مرتضی مهرزاد، کسی که تنها یک نفر در جهان از او قدبلندتر است، روز گذشته به تیم والیبال نشسته ایران در کسب نشان طلا کمک شایانی کرد. مهرزادِ ۲ متر و ۴۶ سانتی متری به تیمش کمک کرد تا در مقابل تیم کمیته‌ی پارالمپیک روسیه ۳ بر ۱ به پیروزی برسد و مدال طلا را از آن خود کند.
بلندقدترین پارالمپین تاریخ و تیمش دست اول را ۲۱-۲۵، دست دوم را ۱۴-۲۵ و دست چهارم را ۱۷-۲۵ به نام خود ثبت کردند تا همچنان به فرمانروایی خود در این ورزش ادامه داده باشند.
تیم ملی ایران از ۹ حضور خود در بازی‌های پارالمپیک، ۷ بار به مقام قهرمانی و ۲ بار به مقام نایب قهرمانی رسیده است و حضور این پدیده‌ی ۳۳ ساله‌ی ۲.۴۶ متری به مثابه سلاحی مرگبار در برابر حریفان بود چرا که تور والیبال نشسته تنها ۱.۱۵ متر از زمین فاصله دارد.
پس از مغلوب کردن بوسنی و هرزگوین در نیمه نهایی، مهرزاد در بازی فینال هم ۲۸ امتیاز کسب کرد تا به کسب یازدهمین نشان طلای کاروان ایران کمک کرده باشد. در این بازی، تیم ایران برای اولین بار در این بازی‌ها، یک دست را به رقیب واگذار کرد.
داستان شروع به کار مهرزاد در تیم ملی ایران جالب است. روزی هادی رضایی، مربی تیم ایران، مهرزاد را در یک برنامه‌ی تلویزیونی که راجع به اختلالات جسمی بوده می‌بیند و با او تماس می‌گیرد. مهرزاد ۹ سال پیش این ورزش را شروع کرده و اولین بازی ملی‌اش را ۵ سال قبل انجام داده و از آن زمان به بعد عضو تیم ملی بوده است.
مهرزاد مبتلا به آکرومگالی است؛ عارضه‌ای که طی آن بدن زیاده از حد هورمون رشد ترشح می‌کند. لگن خاصره او سال‌های قبل در یک حادثه حین دوچرخه سواری آسیب دیده و پای راست او ۱۵ سانتی متر از پای چپش کوتاه‌تر است. به همین خاطر او اغلب از عصا یا ویلچر استفاده می‌کند.
مرتضی مهرزاد پیش از این که به والیبال نشسته روی بیاورد، اغلب در چالوس، شهرستان محل تولدش از سر خجالت و شرمندگی خود را از دیگران مخفی می‌کرد تا این که والیبال نشسته و پارالمپیک یک فرصت بی‌نظیر در اختیار او قرار داد.
او می‌گوید: «به خاطر وضعیتم، خیلی افسرده بودم. حس می‌کردم زندانی هستم. به خاطر ظاهرم می‌ترسیدم بیرون بروم. برای خودم هیچ آینده‌ای متصور نبودم. اما والیبال نشسته تاثیر عظیمی روی زندگی من گذاشته است.»
فکر کنم نه تنها در پارا المپیک بلکه در المپیک هم چنین قدی وجود نداشته