دور شدن از پشه ها غیرممکن است، مگر اینکه در مناطق سردسیر زندگی کنید. پشه ها ناقل برخی از کشنده ترین بیماری ها مانند مالاریا، زیکا و تبدنگی هستند. هر ساله نزدیک به ۵ درصد از انسان ها بر اثر بیماری های منتقله از طریق پشه، جان خود را از دست می دهند. بنابراین، طبیعی است تعجب کنیم که چرا نمی توانیم آنها را ریشه کن کنیم و زندگی ها را نجات دهیم.بقیه گونه های پشه ها، چه نر و چه ماده، از آب، گیاهان و شهد یا عسلک مورچه ها و شته ها تغذیه می کنند. بسیاری از این گونه‌ها نیز برای اکوسیستم زمین مفید هستند. در واقع، برخی از انواع ارکیده ها و گیاهانی از خانواده آفتابگردان و گل رز، برای گرده افشانی به پشه ها وابسته هستند و این پشه ها به دلیل جثه کوچکشان گرده افشان عمومی محسوب می شوند.اما این همه ماجرا نیست. تمام جمعیت پشه هایی که پس از خوردن توسط موجودات دیگر مانند پرندگان، خفاش ها، قورباغه ها و بسیاری از حشرات دیگر می میرند یا دفع می شوند، به مواد مغذی با ارزشی که برای بقای حیات گیاهی سیاره ما ضروری هستند، تجزیه می شوند.
اما از سوی دیگر، کسانی هم هستند که می‌گویند ما نباید در کار خدا دخالت کنیم و تصمیم بگیریم کدام گونه ریشه‌کن شود و کدام نه؟ به هر حال، ما با یا بدون اطلاع خود، علیرغم تلاش یا با سهل انگاری خود، تاکنون باعث انقراض بسیاری از گونه ها شده ایم. آیا تکرار این رویکرد برای آینده ما درست است؟یک راه حل برای این معضل، هدف قرار دادن تنها گونه های خاص پشه های ناقل بیماری است. RIDL یا رهاسازی حشرات حامل عوامل کشنده غالب، یکی از این تکنیک‌ها است که در آن پشه‌های نر اصلاح‌شده ژنتیکی از گونه‌های خاص در مناطق آسیب‌دیده رها می‌شوند. ژن کشنده ای که این پشه ها حمل می کنند باعث می شود فرزندان حاصل از آنها در مرحله لارو بمیرند.با این حال، اگرچه آزمایش‌های میدانی در سایت‌های مختلف برزیل بین سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۶ انجام شد، دانشمندان در مورد موفقیت یا عدم موفقیت آن توافق ندارند و این ما را به نقطه اول باز می گرداند؛ تلاش برای حل این مشکل بدون آسیب رساندن به گونه هایی که بخش دست کم گرفته شده و مفید اکوسیستم ما هستند.
بقیه گونه های پشه ها، چه نر و چه ماده، از آب، گیاهان و شهد یا عسلک مورچه ها و شته ها تغذیه می کنند. بسیاری از این گونه‌ها نیز برای اکوسیستم زمین مفید هستند. در واقع، برخی از انواع ارکیده ها و گیاهانی از خانواده آفتابگردان و گل رز، برای گرده افشانی به پشه ها وابسته هستند و این پشه ها به دلیل جثه کوچکشان گرده افشان عمومی محسوب می شوند.
اما این همه ماجرا نیست. تمام جمعیت پشه هایی که پس از خوردن توسط موجودات دیگر مانند پرندگان، خفاش ها، قورباغه ها و بسیاری از حشرات دیگر می میرند یا دفع می شوند، به مواد مغذی با ارزشی که برای بقای حیات گیاهی سیاره ما ضروری هستند، تجزیه می شوند.
یک راه حل برای این معضل، هدف قرار دادن تنها گونه های خاص پشه های ناقل بیماری است. RIDL یا رهاسازی حشرات حامل عوامل کشنده غالب، یکی از این تکنیک‌ها است که در آن پشه‌های نر اصلاح‌شده ژنتیکی از گونه‌های خاص در مناطق آسیب‌دیده رها می‌شوند. ژن کشنده ای که این پشه ها حمل می کنند باعث می شود فرزندان حاصل از آنها در مرحله لارو بمیرند.
با این حال، اگرچه آزمایش‌های میدانی در سایت‌های مختلف برزیل بین سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۶ انجام شد، دانشمندان در مورد موفقیت یا عدم موفقیت آن توافق ندارند و این ما را به نقطه اول باز می گرداند؛ تلاش برای حل این مشکل بدون آسیب رساندن به گونه هایی که بخش دست کم گرفته شده و مفید اکوسیستم ما هستند.
بدون نظر