جکی چان یکی از بهترین بازیگران تاریخ سینماست. او تنها یک استاد هنرهای رزمی با سرعت، خلاقیت و بی پروایی بی مثال نیست بلکه یک هنرمند دارای یک حس آرام کمیک در بازی خود است که نمونه اش را تنها در دوران سینمای صامت می دیدیم. مبالغه نیست اگر بگوییم که جکی چان میراث دار باستر کیتون، جین کلی و بروس لی به صورت همزمان است. مانند کیتون او خالق بااستعداد بدلکاری های باورنکردنی در قالب کمدی فیزیکی است، مانند کلی یک رقصنده بی نقص است که با استادی تمام بدنش را در موقعیت های مختلف به حرکتی خاص در می آورد و دارای توانایی هایی سوپرمنی برای انجام این حرکات ورزشکاری است و در آخر نیز مانند بروس لی یک مبارز سرسخت کونگ فو است که برای نسل های زیادی تعریف کننده هنر رزمی واقعی است. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ فیلم برتر جکی چان آشنا کنیم.
۱۰- The Young Master (1980)
چیزی که جکی چان را به یکی از سرگرم کننده ترین بازیگران تاریخ سینما تبدیل می کند نه تنها قدرت و توانایی فیزیکی بی بدیل او و تعهد بی پایانش به نقش، بلکه درک او از زبان سینماست، از قاب بندی تا تدوین و اینکه چطور از این درک برای بهتر کردن بدلکاری هایش استفاده می کند. فیلم The Young Master دومین تلاش جکی چان در پشت دوربین (بعد از فیلم خوب اما کمتر موفق Fearless Hyena) یک ترکیب بی نقص از دو دهه بی بدیل در سینمای رزمی هنگ کنگ است. او در این فیلم از تکنیک های استادانی که او را به آن نقطه رسانده بودند بهره رفته است، به ویژه یئون وو پینگ و بدین ترتیب با حسی تکرار نشدنی از حرکت، ریتم بالا و زمانبندی بسیار خوبی سکانس های مبارزه را یکی پس از دیگری اجرا می کند و بین حرکات رزمی پیچیده، حرکات کمیک جالبی خلق می کند. او هنوز در این فیلم سبک خاص خود را پیدا نکرده بود که ترکیبی منحصربفرد از اکشن و کمدی است که کاملاً مال خود او بود.
۹- Crime Story (1993)
همه می دانیم که جکی چان استاد بی بدیل اکشن کمدی است اما Crime Story نشان می دهد که وی هیچگاه تا به این اندازه مایل به مایه گذاشتن از قدرت شخصیت کمیک خود برای یک داستان جدی نبوده است. در این فیلم، کارگردان- کرک وانگ- علاقه ای به لودگی که بسیاری از فیلم های چان در خود دارند و در کمال ناباوری، سکانس های مبارزه ندارد و سبک اکشن آن نیز بسیار شبیه کشتارهای قهرمانانه آثار جان وو و رینگو لم است با تکید بر فریادهای بلند. چان چنان بازی خیره کننده ای در این فیلم جدی دارای داستانی واقعی دارد که جایزه خرس طلایی بهترین بازیگر را داشته و باعث شد ادوارد یانگ فیلمساز مشهور هنگ کنگی مدعی شود که جایزه اسکار شایسته اوست.
۸- Dragons Forever (1988)
سامو هانگ را می توان هاردی برای جکی چان در نقش لورل دانست.آن ها یک زوج کمدی بامزه بودند که همزمان قدرت رزمی و اکشن بی بدیلی داشتند و در خلق سکانس های مبارزه ای بسیار توانا عمل می کردند. تفاوت این بود که آن ها نمی رقصیدند بلکه واقعاً مبارزه می کردند. آن ها در مدرسه مشهور پکینگ اوپرا با هم آشنا و به دوستان نزدیک یکدیگر تبدیل شدند و بعدها فیلم های زیادی با هم ساختند. آن ها نه تنها به عنوان بازیگر بلکه به عنوان کارگردان نیز با هم همکاری داشته و هرازچندگاهی در فیلم هایی به کارگردانی دیگری بازی می کردند. Dragons Forever فیلمی از سامو هانگ است که حس خاص کارگردان را دارد. سبک کمدی هانگ حتی لوده تر از سبک چان بوده و همراه با یک همکار همیشگی دیگر، یئون بیائو، این سه یک نسخه خاص از کونگ فو سه نفره را به نمایش می گذارند. کمدی هنگ کنگی برای مخاطب خارجی سخت قابل درک خواهد بود اما Dragons Forever یکی از بامزه ترین و قابل فهم ترین فیلم های سینمای رزمی – کمدی این کشور است.
