جنجال بر سر صحبت های آتیلا پسیانی درباره تلویزیون

صحبت های آتیلا پسیانی در یک برنامه ی اینترنتی، درباره ی بی علاقگی اش به تماشای تلویزیون واکنش های زیادی را به دنبال داشته است.

پسیانی در بخشی از گفتگوی خود با فریدون جیرانی در برنامه ی کافه آپارات، با بیان اینکه ۱۷ سال است جز فوتبال، برنامه ی دیگری از تلویزیون نگاه نمی کند، گفت: «گاهی که تصادفاً سریال های تلویزیون را می بینم، که بعضی هایشان را خودم هم بازی کردم ولی اصلاً نگاه نمی کنم، به نظرم می آید که از گذشته هیچ فرقی نکرده اند و همه هم شبیه به هم هستند.»

او همچنین گفت: «برای تلویزیون نمی‌ توان واقعیت شهر را گفت اما در سینما هستند جوانانی که هنرشان را ویترینی نمی‌کنند و حقایق شهر را نشان می‌ دهند.»

این صحبت های پسیانی انتقاداتی را به دنبال داشت.

دامون قنبرزاده، منتقد سینما در صفحه ی اینستاگرام خود در اینباره نوشت:

آتیلا پسیانی در بخشی از گفت‌وگویش با فریدون جیرانی، از عقب‌ماندگی سریال‌های تلویزیونی از جامعه حرف می‌زند و در ادامه با صراحت اعلام می‌کند با وجودی که خودش در سریال‌ها بازی می‌کند، اما به دلیل این‌که همه‌ی سریال‌ها شبیه هم شده‌اند و کیفیت ندارند، هیچ‌وقت تماشای‌شان نکرده است. شما هم مانند من با شنیدن این حرف متاسف شدید؟ این جمله، هر چند با لبخند بیان می‌شود اما معنای ترسناکِ نهفته در پس آن، همان نکته‌ای‌ست که اوضاع و احوال هنر این مملکت و در نگاهی کلی‌تر اوضاع و احوال جامعه را به اینجاها کشانده است.

به جایی رسیده‌ایم که هر کس کلاه خودش را محکم چسبیده و «گور بابای دیگران» گویان، تنها به خودش فکر می‌کند‌. حرف‌های آقای پسیانی، دقیقاً مصداق چنین رفتار سخیفی‌ست. بی‌اعتقادی به کاری که انجام می‌دهیم، حمایت از سازوکاری که می‌دانیم اشتباه است و در ادامه، صرفاً به پول فکر کردن برای دو ریال بیش‌تر، فاجعه‌‌ی بزرگی‌ست که از صدر تا ذیل آدم‌های این مملکت را شامل می‌شود. به این شکل، آدم‌ها چه‌طور می‌توانند به هم اعتماد کنند؟ چه‌طور می‌توانند برای ساختن جامعه‌ای درست و حسابی، دست به دست یکدیگر بدهند؟

این‌که یک بازیگر با وجود شهرت و اعتبار، چنین حرفی بزند، به این معناست که دیگر جدی‌جدی باید آژیر قرمز را به صدا در آورد. حالا دیگر حتی هنرمندان هم نه برای اعتلای فکری و روحی جامعه و از این‌ها مهم‌تر برای سرگرمی‌سازی، بلکه فقط و فقط برای جیب خود تلاش می‌کنند. این تفکر یعنی بی‌احترامی به مخاطب و البته بی‌احترامی به خود.

من از آقای پسیانی می‌پرسم: شما اگر به آن چیزی که بازی می‌کنید اعتقاد ندارید، پس چه‌گونه انتظار دارید به عنوان یک بازیگر یا هنرمند یعنی کسی که قرار است سر سوزنی آگاهی‌بخشی انجام دهد، شناخته شوید؟ چه‌طور چیزی را که برای خودتان نمی‌پسندید، برای دیگران می‌پسندید؟ پس با این حساب گمان می‌کنم وقتی در تبلیغ یک چای معروف هم بازی کردید، هیچ علاقه‌ای به طعم آن نداشتید! این یعنی هنر؟ این یعنی اعتلای فکری و روحی؟ این یعنی هنرمند؟

این نوشته با واکنش افشین هاشمی در بخش نظرات صفحه ی اینستاگرام دامون قنبرزاده روبرو شد. هاشمی در پاسخ به قنبرزاده نوشت:

رابطه‌ی هنرمند و تماشاگر یک رابطه‌ی دوسویه است. چه بسیار افرادی که سال‌های سال در تلاش برای ارائه‌ی آثارِ خوب (چه با مفاهیم عمیق، چه سرخوشانه) بوده‌اند و البته در برابرِ تماشاگران شکست خوردند و‌ اتفاقا به همان‌هایی باختند که مبتذل بودند. به آمار فروش فیلم‌ها و درصدِ فیلم‌های خوبِِ فروخته را به نسبت خوب‌های نفروخته بررسی کنید. رابطه دوسویه است. (در تآتر البته هنوز فرق می‌کند، اگر آن هم دچار نشود. که البته مخاطبانش اصلا به گستردگیِ فیلم‌نیست.)

