۱۰ تغییر ظاهری که مریلین مونرو برای بالا بردن اعتماد به نفس خود انجام داد

«نیمه کودک، نیمه زن»؛ این توصیفی بود که عکاسی که مریلین مونرو را کشف کرد از او داشت. او یکی از بزرگ ترین ستارگان سینما و الهه زیبایی و مُد بود. با این حال، او هر روز مجبور بود با ناامنی های روانی، اعتماد به نفس پایین و مشکلات جسمانی اش رو به رو شود.

در ادامه از تغییرات ظاهری ای خواهیم گفت که مریلین مونرو برای بالا بردن اعتماد به نفس خود انجام داد.

۱- موهایش به خاطر دکلره و صاف کردن مداوم شروع به ریختن کرد

مریلین مونرو مجبور شد برای مدل موی معروفش بهای سنگینی بپردازد. اول آنکه با استفاده از الکترولیز خط رویش موهایش که V شکل بود را تغییر داد. رنگ طبیعی موهای او تیره بود و او برای دستیابی به آن موهای بلوند پلاتینی معروفش مجبور شد موهایش را دکلره کند. اما این تغییرات فوری نبود.

رنگ موهای مونرو اولین بار بعد از رنگ کردن، بلوند قرمز از آب درآمد، در حالی که او به دنبال رنگ روشن تری بود. به همین دلیل، او شروع به دکلره کردن موهای خود کرد، تا اینکه بالاخره موهایش بلوند پلاتینی شد. اما این کار باعث نابودی موهایش شد.

در آن زمان او مجبور بود برای رسیدن به این رنگ از دوز بالایی سولفوریک اسید و هیدروژن پراکسید استفاده کند که باعث سوختن موها و پوست سرش شد. مونرو موهای خود را هر ۲ تا ۳ هفته یک بار دکلره می کرد. او برای صاف کردن موهای فر خود هم از سدیم هیدروکسید استفاده می کرد، ماده ای که در تولید لوله بازکن به کار می رود.

موهای او رفته رفته کدر و شکننده شدند و در آخرین روزهای زندگی اش شروع به ریختن کردند، امری که مونرو را مجبور به گذاشتن کلاه گیس کرد. برای مثال، او در سال ۱۹۶۱ در فیلم « ناجورها / Misfits » (تصویر بالا) کلاه گیس به سر داشت.

۲- از کمرش خجالت می کشید

مونرو بیشتر اوقات اندام خود را به قدر کافی بی عیب و نقص نمی دانست. مثلاً او مطئمن بود که کمر خیلی پهنی دارد. به همین دلیل وقتی برای گرفتن عکس ژست می گرفت، سعی می کرد کمر خود را طوری بچرخاند که در عکس باریک تر به نظر برسد.

۳- فکر می کرد گوش های بزرگی دارد و سعی می کرد آن ها را پنهان کند

این ستاره ی هالیوودی به ندرت موهای خود را بالا می داد. شاید علتش گوش هایش بود که به نظر خودش خیلی بزرگ بودند. به همین دلیل است که در بیشتر مدل موهای مونرو گوش هایش معلوم نیستند.

۴- فرم چانه اش را تغییر داد

یک تئوری هست که می گوید مونرو در ابتدای کارش شنیده بود که یک مسئول انتخاب بازیگر او را «اعجوبه ی بی چانه» توصیف کرده بود، تنها به این خاطر که او فک صافی داشت.

یکی از جراحان زیبایی مشهور هالیوود، مایکل گردین، در یادداشت های خود اشاره کرده که مونرو در سال ۱۹۵۰ با استفاده از غضروف گاو، چانه ی خود را بزرگ تر کرد. با این حال، مهارت او در ژست گرفتن مقابل دوربین هم نقش به سزایی داشت (تصویر بالا).

به گفته ی گردین، این غضروف به مرور شروع به حل شدن کرد، به همین دلیل در سال ۱۹۶۲ در فیلم چیزی برای « بخشیدن / Something’s Got to Give » (تصویر بالا)، حالت های چهره ی مونرو واضح تر بود. و وقتی می خندید، مثل دیگران زیر چانه اش غبغب می افتاد.

