صحبت کردن از فقر و مشکلات خانوادگی برای خیلی ها دشوار است و بسیاری ترجیح می دهند که دوران سخت کودکی شان مثل یک راز سربسته باقی بماند. اما حتی اگر دوران نداری خانواده ای کوتاه بوده باشد باز هم آثار آن برای همیشه روی فرد باقی می ماند و با تیزبینی می توان متوجه آنها شد.
در ادامه به شما می گوییم که چطور تشخیص دهید فردی در فقر و تنگدستی بزرگ شده یا خیر.
۱- همیشه نگران غذا هستند
نگرانی دائمی و همیشگی در مورد غذا و تغذیه از جمله علائمی است که نشان می دهد فردی در دوران کودکی با مشکلات مالی روبرو بوده. این افراد ممکن است وزن بالایی داشته باشند اما باز هم کیفیت غذایی شان پایین است و همیشه ولع غذا دارند.
۲- چیزهای اضافه نمی خرند
افرادی که در خانواده های فقیر بزرگ شده اند اغلب در زمان خرید اقلامی که ارتباطی با نیازهای ضروری شان ندارد دچار استرس می شوند و حتی برای خرید کالاهای ضروری هم این دست و آن دست می کنند.
۳- هزار تومان هم برایشان هزار تومان است
این افراد همیشه ترس از دست دادن شغلشان را دارند و در نتیجه مرتبا تلاش می کنند که منابع درآمدی متعدد داشته باشند و از هر طریقی که می شود حتی مبلغی ناچیز بر پس انداز خود اضافه کنند.
۴- همیشه منتظر معجزه هستند
آدمهایی که هیچوقت مشکل مالی نداشته اند به قرعه کشی ها به چشم سرگرمی نگاه می کنند و البته از برنده شدن هم خوشحال می شوند. اما آنها که کودکی سختی داشته اند همواره به دنبال معجزه ای هستند که از طریق قرعه کشی و لاتاری برایشان رقم می خورد.
۵- هر کاری را خودشان انجام می دهند
افرادی که در خانواده های فقیر بزرگ شده اند کارهای زیادی بلد هستند و خودشان به تنهایی از عهده هر کاری بر می آیند. از تعمیر لوله ها تا نقاشی خانه و کاشی کاری و حتی آرایشگری.
۶- هیچ چیزی را دور نمی اندازند
این افراد از آنکه به ارزش واقعی پول واقفند هیچوقت چیزی را دور نمی اندازند و سعی می کنند به هر طریقی که شده عمر وسایل شان را زیاد کنند. اگر هم وسیله ای دیگر قابل استفاده نباشد آن را در انبار خانه نگه می دارند تا در موقعیتی مورد استفاده قرار دهند.
۷- به جای صرف پول، وقتشان را هدر می دهند
یکی از اصلی ترین مشخصه های این افراد آن است که پول برایشان ارزش بیشتری نسبت به زمان دارد. در نتیجه ممکن است مشاهده کنید که ساعت ها در سرمای شدید در ایستگاه اتوبوس منتظر اتوبوس باشند اما پولی بابت سوار شدن به تاکسی ندهند.
۸- در زمان حساب کردن خریدها استرس می گیرند
زندگی فردی که در فقر بزرگ شده است مملو از ترس و دلهره است. یکی از رایج ترین نشانه های این افراد استرسی است که هنگام خرید در سوپرمارکت تجربه می کنند. این افراد حتی اگر پولی بیشتر از میزان خرید در حساب شان باشد باز هم در هنگام حساب و کتاب خریدهایشان استرس می گیرند.
۹- خوددرمانی می کنند
درست مانند مورد ارجحیت دادن به پول نسبت به زمان، این افراد کمترین اولویت را برای سلامتی شان قائل می شوند و از نظرشان پول ارزش بیشتری نسبت به سلامتی شان دارد. در نتیجه تا آنجا که بتوانند خوددرمانی می کنند و از مراجعه به پزشک و خرید دارو خودداری می کنند.
