۱۰ مُد عجیب و غریب در گذشته که حالا دیوانه وار به نظر می رسند

هر مُدی هر قدر هم عجیب، ممکن است بار دیگر رواج یابد. مثلاً لباس آبی رنگی که شارلیز ترون در فیلم «سفیدبرفی و شکارچی» (Snow White & the Huntsman) به تن داشت، پوشیده از بال حشره بود. و این نه ایده ای دیوانه وار از سوی طراحان لباس، بلکه بازسازی مُدی بود در اوایل قرن نوزدهم به راه افتاده بود.

در ادامه با چند مُد عجیب و غریب در گذشته آشنا خواهیم شد.

۱- در قرن نوزدهم، زن ها برای مُد روز بودن باید با عصا راه بروند

الکساندرا، همسر پرنس ولز، یکی از الگوهای مُد دوره ی ویکتوریایی بود. زنان زیادی از ظاهر او تقلید می کردند. مثلاً وقتی برای پنهان کردن جای زخم روی گردنش از یک گردبند طوق استفاده می کرد، بسیاری از زنان هم به تقلید از او گردنبند طوق می انداختند. و زمانی که ابتلا به روماتیسم در سال ۱۸۶۷ او را مجبور به استفاده از عصا برای راه رفتن کرد، زن های اهل مُد هم بدون هیچ دلیل منطقی ای به راه رفتن با عصا روی آوردند. استفاده از عصا به قدری مُد شد که بعضی از تولیدکنندگان حتی شروع به فروش کفش های پاشنه داری با ارتفاع های مختلف کردند تا راه رفتن با عصا ساده تر شود.

۲- زن ها عصا را کنار گذاشتند و سراغ دامن های باریک رفتند

از سال ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۴، زنان اهل مُد شروع به پوشیدن دامن های بسیار باریک کردند. تصور می شود منبع الهام طراحان این دامن، ادیت اوگلبی برگ بوده. برگ اولین زن آمریکایی بود که به عنوان مسافر با یک هواپیما پرواز کرد و برای اینکه دامنش به پرواز درنیاید، آن را با یک بند دور ساق پایش جمع کرد.

این مدل دامن بسیار خطرناک بود و دویدن، راه رفتن و حتی نشستن را دشوار می کرد، چرا که احتمال افتادن با آن بیشتر بود. بعضی زن ها حتی زانوهای خود را با یک بند به هم می بستند تا دامن پاره نشود.

۳- در دهه ی ۱۹۶۰، تولیدکنندگان دستمال کاغذی پیراهن هایی از جنس دستمال کاغذی را مُد کردند

آن زمان مردم از دستمال توالت و دستمال سفره استفاده می کردند. اما آیا راهی بود که پول بیشتری برای دستمال کاغذی خرج کنند؟ بله، با راه انداختن مُدی جدید با تولید لباس هایی از جنس دستمال کاغذی! این احتمالاً همان چیزی بود که شرکت تولید دستمال کاغذی اسکات به آن فکر کرده بود، زمانی که در سال ۱۹۶۶ شروع به تولید لباس هایی از جنس دستمال کاغذی کرد که ۱/۲۵ دلار قیمت داشتند.

دیگر تولیدکنندگان هم دنباله روی آن ها شدند و شروع به تولید لباس بچگانه، لباس عروس و حتی بارانی و مایو از دستمال کاغذی کردند که تنها ۲ یا ۳ بار قابل استفاده بودند. در اوج این ترند، در دهه ی ۱۹۶۰، شرکت مارس هوزیری هفته ای ۱۰۰ هزار لباس تولید می کرد. این لباس ها گرچه دوام چندانی نداشتند اما از نم باران حفظ تان می کردند.

۴- استفاده از برقگیر در اروپای قرن هجدهم مُد بود

در اواسط قرن هجدهم میلادی، بنجامین فرانکلین برقگیر را اختراع کرد. تا پیش از اواخر این قرن، زنان و مردان شروع به استفاده از کلاه ها و چترهایی با برقگیر سیار کرده بودند. کلاه زنان نواری فلزی و زنجیری از جنس نقره داشت که به آن متصل می شدند. این زنجیر از پشت آویزان می شد و با زمین تماس پیدا می کرد. به این ترتیب در صورت زدن صاعقه به صاحب کلاه، الکتریسیته ی آن به زمین منتقل می شد و جان او محفوظ می ماند.

مردان نیز چترهایی با میله ای بلند داشتند که یک زنجیر از آن تا روی زمین آویزان می شد. جالب است که تازه از یک قرن بعد میله ی برقگیر به بالای ساختمان ها اضافه شد.

۵- زنان رومی موهای سفیدشان را می کندند و با سوزن های مخصوص به موهای خود فرم می دادند

در روم باستان، زنان مدل موهای بسیار پیچیده ای داشتند چون این مدل موها نماد ثروت و جایگاه اجتماعی بودند: تنها زنان ثروتمند می توانستند آنقدر وقت صرف موهای خود کنند. آن زمان موی ساده و طبیعی را برای آدم های وحشی و بی تمدن می دانستند. آرایشگرهای برده به موهای اربابان خود رسیدگی می کردند. آن ها از فضله ی کبوتر برای روشن کردن رنگ موها استفاده می کردند. برای تیره کردن رنگ موها هم از زالو استفاده می شد. اگر می خواستند جلوی سفید شدن موها را بگیرند، با گیاه و کرم حشره ماسک درست می کردند. آن ها اولین موهای سفید خود را می کندند. و به جای اسپری مو که حالا مورد استفاده قرار می گیرد، از سوزن های مخصوصی برای فرم دادن به موها استفاده می کردند.

