Ghost Fleet؛ کشتی‌های بدون سرنشین نیروی دریایی ایالات متحده برای عملیات پشتیبانی

هفته گذشته، نیروی دریایی ایالات متحده یک کشتی موسوم به «ناوگان ارواح» (Ghost Fleet) جدید را غسل تعمید داد، یک کشتی سطحی بدون سرنشین که Mariner نام دارد. این کشتی بدون سرنشین برای انجام عملیات بدون حضور خدمه انسانی طراحی شده و نقش یک کشتی آزمایشی برای برنامه کشتی های سرویس سرنشین دار/بدون سرنشین را خواهد داشت، که هدف نهایی آن همراه کردن اسکورت های بدون سرنشین با کشتی های جنگی سرنشین دار در میدان نبرد است. این برنامه که با نام Ghost Fleet Overlord شناخته می شود، احتمالاً بهترین شانس نیروی دریایی ایالات متحده برای رشد کمی و توانایی های ناوگان خود است. Mariner در آناپولیس، مریلند به آب انداخته شد، جایی که آکادمی نیروی دریایی ایالات متحده قرار دارد.

این کشتی سومین فروند از چهار فروند کشتی بدون سرنشین سایز متوسط یا MUSV است که قرار است تست شود. دو کشتی اول Nomad و Ranger نام داشته و چهارمین کشتی بی سرنشین نیز Vanguard نام دارد که در حال ساخت می باشد. کشتی بدون سرنشین Mariner توسط کمپانی Gulf Craft در لوییزیانا ساخته شده که در زمینه ساخت کشتی های باربری ساحلی برای صنعت نفت و گاز فعالیت می کند. کشتی های باربری ساحلی معمولاً به خدمه اندکی نیاز داشته و بستر باری صاف و بلندی در قسمت عقب برای حمل کانتینرها و بارهای بزرگ دارند. نیروی دریای ایالات متحده این بسترهای باربری را برای نصب بارهای عملیاتی و حتی لانچرهای موشک مناسب یافته است. در سال ۲۰۲۱ بود که نیروی دریایی یک لانچر ماژولار را روی کشتی بدون سرنشین Ranger  نصب کرده و یک موشک ضد کشتی/ضد هوایی با سرعت بالای SM-6 را از آن شلیک کرد.

نیروی دریایی ایالات متحده حساب زیادی روی کشتی های بدون سرنشین باز کرده است تا ناوگان دریای خود را بدون نیاز به مشکلات بودجه ای تقویت کند. این بخش از ارتش ایالات متحده که در حال حاضر ۳۰۰ فروند کشتی در اندازه ها و انواع مختلف در اختیار دارد می خواهد تا سال ۲۰۴۵ استعداد خود را به ۵۲۳ فروند افزایش دهد و ۱۵۰ فروند از این کشتی ها از نوع بدون سرنشین یا همان ناوگان ارواح باشد. کشتی های ارواح ارزان ترین کشتی ها برای ساخت هستند و به دلیل نداشتن خدمه، استفاده از آن ها ارزان تر است. می توان این کشتی ها را به ماموریت های خطرناک تر فرستاد که نیاز به خدمه انسانی ندارند و می توانند به صورت مستقل یا در کنار کشتی های سرنشین دار نیز انجام وظیفه کنند.

نقش حیاتی کشتی های بدون سرنشین

اولین ماموریت کشتی های بدون سرنشین بخشی از یک تیم کشتی های سرنشین دار/بدون سرنشین خواهد بود، برای مثال به عنوان یک خشاب شناور برای کشتی های سرنشین دار. ناوشکن های کلاس Ticonderoga که توانایی حمل موشک های هدایت شونده دارند به ۱۲۲ سیلوی پرتاب عمودی MK 41 مجهز هستند در حالی که ناوشکن های کلاس Arleigh Burke بین ۹۰ تا ۹۶ سیلوی پرتاب موشک دارند. این سیلوها ترکیبی از موشک های ضد هوایی، ضد کشتی، ضد زیردریایی و موشک های کروز برای حمله به اهداف زمینی را در خود جای می دهند.

در نبردهای طولانی و مداوم، ممکن است کشتی های جنگی با اتمام انواع خاصی از موشک های موجود در مخازن خود مواجه شوند و نیروی دریایی راهی برای پر کردن دوباره مخزن این سیلوها در دوران حضور در دریا ندارد. یک کشتی سرنشین دار شاید بتواند یک یا تعداد بیشتری کشتی بدون سرنشین را هدایت کند، کشتی هایی که هر کدام موشک های زیادی روی خود داشته و قدرت آتش کشتی های سرنشین دار را در ماموریت های دفاعی یا تهاجمی افزایش خواهند داد. در صورتی که موشک های دشمن از صفحه دفاعی عبور کند،کشتی های بدون سرنشین می توانند با قرار گرفتن خود در موقعیت مناسب، موشک های دشمن را از کشتی های سرنشین دار دور کرده و با فدا کردن خود، جان ملوانان را نجات دهند.

کشتی های رباتیک در آینده چه توانمندی هایی خواهند داشت؟

با پیشرفت هوش مصنوعی، یک کشتی بدون سرنشین می تواند با محموله هایی نظامی برای ماموریت های مهم مجهز شود که به آن اجازه دهند مستقلاً دست به انجام ماموریت بزند. می توان یک MUSV را با ماژول های جنگی ضد زیردریایی مجهز کرد که از آن جمله می توان به رشته های سونار کششی اشاره کرد که به کشتی امکان می دهد هفته های زیادی در دل دریا بماند و گشت زنی کند. وقتی سیستم سونار یک زیردریایی دشمن را شناسایی کند، کشتی داده های سونار را به اپراتور انسانی که هزاران مایل آنطرف تر قرار دارد منتقل خواهد کرد. بعد از اینکه مشخص شد هیچ زیردریایی خودی یا متحدی در منطقه وجود ندارد، اپراتور انسانی می تواند به کشتی ارواح دستور شلیک یک اژدر ضد زیردریایی MK 54 دهد.

این سناریو جنگ ضد زیردریایی بسیار کارآمد، مقرون به صرفه و خبر بدی برای زیردریایی های دشمن است. به جای یک ناوشکن ۱.۸ میلیارد دلاری کلاس Burke و نزدیک به ۴۰۰ خدمه برای گشت زنی از یک وسعت آبی کوچک، نیروی دریایی می تواند با ۱۲ کشتی بدون سرنشین و هزینه ای ۱۵۰ میلیون دلاری برای هر کدام از آن ها، منطقه ای ۱۲ برابر این پهنه دریایی را گشت زنی کند، در حالی که تعداد خدمه مورد نیاز تنها چند نفر خواهد بود. کشتی های بدون سرنشین مانند هواپیماها، تانک ها و سیستم های نظامی بدون سرنشین دیگر برای رهایی پنتاگون از ساخت سیستم های نظامی بسیار گرانقیمت طراحی شده اند. سیستم های بدون سرنشین که ارزان قیمت و کارآمد هستند می توانند باعث شوند که رویه ی ساخت تعداد کمی از سلاح های گرانقیمت که امکان ساخت تعداد زیادی از آن ها وجود ندارد، برعکس شود. با این وجود هنوز مشخص نیست که عملکرد این کشتی های بدون سرنشین در نبردهای پیچیده و ترکیبی که انسان ها در آن حضور دارند یا در مقابله با کشتی های باربری غیرنظامی چگونه خواهد بود.