سندرم قلب شکسته یک بیماری موقت قلبی است که اغلب در اثر موقعیت های استرس زا و احساسات شدید ایجاد می شود. این عارضه می تواند توسط یک بیماری جسمی جدی یا جراحی نیز ایجاد شود.
افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته ممکن است درد ناگهانی قفسه سینه داشته باشند یا فکر کنند که دچار حمله قلبی شده اند. سندرم قلب شکسته تنها بخشی از قلب را تحت تأثیر قرار می دهد و به طور موقت عملکرد پمپاژ معمول قلب را مختل می کند. بقیه قلب به درستی به کار خود ادامه می دهد یا حتی ممکن است با شدت بیشتری منقبض شود.
علائم سندرم قلب شکسته قابل درمان است. سندرم قلب شکسته معمولاً طی چند روز یا چند هفته معکوس می‌شود.
سندرم قلب شکسته نیز ممکن است با نام های زیر خوانده شود:
کاردیومیوپاتی استرسی
کاردیومیوپاتی تاکوتسوبو
سندرم بالون آپیکال
علائم سندرم قلب شکسته
علائم و نشانه های سندرم قلب شکسته می تواند شبیه حمله قلبی بوده و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درد قفسه سینه
تنگی نفس
هر درد قفسه سینه طولانی مدت یا مداوم می تواند نشانه ای از حمله قلبی باشد، بنابراین، مهم است که آن را جدی بگیرید و اگر درد قفسه سینه دارید با ۱۱۰ یا اورژانس تماس بگیرید.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر هر گونه درد قفسه سینه، ضربان قلب بسیار سریع یا نامنظم، یا تنگی نفس بعد از یک رویداد استرس زا دارید، فوراً با ۱۱۰ یا کمک های پزشکی اورژانس تماس بگیرید.
علل بروز سندرم قلب شکسته
علت دقیق سندرم قلب شکسته مشخص نیست. تصور می شود که افزایش هورمون های استرس، مانند آدرنالین، ممکن است به طور موقت به قلب برخی افراد آسیب برساند. اینکه چگونه این هورمون ها ممکن است به قلب آسیب برسانند یا اینکه آیا عامل دیگری مسئول است، کاملاً نامشخص است.
فشار دادن موقت (انقباض) شریان های بزرگ یا کوچک قلب ممکن است نقش داشته باشد. افرادی که سندرم قلب شکسته دارند ممکن است در ساختار عضله قلب نیز دچار تغییر شوند.
سندرم قلب شکسته اغلب با یک رویداد فیزیکی یا احساسی شدید پیش می‌آید. به عنوان مثال، یک بیماری حاد (مانند حمله آسم یا عفونت COVID-19)، جراحی بزرگ یا شکستگی استخوان می تواند منجر به سندرم قلب شکسته شود. هر چیزی که باعث واکنش عاطفی قوی شود، مانند مرگ یا فقدان عزیزان، یا مشاجره قوی ممکن است باعث این وضعیت شود.
دارو
به ندرت، استفاده از برخی داروها ممکن است منجر به سندرم قلب شکسته شود، از جمله:
داروهای اورژانسی که برای درمان واکنش های آلرژیک شدید یا حملات شدید آسم استفاده می شوند
برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان اضطراب
داروهای ضد احتقان بینی
داروهای محرک غیرقانونی، مانند مت آمفتامین و کوکائین
همیشه به پزشک خانواده یا ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد داروهایی که مصرف می کنید، از جمله داروهایی که بدون نسخه خریداری می شوند، اطلاع دهید. هنگام شروع یک داروی جدید، با ارائه دهنده خود در مورد خطرات و عوارض جانبی احتمالی صحبت کنید.
تفاوت سندرم قلب شکسته با حمله قلبی
حملات قلبی معمولاً به دلیل انسداد کامل یا تقریباً کامل یک شریان قلب ایجاد می شود. در سندرم قلب شکسته، رگ های قلب مسدود نمی شوند، اگرچه جریان خون در رگ های قلب ممکن است کاهش یابد.
عوامل خطرساز سندرم قلب شکسته
عوامل خطرساز شناخته شده برای سندرم قلب شکسته عبارتند از:
ارتباط جنسی. سندرم قلب شکسته در زنان بیشتر از مردان است.
سن. به نظر می رسد اکثر افرادی که سندرم قلب شکسته دارند بالای ۵۰ سال سن دارند.
اختلال سلامت روان قبلی یا فعلی. افرادی که اضطراب یا افسردگی دارند ممکن است بیشتر در معرض خطر سندرم قلب شکسته باشند.
عوارض سندروم قلب شکسته
به ندرت، سندرم قلب شکسته می تواند باعث مرگ شود. با این حال، اکثر افرادی که سندرم قلب شکسته دارند به سرعت بهبود می یابند و اثرات طولانی مدتی ندارند.