۶- مردان اهل مُد از کرست و شلوارهای تنگ استفاده و هزینه ی زیادی صرف پوشش خود می کردند

تنها زنان نبودند که به اسم مُد متحمل رنج می شدند. در قرون هجدهم و نوزدهم میلادی، برخی مردان به قدری دغدغه ی ظاهرشان را داشتند که پول زیادی را خرج پوشش خود می کردند. مردان اهل مُد یقه هایی از جنس پلاستیک سخت می بستند و کرست می پوشیدند تا باریک تر به نظر برسند. شلوارهای باریک آن ها به قدری تنگ بود که روی گردش خون شان اثر می گذاشت و باعث می شد صورت و گردن شان ورم و چشم هایشان پف کند.

یکی از مردان اهل مُد قرن هجدهم لباس های خود را اینگونه توصیف کرده بود: «طوری درست می شدند که از پوستم هم برایم تنگ تر باشند. پوشیدن آن ها بدون کمک ممکن نبود.» پوشیدن شلوارها ۳۰ دقیقه به طول می انجامید و حرکت با آن ها هم بسیار دشوار بود.

یکی از مشهورترین مردان اهل مُد آن زمان جورج برامل بود که ۱۰ ساعت صرف لباس پوشیدن می کرد و برای آرایش موهایش از ۳ آرایشگر مجزا استفاده می کرد: یکی برای شقیقه هایش، دیگری برای پشت سرش و آخری برای حلقه های موی جلوی سرش.

۷- مردانی که جای زخم داشتند را بهترین کاندیدا برای ازدواج می دانستند

از دهه ی ۱۹۳۰ تا  دهه ی ۱۹۵۰، داشتن جای زخم میان آلمانی ها و هلندی ها مُد بود و مردان را به کاندیدای خوبی برای ازدواج تبدیل می کرد. مسأله این بود که مردان با شرکت در کلاس های شمشیربازی چنین جای زخمی پیدا می کردند، کلاس هایی که تنها افراد ثروتمند استطاعت شرکت در آن ها را داشتند. این جای زخم گرچه سلامت مردان را به خطر نمی انداخت اما نشانه ی شجاعت صاحبش بود. برخی مردان حتی سعی می کردند این جای زخم را به شکل ساختگی ایجاد کنند تا تحسین برانگیز به نظر برسند.

۸- در قرن هجدهم، مردان آرایش می کردند و شب ها ماسک می گذاشتند

جورج برامل گرچه دلش می خواست شیک به نظر برسد اما از جلب توجه غیرضرور پرهیز می کرد، با این حال، پیشینیانش آنقدر از خودنمایی خجالت نمی کشیدند: در قرن هجدهم میلادی، بسیاری از مردان کلاه گیس های پودر زده استفاده می کردند که از موی انسان یا اسب، و یا پشم گوسفند درست می شدند، لباس هایی از جنس ساتن، ابریشم و باتیس می پوشیدند و آرایش می کردند.

آن ها پوست خود را سفید می کردند، به گونه ها و لب های خود سرخاب می زدند و ابروهای خود را تیره می کردند تا بیشتر به چشم بیایند. مردان همچنین برای کک و مک های خود ماسک می گذاشتند، از کرم استفاده می کردند، به دهان خود عطر می زدند و از دیگر محصولات زیبایی استفاده می کردند.

۹- در دهه ی ۱۹۲۰، زنان سعی می کردند سینه های خود را صاف کنند

در دهه ی ۱۹۲۰، بسیاری از زنان غربی رفتارهایی خلاف عرف جامعه داشتند. عکس آنچه معمول بود، این زنان مردان را برای بیرون رفتن با یکدیگر دعوت می کردند. آن ها لباس های نامرتب می پوشیدند، دکمه های کت خود را نمی بستند و موهای خود را کوتاه می کردند. و به جای کرست، از سینه بندهایی استفاده می کردند که سینه هایشان را صاف نشان می داد.

این زن ها از کرست های به خصوصی هم استفاده می کردند که پستی بلندی های اندام شان را می پوشاند و فرم بدن شان را صاف نشان می داد، برخلاف کرست های قدیمی تر که کمر و بالاتنه را برجسته می کردند. به همین دلیل، سینه های صاف برای مدتی جذابیت پیدا کرده بود.

۱۰- بعضی زن های اهل مُد به جای جواهرات از بال سوسک های واقعی استفاده می کردند

در قرن نوزدهم میلادی، در اروپا پارچه های گران قیمتی که از هند آورده می شدند را با بال سوسک تزئین می کردند. با این بال ها و نخ هایی از جنس نقره، لباس در نور شمع بسیار زیبا به نظر می رسید. درست کردن چنین لباس هایی بسیار دشوار بود: برای هر لباس از بیش از ۳ هزار بال سوسک استفاده می شد.

در سال ۲۰۰۹، طراحی به هالی راسل با الهام از این مُد برای لیدی گاگا، خواننده ی مشهور، یک پیراهن ابریشمی آبی رنگ طراحی کرد که با بال سوسک جواهر درست شد. کار آماده سازی این لباس ۲ هفته به طول انجامید.