ترک خانه والدین نقطه ی عطفی در انتقال به دوران بزرگسالی محسوب می شود. این امر به دلایل مختلفی می تواند صورت گیرد، از برخورداری از استقلال مالی گرفته تا تحصیل، کار، تشکیل خانواده و غیره. و البته این اتفاق در سنین مختلفی هم ممکن است رخ دهد. در حقیقت پژوهش ها نشان داده سن ترک خانه والدین تا حد زیادی به محل زندگی شما بستگی دارد.
در برخی کشورها افراد در همان سال های اولیه ی جوانی خانه ی پدر و مادر را ترک می کنند اما در برخی کشورها هم این امر در سنین بالاتری میسر می شود.
با این حال مسیر دستیابی به استقلال صاف و سرراست نیست. جوان ها با انواع مختلفی از چالش ها رو به رو هستند که ممکن است باعث شود مدت بیشتری در خانه ی پدر و مادر خود بمانند یا حتی به آن بازگردند.
مسائل فرهنگی، وضعیت روابط عاطفی، سطح تحصیلات، میزان استقلال مالی، وضعیت بازار کار، قیمت مسکن و هزینه های کلی زندگی، همگی عواملی هستند که نقشی تعیین کننده در سن ترک خانه والدین دارند.
شرکت تحقیقاتی استاتیستا به تازگی با استفاده از آمار و ارقام منتشر شده توسط یورواستات، مؤسسه آمار اتحادیه اروپا، فهرستی منتشر کرده که نشان می دهد جوانان اروپایی به طور متوسط در چه سنی خانه والدین خود را ترک می کنند.
در صدر این فهرست کشور کوچک مونته نگرو قرار دارد که در آن جوانان عموماً در سن ۳۳/۳ سالگی خانه ی پدر و مادر را ترک می کنند. در حقیقت بیشترین سن ترک خانه والدین در میان کشورهای اروپایی به مونته نگرو تعلق دارد. کمترین سن مربوط به کشور سوئد است. جوانان سوئدی به طور متوسط در سن ۱۷/۵ سالگی خانه ی پدر و مادر را ترک می کنند.
این فهرست همچنین نشان می دهد در کشورهای جنوبی تر اروپا جوان ها مدت بیشتری در خانه ی پدر و مادر می مانند، به طوری که کروواسی، ایتالیا، پرتغال و اسپانیا همگی رده های بالایی فهرست را به خود اختصاص داده اند. در مقابل، رتبه های پایینی فهرست به کشورهای شمالی قاره ی اروپا مانند فنلاند، دانمارک و سوئد تعلق دارد.
در ایران اطلاعات دقیقی درباره ی میانگین سنی فعلی ترک خانه ی والدین در جوانان وجود ندارد اما نتایج آمار سال های گذشته نشان می دهد به طور کلی در سال های اخیر فرزندان دختر و پسر در ایران تا سن بالاتری در خانه والدین خود می مانند. این بررسی ها نشان داده هزینه های زندگی مستقل نقشی اساسی در تشکیل خانوارهای جدید توسط جوانان دارد.
در ایران یکی از عوامل اصلی در ترک خانه والدین، ازدواج است. مشکلاتی همچون بالا بودن قیمت مسکن، بیکاری جوانان، افزایش سطح تحصیلات، تغییر الگوی زندگی و غیره سبب افزایش میانگین سن ازدواج در ایران شده است. از سویی دیگر به دلیل ساختارهای دینی و فرهنگی جامعه ی ایرانی، از فرزندان انتظار می رود تا زمان ازدواج در خانه والدین باقی بمانند. همه ی این عوامل، مانعی در شکل گیری خانوارهای جدید توسط جوانان است.
از آنجایی که شناخت اندکی درباره ی عوامل موثر بر ترک خانه والدین و شکل گیری خانوارهای جدید انجام شده، پژوهشگران جمعیت شناسی، در مطالعه ای، ابعاد مختلف ترتیبات زندگی جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله را در ایران طی دوره ۱۳۶۳ تا ۱۳۹۵ مورد بررسی قرار دادند.
یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که ترک خانه والدین هم در میان فرزندان پسر و هم فرزندان دختر، در مقایسه با سال های پیشین، به سن بالاتر منتقل شده و فرزندان زمان بیشتری در خانه والدین خود باقی می مانند، به طوری که در دوره ی ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۵ حدود ۵۰ درصد فرزندان پسر و دختر به ترتیب تا سنین حدود ۲۷ و ۲۳ سالگی هنوز خانه والدین را ترک نکردند و این نسبت به دوره ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۵ نزدیک به دو سال افزایش داشته است.
سن ۲۴ سالگی خوبه