امروزه قفسه ی فروشگاه ها مملوء از انواع محصولات زیبایی است و مراقبت از خود کار خیلی سختی نیست. مسلماً این کار در گذشته بسیار دشوارتر بود. اما این دشواری اهمیتی نداشت چون برخورداری از جذابیت ظاهری برای هم مردان و هم زنان همیشه تحسین برانگیز بوده و آن ها دلشان می خواسته تا جایی که بشود خوب به نظر برسند. در گذشته این امر زحمت زیادی داشت و آن ها از موادی استفاده می کردند که هر کسی را در دنیای امروز شوکه می کند.
در ادامه از ترفندهای زیبایی رایج در گذشته خواهیم گفت.
۱- برای سفید کردن دندان ها از رزماری استفاده می شد
داشتن لبخندی زیبا و درخشان همیشه مد بوده اما دستیابی به آن بدون محصولات امروزی دشوار بود. در قرون وسطی، اشراف و رعایا به دندان های خود اهمیت می دادند. آن ها دندان های خود را با پارچه و تکه های چوب تمیز می کردند. برای پاک کردن پلاک های دندانی از یک خمیر استفاده می کردند که با زغال، نمک و فلفل درست می شد.
آن ها برای سفید نگهداشتن دندان های خود خاکستر برگ رزماری را هم با آن ها مخلوط می کردند، این ترکیب را درون یک پارچه می پیچیدند و دندان های خود را با آن تمیز می کردند. برای از بین بردن بوی بد دهان هم برگ نعناع یا دانه ی میخک می جویدند.
۲- برای درخشان کردن پوست از پودر گچ و سرکه استفاده می کردند
استفاده از محصولات زیبایی از قرون هفدهم و هجدهم میلادی افزایش زیادی یافت. در این دوره همه از لوازم آرایشی استفاده می کردند: زنان، مردان و حتی کودکان. داشتن پوستی صاف و روشن، نماد اشرافیت بود. برای دستیابی به آن، کسانی که دنباله روی مد روز بودند از کرم های مختلفی استفاده می کردند.
این کرم ها اغلب حاوی مواد شیمیایی بودند که می توانستند خطرناک باشند. آن ها از چیزهایی همچون پودر گچ، سفیده ی تخم مرغ و سرکه هم ساخته می شدند. چنین ترکیباتی باعث می شد پوست صاف و درخشان به نظر برسد. اما مشکل این بود که آن ها نباید لبخند می زدند یا می خندیدند واگرنه لایه ای که روی پوست شان را می پوشاند، ترک برمی داشت.
۳- زن ها آنقدر از لوازم آرایش استفاده می کردند که همگی یک شکل می شدند
در قرن هجدهم، در آرایش بیشتر از دو رنگ استفاده می شد. با چوب صندل قرمز و قرمزدانه سرخاب درست می کردند. برای درست کردن یک خمیر مخصوص، پودرها را با روغن و سرکه مخلوط می کردند. آرایش کردن فرآیند طولانی ای داشت. زن ها اول لباس به تن می کردند، سپس لباس خود را با چیزی می پوشاندند و در آخر آرایش می کردند.
آرایش آن ها به قدری غلیظ بود که به سختی می شد زنی را از زن دیگر تشخیص داد.
۴- برخی مردم برای خرید آینه، زمین می فروختند
امروزه آینه یک وسیله ی کاملاً دم دستی به نظر می رسد اما تا پیش از قرن نوزدهم، بیشتر افراد هرگز تصویر خود را در آینه ندیده بودند. اولین آینه ها که از جنس شیشه بودند در قرن دوازدهم میلادی ساخته شدند، اما آینه های واقعاً باکیفیت در قرن پانزدهم در ونیز درست شدند. این آینه ها قیمت زیادی داشتند. برخی اشراف حتی زمین می فروختند تا صاحب یک تکه آینه ی کوچک شوند.
۵- ابروها را یا با دوده رنگ می کردند یا می تراشیدند
چهار قرن قبل، ابروهای تیره با فرمی شبیه به هلال ماه مد بود. در این حالت، فرم ابرو همچون شکل هلال ماه، در وسط اندکی پهن تر بود و هر چه به سر و ته نزدیک می شد نازک تر می شد. برای پررنگ کردن ابروها آن ها را با زغال، آب میوه آقطی (نوعی میوه ی وحشی سیاه رنگ شبیه به انگور) و دوده ی چراغ های روغنی، رنگ می کردند. موهای اضافه ی ابرو را برمی داشتند. بعضی زن ها ابروهای خود را به طور کامل می تراشیدند و جایش ابرو می کشیدند. آن ها با استفاده از خز، ابروی مصنوعی درست می کردند که بیشتر اوقات روی صورت نمی ماند و کنده می شد.
۶- صورت خود را با شیر مادر شستشو می دادند و جوش های خود را با گیاهی به نام «همیشه زنده» درمان می کردند
زن ها اغلب کرم ها و لوسیون هایشان را خودشان درست می کردند. این محصولات از مواد غیر منتظره ای ساخته می شدند. آن ها صبح ها از شیر گاو مخلوط شده با آب استفاده می کردند. زن ها صورت خود را با شیر مادر هم شستشو می دادند. برای داشتن پوستی صاف و از بین بردن جوش ها از گیاهی به نام «همیشه زنده» استفاده می کردند.
