سال گذشته مجتبی یوسفی، عضو کمیسیون عمران مجلس گفت: «۲۰ میلیون نفر در کشور حاشیه‌نشین هستند. یک چهارم جمعیت ایران در حاشیه زندگی می‌کنند.» از پارسال تا امسال اجاره خانه چند برابر شده است و هنوز آمار دقیق تازه ای از مردمی که تا دیروز در خانه ای زندگی می کردند و امروز از زور بی سرپناهی به هر چهاردیواری چنگ می زنند، موجود نیست. مردمان حاشیه نشینی که در اصطبل ها، گاوداری ها و کوره پزخانه ها زندگی می کنند.در فاصله ای کم تر از یک ربع از مرکز شهر اصفهان، ۱۵ خانواده در اصطبل زندگی می کنند، ۷۶ انسانی که در اتاقک های تاریک، بدون هیچ امکاناتی خود را جای داده اند. آنها تنها زیر انداز و رو اندازی برای خواب دارند. کمی آن طرف تر ۶ خانواده در گاوداری زندگی می کنند، که تنها مزیتش نسبت به اصطبل ها، آب لوله کشی است؛ که البته امتیاز کمی نیست. چراکه ساکنین اصطبل ها به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند و از آب شور کشاورزی و آب بندهای لجن گرفته برای آشامیدن استفاده می کنند.نداشتن آب سالم برای نوشیدن، باعث شده کودکانی که در این خرابه ها زندگی می کنند، که تعدادشان کم هم نیست، همیشه بیمار باشند و یا مانند امیرحسین ۸ ساله وقتی که برای برداشتن آب از آب بند آلوده می روند غرق شوند و جان بسپارند. آب بندی با عمق ۶ متر که برای مصارف کشاورزی تعبیه شده است، اول سلامتی این کودکان را گرفته است و حالا جانش را می گیرد.اما این سکونتگاه های جهنمی تنها به اصطبل و گاوداری ختم نمی شود. کوره پز خانه و اتاق های کوچکش هم سرپناه ۱۰ خانواده شده است. اتاقک های کوچکی که زمانی برای آجرپزی استفاده می شد، حالا خانه ۵۰ انسان است. آنها برق دارند، اما مردمانی که فقر کمرشان را خم کرده وسیله برقی ای ندارند که بخواهند از آن استفاده کنند. کولری که در گرمای جهنمی ای که نفسشان را می گیرد، کمی از سختی روزگار کم کند، وجود ندارد. البته آنها به گرمای سوزان راضی ترند تا سرمای استخوان سوز زمستان ها.تازه این تمام ماجرا نیست همین سرپناه های مخروبه رو به ویرانی که هر لحظه ممکن است فرو بریزد رایگان نیست. برای زندگی در اتاقک های اصطبل ماهی ۱.۵ میلیون تا ۲ میلیون اجاره باید بپردازند. برای گاوداری با امکانات ویژه لوله آب آشامیدنی ۱۵ میلیون رهن داده شده و ماهانه ۱.۵ میلیون اجاره می پردازند. اجاره هر کوره هم ۳۰۰ هزار تومان است. تنها موسسات خیریه مردم نهاد دادرس این فراموش شدگان هستند، که هر ازگاهی با خرید لوازم زندگی و کمک به کودکان برای تحصیل، سعی در بهبود وضعیت زندگی این مردم دارند. شهر اصفهان با ۲,۱۷۸,۰۰۰ نفر جمعیت مثل بقیه شهرهای پرجمعیت با مشکل مسکن مواجه است. تورم رو به رشد و افزایش اجاره بهای مسکن، سطح رفاه و زندگی مردم را به شدت پایین آورده است و بیم آن می رود که تعداد حاشیه نشینان افزایش پیدا کند. از هم نگران کننده تر آینده کودکانی است که در این شرایط زندگی می کنند.
