رتبه‌ بندی بهترین فیلم‌ های لئوناردو دی کاپریو؛ از Romeo + Juliet تا Inception [قسمت دوم]

لئوناردو دی کاپریو یکی از بهترین بازیگران عصر حاضر است، بازیگری که از همان دوران نوجوانی به شهرت رسید و اکنون در سن ۴۸ سالگی یک بازیگر پخته با رزومه ای قوی از نقش ها و فیلم های فراموش نشدنی و یک جایزه اسکار است. در قسمت اول این مطلب شما را با تعدادی از فیلم های لئوناردو دی کاپریو به ترتیب از ضعیف ترین تا بهترینشان آشنا کردیم و در این مطلب این فهرست را با ۱۴ فیلم برتر او کامل خواهیم کرد.

۱۴- Gangs of New York

اولین همکاری لئوناردو دی کاپریو با مارتین اسکورسیزی اگر چه بهترین همکاری آن ها نیست اما پیش درآمدی قوی بر فیلم های مشترکی بود که در آینده توسط این دو ساخته شد. دی کاپریو خود در نقش آمستردام والون انتقامجو بسیار خوب ظاهر می شود، اگر چه در اولین نقش بزرگسال واقعی اش گاهی اوقات سردرگم می شود اما تقریباً به تمامی تحت الشعاع قدرت بازیگری عظیم دانیل دی لوییس در نقش ویلیام کاتر قصاب قرار می گیرد. جدای از بازی ها، نقاط قوت این فیلم به بازسازی بصری و دقیق نیویورک قرن نوزدهم و لباس های پرجزییات آن باز می گردد.

۱۳- The Great Gatsby

حضور لئوناردو دی کاپریو در نقش جی گتسبی، همکاری مجدد این بازیگر با باز لورمن، کارگردان فیلم Romeo + Juliet بود. کارگردان مشهور The Great Gatsby آنطور که برخی می گویند، منبع اصلی را قصابی نکرده بود و بسیاری از چیزهایی که خود به این بازسازی اضافه کرده بود، مانند موسیقی متن شبه هیپ هاپی اش بسیار هم خوب بود. بازیگران نیز به همان اندازه خوب انتخاب شده بودند: لئوناردو دی کاپریو، توبی مگوایر، کری مولیگان و جوئل اجرتون. تنها زمانی که لورمن می خواهد به سناریو متن فیتزجرالد بپردازد است که کمی اوضاع ناخوشایند می شود. اما بازی دی کاپریو بی نقص است، بازگشتی دوست داشتنی به جذابیت رمانتیکی که یک خودداری خاص در آن دیده می شود. لبخند ستاره گونه اش و اضطرابی که بعد از بازگشت عشق زندگی اش می بینیم همگی باعث خلق یکی از بهترین نقش آفرینی های دی کاپریو می شوند.

۱۲- Romeo + Juliet

برای یک نسل خاص، فیلم باز لورمن نه یک مقدمه به یکی از مشهورترین داستان های عاشقانه جهان بلکه به آزادی بی حد و مرزی بود که می شود از اثر ویلیام شکسپیر داشت. درست است که سبک اپرایی و بیش از حد جنبشی کارگردان برای هر کسی خوشایند نیست اما چنان تاثیر عاطفی شدیدی در آن وجود دارد که جای تعجب ندارد چرا نوجوانان بیش از آنچه در کلاس های درس انگلیسی شان از این داستان خوانده بودند، به روایت بصری لاز لورمن از داستان رومئو و ژولیت علاقه نشان دادند، به ویژه با بازیگرانی که شامل دی کاپریو و کلر دینس می شدند. البته باید گفت که کشش دو جانبه دو شخصیت اصلی نیز به شدت محسوس و اثرگذار است، در حالی که بازی احساسی و همراه با اشتیاق لئو از ابتدا تا پایان تراژیکش انسان را مسحور می کند.

