جک گنجشکه یا همان کاپیتان جک گنجشکه، اگر واقعاً وجود داشت، در واقع بسیار خوش پوش بود چرا که دزدان دریایی شیفته ی لباس ها و جواهرات شیک بودند. و به احتمال زیاد یک نقشه ی قدیمی برایش باارزش تر بود تا یک صندوقچه ی پر از طلا. اما خیلی احتمالش نیست که دیوی جونز رئیس یکی از دار و دسته های دزدان دریایی بوده باشد. در حقیقت، او به احتمال زیاد یک میخانه‌چی یا یک ملوان ساده بود که به خاطر ضعیف بودن چشم هایش زیاد از روی کشتی به داخل آب پرت می شد.
با چند حقیقت خواندنی درباره دزدان دریایی همراه باشید.
۱- پرچم دزدان دریایی می توانسته قرمز باشد
شاید ندانید که پرچم دزدان دریایی با آن طرح معروف جمجمه و استخوانش اسم دارد. به پرچم دزدان دریایی «جالی راجر» (Jolly Roger) گفته می شود اما تاریخ نگاران هنوز نمی دانند این اسم از کجا آمده است. برخی معتقدند این اسم از کلمه ی فرانسوی Joli Rouge به وجود آمده که به معنی «پرچم قرمز» است.
در حقیقت، سیاه و قرمز پرطرفدارترین رنگ ها در پرچم های دزدان دریایی بودند. دزدان دریایی از نمادهایی استفاده می کردند که به دشمنان شان عواقبی را یادآور می شد که در صورت مقاومت در برابر حملات شان با آن ها مواجه می شدند. اسکلت، جمجمه، قلب خون آلود، ساعت شنی و بال، پراستفاده ترین نمادها در پرچم های دزدان دریایی بودند.
۲- برای دزدان دریایی ارزش نقشه ها بیشتر از گنج بود
درست است، دزدان دریایی شیفته ی گنج بودند؛ اصلاً چه کسی نیست؟ اما هیچ چیز به اندازه ی نقشه ها برای آن ها ارزش نداشت. بسیاری از دزدان دریایی باسواد بودند و شرح پیروزی های خود را می نوشتند. مثلاً در اواخر قرن هفدهم میلادی، بارتولومیو شارپ در گزارشات خود نوشته بود که باارزش ترین گنجش نه طلا یا نقره، بلکه اطلسی از نقشه های دریانوردی اسپانیایی بود. شارپ بعداً یک کپی رنگی از این اطلس دزدی را به پادشاه انگلیس تقدیم کرد.
۳- برای دزدان دریایی کارائیب از روی گوشت دودی اسم گذاشته بودند
دزدان دریایی کارائیب علاقه ی زیادی به گوشت دودی یا کبابی داشتند که روی نوعی منقل چوبی آماده می شد. مردم آمریکای جنوبی و کارائیب به این منقل چوبی «باکن» (Buccan) می گفتند به همین دلیل اسم دزدان دریایی کارائیب را هم «باکنیر» (Buccaneer) گذاشته بودند. بنابراین برای دزدان ترسناک دریایی از روی گوشت دودی اسمی گذاشته بودند.
در ابتدا در جزیره هیسپانیولا در دریای کارائیب، به شکارچیان فقیر گرازهای وحشی و دام ها، «بوکنیر» (Boucanier) می گفتند. در مناطق غیرمسکونی وسیع جزایر تورتوگا و هیسپانیولا، آن ها گوشت هایی که شکار کرده بودند را دودی می کردند و به دزدان دریایی می فروختند. بعدتر مردم به دزدان دریایی «باکنیر» می گفتند.
۴- زندگی در کشتی دزدان دریایی بسیار متمدنانه تر از کشتی های تاجران بود
ملوان هایی که در کشتی تاجران کار می کردند اغلب شرایط بسیار سختی داشتند. بسیاری از اوقات غذای کافی وجود نداشت و غذای خوبی نمی دادند. از آن بدتر اینکه در پایان سفر حتی دستمزد هم به آن ها نمی دانند.
دزدان دریایی زندگی بسیار جذاب تری داشتند. مثلاً یکی از قوانین آن ها این بود که همه ی اعضای خدمه حق بیان نظر خود درباره ی موضوعات مورد بحث را داشتند. و اگر کسی در طول سفر آسیب جدی می دید، به عنوان غرامت پول بسیار خوبی به او پرداخت می کردند.
۵- ترسناک ترین دزد دریایی تاریخ «ریش سیاه» بود
ادوارد تیچ که به «ریش سیاه» هم معروف بود دزد دریایی بسیار بدنامی بود. ریش هایش تا زیر چشمانش ادامه داشت و بسیار بلند بود. او قبل از نبردها ریش هایش را آتش می زد تا دشمنانش را به وحشت اندازد. اما این کارش بیشتر برای نمایش بود. هیچ سند و مدرکی نیست که نشان دهد او اسیرانش را به قتل می رساند یا به آن ها صدمه می زد.
۶- همکارش، استید بانت از دست همسرش فرار کرد و به دزدان دریایی پیوست
استید بانت که به «دزد دریایی متشخص» هم معروف بود، سررشته ای از دریا نداشت، اما تعدادی از کارگران کارخانه ی کشتی سازی را استخدام کرد تا برایش یک کشتی بسازند. بعد از آن هم چند ملوان استخدام کرد و خود دزد دریایی شد. برخی بر این باورند که غرولندهای مداوم همسر بانت او را به چنین کاری سوق داد.
۷- نظریات مطرح شده درباره ی دیوی جونز
محققان چند نظریه درباره ی اینکه دیوی جونز واقعی که بوده، مطرح کرده اند. بر اساس یکی از افسانه ها، او یک دزد دریایی بود که در دهه ی ۱۶۳۰ میلادی در اقیانوس هند دریانوردی می کرد. اما به گفته ی تاریخ نگاران، آنقدری شهرت نداشت که تا خیلی در یادها باقی بماند.
بر اساس یک نظریه ی دیگر، دیوی جونز یک میخانه‌چی بود که مشتری هایش را گروگان می گرفت و آن ها را برای خدمت به کشتی های مختلف می فرستاد. نظریه ی دیگری هم هست که می گوید او یک ملوان نزدیک‌بین بود که به خاطر ضعیف بودن چشم هایش زیاد داخل آب پرت می شد.
۸- ژولیوس سزار دزدان دریایی را مجبور کرد که شعرهایش گوش کنند
ژولیوس سزار وقتی ۲۵ ساله بود توسط دزدان دریایی ربوده شد. امپراتور آینده اصلاً احساس ناراحتی نمی کرد. او به دزدان دریایی دستور می داد و از آن ها می خواست که اجازه دهند بخوابد. علاوه بر آن، دزدان دریایی را وادار می کرد به سخنرانی ها و شعرهایش گوش دهند و اگر به نظر می رسید به قدر کافی تحت تأثیر قرار نگرفتند آن ها را بی سواد خطاب می کرد.
اون اسم جالی راجر برام جالب بود مخصوصا اینکه تو وان پیس هم ایم پادشاه دزدان دریایی گل دی راجر بود
گلد دی راجر میگن واقعا وجود داشته و واسه من مارشال دی تیچ جالب تر اینکه واقعا وجود داشته پشمام ریخت ریش سیاه ?
بله و خیلی آدم ترسناکی بوده این در کتاب های قدیمی نوشته شده
یعنی تیچ واقعا وجود داشته لعنتی جذاب ?
فکر کن دزدیده باشنت و نه تنها نگران نباشی و براشون سخنرانی کنی بلکه بهشون بگی بیسواد ?