من در خانواده متمولی بدنیا آمدم و بزرگ شدم ولی اصلا وسایل اضافی نمیخرم. هزارتومن هم برایم مهمه و اکثر خصوصیتهایی را که گفتید دارم.
این خصوصیتها اکثرش در فرهنگ ایرانی حسن و امتیاز هست نه نشانه فقر. مطلبتون جالب نبود چون فرسنگها با فرهنگ قناعت ایرانی فاصله داره
شما فکر کنم بخیلی رو با فقر اشتباه گرفتی.
به عنوان آدمی که در خانواده فقیر به دنیا اومدم این مقاله رو ۱۰۰٪ تایید میکنم.
فرهنگ ایرانیت ممو کشته بپا کشورت داره میریزه…
اهانت به مردم رو اونایی میکنن که ۴۳ سال آزگار سوار شدن پیاده نمیشن، خجالت آور وضع زندگی مردم این کشور سروتمنده نه این مقاله… افرادی مثل شما هستید که مایه خجالتید.
درسته مطلب ترجمه شده هست ولی خب با چیزی که در ایران می‌بینیم مطابقت داره و حتی در خانواده‌های متمول هم دیده میشه. در مقابل حقیقت جبهه نگیرید. قناعت ایرانی هم اکثراً ریشه در خیلی مسائل که به تاریخ برمی‌گردد داره. فقر در کشور موج می‌زنه و عدم وجود خیال راحت بابت خیلی چیزها خانواده‌های متمول و متوسط هم به رفتارها سوق میده. این رفتارها لزوماً چیز مثبتی نداره که با عنوان قناعت ایرانی بهش افتخار کرد، بیشتر شبیه زندگی نکردن هست.
تو این مملکت روزی میرسه فقرا رو شناسایی کنن بعدم تو دریا غرقشون کنن.
اینجا قوانین و سیستم طوریه شما باید ثروتمند باشی تا ایرانی حساب بشی. ما ۸۰ درصد فقرای مملکت اصلا ایرانی نیستیم. از ته بوته در اومدیم. استادی معروف تو دانشگاه تهران که چندسال اینجا استادی میکرد و الان دوساله رفته امریکا تو یه دانشگاه تاپ اونجا تدریس میکنه میگفت ۴۰ ساله تو این کشور مردم از پله ی درامدی پایین به پله ی درامدی بالا نرفتن. هرکی رفته با رانت و یارانه های بی حد نفتی بوده ولاغیر. ایران کشوریه اصلا سطوح درامدی نداره. این سطح درامدهای دستوری رو شما بزار کنار. چون همش دستوریه. یا شما فقیری یا ثروتمند. یا زیر خط درامد اداره کاری یا بالاتر. و حالا مقایسه ی درامد اداره کار و خط فقر رو نمیگم. خط فقر تو ایران مثلا حدود ۴ میلیون تومنه. اما دستمزد اداره کار حدود ۲ میلیونه.
اما تو امریکا هفت سطح درامدی داره.
دوتاش کمه. دوتاش متوسطه. دوتاش ثروتمند و اون یکی اخری خیلی بالاست که متعلق به ثروتمندای امریکاست. اما تو ایران اقتصاد به جایی رسیده که کلا دو سطحه. یا زیر اداره کار یا بالای اداره کار. و اصلا تعریف مشخصی هم نیست به جز اون مبلغ.
قشر متوسط که کلا نابود شده. دلخوش به اینن که مثلا دو کیلو گوشت بیشتر میخرن. دلیل اینکه فقرا هی فقیر تر میشه اینه ثروت تو ایران هیچوقت تولید نمیشه. ثروت تو ایران همیشه با درامدهای نفتی معدنی بوده. و این درامدهای نفتی و معدنی و پتروشیمی همیشه به صورت یارانه روی خدمات و کالا به مردم داده شده. تو چنین اقتصادی شما پولدار باشی سهمت از یارانه و بیت المال و درامدهای کشور بالاست. مثلا ماشین خارجی با ارز ۴۲۰۰ وارد میشد. یعنی نصف قیمتشو از بیت المال میدادن. خب شما پولدار باشی نصف ماشینت رو دولت با پول نفت میده. اون موقعا که ازاد بود مثلا ماشین ۱ میلیاردی رو دولت نصفشو پرداخت میکرد با یارنه روی ارز. یعنی یه ادم پولدار صرفا با خرید یک عدد ماشین ۱ میلیاردی ۵۰۰ میلیون یارانه میگیره. اما فقیر باشی نمیتونی بخری. پس هیچ سهمی نداری. تو این مملکت رو همه چی یارانه داده میشه. انرژی و بنزین فقط یکیشه. دام خوراک دام انرژی سیمان مصالح زمین محصولات وارداتی. همه چی.
