دوگانگی یا فریبکاری یک نشانه کلیدی از واقعی نبودن رابطه است. بسیاری از ما در تشخیص یا پذیرش موقعیتی که در آن در حال فریب خوردن هستیم یا مورد سوء استفاده قرار گرفته‌ایم مشکل داریم. اما نشانه های فرد فریبکار چیست و از کجا بدانیم ما را بازی داده‌اند؟
خلوص نیت و راستگویی یک ویژگی است که باعث تقویت و ادامه روابط می‌شود؛ کیفیتی مهم در ایجاد و حفظ اعتماد میان طرفین. ما به راحتی ریاکاری در تعاملات سطحی را تشخیص می‌دهیم. وقتی در آسانسور به همکاری که هر روز او را می‌بینیم می‌گوییم «سلام، حالت چطور است» واقعا نمی‌خواهیم از او جوابی بشنویم. در عوض، این نوع ادب سطحی، نقش یک روان کننده اجتماعی را بازی می‌کند. با این حال برای کسانی که با آنها روابط شخصی قابل توجهی داریم، شناخت ناخالصی و دورویی یک بازی پیچیده و متفاوت است.
افرادی که در فریب دیگران مهارت دارند، با متقاعد کردن آنهایی که واقعی و دلسوز هستند، دست بالایی را به دست می‌آورند. آنها همچنین می‌توانند فریبکار و سوء استفاده گر باشند و از چاپلوسی برای خنثی کردن انتقاد یا از همدردی برای جلوگیری از سرزنش استفاده کنند. این می‌تواند تله‌ای باشد که آنها می‌خواهند شخص قابل اعتماد را در آن گرفتار کنند، یعنی اعتماد شما را با ارائه بهانه های مشروط یا عذرخواهی مفرط دوباره به دست آورند.
نیاز روانشناختی ما به این باور که آنچه با دیگران داریم واقعی است می‌تواند مانع از توانایی ما در تشخیص ناخالصی و دورویی شود. وقتی صحبت از کسانی می‌شود که معتقدیم ما را دوست دارند، نقاط کور روانشناختی‌مان بیشتر خود را نشان می‌دهد. ما فرض می‌کنیم و در واقع نیاز داریم این‌طور تصور کنیم که آدم های مهم زندگی‌مان (به عنوان مثال، همسر، بهترین دوست، والدین، فرزند، همکار نزدیک) در تعامل خود با ما واقعی هستند. اما حقیقت این است که روابطی وجود دارد که ما معتقدیم واقعی هستند اما در واقع این‌گونه نیستند.
ما نقاط کور داریم – شاید در روابط عاشقانه بسیار بیشتر از سایر روابط. بسیاری از ما در شناخت یا پذیرش اینکه از کسانی که باور داریم ما را دوست دارند و خودمان واقعا دوستشان داریم، فریب خورده و مورد سوء استفاده قرار گرفته‌ایم مشکل داریم. نیاز روانشناختی ما به این باور که آنچه ما با دیگران داریم واقعی است می‌تواند مانع از توانایی ما در تشخیص ناخالصی شود. به عبارت دیگر، ما نیاز داریم باور داشته باشیم که افراد نزدیک در زندگی ما حقه باز نیستند.
اگرچه ما در تئوری می‌دانیم که این «عمل» است که اهمیت دارد و نه «حرف». وقتی شخصی که به او نزدیک هستیم یک چیز می‌گوید اما کار دیگری انجام می‌دهد، بهانه‌هایی برای رفتار او می‌آوریم و بدون توجه چندانی آن را می‌پذیریم. روابط فریبکارانه به جای تقویت و بهبود یک شخص، از او سوءاستفاده می‌کنند.
این عناصر نقاط کور روانشناختی را در نظر بگیرید که شما را از شناخت فریبکارانه بودن یک رابطه باز می‌دارد:
داشتن سطح تحمل بالا برای بهانه ها
سخاوتمند بودن نسبت به تقصیر و خطا و پذیرش کاستی های دیگری
ترس از روبرو شدن با شخص دیگر، زیرا ممکن است شما را ترک کند
عدم تمایل به پذیرش ریاکار بودن فرد علی رغم اتفاقات بیشمار
تردید نسبت به غریزه خود به خاطر اینکه دیگری ظاهر صادقانه‌ای به خود می‌گیرد
عدم اعتماد به نفس و زیر سوال بردن خود با فکر کردن به اینکه آیا ارزیابی درستی از فریبکارانه بودن اقدامات طرف مقابل داشته‌اید یا نه
اعتقاد به اینکه مواجه کردن شخص با ریاکاری هایش باعث می‌شود احمق یا نیازمند به نظر برسید
اگر نسبت به فریبکار بودن کسی که به او اهمیت می‌دهیم کور باشیم چگونه می‌توانیم بفهمیم که مورد سوء استفاده قرار گرفته‌ایم؟ زمان‌هایی را که فرد قولی داده و آن را انجام نداده مرور کنید. توجه کنید که آیا این خصوصیات اغلب پدیدار می‌شوند یا خیر. اگر جواب مثبت است بهتر است با خود صادق باشید و بپذیرید که در یک رابطه واقعی و صادقانه نیستید.
بهانه تراشی: آنها برای عمل نکردن به حرفی که زده‌اند به بهانه ها، توجیهات یا توضیحات غیر قابل قبول روی می‌آورند.
شیرین زبانی: آنها واقعا ناراحت به نظر می‌رسد و وقتی نتوانند به حرفشان عمل کنند اظهار پشیمانی می‌کنند. با این حال دوباره و دوباره به همان روش رفتار می‌کنند.
موضع «تحقیرشده»: وقتی با فریبکاری خود روبه‌رو می‌شوند، اعلام می‌کنند که تحقیر شده‌اند.
سرزنشگری: شما را به خاطر داشتن انتظارات بالا و غیرواقعی مقصر می‌دانند یا همواره ادعا می‌کنند در مورد چیزی که قول داده شده برداشت اشتباهی کرده‌اید.
عذرخواهی سرسری: عذرخواهی می‌کنند و قول می‌دهند که دوباره این کار را نکنند، اما دوباره می‌کنند.
بازیگری خوب: اگرچه عذرخواهی می‌تواند در جلب بخشش حرکتی قوی باشد، هرگونه احساسات غیرمنتظره در طول عذرخواهی (مثل غمگین نبودن، خوشحالی، لبخند زدن) رفتاری مشکوک است. اما برعکس آن می‌تواند قابل انتظار باشد. کسی که گریه می‌کند عذرخواهی‌اش واقعی است؟
دروغگویی وسواس گونه: موارد بیشماری از رازداری، ارتباطات نامشخص، تلاش های عمدی برای گمراه کردن و یا ادعای نیاز به حریم خصوصی برای عدم افشای اطلاعات درباره خود و گذشته‌اش وجود دارد.
بدون نظر