۷- Rumble in the Bronx (1995)
فیلمی که مسئول تبدیل کردن جکی چان به یک ستاره بین المللی و شروع فاز آمریکایی غیرقابل توقف او بود، Rumble in the Bronx فیلمی است که به وضوح مخاطب خارجی را هدف گرفته اما در ذات خود یک فیلم هنگ کنگی واقعی است. نکته قوت فیلم بی نقص بودن سکانس های اکشن و دیوانه وار بودن بدلکاری های آن است که دوبله ناخوشایند آن را از یاد مخاطب می برد. برخلاف همتایان آمریکایی که حرکات زیبای چان را کات کرده و نتیجه نهایی را از سیالیت سخت بدست آمده آن محروم می کنند، کارگردان این فیلم، استنلی تونگ با یک حس بی نقص از جایگیری دوربین و سرعت روایت، فیلم را تدوین کرده و نهایت استفاده را از اتفاقات جلوی دوربین می برد. سکانس های پایانی فیلم که تلاش های، مصدومیت ها، گاف ها و بدلکاری های بازیگران فیلم را نشان می دهد یکی از بهترین ها در نوع خود است که نشان می دهد چگونه چان واقعاً از ساختمانی به ساختمان دیگر می پرید، موتورسیکلت را از روی خود عبور می دهد و خود را به قایقی که در آب در حال حرکت است می بندد. جکی چان یکی از بهترین مردانه دیوانه دنیای سینماست.
۶- Drunken Master (1978)
جکی چان در بسیاری از فیلم های لو وی بازی کرده است اما هیچکدام به اندازه Drunken Master برایش موفقیت آمیز نبود، پیروزی نمادینی که در اولین فاز او در حرفه بازیگری رخ داد. جدای از اینکه این فیلم یکی از کمدی های تاریخی کارنامه بازیگری او با داستانی هوشمندانه است، این فیلم داستان یک شاگرد کونگ فوی مغرور را روایت می کند که از یک حریف قدرتمند شکست می خورد و اکنون باید برای رویارویی مجدد با او خود را آماده کند. روایت کم عمق این فیلم تنها یک بهانه برای به هم دوختن زنجیره ای بی پایان از نبردها است که یئون وو پینگ، استاد بدلکاری رزمی و کارگردان فیلم در آن دست به نوآوری های باورنکردنی با یک انرژی بامزه و بی پایان می زند. تماشای فیلم Drunken Master براستی لذت بخش است، از ابتدا تا انتها.
۵- Wheels on Meals (1984)
به عنوان یکی دیگر از فیلم های مشترک چان، یئون و سومو، فیلم Wheels on Meals از نگاه بسیاری از طرفداران سینمای اکشن هنگ کنگ، اوج همکاری این سه نابغه است و برای این را نیز دلایل خوبی وجود دارد. هم در بخش کمدی و هم هنرهای رزمی، زمانبندی نقش اصلی و اساسی را دارد؛ تا جایی که به شوخی ها مربوط می شود دلیل بسیار مشهود و برای عموم قابل درک است اما سکانس های مبارزه نیز به همان اندازه، اگر نه بیشتر، اهمیت دارد. چان خود گفته است که ریتم مهم ترین عنصر یک سکانس مبارزه است و از این حیث، Wheels on Meals یک شاهکار است. مهارت سامو هانگ در ترکیب کمدی و اکشن هیچگاه تا به این اندازه خوب نبوده است و مهارت بازیگری بازیگران (از جمله خود او) نیز بر جذابیت فیلم افزوده است. سکانس مبارزه تن به تن جکی چان با بنی اورکویدز یکی از بهترین سکانس های مبارزه در فیلم های رزمی تاریخ سینماست.
۴- Project A (1983)
با تمام تفاسیری که صورت گرفت، فیلم Project A را باید بهترین همکاری جکی چان، سامو هانگ و یئون بیائو دانست زیرا هیچ فیلم مشترک دیگری نمی تواند جذابیت و لذت بخشی تماشای این فیلم را داشته باشد که از قدرت لودگی شخصیت ها و بازی بی نقص چان نهایت استفاده را برده است. تفاوت کلیدی بین Project A و دیگر همکاری ها با دو بازیگر اصلی این است که این فیلم (که البته توسط خود چان کارگردانی شده) یک فیلم متکی به بازیگران سرشناس متعدد نیست بلکه فیلمی است که نقش اصلی بر عهده چان بوده و هانگ و بیائو نقش هایی فرعی دارند. این فیلم یکی دیگر از نمادهای بقا و محبوبیت جهانی چان است. او یکی از معدود ستارگان اکشن است که به بی نقص بودن اهمیتی نمی دهد. او بازیگری است که بیش از هر بازیکن رزمی دیگری مشت و لگد خورده و تمامی شکنجه های فیزیکی را تحمل کرده است. و Project A یکی از بهترین شاهدها بر این مازوخیزم است به طوری که بعضی بدلکاری های موجود در فیلم قابل باور نیست.
