۱۰ کشور با بیشترین و کمترین امید به زندگی؛ جایگاه مردم ایران کجاست + نقشه تعاملی

با توجه به نام مستعار «زمین بازی میلیاردرها» که به موناکو داده شده، به احتمال زیاد از تجملات لاکچری ارائه شده در این کشور مطلعید. اما آیا می‌دانستید این کشور شاهزاده نشین که به قدری ثروتمند است که زحمت ردیابی نرخ فقر را به خود نمی‌دهد، دارای بالاترین نرخ امید به زندگی در جهان نیز هست؟

داده ها نشان می‌دهد نوزادانی که امروز در این کشور ۴۰ هزار نفری در سواحل جنوبی فرانسه به دنیا می‌آیند، امید به زندگی‌شان ۸۵.۹ سال است. در مقابل، جمهوری چاد، کشوری در تقاطع شمال و مرکز آفریقا، در انتهای جدول لیگ جهان قرار دارد. این کشور آفریقایی، از فقیرترین کشورهای جهان، تنها ۵۲.۵ سال امید به زندگی دارد.

در واقع تمام ۱۰ کشوری که کمترین امید به زندگی را دارند در آفریقا هستند؛ پس از چاد، نیجریه، لسوتو، جمهوری آفریقای مرکزی، سودان جنوبی، سومالی، اسواتینی، ساحل عاج، گینه و مالی در این فهرست قرار دارند. و امید به زندگی در هیچ کدام از آنها بالای ۶۰ سال نیست.

یک نقشه تعاملی منتشر شده توسط Our World in Data شکاف بزرگ امید به زندگی در سطح جهانی را نشان می‌دهد. این نقشه از به‌روزترین آمارهای بخش جمعیت سازمان ملل متحد استفاده می‌کند که نحوه توسعه کشورها را دنبال می‌کند. با کلیک روی هر نقطه از نقشه جهان می‌توانید تغییر میزان امید به زندگی را در کشورهای مختلف در گذر سال‌ها مشاهده کنید.

پس از موناکو، کشورهایی با بیشترین امید به زندگی در بدو تولد عبارتند از: هنگ کنگ (۸۵.۵)، ماکائو (۸۵.۴)، ژاپن (۸۴.۸) و استرالیا (۸۴.۵). سوئیس (۸۴)، مالت (۸۳.۸)، کره جنوبی (۸۳.۷)، لیختن اشتاین (۸۳.۳) و نروژ (۸۳.۲) نیز در رده ۱۰ کشور برتر قرار دارند.

۱۰ کشور با کمترین امید به زندگی

چاد – ۵۲.۵ سال

نیجریه – ۵۲.۷ سال

لسوتو – ۵۳.۱ سال

جمهوری آفریقای مرکزی – ۵۳.۹

سودان جنوبی – ۵۵ سال

سومالی – ۵۵.۳ سال

اسواتینی – ۵۷.۱ سال

ساحل عاج – ۵۸.۶ سال

گینه – ۵۸.۹ سال

مالی – ۵۸.۹ سال

۱۰ کشور با بیشترین امید به زندگی

موناکو – ۸۵.۹ سال

هنگ کنگ – ۸۵.۵ سال

ماکائو – ۸۵.۴ سال

ژاپن – ۸۴.۸ سال

استرالیا – ۸۴.۵ سال

سوئیس – ۸۴ سال

مالت – ۸۳.۸ سال

کره جنوبی – ۸۳.۷ سال

لیختن اشتاین – ۸۳.۳ سال

نروژ – ۸۳.۲ سال

بر اساس این جدول، نه انگلیس و نه آمریکا به جمع ۳۰ کشور برتر راه نیافتند. امید به زندگی در بریتانیا ۸۰.۷ سال است که این کشور را در رتبه ۳۴ قرار داده و ایالات متحده با امید به زندگی تنها ۷۷.۲ سال در رتبه ۶۹ قرار دارد.

امید به زندگی به لطف پیشرفت های پزشکی در چند دهه گذشته به شدت در سراسر جهان افزایش یافته است. پیشرفت‌هایی ازجمله عرضه واکسیناسیون ها، آنتی بیوتیک ها و بهبود بهداشت عمومی که بسیاری از علل مرگ زودرس را از بین برده‌اند.

در سال ۱۹۵۰، انتظار می رفت که انسان به طور متوسط تا ۴۶.۵ سال عمر کند، اما این میزان تا سال ۲۰۲۱ به ۷۱ سال افزایش یافت.

نابرابری سلامت نیز اندکی بهبود یافته است، زیرا در سال ۱۹۵۰، جمهوری مالی در غرب آفریقا تنها ۲۸.۲ سال امید به زندگی داشت، در حالی که این رقم در نروژ ۷۱.۲ بود؛ تفاوتی ۴۳ ساله. با این حال، در سال ۲۰۲۱، فاصله بین بهترین و بدترین به ۳۳.۴ سال رسید.

نقشه متفاوتی که تغییر امید به زندگی را بین سال‌های ۱۸۰۰، ۱۹۵۰ و ۲۰۱۵ نشان می‌دهد، گویای شکاف شدید جهانی است.

با شروع قرن نوزدهم، همه کشورها قرمز هستند، به این معنی که هیچ یک از آنها امید به زندگی بالاتر از ۴۰ سال نداشتند. در سال ۱۹۵۰، برخی از کشورهای آمریکای شمالی و بیشتر کشورهای اروپایی سبز بودند، به این معنی که امید به زندگی آنها بیش از ۶۰ سال بود، در حالی که کشورهای آفریقا و جنوب آسیا هنوز قرمز بودند.

در سال ۲۰۱۵ امید به زندگی در سطح جهان افزایش یافته بود، با این حال نابرابری های بزرگ همچنان باقی بود. کانادا و بسیاری از کشورهای اروپای مرکزی و شمالی از امید به زندگی ۸۰ سال فراتر رفته بودند در حالی که بسیاری از کشورهای آفریقایی هنوز در دهه ۵۰ بودند.

نرخ رشد امید به زندگی در کشورهای پردرآمد در سال‌های اخیر کاهش یافته است، که کارشناسان ادعا می‌کنند به خاطر نزدیک شدن افراد به حداکثر سن زندگی انسان و باقی ماندن بیماری‌ های قلبی عروقی به عنوان یکی از علل اصلی مرگ و میر است.

بر اساس مطالعه محققان دانشگاه آکسفورد و موسسه مکس پلنک، از زمان کووید، کشورهایی که در بالا و پایین لیست قرار دارند، به دلیل افزایش بی سابقه مرگ و میر، شاهد کاهش سن امید به زندگی بوده‌اند. موناکو از ۸۶.۵ سال در سال ۲۰۱۹ به ۸۵.۹ در سال ۲۰۲۱ و مالی از ۵۳.۳ سال به ۵۲.۵ در همان دوره زمانی کاهش یافت.