همین الان گوشتی که شما میخری در حقیقت قیمتش دوبرابره. اما دولت یارانه میده گوشت گوسفند تو بازارا میشه کیلویی ۷۰ هزار تومنه. دولت یاراانه ها رو قطع کنه این گوشت به کیلویی ۱۵۰ هزار تومن میره. تو همین یک یکلو گوشت دولت ۷۰ هزار تومن یارانه میده. پولدار باشی روزی ۱ کیلو گوشت میخری روزی ۷۰ هزار تومن یارانه میگیری. فقیر باشی هیچی نمیتونی بخری پس یارانه هم نمیتونی بگیری. به جز اون چندرغاز یارانه نقدی که یک کیلو گوشت نمیشه.
حالا تو محصولات سرمایه ایی و محصولات و خدمات و کالاهایی که میتونه تولید ثروت کنه هم یارانه داده میشه. ۵۰ درصد یارانه حداقلشه.
یعنی شما ثروتمند باشی میری چنین کالاهایی میخری. ثروتمندتر میشی. چون دولت ۵۰ درصدشو یارانه بهت میده.
مثلا شما ساختمون میسازی. تو ایران حداقل ۵۰ درصد یارانه تو تک تک مصالح داده میشه. برا همین ارزونه. یعنی پولدار باشی بتونی مصالح بخری خونه بسازی نصف هزینه ها رو دولت بهت میده از پول نفت و حلقوم مردم. فقیر باشی نمیتونی بسازی پس بشین و بمیر.
اون ثروتمند اینطوری ۱۰ تا خونه میسازه. ۵ تا خونش مجانی با پول ادمای فقیر و بیت المال براش در میاد.
اینطوریه تو کشور ما فقیر فقیرتر میشه.
بعدم همینا بهمون فحش میدن. به قول اون استاد تو این سیستم فقط با پول میتونی بری بالا.
عحب.
تا جایی که میدونم اکثر حمل و نقل تو کشورای اروپای غربی با اتوبوسه. نمیدونستم اونا فقیرن.
خود من تقربا همشونو دارم. یعنی فقیرم؟
از قدیم ساکن مهراباد اصفهان بودیم. اونجا به دنیا اومدم بعدش اومدین اینجا تو تهران. پایینتر از ده ونکیم.
اگه منو دیدین اچار به دست دارم جایی رو تعمیر میکنم فکر نکنین فقیرم. بلکه تخصصشو دارم و دارم استفاده میکنم از تخصصم.
به عنوان کسی که سالهاست در دانمارک که یه کشور ثروتمند اروپاییه زندکی میکنه میکم که بسیاری از این موارد در رفتار دانمارکی ها و همچنین آلمانی ها دیده میشه. و اگر قرار باشه در مورد عادت های رفتاری آلمان ها نوشته بشه، بدون نوشتن نامی از آلمان، براساس این مقاله فکر میکنید در مورد افراد بسیار فقیر نوشته شده است. شک نکنید که نویسنده ی اصلی مقاله، و نه مترجم، شناخت درستی از دلیل پشت رفتارهای مردم نداشته است.