این میان کسانی همچنان بر نگاه‌شان می‌مانند و کسانی هم رها می‌کنند. اما چرا راه دور برویم؟ زمانی منتقد به فکر سینما بود و الان کم نیستند (چه بسا بسیارند) کسانی که قلم‌هاشان به ارزان‌ترین قیمت (حالا گیریم چندتاشان هم گران) آماده‌ی تعریف و تمجید از انواع ابتذالِ نه لزومن گیشه‌ای که محتوایی‌اند. خیلی‌هاشان به بهانه‌ی «سینما مهم است، نه مفهوم» پشتِ هر اثری که مُد باشد می‌دوند، تا قدری از آن پولی که به بازیگر آن فیلم‌ها ماسیده، به آن‌ها هم بماسد. می‌بینی؟ همه در یک کشتی هستیم.

پی‌نوشت: هدفِ من از این نوشته اصلا “آتیلا” نیست. بلکه موضوعم بحثِ شما و اتفاقا وظیفه‌ی بسیار مهم منتقدین، که شما هم هستید، در این زمینه است.

اتفاقا اگر بخواهم نکته‌ای را در گفته‌های آتیلا بگویم این‌ست که دمش گرم که این بی‌اعتقادی و کیفیتِ پایینِ آثار را (این‌جانب تاکنون آتیلا را در هیچ فیلمی با مفاهیمِ غلط ندیده‌ام) عیان اعلام می‌کند و‌ اتفاقا خود را پشتِ زرق‌وبرق‌های دروغین پنهان نمی‌کند. درواقع در بخشِ شخصی‌ و‌ فردی، من برعکسِ شما، صداقت و‌راستگوییِ او را می‌ستایم.

اما اظهارات پسیانی واکنش کاربران فضای مجازی را هم برانگیخت. منتقدان پسیانی می گویند او در حالی به گفته ی خودش ۱۷ سال است که تلویزیون نمی بیند که همواره پیشنهاد بازی در سریال های ضعیف و تبلیغات مختلف تلویزیونی را پذیرفته است.

آتیلا پسیانی اما خود نیز در برابر این انتقادات سکوت نکرد و در صفحه ی اینستاگرامش درباره ی این موضوع توضیح داد.

پسیانی در پستی اینستاگرامی نوشت:

با سلام به خوانندگان عزیز و گرامی

چند روز پیش پس از پخش برنامه آپارات آقای جیرانی برای بعضی این شبهه پیش آمد که من به مجموعه های تلویزیونی اهانت کردم که اصلا چنین چیزی نیست .

اهانت یعنی ناسزا گفتن و کوچک کردن و بد و بیراه گفتن به شخص یا اقوامش که من چنین کاری نکردم ، نمیکنم و نخواهم کرد .

این که هر یک از ما چیزی را دوست بداریم یا نداریم یا نقدی بر آن داشته باشیم توهین کردن نیست مثلا من اگر بگویم که مسابقات کشتی را دنبال نمیکنم به هیچ وجه اهانت به فدراسیون کشتی به حساب نمی آید .

فراموش نمیکنم و فراموش نکنیم که من با بازی در محله برو بیا برای اولین بار دیده شدم و تا به امروز مورد لطف بی پایان تماشاگران عزیز بودم

اما چرا تماشاگر دائمی سریال های تلویزیونی نیستم ؟

١- سریالهایی را که به عمرم دنبال کردم اعم از ایرانی و غیر ایرانی بسیار کم بوده و اصولاً تماشای فیلم یا تئاتر در یک نوبت برایم راحت تر است

٢- در زمان تصویربرداری سریالهایی که در آن بازی میکنم ( که بعضی از آنها را عاشقانه دوست دارم ) بعد از تمام شدن هر بخش آن را با همکارانم بازبینی میکنیم یعنی این که من سریالهایم را میبینم . و چون تدوین را میشناسم پشت هم قرار گرفتن این بخش ها را هم پیشاپیش میدانم .

من به انتخابهای خودم در حرفه ام اهانت نمیکنم . اتفاقا به دلیل احترامی که برای حرفه ام قائل هستم تصور میکنم که اگر تنوع بیشتری وارد سریالها شود همه احساس رضایت بیشتری میکنند .

من با تئاتر ، سینما، و تلویزیون زندگی کردم و به خود میبالم که کمتر کار غیر قابل دفاعی داشتم .

در پایان اگر یک دقیقه از گفتگوی یک ساعته من با اقای جیرانی باعث رنجش دوستان عزیزم و تماشاگران گرامی که سرمایه من هستند شده است، از صمیم قلب پوزش میطلبم .