وارن بافت برای توضیح نقش شانس در زندگی افغانستان را مثال زد

توانایی وارن بافت در شناسایی کسب و کارهایی که دست کم گرفته شده اند، او را به یکی از ثروتمندترین مردان تاریخ بدل ساخته است. با این حال، او بارها بر نقش عظیم شانس در کار خود تأکید داشته و برای درک بهتر این موضوع کشور افغانستان را مثال زده است.

برنده شدن در بخت آزمایی

این سرمایه گذار مشهور و مدیرعامل شرکت برکشیر هاتاوی، اصطلاح «بخت آزمایی تخمدانی» یا این ایده را باب کرد که فرصت هایی که یک فرد در زندگی خود از آن ها برخوردار خواهد شد را شرایط تولدش تعیین می کند.

بافت در سال ۱۹۹۷ در نشست سالانه ی سهامداران شرکت برکشیر گفت: «این مهم ترین رویدادی است که در آن شرکت خواهید داشت. از مدرسه ای که می روید، میزان تلاشی که دارید و هر نوع چیزی، بسیار تعیین کننده تر است. شما یک توپ از ظرف بیرون می کشید که احتمالاً حالا ۵/۷ میلیارد توپ در خود دارد. و این شما هستید که این شانس را پیدا کرده اید.»

بافت خاطر نشان کرد که او و شریک تجاری اش، چارلی مانگر، این بخت آزمایی را با سفیدپوست، باهوش، سالم، مرد و در آمریکا متولد شدن بردند.

او در این نشست گفت: «ما وقتی متولد شدیم، احتمال به دنیا آمدن در کشور آمریکا سی به یک بود. صرف بردن همین بخش از بخت آزمایی، امتیاز بسیار بزرگی است. ما در افغانستان هیچ ارزشی پیدا نمی کردیم.»

او در ادامه گفت: «در آنجا حرف می زدیم اما کسی به ما گوش نمی داد. وحشتناک است.»

بافت همچنین گفت کشور آمریکا قدر توانایی او و شریکش در ارزش بخشیدن به کسب و کارها را بسیار می داند اما در همه ی کشورها اینگونه نیست.

او گفت: «این بزرگ ترین توانایی در دنیا است؟ نه. فقط یک چیزی است که در این سیستم اینقدر زیاد به موفقیت می رسد.»

بافت این نکته را یک دهه بعد نیز تکرار کرد و همچنین گفت بسیاری از مشاغل مهم سودآوری مالی بسیار کمتری دارند.

بافت در سال ۲۰۱۲ به نشریه تایم گفت: «سیستم بازار به خاطر کاری که انجام می دهم پاداش عجیب و غریبی به من می دهد. اما معنایش این نیست که من بیشتر از یک معلم یا پزشک یا کسی که در افغانستان در حال جنگ است، استحقاق یک زندگی خوب را دارم.»

سهیم شدن این بُرد با دیگران

بافت برای تأکید بر این موضوع که نابرابری از زمان تولد آغاز می شود به مقایسه ی آمریکا و افغانستان پرداخته است. او خواستار ایجاد سیستمی شده که افراد را در صورت ارزش داشتن برای بازار و جامعه به استفاده از توانایی های خود تشویق و ترغیب می کند، اما در عین حال به افرادی که در زندگی خوش شانس نبودند هم کمک می کند.

بافت در نشست سال ۱۹۹۷ گفت در چنین سیستمی «مطمئن می شویم که صرفاً به خاطر اینکه در آن لحظه بلیت اشتباهی نصیب یک شخص شده، زندگی او خیلی بدتر از افرادی که خوش شانس تر بودند، نخواهد بود.»

رئیس شرکت برکشیر وقتی که می خواست برای باور خود به لزوم افزایش مالیات افراد ثروتمند دلیل آورد هم به افغانستان اشاره کرد.

او در سال ۲۰۱۱ به نیویورک تایمز گفت: «در حالی که اقشار ضعیف و متوسط برای ما در افغانستان می جنگند و بیشتر مردم آمریکا برای امرار معاش تقلا می کنند، ما اَبَرپولدارها کماکان از امتیازات مالیاتی فوق العاده ای برخوردار می شویم.»

اظهارات بافت نشان می دهد او از امتیازات و برتری های بی شماری که از آن ها برخوردار شده آگاه است، از جمله زندگی در کشوری که قدر توانایی هایش را می داند و از ثروت او محافظت می کند. افغانستان بهترین مثال برای یک موقعیت بسیار دشوارتر است و مهر تأییدی است بر این باور بافت که باید به افرادی که از شانس کمتری برخوردار شدند کمک شود و ثروتمندترین ها مقدار بیشتری از ثروت خود را با آن ها سهیم شوند.