تعداد قابل توجهی از فوتبالیست ها می خواهند در جامعه تغییر ایجاد کنند و چند سال بعد از درخشش در دنیای فوتبال حتی در تلاش برای بهبود دنیای اطراف خود وارد سیاست شده اند و از محبوبیتشان در مستطیل سبز برای به دست آوردن رای مردم بهره‌مند شده اند. برخی از بازیکنان، تمام راه را برای هدایت کشور خود طی کرده اند، در حالی که برخی دیگر اصلاً موفق نشده اند پیشرفت زیادی داشته باشند.
ژرژ وه‌آ
ژرژ وه‌آ یکی از با استعدادترین فوتبالیست هایی بود که تا به حال آفریقا به خود دیده است و در باشگاه های اروپایی پاری سن ژرمن و سپس میلان موفق شد و همچنین توپ طلا را در سال ۱۹۹۵ به دست آورد. وه‌آ ۵۶ ساله، در ژانویه ۲۰۱۸ رئیس جمهور لیبریا شد و واجد شرایط نامزدی برای دومین دوره در انتخابات بعدی لیبریا در اکتبر ۲۰۲۳ خواهد بود.
روماریو
روماریو مهاجم اسطوره ای فوتبال برزیل بود و در مسیر قهرمانی خود در جام جهانی ۱۹۹۴ در ایالات متحده پنج بار گلزنی کرد و به درستی بهترین بازیکن مسابقات شد. در مجموع، او ۵۵ بار در ۷۰ بازی برای سلسائو گلزنی کرد و ۶۹۰ گل باشگاهی را در دوران حرفه ای خود به ثمر رساند که او را از واسکو دو گاما به پی‌اس‌وی آیندهوون، بارسلونا و بعدا والنسیا در اروپا برد.
روماریو سرانجام پس از آویختن کتونی های فوتبالش در سال ۲۰۰۹، با شرکت در انتخابات سراسری برزیل در سال ۲۰۱۰ برای حزب سوسیالیست، تلاش کر واردسیاست شود، اما ناموفق بود. روماریو با این اعتراض که جام جهانی ۲۰۱۴ در برزیل به فساد و پولشویی آلوده شده است، شهرت خود را افزایش داد. او مجدداً در انتخابات مجلس سنا شرکت کرد و با بیشترین تعداد رای که تا به حال به نامزدی از ریودوژانیرو داده شده بود، انتخاب شد.
از آن زمان، او دو بار وفاداری به احزاب سیاسی‌اش را تغییر داده و در انتخابات امسال از رئیس جمهور ژائیر بولسونارو حمایت کرد، اما با پیروی داسیلوا مشخص شد از طرف اشتباهی حمایت کرده است.
هاکان شوکور
نامی مشهور در فوتبال ترکیه که در ۱۱۲ بازی، ۵۱ بار گلزنی کرد و در سال ۲۰۰۲ پس از صعود این تیم به نیمه نهایی سریعترین گل تاریخ جام جهانی را به ثمر رساند. شوکور پس از بازنشستگی در سال ۲۰۰۸ وارد عرصه سیاست شد و در سال ۲۰۱۱ به نمایندگی از حزب حاکم عدالت و توسعه (AKP) به رهبری رجب طیب اردوغان به عنوان نماینده پارلمان انتخاب شد.
اما او در سال ۲۰۱۳ به دنبال اختلاف بین دولت و جنبش فتح الله گولن، از سمت خود کناره‌گیری کرد. شوکور به عنوان نماینده مستقل پارلمان کار خود ادامه داد، اما در سال ۲۰۱۶ ، اردوغان او را به محتوای توهین آمیز علیه رئیس جمهور و پسرش در توییتر متهم کرد، جرمی که ۴ سال زندان داشت.
بدتر از آن، در همان سال او به عضویت در یک سازمان تروریستی به نام «جنبش گولن» متهم شد و شوکور از کشور گریخت و به سانفرانسیسکو تبعید شد.
او در سال ۲۰۲۰ به روزنامه ای گفت که اکنون برای اوبر رانندگی می کند و کتاب می فروشد. وی افزود که دولت اردوغان تمام خانه ها، مشاغل و حساب های بانکی او را مصادره کرد. او گفت: «چیزی برای من باقی نمانده، اردوغان همه چیز را گرفت: حق آزادی، آزادی بیان و حق کار.»
پله
از نظر بسیاری، پله بهترین بازیکنی بود که تا به حال به توپ ضربه زده است. با این حال، کارنامه او در سیاست آنقدرها درخشان نبود.
در سال ۱۹۹۵، او به عنوان وزیر ورزش در کشور برزیل منصوب شد و مصمم بود که فساد در فوتبال را از بین ببرد. با این حال، او فقط سه سال خدمت کرد و در سال ۲۰۰۱ درگیر رسوایی‌ای شد که در آن ادعا شد شرکت ورزشی او ۴۵۰,۰۰۰ پوند از پول خیریه را به سرقت برده است.
