چین بزرگ در حال کوچک شدن به سمت فاجعه پیش می رود و جمعیت این کشور تا سال ۲۱۰۰، یک میلیارد کاهش می یابد که می تواند ارتش و حزب کمونیست را فلج کند. این کشور مدت‌ها پرجمعیت‌ترین کشور جهان بوده است، اما کارشناسان می‌گویند کاهش جمعیت آن می‌تواند ارتش این کشور را فلج کند و فاجعه‌ای برای حزب کمونیست به همراه داشته باشد.ارقام رسمی جدید نشان می دهد که این کاهش می تواند از اوایل سال ۲۰۲۵ آغاز شود، چراکه میزان تولدها به پایین ترین سطح خود در دهه های گذشته رسیده است. آکادمی علوم اجتماعی شانگهای پیش بینی کرده است که جمعیت این کشور از هم اکنون رو به کاهش است و ممکن است جمعیت این کشور، از ۱.۴۴ میلیارد به ۵۸۷ میلیون نفر برسد. نیمی از این افراد به زودی به کهنسالی و بازنشستگی خواهند رسید.در آغاز قرن جدید ۳۰۲ میلیون مستمری بگیر و ۳۴۹ میلیون نفر کار خواهند کرد. یعنی کارگران کمتری به نسبت بازنشستگان خواهد بود. در حقیقت، منابع برای حمایت از جمعیت سالخورده ای که کار نمی کنند منحرف می شوند. نیروهای فوق العاده وفادار به ارتش چین قبل از اینکه ثروتمند و قدرتمند شود پیر می شوند.
کارشناسان هشدار داده اند که این کاهش خیره کننده ۵۷ درصدی، مشکلات بزرگی برای چین ایجاد می کند و حتی می تواند پایانی برای حزب کمونیست باشد.رئیس جمهور چین، شی جین پینگ از رویای خود برای چین،رهایی صدها میلیون نفر دیگر از فقر و تبدیل این کشور به قدرتمندترین کشور روی کره زمین، صحبت کرده است. اما جمعیت رو به کاهش چین می تواند رویای او را به یک کابوس تبدیل کند. بسیاری پیش‌بینی میکنند که این بدان معناست که چین هرگز به سطحی نمی‌رسد که جمعیت آن از سطح رفاه مشابه غرب برخوردار باشد.کارشناسان چینی و بین‌المللی ده‌ها سال است که درباره بمب ساعتی جمعیتی در چین هشدار می‌دهند. چین قبل از اینکه ثروتمند و قدرتمند شود پیر خواهد شد. کاهش جمعیت و افراد سالخورده، حکومت حزب کمونیست را تهدید می کند. به طور خلاصه، ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت صنعتی-نظامی در ۲۰ سال گذشته به شدت به نیروی کار ارزان در این کشور بستگی داشت که هیچ کشور دیگری نمی توانست با آن رقابت کند. اگر نیروی کار چین به همان سرعتی که از سال ۲۰۱۵ شروع به کاهش کرده است، پیش رود، حزب حاکم به زودی با بار سنگینی از جمعیت غیرمولد روبرو خواهد شد که سهم کمی در تولید ناخالص داخلی، صادرات و نیروهای مسلح چین دارند.
این مقالات و نگرانی ها برای مثلا مردم سالار های غرب و شرق صدق می کنه ولی برای دیکتاتور هایی مثل چین و کره شمالی اصلا صدق نمی کنه.
چون راحت قانون تصویب می کنند که مثلا هر فرد باید تا سن سی سالگی باید دو تا بچه داشته باشه.
اما اون مثلا مردم سالار ها (که اون ها هم کم دیکتاتور نیستند به روی خودشون نمیارن: زندان ابوغریب و پروژه ی پریزم و ادوارد اسنودن مثال های خوبی از این ماجرا هستند.) جرئت ندارن از این قانون ها تصویب کنند.
ارقام رسمی جدید نشان می دهد که این کاهش می تواند از اوایل سال ۲۰۲۵ آغاز شود، چراکه میزان تولدها به پایین ترین سطح خود در دهه های گذشته رسیده است. آکادمی علوم اجتماعی شانگهای پیش بینی کرده است که جمعیت این کشور از هم اکنون رو به کاهش است و ممکن است جمعیت این کشور، از ۱.۴۴ میلیارد به ۵۸۷ میلیون نفر برسد. نیمی از این افراد به زودی به کهنسالی و بازنشستگی خواهند رسید.
در آغاز قرن جدید ۳۰۲ میلیون مستمری بگیر و ۳۴۹ میلیون نفر کار خواهند کرد. یعنی کارگران کمتری به نسبت بازنشستگان خواهد بود. در حقیقت، منابع برای حمایت از جمعیت سالخورده ای که کار نمی کنند منحرف می شوند. نیروهای فوق العاده وفادار به ارتش چین قبل از اینکه ثروتمند و قدرتمند شود پیر می شوند.
رئیس جمهور چین، شی جین پینگ از رویای خود برای چین،رهایی صدها میلیون نفر دیگر از فقر و تبدیل این کشور به قدرتمندترین کشور روی کره زمین، صحبت کرده است. اما جمعیت رو به کاهش چین می تواند رویای او را به یک کابوس تبدیل کند. بسیاری پیش‌بینی میکنند که این بدان معناست که چین هرگز به سطحی نمی‌رسد که جمعیت آن از سطح رفاه مشابه غرب برخوردار باشد.
کارشناسان چینی و بین‌المللی ده‌ها سال است که درباره بمب ساعتی جمعیتی در چین هشدار می‌دهند. چین قبل از اینکه ثروتمند و قدرتمند شود پیر خواهد شد. کاهش جمعیت و افراد سالخورده، حکومت حزب کمونیست را تهدید می کند. به طور خلاصه، ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت صنعتی-نظامی در ۲۰ سال گذشته به شدت به نیروی کار ارزان در این کشور بستگی داشت که هیچ کشور دیگری نمی توانست با آن رقابت کند. اگر نیروی کار چین به همان سرعتی که از سال ۲۰۱۵ شروع به کاهش کرده است، پیش رود، حزب حاکم به زودی با بار سنگینی از جمعیت غیرمولد روبرو خواهد شد که سهم کمی در تولید ناخالص داخلی، صادرات و نیروهای مسلح چین دارند.
این مقالات و نگرانی ها برای مثلا مردم سالار های غرب و شرق صدق می کنه ولی برای دیکتاتور هایی مثل چین و کره شمالی اصلا صدق نمی کنه.
چون راحت قانون تصویب می کنند که مثلا هر فرد باید تا سن سی سالگی باید دو تا بچه داشته باشه.
اما اون مثلا مردم سالار ها (که اون ها هم کم دیکتاتور نیستند به روی خودشون نمیارن: زندان ابوغریب و پروژه ی پریزم و ادوارد اسنودن مثال های خوبی از این ماجرا هستند.) جرئت ندارن از این قانون ها تصویب کنند.
اون جا برای بچه دار شدن باید مالیات و خسارت بدی
حتما خودشون میدونند چیکا میکنند