۱۱- Django Unchained

برداشت پر از خونریزی و وسترن اسپاگتی-طور کوئنتین تارانتینو از برده داری به احتمال فراوان مخالفان او را راضی نمی کند و گاهی اوقات راحتی او در این روایت به سمت غیرمسئولانه بودن پیش می رود. البته هنوز هم این فیلم به شدت سرگرم کننده است، با بازی هایی دلربا از ساموئل ال جکسون در نقش یک شخصیت شرور و بازی برنده اسکار کریستوف والتز در نقش دکتر کینگ شولتز تا نقش قهرمانانه جیمی فاکس که در مسیر انتقام، از یک برده به یک کابوی جایزه بگیرد تبدیل می شود. بزرگ ترین و منفورترین شخصیت داستان اما کالوین کندی با بازی لئوناردو دی کاپریو است، یک مالک مزرعه سایکوتیک که علاقه خاصی به فرانسه داشته و برده هایش را مجبور می کند که تا سر حد مرگ با هم بجنگند. بازی او به شدت نفرت انگیز و شیطانی است اما همزمان غیرممکن است که با خروج او از داستان، متوجه افت کیفیت فیلم نشد.

۱۰- The Aviator

دومین همکاری مارتین اسکورسیزی و لئوناردو دی کاپریو اولین نامزدی اسکار دی کاپریو را پس از What’s Eating Gilbert Grape در سال ۱۹۹۳ برای او به ارمغان آورد و البته نامزدی همراه با شایستگی بود. در تضادی آشکار با بازی انحرافی او در فیلم دار و دسته های نیویورکی، لئو در این فیلم بار داستان حماسی اما شخصی زندگینامه هاوارد هیوز را از ابتدا تا پایان به دوش می کشد، همراه با تیمی از بازیگران در نقش های فرعی که کیت بلانشت، کیت بکینسیل، جان سی رایلی، آلن آلدا، جود لا، دنی هیوستون و بسیاری دیگر را شامل می شود. گاهی اوقات باعث تعجب است که او برای سکانس های ابتدایی فیلم در مورد فیلمسازی بلاک باستری اش در مورد هوانوردی، همان کاریزمای نمادین دوران جوانی اش را به نمایش می گذارد اما این فرو رفتن قابل باورش در نقش یک شخصیت پارانویایی وسواسی در قسمت دوم فیلم است که به نقطه عطفی در کارنامه بازیگری او تبدیل می شود. با فیلم The Aviator، دی کاپریو بدون شک وارد قلمرو واقعی مردان اول هالیوود شد و از آن زمان هرگز این قلمرو را ترک نکرده است.

۹- The Wolf of Wall Street

مارتین اسکورسیزی بعد از خانوادگی ترین فیلمش به نام Hugo، به سراغ رکیک ترین فیلمش تا به امروز رفت. در فیلم The Wolf of Wall Street، این کارگردان برجسته به زندگی واقعی جوردن بلفورت می پردازد، یک شیاد با قدرت های فراانسانی که به سادگی سرمایه گذاران ثروتمند را سرکیسه کرده و همزمان از غوطه ور شدن در سکس و مواد مخدر ابایی ندارد. لئو با حس خوشایندی نقش این هیولای هرزگی و فساد را بازی می کند و می توان گفت که او باید به خاطر رقص خاصش در مراسم عروسی یا سکانسی که در آن در حالت نیمه کمای ناشی از مصرف مواد مخدر خود را سینه خیز به ماشینش می رساند، جایزه اسکار را دریافت می کرد. لئو یک بازی بیش از حد بزرگ در فیلمی در مورد زیاده روی ها از خود ارائه می دهد و در حالی که ۱۸۰ دقیقه فیلم مملو از نقدهای تند و زمخت است، اما تماشای شاداب ترین و پرانرژی ترین فیلم مارتین اسکورسیزی پس از GoodFellas در سال ۱۹۹۰ بسیار لذت بخش است.

۸- Revolutionary Road

در همکاری مجددی که پس از ۱۱ سال صورت گرفت، لئوناردو دی کاپریو و کیت وینسلت در این اقتباس به شدت دردناک از رمان ریچارد ییتس به کارگردانی سم مندز به نتایج فوق العاده دیگری رسیدند. فیلم Revolutionary Road بسیار از آب های تایتانیک فاصله دارد اما آن را با عشقی نفسگیر در یک منطقه حاشیه نشین و رویاهای ویران شده تعویض می کند. تفاوت شدید شخصیت های فرانک و آپریل با جک و رُز به اندازه کافی ملموس است اما بازی های هر دو بازیگر در بهترین حد ممکن قرار دارد، جایی که اشتیاق و ذوق غرق شده وینسلت در زندان شوهرش در دهه ۱۹۵۰ و بازی ویرانگر دی کاپریو در نقش یک مرد متوهم به این حقیقت منتهی می شود که زندگی او بهتر از این نخواهد شد.