این رفتار ها در مردم ایرانی زیاد دیده میشه. چه پولدار و چه بی پول. علت اینکه در پودارها هم دیده میشه بیشینه فقر شدید در یکی دو نسل قبلشونه. مردم یران در دهه ۳۰ و نیمی از ۴۰ (به قبل) بسیار فقیر و حتی بیمار بودند و بهمین دلیل قناعت از چند دهه پیش بصوت فرهنگ درومده و این فرهنگ چوب لای چرخ اقتصاد گذاشته. مثلا پزشکی که هنگام ساختمان سازی بجای استخدام بنا خودش بنایی میکنه (خودم دیدم) و یک دیوار کج و کوله رو که چند برابر بیشتر ساختش طول کشیده رو به پول دادن به بنا ترجیح میده باعث میشه که بناها بیکار بمونن و داشتن این خصایص باعث زنجیره بیکاری و کمبود کار میشه.
والا من که همین الانم فقیر هستم و کسی هم ندارم و بیماری هم دارم. اوایل همش حسرت میخوردم ولی دیگه کم کم عادت کردم به همون یه تیکه نون خشکی که بعضن پیدا میشه، خیلی وقت ها ناراحت میشم از بیکسی و فقر ولی دیگه آرزو نمیکنم مثلاً پول بیشتری داشته باشم، چون فهمیدم که تقریباً برای من ناممکنه. امیدوارم کسی مثل من نباشه فقط.
من در خانواده متمولی بدنیا آمدم و بزرگ شدم ولی اصلا وسایل اضافی نمیخرم. هزارتومن هم برایم مهمه و اکثر خصوصیتهایی را که گفتید دارم.
این خصوصیتها اکثرش در فرهنگ ایرانی حسن و امتیاز هست نه نشانه فقر. مطلبتون جالب نبود چون فرسنگها با فرهنگ قناعت ایرانی فاصله داره
شما فکر کنم بخیلی رو با فقر اشتباه گرفتی.
به عنوان آدمی که در خانواده فقیر به دنیا اومدم این مقاله رو ۱۰۰٪ تایید میکنم.
فرهنگ ایرانیت ممو کشته بپا کشورت داره میریزه…
تقریبا همه موارد در مورد من درست بود
دلم واسه خودم سوخت
واقعا درج و نشر چنین مقاله ای، اهانت به مردم و خجالت آوره.
اهانت به مردم رو اونایی میکنن که ۴۳ سال آزگار سوار شدن پیاده نمیشن، خجالت آور وضع زندگی مردم این کشور سروتمنده نه این مقاله… افرادی مثل شما هستید که مایه خجالتید.
مثلا میخاستین با این نوشته چی رو ثابت کنین؟
آدم های فقیر هم انسان هستند شاید خیلی بهتر از ثروتمندان هم باشند شماحق ندارین توهین کنین به مردم
روزیاتو،حامی اشرافی گری و لیبرالیسم…
فقط یه احمق اشرافی گری و لیبرالیسم رو یکی میدونه
بزار بگم مزخرف ترین مقاله ی قرن. غنائت کردن نشانه ی فقره ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!
باشه ، اصلا تو دست و دلباز
تو خیلی گَنگی…
درسته مطلب ترجمه شده هست ولی خب با چیزی که در ایران می‌بینیم مطابقت داره و حتی در خانواده‌های متمول هم دیده میشه. در مقابل حقیقت جبهه نگیرید. قناعت ایرانی هم اکثراً ریشه در خیلی مسائل که به تاریخ برمی‌گردد داره. فقر در کشور موج می‌زنه و عدم وجود خیال راحت بابت خیلی چیزها خانواده‌های متمول و متوسط هم به رفتارها سوق میده. این رفتارها لزوماً چیز مثبتی نداره که با عنوان قناعت ایرانی بهش افتخار کرد، بیشتر شبیه زندگی نکردن هست.
خب راست می گن دیگه این چه مطلبی بود . انگار این مطلب برای اقشار ثروتمند تولید شده تا فقرا رو شناسایی کنن.
اگه فقیری هم هست به خاطر وضعیت خراب مملکته …
تو این مملکت روزی میرسه فقرا رو شناسایی کنن بعدم تو دریا غرقشون کنن.