سایر عوارض احتمالی سندرم قلب شکسته عبارتند از:
ذخیره مایع در ریه ها (اِدِم ریوی)
فشار خون پایین (هیپوتانسیون)
ضربان قلب نامنظم (آریتمی)
نارسایی قلبی
تشکیل لخته های خون در داخل قلب به دلیل ضعیف شدن ماهیچه قلب
سندرم قلب شکسته ممکن است پس از یک رویداد استرس زا دوباره رخ دهد. با این حال، احتمال وقوع این اتفاق کم است.
جلوگیری از سندروم قلب شکسته
برای جلوگیری از تکرار و بروز یک دوره دیگر از سندرم قلب شکسته، بسیاری از پزشکان و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی درمان طولانی مدت با مسدود کننده های بتا یا داروهای مشابهی را توصیه می کنند که اثرات مخرب بالقوه هورمون های استرس بر قلب را مسدود می کنند.
برخی از افرادی که استرس مزمن دارند ممکن است خطر ابتلا به سندرم قلب شکسته را افزایش دهند. انجام اقداماتی برای مدیریت استرس عاطفی می تواند سلامت قلب را بهبود بخشد و ممکن است به پیشگیری از سندرم قلب شکسته کمک کند.
تشخیص سندروم قلب شکسته
برای تشخیص سندرم قلب شکسته، پزشک و ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی معمولاً یک معاینه فیزیکی انجام می دهد و در مورد علائم و سابقه پزشکی شما سؤالاتی می پرسد. علاوه بر این، او ممکن است از شما بپرسد که آیا اخیراً استرس های مهمی داشته اید، مانند مرگ یکی از عزیزان.
افرادی که سندرم قلب شکسته دارند معمولاً قبل از تشخیص سندرم قلب شکسته هیچ علامت بیماری قلبی ندارند.
اگر پزشک شما فکر می‌کند که سندرم قلب شکسته دارید، آزمایش‌های زیر ممکن است برای تأیید تشخیص انجام شود:
الکتروکاردیوگرام (ECG یا EKG). این تست سریع فعالیت الکتریکی قلب را اندازه گیری می کند. تکه های چسبنده (الکترود) روی قفسه سینه و گاهی اوقات بازوها و پاها قرار می گیرند. سیم ها الکترودها را به کامپیوتر متصل می کنند که نتایج آزمایش را نشان می دهد. نوار قلب می تواند نشان دهد که قلب خیلی سریع یا خیلی کند می تپد یا اصلاً نمی تپد. نتایج ECG برای سندرم قلب شکسته با نتایج مربوط به حمله قلبی متفاوت است.
آنژیوگرافی عروق کرونر. این آزمایش از تصویربرداری اشعه ایکس برای دیدن رگ های خونی قلب استفاده می کند. در طی آنژیوگرافی عروق کرونر، رنگ به رگ های خونی قلب تزریق می شود. سپس چندین تصویر اشعه ایکس (آنژیوگرافی) گرفته می شود. این رنگ به رگ های خونی کمک می کند تا با اشعه ایکس واضح تر نشان داده شوند.
آنژیوگرافی عروق کرونر
برای رد حمله قلبی انجام می شود. افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته اغلب هیچ انسدادی در رگ های خونی ندارند، در حالی که افرادی که دچار حمله قلبی شده اند معمولاً انسدادی دارند که در آنژیوگرافی دیده می شود. هنگامی که مشخص شد که دچار حمله قلبی نشده اید، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بررسی می کند که آیا علائم و نشانه های شما ناشی از سندرم قلب شکسته است یا خیر.
اکوکاردیوگرافی. این آزمایش غیرتهاجمی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از اندازه، ساختار و حرکت قلب استفاده می کند. می تواند نشان دهد قلب بزرگ شده یا شکل غیرعادی دارد که ممکن است نشانه ای از سندرم قلب شکسته باشد.
آزمایش خون. افرادی که سندرم قلب شکسته دارند، اغلب دارای سطوح بالاتری از موادی به نام آنزیم های قلبی در خون هستند.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی قلب (MRI قلب). این آزمایش تصویربرداری از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی تولید شده توسط رایانه برای ایجاد تصاویر دقیق از ساختارهای قلب استفاده می کند.
درمان
هیچ درمان استانداردی برای سندرم قلب شکسته وجود ندارد. تا زمانی که تشخیص قطعی نشود، درمان مشابه درمان حمله قلبی است. اکثر مردم در حالی که بهبود می یابند در بیمارستان می مانند.
بسیاری از افراد مبتلا به سندرم قلب شکسته در عرض یک ماه یا بیشتر به طور کامل بهبود می یابند. احتمالاً حدود ۴ تا ۶ هفته پس از اولین علائم باید یک اکوکاردیوگرافی دیگر انجام دهید تا مطمئن شوید که قلب شما بهبود یافته است.