۷- What’s Eating Gilbert Grape

داستان جذاب لس هالستروم از پسری در شهری کوچک که مسئولیت نگهداری از برادر کوچکتر مبتلا به مشکل روانی اش را بر عهده دارد، در اولین نگاه شبیه میدان مینی از برآمدگی های کلیشه ای و یک داستان قابل پیش بینی آشنا است اما به کلی بر همه این انتظارت غلبه کرده و با ملایمت نامحسوس و بازی های بی نقص بازیگرانش به موفقیتی بزرگ دست پیدا می کند. یکی از بهترین نقاط قوت فیلم بازی دی کاپریو است، که بازی نامزد اسکارش در نقش آرنی گریپ یک شاهکار بازیگری در نسل کنونی سینماست. این تصویر به شدت شفاف و قابل درک، یک فیلم ظاهراً هنری که تنها برای کسب اسکار ساخته شده را به یک پیشگویی درست از آینده بزرگ و بی نظیر یک بازیگر ۱۹ ساله تبدیل می کند.

۶- The Departed

برای بازیگری که به خاطر تعهد و تنش در شخصیت هایش شناخته می شود، قابل توجه است که یکی از بهترین فیلم هایش در نقشی است که باید بر همه چیز سرپوش گذاشته و هویت واقعی اش را قایم کند. با بازی در نقش یک پلیس مخفی در The Departed که خود را وارد دنیای مافیایی بوستون می کند، دی کاپریو باید دائماً خونسردی اش را حفظ کند، مبادا پوشش خود را در برابر شخصیت فرانک کاستلو با بازی جک نیکلسون از دست بدهد. بدین ترتیب، اضطراب شخصیت بیلی چنان به شکل جذب کننده ای به تصویر کشیده می شود که هم او و هم مخاطب ممکن است دچار حمله قلبی شوند. دی کاپریو در اینجا پا به پای برخی از بهترین بازیگران هالیوود پیش می رود که غیر از نیکلسون، شامل مت دیمون، ورا فارمیگا، مارتین شین و مارک والبرگ است. در پایان فیلم، او تنها جسدی دیگر در میان تلفات عنوان ترسناک فیلم است اما کار او در این فیلم نشان می دهد که این همکاری کارگردان-بازیگری هر چیزی هست غیر از یک همکاری مرده.

۵- Shutter Island

فیلم Shutter Island که به خاطر انتشار ناموقعش در ماه فوریه و قرار گرفتن تحت الشعاع دیگر تریلر او به نام Inception ، نادیده گرفته شد، یکی از شاهکارهای کمتر دیده شده اسکورسیزی است که تمرین یک ژانر خالص برای یک کارگردان نابغه به نظر می رسد، با دی کاپریویی که قدرت ستارگی خود را در نقش اصلی یک مارشال فدرال مرموز به کار می گیرد و تیمی از بازیگران مانند مارک رافلو، بن کینگزلی، میشل ویلیامز، مکس فون سیدو و جکی ارل هیلی او را در نقش های مکمل همراهی می کنند. اما این اثر هنری تحت تاثیر پیچش دیرهنگامش قرار می گیرد که مخاطب را وادار می کند که در تمام باورهای خود در مورد شخصیت اصلی بازنگری کند، تجربه ای که شخصیت لئو در فیلم نیز ناچار به پذیرش آن است. این پیچش داستانی در نهایت به یک سکانس فلش بک منتهی می شود که شاید آسیب پذیرترین سکانس این بازیگر تاکنون است. تصویری که او از توهمات لرزان یک مرد خرد شده ارائه می دهد، باعث می شود که فیلم ارزش یک بار تماشای دیگر را داشته باشد.

