در حالی که ممکن است جراحی قطع عضو به عنوان یک روش نسبتاً مدرن در نظر گرفته شود، یک مطالعه جدید نشان داد که انسان ها از عصر حجر چنین جراحی هایی را انجام داده اند. تجزیه و تحلیل اسکلتی کشف شده نشان داد که پای چپ یک جوان دربورنئو۳۱,۰۰۰ سال پیش با جراحی قطع شده است. محققان بر این باورند که این فرد به طرز شگفت انگیزی از عمل جراحی جان سالم به در برده و شش تا نه سال دیگر تا سن ۱۹ یا ۲۰ سالگی زنده مانده است.محققان در مطالعه خود نوشتند: «این شواهد اولیه غیرمنتظره از یک قطع عضو موفقیت آمیز نشان می دهد که حداقل برخی از گروه های انسان مدرن در آسیای استوایی، دانش و مهارت های پزشکی پیچیده ای را مدت ها قبل از گذار به کشاورزی نوسنگی توسعه داده اند.»پیش از این، قدیمی‌ترین شواهد جراحی قطع عضو مربوط به یک کشاورز عصر نوسنگی در فرانسه حدود ۷,۰۰۰ سال پیش بود که ساعد چپ او با عمل جراحی برداشته شده و سپس تا حدی بهبود یافته بود.با این حال، به گفته محققان، در جوامع غربی، جراحی قطع عضو موفقیت آمیز تنها در ۱۰۰ سال گذشته به یک هنجار پزشکی تبدیل شده است. قبل از پیشرفتهای بالینی مدرن، از جمله نبود آنتی‌بیوتیک‌ها، به طور گسترده تصور می‌شد که اکثر افرادی که تحت عمل جراحی قطع عضو قرار می‌گرفتند، چه در زمان قطع عضو به دلیل از دست دادن خون و شوک و چه پس از آن در اثر عفونت می مردند.این تیم بقایای اسکلت را در غار آهکی لیانگ تبو در شرق کالیمانتان کشف کردند. آنها معتقدند که این اسکلت متعلق به یک فرد جوان هستند که احتمالاً در کودکی، یک سوم پایین ساق پای او را با جراحی قطع کرده اند. در حالی که دلیل قطع عضو نامشخص است، محققان متوجه شدند که بعید است این قطع عضو نتیجه حمله حیوان یا حادثه دیگری باشد، زیرا معمولاً این حوادث، باعث شکستگی‌های له‌کننده می‌شوند.با توجه به اینکه چه کسی این روش کار انجام داده است، محققان معتقدند که برای جلوگیری خونریزی و عفونت کشنده، باید دانش دقیقی از ساختار اندام، ماهیچه ها و عروق خونی می داشته است که همین امر نشان می دهد که بعید است که قطع عضو به عنوان مجازات انجام شده باشد.این تیم هنوز نمی‌دانند که آیا این عمل یک رویداد نادر بوده یا به عنوان روشی درمانی متداول استفاده می شده است.
آنها گفتند: «خطر مرگ ناشی از ضربه و بیماری همیشه با ما بوده است و اقدامات پزشکی پیچیده، مانند قطع اندام، می‌توانست در گذشته پیش از کشاورزی گونه ما گسترده تر از آنچه در حال حاضر تصور می‌شود، کرده باشد.»به طور کلی، یافته‌ها نشان می‌دهد که برخی از گروه‌های مدرن اولیه انسان در آسیا، دانش و مهارت‌های پزشکی پیشرفتهای را در محیط جنگل‌های بارانی استوایی اواخر پلیستوسن به کار می بردند.کارشناسان نتیجه گرفتند: «سرعت عفونت زخم در مناطق استوایی ممکن است باعث ایجاد داروهای جدید مانند ضدعفونی‌کننده‌ها شود که از خواص دارویی تنوع زیستی غنی گیاهی بورنئو بهره می‌برد.»
محققان در مطالعه خود نوشتند: «این شواهد اولیه غیرمنتظره از یک قطع عضو موفقیت آمیز نشان می دهد که حداقل برخی از گروه های انسان مدرن در آسیای استوایی، دانش و مهارت های پزشکی پیچیده ای را مدت ها قبل از گذار به کشاورزی نوسنگی توسعه داده اند.»
پیش از این، قدیمی‌ترین شواهد جراحی قطع عضو مربوط به یک کشاورز عصر نوسنگی در فرانسه حدود ۷,۰۰۰ سال پیش بود که ساعد چپ او با عمل جراحی برداشته شده و سپس تا حدی بهبود یافته بود.
با این حال، به گفته محققان، در جوامع غربی، جراحی قطع عضو موفقیت آمیز تنها در ۱۰۰ سال گذشته به یک هنجار پزشکی تبدیل شده است. قبل از پیشرفتهای بالینی مدرن، از جمله نبود آنتی‌بیوتیک‌ها، به طور گسترده تصور می‌شد که اکثر افرادی که تحت عمل جراحی قطع عضو قرار می‌گرفتند، چه در زمان قطع عضو به دلیل از دست دادن خون و شوک و چه پس از آن در اثر عفونت می مردند.
این تیم بقایای اسکلت را در غار آهکی لیانگ تبو در شرق کالیمانتان کشف کردند. آنها معتقدند که این اسکلت متعلق به یک فرد جوان هستند که احتمالاً در کودکی، یک سوم پایین ساق پای او را با جراحی قطع کرده اند. در حالی که دلیل قطع عضو نامشخص است، محققان متوجه شدند که بعید است این قطع عضو نتیجه حمله حیوان یا حادثه دیگری باشد، زیرا معمولاً این حوادث، باعث شکستگی‌های له‌کننده می‌شوند.
با توجه به اینکه چه کسی این روش کار انجام داده است، محققان معتقدند که برای جلوگیری خونریزی و عفونت کشنده، باید دانش دقیقی از ساختار اندام، ماهیچه ها و عروق خونی می داشته است که همین امر نشان می دهد که بعید است که قطع عضو به عنوان مجازات انجام شده باشد.
این تیم هنوز نمی‌دانند که آیا این عمل یک رویداد نادر بوده یا به عنوان روشی درمانی متداول استفاده می شده است.
به طور کلی، یافته‌ها نشان می‌دهد که برخی از گروه‌های مدرن اولیه انسان در آسیا، دانش و مهارت‌های پزشکی پیشرفتهای را در محیط جنگل‌های بارانی استوایی اواخر پلیستوسن به کار می بردند.
کارشناسان نتیجه گرفتند: «سرعت عفونت زخم در مناطق استوایی ممکن است باعث ایجاد داروهای جدید مانند ضدعفونی‌کننده‌ها شود که از خواص دارویی تنوع زیستی غنی گیاهی بورنئو بهره می‌برد.»
بدون نظر