مردی که ۱۷ سال است هر روز برای صبحانه، ناهار و شام فقط ماکارونی و پنیر می‌خورد

یک مرد ۲۰ ساله اهل فلوریدا توضیح داده که چرا رژیم غذایی اش فقط از ماکارونی و پنیر تشکیل شده است؛ غذایی که در ۱۷ سال گذشته برای هر سه وعده صبحانه، ناهار و شام مصرف می‌کند.

آستین دیویس (Austin Davis) از فلوریدا در یک فیلم کوتاه به تفصیل توضیح می‌دهد که در ۱۷ سال گذشته رژیم غذایی سفت و سختی تنها متشکل از ماکارونی و پنیر داشته است. در این مستند این جوان ۲۰ ساله به جزئیات عشق خود به ماکارونی پنیری می‌پردازد و آن‌طور که به نظر می‌رسد هیچ چیز دیگری ذائقه او را تا این حد برنمی‌انگیزد.

دیویس که با پدربزرگ و مادربزرگش در یک شهر کوچک زندگی می‌کند، در این فیلم به یک فروشگاه مواد غذایی محلی می‌رود تا غذای مورد علاقه‌اش را تهیه کند. او در حالی که در کنار گروه مستندساز قفسه‌ها را می‌کاود، از بخش گوشت به عنوان «منظره جهنمی» یاد می‌کند و در عین حال ادعا می‌کند که با بیشتر سبزیجات ناآشنا است. دیویس فقط برای خرید ماکارونی و پنیر Velveeta، برند مورد علاقه خود، به خواربارفروشی رفته بود.

او می‌گوید این غذای مورد علاقه‌اش است، زیرا «سازگار»ترین غذا با اوست و «همیشه طعم تقریبا مشابهی دارد» و اضافه می‌کند: «نمی‌خواهم بگویم که به مک اند چیز معتادم، چون به نظر خیلی عجیب می‌رسد، اما بدنم به من اجازه نمی‌دهد چیز دیگری بخورم. من انتخاب نکردم که این‌طور باشم.»

آستین دیویس در خانه‌اش یک کابینت بزرگ آشپزخانه دارد که جعبه‌های ماکارونی و پنیر را در آن روی هم چیده است. در مستند می‌بینیم که یک ظرف از غذای مورد علاقه‌اش را به سرعت آماده می‌کند. رو به دوربین می‌گوید که آگاه است که مشکلی دارد و حتی می‌گوید که از آن خسته شده اما حاضر نیست رژیم غذایی‌اش را عوض کند.

او توضیح می‌دهد: «وقتی سعی می‌کنم غذای جدیدی بخورم، به محض اینکه وارد دهانم می‌شود، به یکباره‌ همه چیز را به‌طور اغراق‌شده احساس می‌کنم؛ بافت و قوام و طعم های جدیدی که قبلا هرگز تجربه نکرده‌ام. حتی اگر از کاری که انجام می‌دهم خوشم بیاید، باز هم این تهوع غیرارادی را خواهم داشت. گاهی اوقات سریعا غذا را به بیرون پرت می‌کنم.»

برای برخی، رژیم غذایی افراطی آقای دیویس یک رویاست اما برای این جوان ۲۰ ساله، این از تجربه شخصی‌اش در دوران کودکی‌اش نشات می‌گیرد. او مبتلا به اختلال خوردن انتخابی (Selective Eating Disorder) است که به عنوان اختلال مصرف غذای اجتنابی/ محدود کننده (ARFID) نیز شناخته می‌شود. یک اختلال اضطرابی که در آن فرد به طور مداوم از خوردن غذاهای خاص یا خوردن هر نوع غذایی به دلیل پاسخ منفی برخی از ویژگی های حسی ماده غذایی خودداری می‌کند.

دیویس در این فیلم کوتاه توضیح می‌دهد که به‌ویژه فکر کردن به خون در گوشت خام آزارش می‌دهد. او می‌گوید زمانی که پزشکان ARFID را در او تشخیص دادند، خیالش راحت شد. او توضیح می‌دهد: «فهمیدم دیوانه نیستم، این یک نام دارد! چیزی که بالای سرم آویزان شده است.»

دیویس در ادامه درباره دوران دشوار کودکی‌اش صحبت کرده و می‌گوید پدرش گاهی واقعا عالی بود و گاهی نه. او توسط وزارت کودکان و خانواده ها، خانه پدری‌اش را ترک کرد و به خانه پدربزرگ و مادربزرگش رفت.

او در ادامه در این مستند توضیح می‌دهد که چگونه به دلیل اتفاقات دوران کودکی اش دچار اختلال استرس پس از سانحه شده است. دیویس پس از آن که خودش درست کردن این غذا را یاد گرفت، با ماکارونی و پنیر احساس راحتی کرد. او اکنون به یک درمانگر مراجعه می‌کند و امیدوار است که در آینده بتواند رژیم غذایی خود را فراتر از ماکارونی و پنیر گسترش دهد.