دقیقاً مشخص نیست که آخرین پاتاگوتیتان (Patagotitan)، بزرگترین دایناسوری که تاکنون شناخته شده، در نهایت چه زمانی و چگونه مرد اما اکنون، حدود ۱۰۰ میلیون سال بعد، یک ماکت از اسکلت عظیم این حیوان عظیم الجثه قرار است در موزه تاریخ طبیعی لندن به نمایش گذاشته شود – با یک فرورفتگی در یکی از مهره‌ها که گمان می‌رود اثری است که از گاز گرفتگی توسط تیرانوتیتان (Tyrannotitan) به جا مانده است.
بزرگترین موجود شناخته شده‌ای که در سیاره ما قدم زده است، یکی دیگر از جاذبه های غول پیکر این موزه خواهد شد – بیش از چهار برابر سنگین تر از دیپی دیپلودوکوس (Dippy the Diplodocus) و ۱۲ متر طویل‌تر از هُپ (Hope)، نهنگ آبی.
پروفسور پل بارت، متخصص دایناسورهای موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید: «از نظر مقیاس این اسکلت واقعاً شگفت انگیز است.»
این نمایشگاه که در ماه مارس آینده افتتاح می‌شود، شامل جمجمه تیرانوتیتان نیز هست، موجودی که تصور می‌شود به پاتاگوتیتان حمله کرده است. البته نمی‌توان از این موضوع مطمئن بود، اما به نظر محتمل ترین رقیب در محیط خصمانه اولیه که هر دو این موجودات در آن زندگی می‌کردند می‌رسد.
آنها در دوره کرتاسه بین ۶۶ تا ۱۰۰ میلیون سال پیش در منطقه‌ای متناظر با آرژانتین امروزی زندگی می‌کردند.
داستان ورود این اسکلت چشمگیر به موزه تاریخ طبیعی در سال ۲۰۱۴ و زمانی آغاز شد که یک چوپان آرژانتینی به دنبال عضو گمشده گله خود بود که با استخوان ران بزرگی به طول دو متر و نیم که از زمین بیرون زده بود و وزنی بالای ۵۰۰ کیلوگرم داشت برخورد کرد.
نام علمی این گونه جدید از منطقه ای که در آن کشف شد، پاتاگونیا، الهام گرفته شده است و همچنین با توجه به قدرت و اندازه بزرگش، تایتان (خدایان قدرتمند یونانی) نیز به آن اضافه شده است.
طی دو سال بعد از آن، ۲۰۰ استخوان دیگر در آن منطقه کشف شد که نشان می‌دهد حداقل شش تن از این غول‌ها در جایی که زمانی یک دشت سیلابی در نزدیکی رودخانه بوده، مرده‌اند.
از آنجایی که هیچ یک از اسکلت ها کامل نبود، فسیل شناسان از نمونه های فایبرگلس استخوان ها برای ساخت اسکلت کامپوزیتی به این اندازه استفاده کردند.
در حالی که فسیل‌های اصلی در آرژانتین باقی مانده‌اند، تقاضا از سوی موزه‌های سراسر جهان برای نمایش ماکت‌ها به حدی بوده است که چندین نسخه از این اسکلت ساخته شده است.
نکته جالب توجه اینجاست که این حیوانات غول‌‌آسا به طرز باورنکردنی از تخم‌هایی بیرون آمده‌اند که قطرشان تنها حدود ۲۰ سانتیمتر بوده است – یعنی کوچکتر از یک توپ فوتبال.
گردن آنها هشت برابر بلندتر از گردن زرافه‌های معمولی بود. آنها با چشمانی به بزرگی توپ های تنیس که در سر کوچکشان قرار گرفته بود، می‌توانستند مهاجمان احتمالی را ببینند، حتی اگر قادر نبودند با دندان‌های کوچک و میخ‌مانند خود آسیب زیادی وارد کنند.
از بینی تا دم این جانور ۳۵ متر بوده و وزن آن می‌تواند ۶۰ تا ۷۰ تن بوده باشد. شکم بلند آنها تنها یکی از چندین ساز و کار بیولوژیکی خارق العاده ای بود که به پاتاگوتیتان ها کمک می‌کرد تا زنده بمانند.
اساسا با این جثه بزرگ، یکی از بزرگ ترین چالش ها برای آنها پمپاژ خون اکسیژن‌دار در بدنشان بود. برای رسیدن به این هدف، پاتاگوتیتان ها به قلب هایی با محیط حداقل ۱.۸ متر با وزنی سه برابر یک انسان بالغ نیاز داشتند.
Patagotitan با وجود سقف ۹ متری گالری واترسون موزه تاریخ طبیعی به سختی درون آن جای خواهد گرفت. در واقع، این اسکلت آنقدر بزرگ است که بازدیدکنندگان می‌توانند زیر آن راه بروند و زمانی که کنارش بایستید تنها تا مچ پایش می‌رسید.
بدون نظر