داروها
هنگامی که مشخص شد که سندرم قلب شکسته علت علائم است، ممکن است داروهایی برای کاهش فشار روی قلب و جلوگیری از حملات بیشتر تجویز شود. داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE).
مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II (ARBs)
مسدود کننده های بتا
دیورتیک ها (ادرار آور)
رقیق کننده های خون در صورت وجود لخته خون
جراحی یا سایر روش ها
جراحی ها و روش هایی که اغلب برای درمان حمله قلبی استفاده می شوند – مانند آنژیوپلاستی با بالون و استنت گذاری یا جراحی قلب باز – برای درمان سندرم قلب شکسته مفید نیستند. این روش ها رگ های مسدود شده را که دلیل سندرم قلب شکسته نیستند، درمان می کنند.
آماده شدن برای ویزیت پزشک
سندرم قلب شکسته معمولاً در شرایط اورژانسی یا بیمارستانی تشخیص داده می‌شود، زیرا اکثر افراد مبتلا به این بیماری علائمی مشابه علائم حمله قلبی دارند.
اگر درد یا فشار قفسه سینه جدید یا غیرقابل توضیحی دارید که بیش از چند لحظه طول کشید، با ۱۱۰ یا کمک پزشکی اورژانس تماس بگیرید یا از شخصی بخواهید که شما را به اتاق اورژانس برساند.
در صورت امکان از یکی از اعضای خانواده یا دوست خود بخواهید که با شما بیاید. کسی که شما را همراهی می‌کند می‌تواند به یادآوری تمام اطلاعات ارائه شده در طول معاینه شما کمک کند.
پرسش های کلیدی
اطلاعات کلیدی را با فردی که شما را به بیمارستان می برد به اشتراک بگذارید. مثل اطلاعات زیر:
هر گونه علائمی که دارید، و مدت زمانی که آنها را داشته اید.
اطلاعات شخصی مهم شما، از جمله هرگونه استرس عمده، مانند مرگ یکی از عزیزان، یا تغییرات اخیر زندگی، مانند از دست دادن شغل.
سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی شما، از جمله سایر شرایط سلامتی که شما یا خویشاوندان خونی شما داشته اید، مانند دیابت، کلسترول بالا یا بیماری قلبی. همچنین برای پزشک یا ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی شما مفید است که از داروهای تجویزی و بدون نسخه ای که مصرف می کنید مطلع شوند.
هر گونه آسیب اخیر به قفسه سینه که ممکن است باعث آسیب در داخل بدن شده باشد (آسیب داخلی)، مانند شکستگی دنده یا فشار دادن عصب.
هنگامی که در بیمارستان هستید، این احتمال وجود دارد که به سرعت مورد ارزیابی قرار بگیرید. پزشک یا ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما بر اساس نتایج الکتروکاردیوگرام (ECG) و آزمایش‌های خون ممکن است بتواند به سرعت تشخیص دهد که آیا دچار حمله قلبی شده‌اید یا خیر – یا توضیح دیگری برای علائم شما ارائه دهد. ممکن است در این زمان سوالات زیادی برای شما پیش بیاید. اگر اطلاعات زیر را دریافت نکرده اید، ممکن است بخواهید این سوالات را بپرسید:
فکر می کنید چه چیزی باعث علائم من می شود؟
اخیراً مرگ ناگهانی یکی از عزیزانم را تجربه کردم. آیا علائم من می تواند ناشی از این اتفاق باشد؟
به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
آیا لازم است در بیمارستان بمانم؟
در حال حاضر به چه درمان هایی نیاز دارم؟
خطرات مرتبط با این درمان ها چیست؟
آیا این دوباره اتفاق خواهد افتاد؟
آیا پس از بازگشت به خانه نیاز به رعایت هر گونه محدودیتی در برنامه غذایی یا ورزش خود دارم؟
از پرسیدن هرگونه سوال اضافی دریغ نکنید.
از دکتر چه انتظاری باید داشت؟
یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی که شما را برای درد قفسه سینه می بیند ممکن است بپرسد:
چه علائمی دارید؟
این علائم از چه زمانی شروع شد؟
آیا درد شما به سایر قسمت های بدن شما سرایت می کند؟
آیا درد شما به طور موقت با هر ضربان قلب افزایش می یابد؟
از چه کلماتی برای توصیف درد خود استفاده می کنید؟
آیا ورزش یا فعالیت بدنی علائم شما را بدتر می کند؟
سابقه مشکلات قلبی در خانواده خود دارید یا نه؟
آیا تحت درمان هستید یا اخیراً برای هر بیماری دیگر تحت درمان قرار گرفته اید؟
بدون نظر