تا قبل از مسابقات المپیک ۲۰۲۰ هیچ کسی آنا کیسنهوفر (Anna Kiesenhofer) دوچرخه سوار اتریشی را نمی شناخت اما اکنون همه او را می شناسند. دوچرخه سوار اتریشی در مقایسه با رقبایش تازه کار و آماتور انگاشته می شد، به ویژه در مقایسه با آنا ون در برگن که می خواست از مقام قهرمانی خود دفاع کند، همچنین الیسا لونگو بورگینی داره سابق مدال برنز المپیک، لیزی دیگنان بریتانیایی، لیزا برناور آلمانی و قهرمان سابق جهان آنمیک ون ولوتن. ما کیسنهوفر که تنها در سال ۲۰۱۷ به دنیای دوچرخه سواری حرفه ای پیوسته، از رقبای عنوان دار خود نترسید و در طول ۱۴۷ کیلومتر مسیر مسابقه با گرمای شدید و رطوبت فلج کننده مبارزه کرد تا اولین مدال طلای اتریش در دوچرخه سواری را پس از سال ۱۸۹۸ کسب کند.
وی پس از کسب این افتخار گفت: «بسیار سخت بود. هیچگاه در زندگی ام تا به این اندازه خودم را خالی از انرژی نکرده بودم، دیوارهای آتش تک تک ماهیچه های پایم را کشتم». اگر دیگران فکر می کردند که دوچرخه سوار اتریشی تنها برای کامل کردن گروه دوچرخه سواران اینجاست، دوچرخه سوار ۳۰ ساله اینطور فکر نمی کرد. وی در این باره می گوید: «همیشه این امید کوچک وجود دارد، این فکر کوچک، بله، شاید برنده شدم. وقتی در خط شروع قرار دارم یعنی آماده هستم، می خواهم برنده شوم. اما همچنین، به شکلی واقع گرایانه می دانستم که کسی انتظار ندارد من اینجا برنده شوم». او یکی از چند نفری بود که در همان ابتدای مسابقه از دیگران جدا شدند اما تنها در بخش پایانی بود که کیسنهوفر به عنوان اسب سیاه با بیشترین شانس برنده شدن ظاهر شده و ۴۰ کیلومتر پایانی را به تنهایی به پیش رفت و به قول خودش «برای مدال طلا» رکاب زد.
روز یکشنبه آنا کیسنهوفر در نهایت به تنهایی از خط پایان گذشت تا مدال طلای دوچرخه سواری جاده مسابقات المپیک توکیو را بدست آورد. آنطور که مشخص شده، مسابقه دادن بدون فشار انتظار برنده شدن به او کمک کرد تا خونسردی و آرامشش را حفظ کند، در شرایطی که توانست زیر ۴ ساعت از خط پایان بگذرد که ۷۵ ثانیه زودتر از نفر بعدی، ون ولوتن، بود. وقتی دوچرخه سوار اتریشی فهمید که برنده مدال طلای المپیک شده دست هایش را به سمت هوا بلند کرد، پیش از آنکه به سمت هم تیمی هایش برود و از خوشحالی و در اوج ناباوری گریه کند. کیسنهوفر در این باره می گوید: «غیرواقعی به نظر می رسید زیرا هیچکس این را باور نمی کرد. واقعاً فوق العاده بود. نمی توانستم باور کنم، حتی زمانی که از خط پایان عبور کردم نیز باورم نمی شد».
دوچرخه سوار تاریخساز اتریشی می گوید که در کیلومترهای پایانی، خاطرات مربوط به عزیزانش به او انگیزه می داده است، کسانی که اگر چه در اتریش به صورت زنده نظاره گر مسابقه بودند اما تمام لحظات رکاب زدن را همراهش بودند: «خانواده ام، می دانستم که دارند تماشا می کنند، آن ها را تجسم می کردم. به آن ها فکر می کردم، به مربیان گذشته ای که داشتم، به دوستانی که انگیزه من بودند». کیسنهوفر می گوید اگر چه خانواده اش زیاد علاقه ای به دوچرخه سواری ندارند اما آن ها می خواستند که او شاد باشد، حتی اگر این مسئله به معنای مبارزه برای شکست تمامی احتمالات و سختی ها و تبدیل شدن به قهرمان المپیک باشد. او که یک شخصیت آکادمیک برجسته است می گوید که همیشه با کمک گرفتن از ریتم درونی خود به پیش رفته است.
کیسنهوفر از سال ۲۰۱۷ عضو تیم دوچرخه سواری جاده کشورش بوده و این تصمیم را تنها به کمک اراده خود گرفته است. این دوچرخه سوار اتریشی می گوید اگر چه از مربیان پیشین خود چیزهای زیادی آموخته اما می گوید که کمک گرفتن از دیگران در ذات او نبوده است: «این موضوع با شخصیت من جور در نمی آمد. من دوست دارم مستقل باشم. دوست دارم خودم تصمیم بگیرم، برای مثال در مورد برنامه تمرینی، مسابقاتم و غیره». او که دارای مدرک کارشناسی ارشد در ریاضیات از دانشگاه کمبریج است و یک دکترا در ریاضی کاربردی از دانشگاه پلی تکنیک کاتالونیا در اسپانیا دارد، می گوید با دقت تمرینات، رژیم غذایی و استراتژی مسابقه خود را برنامه ریزی کرده است: «به عنوان یک ریاضیدان شما به حل مسئله ها به تنهایی عادت دارید، به همین دلیل است که به سمت دوچرخه سواری کشیده شدم. بسیاری از دوچرخه سواران معمولاً افرادی را در کنار خود دارند که این کار برای آن ها می کنند… منظورم این است که آن ها مربی دارند، متخصص تغذیه دارند، آن ها کسی را دارند که مسابقه را برای آن ها برنامه ریزی می کند. من تمام این کارها را خودم می کنم».
علیرغم مشهور شدن پس از کسب مدال طلای المپیک، آنا کیسنهوفر می گوید که می خواهد زندگی اش را دور از توجه مردم و رسانه ها نگه دارد.
بدون نظر