در مراسم گلدن گلوب ۲۰۲۱، همانطور که انتظار می رفت، فیلم Nomadland در بخش بهترین فیلم درام جایزه اصلی این فستیوال سینمایی و تلویزیونی معتبر را به خود اختصاص داد و کلویی ژائو به عنوان کارگردان فیلم نیز جایزه بهترین کارگردانی گلدن گلوب را دریافت کرده و تاریخ ساز شد. با این وجود فرانسس مک دورمند که از شانس های اصلی اسکار به شمار می آید، نتوانست جایزه بهترین بازیگر زن نقش اول را به دست آورد. فیلم Nomadland تاکنون تقریباً تمامی جوایز این فصل جوایز سینمایی را بدست آورده و بیش از هر فیلم دیگری شانس اسکار دارد.
در رویایی ترین خواب هایش اما شارلن سوانکی نمی دید که هالیوود با او تماس بگیرد یا حتی بداند چگونه او را پیدا کند. در سن ۶۴ سالگی، در حالی که برای پرداخت اجاره خانه اش به مشکل خورده بود، سوانکی سوار ون خود شده و به قبیله آواره ای در حال بزرگ شدن پیوست که عمدتاً از افراد مسن تشکیل شده بود، کسانی که اقتصاد آمریکا آن ها را از چرخه خارج کرده بود. سوانکی و دیگران به جاده زده و از مکانی به مکان دیگر می رفتند و در این مسیر با دستمزدهای اندک به عنوان کارگر فصلی کار می کردند. علیرغم سختی های کار به عنوان یک نیروی کاری حاشیه ای- از مشکل مکانیکی ون تا بیماری- سوانکی که ذاتاً انسان تنها و درونگرایی بود، آزادی را در یک زندگی آواره ای و کوچ نشینی یافت که بسیار مناسب شخصیت او بود.
شارلن سوانکی
از این رو وقتی کلویی ژائو، کارگردان Nomadland در سال ۲۰۱۸ از او خواست نقش خودش را در این فیلم بازی کند، سوانکی به شدت دچار تردید شد. سوانکی در این باره می گوید: «بیش از ۱۰ سال بود که در کمپ های دور از شهرها زندگی می کردم و سینما و فیلم رتبه بالایی در اولویت های من نداشت». در آن زمان بود که به ژائو گفت تنها چیزی که برایش اولویت دارد جراحی تعویض مفصل شانه است که به شدت به آن نیاز داشت. او در این باره می گوید: «ذهنم به شدت مشغول بود و تنها از او خواستم مرا تنها بگذارد». سوانکی تا به حال اسم فرانسس مک دورمند، بازیگری که بالاخره نقش او را در فیلم بازی کرد نشنیده بود و فکر می کرد نتیجه کار یک «فیلم کوچک ساخته شده با دوربین های خانگی» باشد. سه سال بعد، سوانکی در کنار دو آواره واقعی دیگر به نام های باب ولز و لیندا می خود را در میان یکی از تحسین شده ترین فیلم های سال یافتند.
مک دورمند در کنار سوانکی و لیندا می
در سال ۲۰۱۷، شی مارتینز-ماشن دچار بحران هویتی شده بود. او پسرش را باردار بود و کمپانی آمبولانس خصوصی که وی در یک دهه اخیر در آن کار می کرد، اعلام ورشکستگی کرده بود. بدین ترتیب شی به یکباره بدون شغل و خانه شده بود. وی در این باره می گوید: «از یک کارمند شرکت در آمریکا، یک شبه به یک مادر خانه نشین تبدیل شدم. نمی دانستم کی هستم». با الهام از والدینش که «آواره تمام وقت» شده بودند، مارتینز- ماشن ۳۳ ساله، همسرش آمریکا و دو فرزندشان به جاده زده و سفر جاده ای تعطیلات تابستان آن ها به یک سبک زندگی آواره گونه در سراسر کشور تبدیل شد که هر بار چند ماه و به طور موقت در نقطه ای از کشور مشغول به کار شده و سپس به منطقه ای دیگر نقل مکان می کردند.
باب ولز
اما از سال ۲۰۱۷، هر بار چند ماه برای یکی از بزرگ ترین کارفرمایان در آمریکا، مشغول به کار بوده اند: آمازون. مارتینز- ماشن و همسرش یکی از صدها آمریکایی هستند که هر ساله به مدت سه ماه برای آمازون کار می کنند که یک سبک کاری بر اساس برنامه CamperForce این کمپانی بزرگ است. این برنامه که در سال ۲۰۰۸ راه اندازی شده، افرادی که در خانه های سیار و ون ها یا همان کمپرها زندگی می کنند را به صورت موقت برای افزایش نیروی کار در ایام شلوغ تعطیلات استخدام می کند. اگر چه این برنامه دستکم یک دهه است وجود دارد اما بعد از اینکه الهام بخش ساخت فیلم Nomadland شد مورد توجه عموم قرار گرفت، فیلمی که در مراسم گلدن گلوب دیشب جایزه بهترین فیلم سال در بخش درام را بدست آورد و از شانس های اصلی اسکار نیز به شمار می آید.
جسیکا برودر
این فیلم بر اساس کتابی نوشته جسیکا برودر در سال ۲۰۱۷ ساخته شده که فرانسس مک دورمند در آن نقش اصلی فرن را بازی می کند. مک دورمند زنی است که در یک ون زندگی کرده و دائماً در حال سفر است و دائماً شغل های موقت خود را تغییر می دهد، از جمله کار در یک انبار آمازون در نوادا. فرن در این انبار وظیفه بسته بندی سفارشات مهم و باارزش را بر عهده دارد و پس از پایان کار به ون خود باز می گردد و کارهای روزمره را انجام می دهد. به گفته باب ولز ۶۵ ساله که در این فیلم نقش خودش را بازی کرده و یک آواره واقعی بوده است، این بخش از فیلم Nomadland در یک انبار واقعی آمازون در فرنلی، نوادا فیلمبرداری شده که بعدها تعطیف شده و به رنو منتقل شده است.
چیزی که در فیلم Nomadland در مورد تجربیات افراد شاغل در برنامه CamperForce به تصویر کشیده شده بسیار واقعی و شبیه همان چیزی است که مارتینز-ماشن و دیگران هر ساله در آمریکا تجربه می کنند. این برنامه آواره ها و بی خانمان های بسیاری را از سراسر کشور و عمدتاً افراد کهنسال به خود جذب کرده اما هر ساله بر تعداد جوانان و خانواده های بی خانه ای که از این برنامه استفاده می کنند افزوده می شود، اتفاقی که با افزایش انبارهای آمازون در آریزونا، کنتاکی، نوادا، اوریگون، تنسی، تگزاس و ویرجینیا همراه بوده است. کارگران این برنامه ساعتی ۱۵ دلار دستمزد گرفته و اضافه کاری به آن ها تعلق می گیرد.
دستمزد آن ها هفتگی پرداخت شده و یک کمک ۵۵۰ دلاری نیز برای تامین هزینه های برق و آب کمپ کارگران بی خانه که در کنار انبارها قرار دارد نیز به این افراد پرداخت می شود.. در پایان فصل نیز به ازای هر ساعت کار ۵۰ سانت و ۱ دلار به ازای هر ساعت اضافه کاری به عنوان پاداش به این افراد پرداخت می شود.
بدون نظر