تصاویر حیرت انگیزی که به تازگی منتشر شده، دریچه ای بی سابقه و نادر را به راهروهای نیروگاه هسته ای چرنوبیل باز می کند. این تصاویر ترسناک راهروهایی بی پایان و کیلومترها کابل را در داخل یک فضای شبه تابوت نشان می دهند که بعد از فاجعه و برای محدود کردن سطح تشعشعات هسته ای ساخته شده بود. تصاویر دیگر نیز وسایل غذاخوری چینی که روی میز قرار گرفته اند و لوگو نیروگاه را روی خود دارند، ساعت های خرد شده و یک تلفن قدیمی را نشان می دهند که در داخل ساختمان مدیریت نیروگاه هسته ای چرنوبیل قرار دارند، مرکزی که اکنون دهه هاست متروکه شده است.
این تصاویر توسط عکاسی که به نام آرکادیوژ پودنیسیسکی ۴۸ ساله که اهل وروکلاو، لهستان است گرفته شده اند. آرکادیوژ دو روز را در ماه مارس در این نیروگاه که در اوکران مستقر است گذراند و با استفاده از دوربین Nikon D850 این تصاویر بی سابقه را به ثبت رساند. او از سال ۲۰۰۸ به ثبت اثرات مخرب فاجعه چرنوبیل پرداخت و بر مشکلات مزمن و ادامه داری که آلودگی محیط زیستی ناشی از این فاجعه باعث شده بود تمرکز کرد. در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶، نیروگاه هسته ای چرنوبیل بدترین فاجعه هسته ای را رقم زد. آزمایشی که قرار بود امنیت نیروگاه را تست کند بد پیش رفته و به انفجار یک رآکتور و آتش سوزی گسترده ای در نیروگاه منجر شد که ۱۰ روز ادامه داشت.
بیش از ۱۰۰,۰۰۰ نفر که محل زندگی شان در مجاورت نیروگاه بود به سرعت از منطقه تخلیه شدند و یک منطقه حائل و قرنطینه ۲۰ مایلی دور رآکتور هسته ای آسیب دیده تشکیل شد که بعدها بیشتر نیز شد. ابرهای حاوی ذرات رادیواکتیو به سراسر اروپا رسید و باعث دهه ها آشوب و ترس برای صدها هزار از مردم منطقه هم در نزدیکی نیروگاه و هم هزاران مایل آنطرف تر شد. به دلیل فعالیت های مداوم در مستند سازی تاثیرات این فاجعه هسته ای ویرانگر، آرکادیوژ به طور اختصاصی امکان دسترسی به داخل نیروگاه هسته ای چرنوبیل را دریفت کرده که شامل یک تور بسیار نادر به درون تابوت نیروگاه است که روی خرابه های رآکتور آسیب دیده شماره ۴ و برای کاهش آلودگی رادیو اکتیو ناشی از انفجار ساخته شد.
آرکادیوژ در این باره می گوید: «زمانی که فاجعه چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ رخ داد، من ۱۵ سال داشتم و در مدرسه ابتدایی درس می خواندم. از آن دوران، تحریک غیرطبیعی و مزه ناخوشایند یداین لوگول را به یاد دارم که قرار بود از بدن من در برابر جذب ایزوتوپ های یداین رادیواکتیو محافظت نماید. این اتفاقات باعث شکل گیری علاقه بعدهای من شده و مرا به فکر کردن در مورد عواقب چنین فجایعی واداشت. وقتی ۱۳ سال پیش فرصت دیدن منطقه قرنطینه چرنوبیل را یافتم، به سرعت به کیف سفر کردم و سپس مستقیماً به منطقه بسته شده رفتم تا شدت فاجعه را با چشم های خودم ببینم. چیزی که آنجا دیدم برای همیشه زندگی مرا تغییر داده و باعث شد مستند سازی تاثیرات تراژیک این فاجعه را آغاز کنم».
این عکاس لهستانی در ادامه تصریح می کند: «وقتی فهمیدم که دسترسی کامل و انحصاری به نیروگاه هسته ای را دریافت کرده ام، به طور خاص یک تور نادر به درون تابوت نیروگاه، بسیار هیجان زده بودم. احساس رضایت فوق العاده ای داشتم که یکی از معدود عکاسانی در جهان هشتم که توانسته ام از این مکان دیدن کنم».
بدون نظر