کرم ها از روغن بادام، موم سفید و دیگر مواد عجیب ساخته می شدند. برای داشتن پوست یکدست تر، زن ها خمیرهایی با روغن زنبق، چربی غاز، چربی خروس، چوب کاج، رزین، قیر و سقز، درست می کردند.
۷- مردانی که کمی شکم و مچ پایی عضلانی داشتند، از جذابیت زیادی برخوردار بودند
استانداردهای زیبایی برای مردان هم تغییر کرد. در دوران پادشاهی لویی چهاردهم، مردی جذاب بود که اندامی متناسب اما نه چندان عضلانی داشته باشد. تنها استثنا مچ پا بود. مردها برای به رخ کشیدن مچ پای قوی و جذاب خود، کفش های پاشنه بلند به پا می کردند.
یک چیز دیگر که در مردها جذاب محسوب می شد این بود که کمی شکم داشته باشند. این امر نشان می داد که یک مرد می تواند زیاد غذا بخورد که معنی اش آن بود که پول داشت و دستش به دهانش می رسید. مردها حتی لایه های مخصوصی از زیر لباس به تن می کردند که چند سانتیمتری به شکم شان اضافه می کرد.
۸- زن ها دست به هر کاری می زدند تا پاهای کوچکی داشته باشند
یکی از استانداردهای زیبایی ای که در قرون هجدهم و نوزدهم میلادی برای زن ها وجود داشت، داشتن پاهایی کوچک و زیبا بود. زن ها نمی توانستند پاهایشان را کوچک کنند به همین دلیل کفش هایی به پا می کردند که یا کوچک تر بودند یا از پارچه های نازک درست می شدند. زنی را زن زندگی می دانستند که می توانست این کفش ها را به سختی به پا کند. پارچه ی کفش نازک بود و کف آن تقریباً نامرئی و همین امر کفش را بسیار ناراحت و شکننده می کرد. اگر زن ها آن ها را روی سنگ فرش به پا می کردند، بعد از تنها چند روز پاره می شدند. مثلاً یک نویسنده ی زن به نام جورج سند بود که برای صرفه جویی در مخارج ترجیح می داد از لباس های مردانه استفاده کند.
زن ها همچنین بوی بد پاهایشان را پنهان می کردند. آن ها به پاهای خود تالک یا مخلوطی از نعناع، رزماری، مریم گلی و سرو کوهی می زدند.
۹- زن ها دستکش های خود را در ترب کوهی و دوغاب خیس می دادند
انگشتان و مچ دستان زن ها مظهر زیبایی بود. دستان زن ها باید سفید، صاف و نرم می بود. زنان برای حفظ دستان خود از نگاه دیگران و آب و هوای بد، دستکش دست می کردند. بلند بودن ناخن ها امری زننده محسوب می شد به همین دلیل آن ها را بیضی وار کوتاه می کردند و برق می انداختند.
زن ها برای نرمی بیشتر پوست دست ها از چیزهای مختلفی استفاده می کردند. مثلاً مخلوطی از شاه بلوط به آن می زدند. یا دستکش های خود را در ترب کوهی و دوغاب، آب لیموترش، سرکه، آب صورتی (پرمنگنات پتاسیم)، گلیسیرین و بلغور جو دوسر خیس می دادند. آن ها این دستکش ها را شب ها تا صبح به دست می کردند.
۱۰- چربی خرس را برای موها مفید می دانستند
داشتن موهایی پرپشت برای هم مردان و هم زنان نشانه ی برخورداری از سلامت بود. محصولات خانگی زیادی برای پرپشت کردن موها و جلوگیری از ریزش مو وجود داشت. اگر کسی دچار ریزش مو می شد از چربی خرس استفاده می کرد. آن ها پیاز، عسل، خردل، و پشکل گوزن شمالی هم به موهای خود می زدند.
برای افزایش سرعت رشد موها و نرمی آن ها، از یک مایع مخصوص استفاده می شد که آن را از چربی خوک و روغن زیتون درست می کردند. موخوره را با یک مرهم درمان می کردند که از موم زنبور، عسل و چربی خرس ساخته می شد. آن ها موهای خود را با پودر رنگ می کردند، پودرهایی نه تنها به رنگ سفید، بلکه قهوه ای، صورتی، نارنجی، آبی یا بنفش.
۱۱- زن ها برای نرمی لب از موم زنبور و جرم گوش استفاده می کردند
پیش از اختراع نرم کننده های لب، زن ها از مواد طبیعی مختلفی استفاده می کردند. دهان زنان باید کوچک، همچون غنچه گل رز می بود. لب ها هم باید نرم و صاف می بودند.
زن ها برای رفع خشکی و ترک های لب های خود از عسل یا روغن استفاده می کردند. برخی هم از جرم گوش استفاده می کردند. چربی خوک، موم زنبور و روغن لیموترش، دیگر موادی بودند که برای این منظور به کار می رفتند.
۱۲- زن ها باید موهای اضافه شان را می کندند
در قرن هجدهم معیارهای بسیار سختگیرانه ای درباره ی زیبایی زنان وجود داشت که تعیین کننده ی همه چیز بود، از فرم بدن گرفته تا شکل گوش ها. زنانی که سر کوچک و گردی داشتند را بسیار جذاب می دانستند. به همین دلیل بینی باید دقیقاً در مرکز صورت قرار می داشت و پیشانی باید سفید، پهن و نرم می بود. اگر این زیبایی طبیعی زیر موها پنهان بود، موها را می کندند.
چقدر جذاب و دیدنی