زک، پسر رابین ویلیامز در گفتگوی جدیدی به صحبت درباره ی بیماری عصبی پدرش و تشخیص اشتباه پزشکان در مورد آن پرداخته که زندگی پدرش را در سال های پایانی عمرش تیره و تار کرده بود.
ویلیامز که اگر در قید حیات بود حالا ۷۰ سال داشت، در سال ۲۰۱۴ در سن ۶۳ جان خود را بر اثر خودکشی از دست داد. دو سال قبل از آن پزشکان به او گفته بودند به بیماری پارکینسون مبتلا شده است. با این حال، کالبدشکافی پیکرش پس از مرگ نشان داد تشخیص پزشکان اشتباه بوده و او به نوعی زوال عقل پیشرفته به نام زوال عقل با اجسام لویی (Lewy body dementia) دچار شده بود.
این نوع زوال عقل برخی علائم بیماری آلزایمر را دارد که شایع ترین نوع زوال عقل پیشرفته است، از جمله بروز مشکل در حافظه، توهم و اضطراب. زک در گفتگوی خود گفت پدرش در دو سال پایانی زندگی خود به خاطر آثار بیماری اش احساس درماندگی می کرد.
زک در اینباره گفت: «وضعیت او با چیزی که خیلی از بیماران پارکینسونی تجربه می کنند دقیقاً مطابقت نداشت. به خاطر همین فکر می کنم برایش سخت بود. تمرکز کردن برایش سخت شده و این موضوع او را درمانده کرده بود. مشکلاتی هم در رابطه با احساسی که داشت بود. از جنبه ی عصب شناختی هم حال خوبی نداشت. خیلی اذیت می شد.»
زک گفت که فکر می کند احتمالاً تشخیص اشتباه پزشکان مشکل را دو چندان کرده بود و داروهای بیماری پارکینسون هم عوارض شدیدی دارند.
او در اینباره گفت: «این داروها واقعاً اثر بدی روی ذهن و بدن می گذارند. تشخیص پزشکان بیماری ای نبود که او واقعاً داشت به خاطر همین فکر می کنم وضعیتی که پیش آمده بود این بود که پدرم داشت آن داروها را مصرف می کرد ولی فقط عوارض شان را تجربه می کرد.»
در حال حاضر هیچ درمان شناخته شده یا روشی برای کنترل این نوع زوال عقل که روند پیشرفت آن را کند سازد، وجود ندارد. زک در مصاحبه ی خود گفت که علائم بیماری پدرش در دو سال پایانی زندگی اش تشدید شده بود، امری که اثر زیادی بر توانایی بازیگری او گذاشته بود.
او در اینباره گفت: «دلم نمی خواهد بگویم یک دوره ی کوتاه بود. خیلی طولانی تر از چیزی حس شد که واقعاً بود، چون برای پدرم یک دوره جستجو و درماندگی شدید بود.»
زک در ادامه گفت: «کاری جز اینکه احساسی فراتر از همدلی برایش داشته باشم از دستم برنمی آمد. کاری جز احساس درماندگی برایش از دستم برنمی آمد. این شرایط می تواند حتی با وجود حضور در کنار خانواده و عزیزان تان شما را واقعاً منزوی کند.»
زوال عقل با اجسام لویی بر اثر توده هایی از پروتئین ایجاد می شود که در بخش هایی از مغز انباشته می شوند، بخش هایی که مسئولیت انجام کارهایی همچون تفکر، درک بصری و حرکات عضلانی را برعهده دارند.
پس از مرگ ویلیامز در سال ۲۰۱۴، همسرش، سوزان اشنایدار ویلیامز در یادداشتی برای نشریه پزشکی Neurology نوشت که متخصصانی که پرونده ی پزشکی دو سال پایانی همسرش و تصاویر اسکن مغزی او را بررسی کرده بودند گفتند مورد ویلیامز یکی از بدترین اشکال زوال عقل با اجسام لویی بوده که آن ها تا به آن زمان دیده بودند و از کسی کار دیگری برای درمان او برنمی آمده.
همسر ویلیامز در این یادداشت نوشته بود: «تکثیر اجسام لویی در سرتاسر مغز او چنان آسیبی به نورون ها و انتقال دهنده های عصبی اش وارد کرده بود که می توان گفت بر اثر آن یک جنگ شیمیایی در مغز او رقم خورده بود.»
بدون نظر