بالا بروید پایین بیایید اصلا قرآن رابرسر جامعه پهن کنید مادام که درجامعه دریک سو گرسنه بیچاره وجود داشته باشد ودر سوی دیگر متنعمان برخوردار ازهمه چیز، آن جامعه لجن است تمام چهره اش راهم باقرآن بپوشانید باز هم لجن است
شهید دکتر بهشتی
در فاصله ای کم تر از یک ربع از مرکز شهر اصفهان، ۱۵ خانواده در اصطبل زندگی می کنند، ۷۶ انسانی که در اتاقک های تاریک، بدون هیچ امکاناتی خود را جای داده اند. آنها تنها زیر انداز و رو اندازی برای خواب دارند. کمی آن طرف تر ۶ خانواده در گاوداری زندگی می کنند، که تنها مزیتش نسبت به اصطبل ها، آب لوله کشی است؛ که البته امتیاز کمی نیست. چراکه ساکنین اصطبل ها به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند و از آب شور کشاورزی و آب بندهای لجن گرفته برای آشامیدن استفاده می کنند.
نداشتن آب سالم برای نوشیدن، باعث شده کودکانی که در این خرابه ها زندگی می کنند، که تعدادشان کم هم نیست، همیشه بیمار باشند و یا مانند امیرحسین ۸ ساله وقتی که برای برداشتن آب از آب بند آلوده می روند غرق شوند و جان بسپارند. آب بندی با عمق ۶ متر که برای مصارف کشاورزی تعبیه شده است، اول سلامتی این کودکان را گرفته است و حالا جانش را می گیرد.
اما این سکونتگاه های جهنمی تنها به اصطبل و گاوداری ختم نمی شود. کوره پز خانه و اتاق های کوچکش هم سرپناه ۱۰ خانواده شده است. اتاقک های کوچکی که زمانی برای آجرپزی استفاده می شد، حالا خانه ۵۰ انسان است. آنها برق دارند، اما مردمانی که فقر کمرشان را خم کرده وسیله برقی ای ندارند که بخواهند از آن استفاده کنند. کولری که در گرمای جهنمی ای که نفسشان را می گیرد، کمی از سختی روزگار کم کند، وجود ندارد. البته آنها به گرمای سوزان راضی ترند تا سرمای استخوان سوز زمستان ها.
تازه این تمام ماجرا نیست همین سرپناه های مخروبه رو به ویرانی که هر لحظه ممکن است فرو بریزد رایگان نیست. برای زندگی در اتاقک های اصطبل ماهی ۱.۵ میلیون تا ۲ میلیون اجاره باید بپردازند. برای گاوداری با امکانات ویژه لوله آب آشامیدنی ۱۵ میلیون رهن داده شده و ماهانه ۱.۵ میلیون اجاره می پردازند. اجاره هر کوره هم ۳۰۰ هزار تومان است. 
تنها موسسات خیریه مردم نهاد دادرس این فراموش شدگان هستند، که هر ازگاهی با خرید لوازم زندگی و کمک به کودکان برای تحصیل، سعی در بهبود وضعیت زندگی این مردم دارند. شهر اصفهان با ۲,۱۷۸,۰۰۰ نفر جمعیت مثل بقیه شهرهای پرجمعیت با مشکل مسکن مواجه است. تورم رو به رشد و افزایش اجاره بهای مسکن، سطح رفاه و زندگی مردم را به شدت پایین آورده است و بیم آن می رود که تعداد حاشیه نشینان افزایش پیدا کند. از هم نگران کننده تر آینده کودکانی است که در این شرایط زندگی می کنند.
حامیان مستضعفان کلاهشان را بالاتر بگذارند
بالا بروید پایین بیایید اصلا قرآن رابرسر جامعه پهن کنید مادام که درجامعه دریک سو گرسنه بیچاره وجود داشته باشد ودر سوی دیگر متنعمان برخوردار ازهمه چیز، آن جامعه لجن است تمام چهره اش راهم باقرآن بپوشانید باز هم لجن است
شهید دکتر بهشتی
مملکت رو نفت خوابیده، ملت باید تو پهن گاو بخوابند.
البته یا اتباع هستند که باید ورودشون به کشور کنترل بشه.
یا مهاجران سایر مناطق که باید نیازشان در مبدا تامین بسه
سلام.چرا این ها با این اجاره نمیرن روستاهای اطراف زندگی کنند با همین اجاره یه خونه تو روستا میدند.تازه کلی کار کشاورزی هست مثل کارهای گلخانه و غیره