۳- The Legend of the Drunken Master (1994)
به عنوان نوعی دنباله برای یک فیلم کلاسیک، فیلم The Legend of the Drunken Master اما هیچ ارتباطی با فیلم یئون وو پینگ ندارد اما مقایسه این دو یک مطالعه موردی حیرت انگیز در باب تکامل سینمای کونگ فو هنگ کنگ است. اولین فیلم Drunken Master همانطور که گفته شد بسیار ساده است، فیلمی رزمی با روح مطلق برادران شاو در حالی که فیلم بعدی یک فیلم تاریخی حماسی با لایه های سیاس است همزمان قدرت رزمی و انتقاد از شرارت های استعمارگری را به تصویر می کشد. جکی چان هیچگاه به اندازه این فیلم سیاسی نبوده است و این یکی از دلایل متعددی است که باعث شده فیلم حاضر یکی از شناخته شده ترین فیلم های کارنامه هنری او باشد. لائو کار لونگ بدون شک بهترین کارگردان سینمای اکشن هنگ کنگ و بهترین طراحی صحنه های رزمی تمام دوران است و The Legend of the Drunken Master را باید شاهکار او در این زمینه دانست. درگیری های چان و لونگ در جریان ساخت این فیلم مشهور است تا جایی که ظاهراً لونگ اخراج شده و چان وظیفه کارگردانی را بر عهده گرفت. دلیل هر چه که بود، این تنش به نفع نتیجه نهایی تمام شد.
۲- Police Story 3: Supercop (1992)
یک بار در یک محفل کارگردانی با حضور کوئنتین تارانتینو و فیلمسازان دیگر، سوال شد که هر یک کدام لحظه در تاریخ سینما را انتخاب می کنند تا در کسپول زمان برای آینده بشر نگهداری شود. تارانتینو سکانس نهایی دراماتیک فیلم Police Story 3: Supercop را انتخاب کرده و گفت: «این سکانسی است که فرازمینی ها می توانند ببینند و از چیزی که می بینند حیرت زده خواهند شد، چیزی که نمایش پتانسیل سینماست». همه دیگر کسانی که در این محفل بودند به ایده تارانتینو خندیدند، چه اینکه آن را یک شوخی دانستند و چه اینکه سلیقه او را به تمسخر گرفتند. در هر صورت اما آن ها باید مورد تمسخر قرار بگیرند زیرا تقریباً غیرممکن است که ۱۵ دقیقه پایانی شاهکار جکی چان و استنلی تونگ را نگاه کرده و مسحور بازی های بازیگران و مهارتی که در به تصویر کشیدن دیوانه وارترین ایده های دنیای هنرهای رزمی دارند نشد. در اینجا باید به بازی میشل یئون در فیلم اشاره کرد که چیزی از همتایان مرد خود ندارد و سکانس های بازی او فراموش نشدنی خواهند بود.
۱- Police Story (1985)
جکی چان خود این فیلمش را بهترین فیلم کارنامه هنری اش میداند و کمتر کسی می تواند با او موافق نباشد. فیلم اورجینال Police Story که موفق ترین و بادوام ترین فرانچایز چان بود، دارای بهترین سکانس های مبارزه دوران حرفه ای او نیست و دیوانه وارترین و ترسناک ترین بدلکاری ها را نیز ندارد بلکه این بی نقصی و تمیزی فیلم است که باعث تمایز مطلق آن از دیگر فیلم های وی شود. این فیلم خودِ جکی چان است، این فیلم مهم ترین و تعیین کننده ترین اثر او به عنوان یک استاد فیلمسازی است. Police Story چان را در بالاترین سطح تلاش و مهارت دارد، هم به عنوان بازیگر و هم کارگردان. اینجا با هنرمندی روبرو هستیم که راضی نمی شود یک سکانس تنها در فیلمش داشته باشد و به بالاترین پتانسیل خود در کمدی و اکشن دست می یابد.
یک سکانس ساده از جکی چان در حال پاسخ دادن به تلفن به یک سری حرکات فیزیکی شبه کیتونی تبدیل می شود که خود یک هنرنمایی خیره کننده است، یک سکانس جدایی در یک پرش خطرناک با موتور به پایان می رسد، تعقیب و گریز در یک مرکزی خرید به خرد شدن گسترده شیشه و استخوان تبدیل می شود. تعهد به انجام بهترین نسخه ممکن از هر چیز همیشه تاثیرگذار است و چان در این فیلم تمام توانایی و داشته های خود را به کار می گیرد و این کار را برای مخاطب انجام می دهد.
بدون نظر