اینجا قوانین و سیستم طوریه شما باید ثروتمند باشی تا ایرانی حساب بشی. ما ۸۰ درصد فقرای مملکت اصلا ایرانی نیستیم. از ته بوته در اومدیم. استادی معروف تو دانشگاه تهران که چندسال اینجا استادی میکرد و الان دوساله رفته امریکا تو یه دانشگاه تاپ اونجا تدریس میکنه میگفت ۴۰ ساله تو این کشور مردم از پله ی درامدی پایین به پله ی درامدی بالا نرفتن. هرکی رفته با رانت و یارانه های بی حد نفتی بوده ولاغیر. ایران کشوریه اصلا سطوح درامدی نداره. این سطح درامدهای دستوری رو شما بزار کنار. چون همش دستوریه. یا شما فقیری یا ثروتمند. یا زیر خط درامد اداره کاری یا بالاتر. و حالا مقایسه ی درامد اداره کار و خط فقر رو نمیگم. خط فقر تو ایران مثلا حدود ۴ میلیون تومنه. اما دستمزد اداره کار حدود ۲ میلیونه.
اما تو امریکا هفت سطح درامدی داره.
دوتاش کمه. دوتاش متوسطه. دوتاش ثروتمند و اون یکی اخری خیلی بالاست که متعلق به ثروتمندای امریکاست. اما تو ایران اقتصاد به جایی رسیده که کلا دو سطحه. یا زیر اداره کار یا بالای اداره کار. و اصلا تعریف مشخصی هم نیست به جز اون مبلغ.
قشر متوسط که کلا نابود شده. دلخوش به اینن که مثلا دو کیلو گوشت بیشتر میخرن. دلیل اینکه فقرا هی فقیر تر میشه اینه ثروت تو ایران هیچوقت تولید نمیشه. ثروت تو ایران همیشه با درامدهای نفتی معدنی بوده. و این درامدهای نفتی و معدنی و پتروشیمی همیشه به صورت یارانه روی خدمات و کالا به مردم داده شده. تو چنین اقتصادی شما پولدار باشی سهمت از یارانه و بیت المال و درامدهای کشور بالاست. مثلا ماشین خارجی با ارز ۴۲۰۰ وارد میشد. یعنی نصف قیمتشو از بیت المال میدادن. خب شما پولدار باشی نصف ماشینت رو دولت با پول نفت میده. اون موقعا که ازاد بود مثلا ماشین ۱ میلیاردی رو دولت نصفشو پرداخت میکرد با یارنه روی ارز. یعنی یه ادم پولدار صرفا با خرید یک عدد ماشین ۱ میلیاردی ۵۰۰ میلیون یارانه میگیره. اما فقیر باشی نمیتونی بخری. پس هیچ سهمی نداری. تو این مملکت رو همه چی یارانه داده میشه. انرژی و بنزین فقط یکیشه. دام خوراک دام انرژی سیمان مصالح زمین محصولات وارداتی. همه چی.
همین الان گوشتی که شما میخری در حقیقت قیمتش دوبرابره. اما دولت یارانه میده گوشت گوسفند تو بازارا میشه کیلویی ۷۰ هزار تومنه. دولت یاراانه ها رو قطع کنه این گوشت به کیلویی ۱۵۰ هزار تومن میره. تو همین یک یکلو گوشت دولت ۷۰ هزار تومن یارانه میده. پولدار باشی روزی ۱ کیلو گوشت میخری روزی ۷۰ هزار تومن یارانه میگیری. فقیر باشی هیچی نمیتونی بخری پس یارانه هم نمیتونی بگیری. به جز اون چندرغاز یارانه نقدی که یک کیلو گوشت نمیشه.
حالا تو محصولات سرمایه ایی و محصولات و خدمات و کالاهایی که میتونه تولید ثروت کنه هم یارانه داده میشه. ۵۰ درصد یارانه حداقلشه.
یعنی شما ثروتمند باشی میری چنین کالاهایی میخری. ثروتمندتر میشی. چون دولت ۵۰ درصدشو یارانه بهت میده.