یونیسف در سال ۱۹۹۵ وجوه یک مسابقه سودآور را پرداخت کرده بود، اما پس از لغو بازی هرگز پولی بازگردانده نشد. پله یکی از شرکای تجاری خود را به سوء مدیریت و سرقت پول متهم کرد.
یونیسف برای ترمیم وجهه پله او را برای مدت ها سفیر سازمان خود کرد، اما او هرگز دوباره وارد عرصه سیاست نشد. جیانی ریورا
ریورا در دوران بازیگری خوب خود «پسر طلایی» لقب گرفت که باعث شد او با میلان دو جام اروپایی را به دست آورد و برای این تیم ۶۵۸ بازی انجام داد و در چهار جام جهانی برای ایتالیا بازی کرد. او همچنین به کشورش کمک کرد تا قهرمان اروپا در سال ۱۹۶۸ شود و بسیاری او را بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا می دانند.
زندگی بعدی او وقف سیاست شد، اما قبل از تصاحب سیلویو برلوسکونی، تنها ۷ سال به عنوان نایب رئیس میلان شناخته می شد.
او به نمایندگی از حزب دموکراسی مسیحی در سال ۱۹۸۷ در پارلمان ایتالیا انتخاب شد و متعاقباً سه بار توسط حوزه انتخابیه میلان انتخاب شد. او به عنوان معاون وزیر دفاع و همچنین به عنوان نماینده پارلمان اروپا بین سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۹ خدمت کرد.
آندری شوچنکو
شوچنکو مهاجم اوکراینی اسطوره‌ای میلان، ۱۷۳ گل در ۲۹۶ بازی برای این تیم به ثمر رساند و به آنها کمک کرد تا در سال ۲۰۰۳ قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شوند. او همچنین کاپیتان اوکراین در اولین حضورشان در جام جهانی در سال ۲۰۰۶ بود و در یورو ۲۰۱۲ که به همراه لهستان میزبان مشترک آن بودند، بازی کرد.
شوچنکو پس از بازنشستگی در سال ۲۰۱۲ وارد دنیای سیاست شد و به «اوکراین» حزبی تازه تاسیس در آستانه انتخابات پارلمانی پیوست. علیرغم محبوبیت او در این کشور، این حزب تنها ۱.۵۸ درصد آرا را در سطح ملی به دست آورد و نتوانست هیچ نماینده ای در پارلمان داشته باشد.
یک ماه بعد، شوچنکو سمت سرمربی تیم ملی اوکراین را رد کرد، اما در نهایت در سال ۲۰۱۶ این سمت را به دست گرفت و به مدت پنج سال در این حوزه فعالیت کرد. او اکنون نایب رئیس کمیته ملی المپیک اوکراین است.
گرژگورژ لاتو
لاتو که به خاطر کسب کفش طلا پس از به ثمر رساندن هفت گل برای لهستان در جام جهانی ۱۹۷۴ شهرت داشت، در سال ۲۰۰۱، به نمایندگی از ائتلاف چپ دموکرات، به عنوان سناتور منطقه ژشوف انتخاب شد.
لاتو در تلاشی برای عضویت در پارلمان اروپا در سال ۲۰۰۴ ناموفق بود و سپس در انتخابات ۲۰۰۵ و ۲۰۰۷ لهستان شکست خورد و باعث شد در اکتبر ۲۰۰۸ رئیس اتحادیه فوتبال لهستان شود.
رومن پاولیوچنکو
در سال ۲۰۰۸، تاتنهام ۱۳.۷ میلیون پوند برای جذب پاولیوچنکو، مهاجم روس اسپارتاک مسکو، هزینه کرد. در کمال تعجب، این جوان ۲۶ ساله به طور همزمان وارد سیاست شد.
یک ماه پس از ورود به لندن، پاولیوچنکو به عنوان معاون حزب روسیه متحد ولادیمیر پوتین در شهر زادگاهش استاوروپل انتخاب شد. او با کسب ۶۳ درصد آرا این حزب، کرسی شورای منطقه را به دست آورد.
اولگ بلوخین
بلوخین، بازیکن برجسته نسل خود برای اتحاد جماهیر شوروی و تیم قدرتمند دیناموکیف، در طول دوران حرفه‌ای خود، رکوردهای گلزنی چشمگیری داشت. او همچنین مربی ای بود که اوکراین را به اولین جام جهانی در سال ۲۰۰۶ هدایت کرد، اگرچه نتوانست آنها را از مرحله گروهی در سال ۲۰۱۲ خارج کند.
قبل از همه اینها، بلوخین وارد سیاست شده بود و با وجود اینکه هنوز عضو حزب کمونیست بود، در سال ۱۹۹۸ با حزب کرومادا در پارلمان اوکراین حضور یافت.
بدون نظر