۵- از لنزهای رنگی استفاده می کرد

اگر تصاویر مونرو یا تصاویر فیلم هایش در سال های مختلف را باهم مقایسه کنید، ممکن است متوجه متفاوت بودن رنگ چشم هایش شوید. رنگ چشم های او ممکن بود آبی، قهوه ای یا عسلی باشد. محققان به این نتیجه رسیدند که مونرو از لنزهای رنگی استفاده می کرد و احتمالاً نزدیک بین بود.

در هر حال، او در فیلم « چگونه می توان با یک میلیونر ازدواج کرد / How to Marry a Millionaire » نقش یک زن عینکی را ایفا می کرد و این عینک را در پشت صحنه هم می زد.

۶- شکمش صاف نبود

مونرو اندام متناسبی داشت، با این حال برای حفظ آن باید سخت تلاش می کرد. در عین حال، اندام انحناداری داشت و شکمش صاف نبود.

مونرو در سال ۱۹۵۲ در مصاحبه ای گفت که هیچوقت به نظرش اندامش عالی نبوده. او بلافاصله بعد از شروع به کارش در سینما، ورزش را شروع کرد. هر روز صبح با وزنه های کوچک ورزش می کرد و عضلات مختلفش را ورزش می داد.

مونرو در همان مصاحبه اشاره کرد که طی روز غذای زیادی نمی خورد اما شب ها به خودش اجازه ی خوردن یک استیک می دهد.

بر اساس اطلاعات ثبت شده، وزن مونرو ۵۴ کیلوگرم و قد او ۱۶۶ سانتیمتر بود. در سال ۱۹۵۹، مونرو اذعان کرد که وزنش به حدود ۵۷ کیلوگرم رسیده. بعضی از هم عصران او مدعی بودند وزن مونرو در آخرین روزهای زندگی اش به ۶۳ کیلوگرم رسیده بود.

۷- بعضی معتقدند پاهایش کوتاه بود

نسبت های بدنی مونرو با استانداردهای زیبایی آن زمان مطابقت نداشت. مثلاً گفته می شود سرش بزرگ، پاهایش کوتاه و بالاتنه اش بلندی بود. شاید به همین خاطر بود که بسیاری قد او را کوتاه تر از آن چیزی که واقعاً بود می دانستند.

مونرو می دانست چطور بر روی ویژگی های ظاهری خوبش تأکید کند. مثلاً او شیفته ی استفاده از کمربندهای پهن بود. این ترفند باعث می شد پاهای او بلندتر به نظر برسد و قد او چند سانتیمتری بیشتر دیده شود.

۸- مجبور شد روی لبخندش کار کند

مونرو وقتی در سال ۱۹۴۵ اولین کار مدلینگش را گرفت، به او گفته شد که درست نمی خندد. به گفته ی آژانس مدلینگی که مونرو با آن همکاری داشت، او هنگام خندیدن لبش را زیاد از حد بالا می کشید و همین باعث می شد خطوط عمیقی دور بینی اش بیافتد.

آن ها به مونرو یاد دادند که خنده ی خود را پایین تر بکشد و این باعث همان لرزش لب معروفی شد که اغلب در فیلم های او به چشم می خورد.

۹- بینی اش را دوست نداشت

به نظر مونرو بینی خیلی بزرگی داشت و این موضوع او را اذیت می کرد. از یک زمانی بینی او کمی فرم متفاوتی پیدا کرد. به گفته ی جراحان پلاستیک، او یک عمل بینی مختصر انجام داده بود.

با این حال، حتی بعد از کوچک تر کردن بینی اش هم مونرو کماکان از آن ناراضی بود. او سعی می کرد با ترفندهای آرایشی، بینی خود را باریک تر نشان دهد.

۱۰- برای غلبه بر لکنت زبانش، از انتهای گلو صحبت می کرد

مونرو از کودکی با لکنت زبان درگیر بود. یک گفتار درمانگر به او یاد داد که برای غلبه بر مشکلش از انتهای گلو صحبت کند و این موضوع در نهایت به یکی از ویژگی های برجسته ی او بدل شد.

با این حال، مونرو هنگامی که در فیلم آخرش «چیزی برای بخشیدن» (تصویر بالا) بازی می کرد، لکنت زبانش بازگشته بود و همین امر بیان دیالوگ ها را برایش دشوار کرده بود.