمه خود را دیوانه کرد و صادقانه بگوییم که برای بازی در نقش شخصیتی دیوانه و ترسناک مانند جوکر، این بهترین و تنها راه بود. نکته اینجاست که جوکر هیچ شباهتی به دیگر شخصیت های شرور دنیای هالیوود ندارد زیرا او انگیزه خاص و واقعی برای کارهای جامعه ستیزانه اش ندارد. تمام چیزی که او دارد حس شیطانی تماشای سوختن دنیاست.
هیث لجر ظاهراً به خوبی این موضوع را درک کرده بود و تحقیق در مورد این نقش را محبوس کردن خود در اتاق یک هتل به مدت بیش از یک ماه می دانست. او به شکلی واقعی و ترسناک ارتباط خود را با دنیای بیرون قطع کرده و یک ماه را به نوشتن خاطرات و آزمایش کردن روی صدای خود اختصاص داد. لجر در نهایت به این نتیجه رسید که هیچ شخصیت انسانی در کالبد جوکر وجود نداشته و از آنجایی که نولان در نمود سبک رفتاری این شخصیت به او آزادی کامل داده بود، لجر به خوبی خود را در شخصیتی که از جوکر ساخته بود غرق کرد. نمی توان با اطمینان گفت که این تحقیقات دیوانه وار تاثیری در افسردگی لجر که به مرگ نابهنگام و شوکه کننده اش پس از پایان فیلمبرداری ها منتهی شد داشته یا نه اما بدون شک محبوس کردن خود به مدت یک ماه در اتاق هتل نمی تواند اثرات خوشایندی بر روح و روان یک انسان داشته باشد.
۱- دانیل دی لوییس در تمام فیلم هایش
دانیل دی لوییس به احتمال فراوان مشهورترین بازیگر سبک متد اکتینگ در جهان است که سند زنده این مدعاست که «غرق کردن خود در نقش به شکلی سوال برانگیز و به روش های دیوانه وار» در فصل جوایز سینمایی ارزش خود را نشان خواهد داد. به همین خاطر است که دی لوییس در عرض تنها دو دهه سه بار برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول شده که او را در این زمینه بالاتر از بازیگران افسانه ای مانند مارلون براندو، جک نیکلسون، رابرت دنیرو و دیگر بازیگران حیرت انگیزی که همه دوست داریم قرار می دهد. اکنون سوال این است که دانیل دی لوییس چگونه خود را برای این شخصیت های برنده جایزه اسکار، یکی پس از دیگری، آماده می کند؟ پاسخ این سوال، دوستان من، این است که دانیل دی لوییس دست به کارهای دیوانه واری می زند و هر بار که نقش جدیدی را می پذیرد این کار را به مرحله تازه ای می برد.
برای فیلم The Boxer، دی لوییس ۱۸ ماه تمام با بری مک گویگان که یک بوکسور حرفه ای بوده و بعدها مدعی شد دی لوییس می توانست براحتی یک بوکسور حرفه ای شود، تمرین بوکس کرد. پیش از همکاری با مارتین اسکورسیزی در فیلم تاریخی The Age of Innocence، دانیل دی لوییس با نام شخصیت خود در فیلم در یک هتل ساکن شد و ماه ها با کلاه و عصا این طرف و آن طرف می رفت. اما شرایط دیوانه وارتر نیز شد. پیش از شروع فیلمبرداری In The Name of the Father که در آن دی لوییس نقش یک شخصیت خلافکار را بازی می کند، وی تصمیم گرفت که باید مدتی در یک سلول انفرادی در یک زندان متروکه حبس شود. او همچنین از تیم تولید فیلم و دیگر بازیگران خواست که او را اذیت کنند و هر کاری در این زمینه از دستشان بر می آید انجام دهند، از دشنام دادن تا پاشیدن آب.
بعدها او بار دیگر در همکاری با اسکورسیزی در فیلم The Butcher in Gangs of New York نقش یک قصاب خونسرد و بیرحم به نام بیل را بر عهده گرفت و برای آماده کردن خود مدتی به عنوان شاگرد قصاب آموزش دید. مهم ترین سبک متد اکتینگ او اما برای فیلم The Last of the Mohicans بود که برای آشنایی کامل با زندگی شخصیت اصلی فیلم، دی لوییس ماه ها تنها در کلبه ای در دل طبیعت وحشی زندگی کرد. او برای تمام وعده های غذایی اش (حتی در طول فیلمبرداری ها) شکار می کرد و از طبیعت سود می برد و حتی ساختن کانو را نیز یاد گرفت. برای فیلم برنده اسکار My Left Foot دی لوییس در تمام طول مدت فیلمبرداری وانمود کرد کریستی براوان است، شخصیت فلج مغزی که در فیلم نقش او را بر عهده داشت. در فیلم Lincoln نیز او در تمام طول مدت فیلمبرداری مانند رییس جمهور ایالات متحده رفتار کرده و از تیم تولید می خواست به همین شکل با او رفتار کنند. بدین ترتیب دانیل دی لوییس نه تنها به محترم ترین بازیگر نسل خود تبدیل شد بلکه از طریق فیلم هایش زندگی هایی در قالب شخصیت های متفاوت دیگری را نیز تجربه کرد.
متیو مک کانهی تو کارگاه واقعی هم اضافه کنید