واقعیت پشت پرده‌ی مومیایی پری دریایی ۳۰۰ ساله ژاپنی بالاخره فاش شد

یک پری دریایی مومیایی شده که در ژاپن پرستش می شود، ظاهراً بین سال‌های ۱۷۳۶ تا ۱۷۴۱ در اقیانوس آرام، در نزدیکی جزیره شیکوکو ژاپن گرفتار شده و اکنون در معبدی در شهر آساکوچی نگهداری می‌شود. به باور محلیان، این پری دریایی، قدرت اعطای جاودانگی دارد و در طول همه‌گیری کرونا برای جلوگیری از انتشار این ویروس مورد عبادت قرار گرفت.

اما دانشمندان به این مومیایی مشکوک شدند و آن را مورد بررسی های بیشتر قرار دادند. هیروشی کینوشیتا از انجمن فولکلور اوکایاما، که این مطالعه را طرح ریزی کرد، گفت که نتایج نهایی این مطالعه، آنها را شگفت زده کرد.

او گفت: «اگر بخواهید ظاهر آن را تصور کنید، ترکیبی از پایین تنه ماهی و بالاتنه میمون به نظر می رسد. با این حال، نتایج این تحقیق نشان داد که اینطور نیست. طبق آنچه اکنون می دانیم، نیمه پایینی بدن، ماهی است، اما نیمه بالایی آن بخشی از یک پستاندار نیست».

او در ادامه توضیح داد: «بیشتر قسمت بالایی بدن در واقع از پارچه، کاغذ و پنبه ساخته شده است و پوست ماهی روی بازوها، شانه ها، گردن و گونه ها استفاده اضافه شده است.»

در طول این مطالعه، این مومیایی پری دریایی تحت تصویربرداری اشعه ایکس، سی تی اسکن، آنالیز اشعه ایکس فلورسنت، تجزیه و تحلیل DNA و تاریخ گذاری رادیوکربن قرار گرفت. مشاهده با میکروسکوپ نوری و الکترونی نیز انجام شد.

دانشگاه علوم و هنر کوراشیکی به این نتیجه رسید که این موجود ساخته شده است.

موی این موجود، موی یک پستاندار است، ناخن‌های آن از کراتین حیوانی و آرواره‌هایش از یک ماهی گوشت‌خوار ناشناخته گرفته شده است. هیچ اسکلتی پیدا نشد. اما سوزن های فلزی در پشت گردن و پایین تنه آن وجود دارد و نیمه پایینی با فلس یک غار ماهی ساخته شده است. برای رنگ آمیزی سطح بدن این مومیایی پری دریایی، ماسه یا پودر زغال مخلوط در ماده ای خمیر مانند به کار رفته است.

هیروشی گفت که این مصنوع احتمالاً برای کاسبی از شیفتگی ژاپنی ها به پری دریایی ساخته شده است. داستان ها، تصاویر و افسانه های بسیاری برای این مومیایی پری دریایی بر سر زبان هاست. در حقیقت مومیایی‌های پری دریایی احتمالاً در مناطق مختلف ژاپن برای نمایش یا صادرات به کشورهای خارجی ساخته شده‌اند. در آن زمان گروه ها و تکنسین هایی در ژاپن وجود داشته اند که مهارت ساخت استادانه این مومیایی ها را داشتند.

هیروشی معتقد است این مومیایی‌ها به دلیل تقاضا ایجاد شده‌اند. او گفت: «پری دریایی های ژاپنی افسانه جاودانگی دارند. می گویند اگر گوشت پری دریایی بخوری هرگز نمی میری. در بسیاری از نقاط ژاپن افسانه ای وجود دارد که زنی به طور تصادفی گوشت یک پری دریایی را خورد و ۸۰۰ سال زندگی کرد و شنیده ام که بعضی ها با اعتقاد به این افسانه، فلس های مومیایی پری دریایی را می خوردند».

به غیر از این افسانه دیگری وجود دارد که طبق آن یک پری دریایی یک بیماری عفونی را پیش بینی کرده است.

کوزن کویدا، کاهن ارشد معبدی که مومیایی پری دریایی مورد نظر در آن نگهداری می شود، گفت که این مومیایی حدود ۴۰ سال پیش در یک جعبه شیشه ای به نمایش گذاشته شد و اخیراً در یک گاوصندوق نسوز نگهداری می شود. او سال گذشته به یک روزنامه ژاپنی گفت: «ما آن را عبادت می کردیم و امیدوار بودیم که به کاهش همه‌گیری ویروس کرونا کمک کند، حتی اگر تاثیر آن خیلی کم باشد».

هیروشی نظریه ای در مورد نحوه رسیدن این مومیایی به معبد داشت. او گفت: «چه اتفاقی برای مومیایی‌ ای می افتاد که نمایش آن تمام می شد؟ این مومیایی را به دلیل احساسات ژاپنی ها نسبت به پری دریایی نمی شد دور انداخت. پس مالکان آن چه کردند؟ پری دریایی را به معبد و زیارتگاه اهدا کردند».

هیروشی کینوشیتا گمان می کرد که این مومیایی پری دریایی مصنوعی، در مقطعی از دوره ادو (دوره ای از تاریخ ژاپن از سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۷) ساخته شده است و بررسی کربن در این مطالعه جدید، قدمت برخی از فلس های جدا شده آن را، اواخر دهه ۱۸۰۰ نشان داد.