مثلا شما ساختمون میسازی. تو ایران حداقل ۵۰ درصد یارانه تو تک تک مصالح داده میشه. برا همین ارزونه. یعنی پولدار باشی بتونی مصالح بخری خونه بسازی نصف هزینه ها رو دولت بهت میده از پول نفت و حلقوم مردم. فقیر باشی نمیتونی بسازی پس بشین و بمیر.
اون ثروتمند اینطوری ۱۰ تا خونه میسازه. ۵ تا خونش مجانی با پول ادمای فقیر و بیت المال براش در میاد.
اینطوریه تو کشور ما فقیر فقیرتر میشه.
بعدم همینا بهمون فحش میدن. به قول اون استاد تو این سیستم فقط با پول میتونی بری بالا.
عحب.
تا جایی که میدونم اکثر حمل و نقل تو کشورای اروپای غربی با اتوبوسه. نمیدونستم اونا فقیرن.
خود من تقربا همشونو دارم. یعنی فقیرم؟
از قدیم ساکن مهراباد اصفهان بودیم. اونجا به دنیا اومدم بعدش اومدین اینجا تو تهران. پایینتر از ده ونکیم.
اگه منو دیدین اچار به دست دارم جایی رو تعمیر میکنم فکر نکنین فقیرم. بلکه تخصصشو دارم و دارم استفاده میکنم از تخصصم.
اینهایی که گفتید مشخصات بیشتر ایرانیهاست
کاملاً درست هست تمام اینها نشانه‌های یک ذهن فقیر هست . حقیقت هرچند تلخ ولی حقیقت هست .
دوستان به جای جبهه گرفتن، حقیقت اینه که تو ایران اینطوری هستش و برمیگرده به نحوه زندگی تو این کشور که به این شکل بوده و در اروپا این شکلی نیست.
جالب نبود
به عنوان کسی که سالهاست در دانمارک که یه کشور ثروتمند اروپاییه زندکی میکنه میکم که بسیاری از این موارد در رفتار دانمارکی ها و همچنین آلمانی ها دیده میشه. و اگر قرار باشه در مورد عادت های رفتاری آلمان ها نوشته بشه، بدون نوشتن نامی از آلمان، براساس این مقاله فکر میکنید در مورد افراد بسیار فقیر نوشته شده است. شک نکنید که نویسنده ی اصلی مقاله، و نه مترجم، شناخت درستی از دلیل پشت رفتارهای مردم نداشته است.
با سپاس از این مطلب جالب. ولی تو مملکتی که خود روانشناسش از همه روانی تر هست و بعضی دکترها فقط سرکیسه خالی میکنن چه توقعی دارید؟؟؟؟؟؟
این رفتار ها در مردم ایرانی زیاد دیده میشه. چه پولدار و چه بی پول. علت اینکه در پودارها هم دیده میشه بیشینه فقر شدید در یکی دو نسل قبلشونه. مردم یران در دهه ۳۰ و نیمی از ۴۰ (به قبل) بسیار فقیر و حتی بیمار بودند و بهمین دلیل قناعت از چند دهه پیش بصوت فرهنگ درومده و این فرهنگ چوب لای چرخ اقتصاد گذاشته. مثلا پزشکی که هنگام ساختمان سازی بجای استخدام بنا خودش بنایی میکنه (خودم دیدم) و یک دیوار کج و کوله رو که چند برابر بیشتر ساختش طول کشیده رو به پول دادن به بنا ترجیح میده باعث میشه که بناها بیکار بمونن و داشتن این خصایص باعث زنجیره بیکاری و کمبود کار میشه.
بسیار جالب بود.بنظر من مطالب درست و به حقیقت نزدیک بود.ممنونم
والا من که همین الانم فقیر هستم و کسی هم ندارم و بیماری هم دارم. اوایل همش حسرت میخوردم ولی دیگه کم کم عادت کردم به همون یه تیکه نون خشکی که بعضن پیدا میشه، خیلی وقت ها ناراحت میشم از بیکسی و فقر ولی دیگه آرزو نمیکنم مثلاً پول بیشتری داشته باشم، چون فهمیدم که تقریباً برای من ناممکنه. امیدوارم کسی مثل من نباشه فقط.