۴- Catch Me If You Can

اقتباس سال ۲۰۰۲ استیون اسپیلبرگ از زندگینامه فرانک ابگنیل جونیور یکی از پرسروصداترین فیلم های او به شمار می آید، که یکی از کم عمق ترین فیلم های او نیز هست. حقیقتاً، این داستان یک خلافکار نابغه واقعی به خوبی با جایگاه فیلم سازگار است، داستانی که با موسیقی های شاد جان ویلیامز تکمیل شده و کانون آن بازی دی کاپریو است که درست در موقعی از او گرفته شده که می خواست جایگاه یک شخصیت پسرانه محبوب را کنار گذاشته و وارد نقش های بالغ تر و تاریک تر شود. با تمام این بحث ها، یک لایه زیرپوستی از غم در داستان وجود دارد که شاید بعد از تماشای دوباره، مخاطب را حیرت زده کند؛ این فیلم در واقع داستان یک پسربچه وحشت زده است که برای حفاظت از خودش در مقابل واقعیات تلخ زندگی، یک ماجراجویی خطرناک را آغاز می کند.

۳- Inception

۱۱ سال بعد، در دنیایی که دنباله ها، بازسازی ها و فیلم های ابرقهرمانی بر باکس آفیس تسلط دارند، حیرت انگیز است که یکی از پرفروش ترین فیلم های علمی تخیلی دهه ۲۰۱۰ در مورد حمله به رویاهای افراد و ربودن افکارشان است. به لطف کارگردانی استادانه کریستوفر نولان است که همه چیز خوب و قابل درک پیش می رود، و به شکلی ظریف، هزارتویی از قوانین و سوررئالی با یک قاب ساده «آخرین سرقت» ترکیب می شود. بازی دی کاپریو به راحتی می توانست به چشم نیاید اما او یکی از بهترین بازی هایش را ارائه می دهد، یک بازی بسیار لایه دار و زخم خورده که تنها بازیگری در جایگاه دی کاپریو می توانست نقشش را بازی کند. اگر بازیگر دیگری برای این نقش انتخاب می شد، فیلم نولان به راحتی می توانست غم انگیزی مخفی شدن در بطن داستان را از دست بدهد که قدرت خاصی به این فیلم بلاک باستری داده بود.

۲- Titanic

بعد از مساوی کردن با فیلم بن هور در بیشترین جوایز اسکار تمام دوران و تبدیل شدن به پرفروش ترین فیلم تاریخ سینما در دوران خود، قابل درک است که شاهکار جیمز کامرون تا حدودی با یک واکنش منفی فرهنگی مواجه شود. با این وجود، دلیلی وجود دارد که چرا Titanic در تاریخ فیلمسازی چنین مورد احترام است. این فیلم به وضوح یک داستان عاشقانه تاثیرگذار است، یک شاهکار تاریخی به شدت پرجزییات، یک داستان از جایگاه اجتماعی و جنسیت، آزادی و سرکوب. در این فیلم شاهد یک داستان عاشقانه به سبک هالیوود قدیم هستیم که به شکلی بی نقص با یک اکشن تریلر استرس زا ترکیب می شود، محملی برای جلوه های ویژه بی سابقه که هرگز حس ناامیدی و تراژدی ویرانگرش را از دست نمی دهد.

همه چیز در مورد این فیلم ماندگار و نمادین است، یک شاهکار فیلمسازی کلاسیک که می تواند در کنار فیلم های حماسی افسانه ای مانند Gone With the Wind و Lawrence of Arabia قرار گیرد. البته باید گفت که هیچ کدام از این نقاط قوت نمی توانست بدون کشش جذاب بین شخصیت های لئو و کیت تحقق یابد. ستاره جوانی که در این فیلم در نقش جک داوسون ظاهر می شود، شاید مابقی دوران حرفه ایش را در تلاش برای پشت سر گذاشتن این فیلم گذرانده باشد، اما در این فیلم و بازی او در نقش جک چیزی برای شرمنده بودن وجود ندارد. ۱۰۰ سال دیگر هم که بگذرد، فیلم تایتانیک به اندازه روز اول انتشارش خاص و جذاب خواهد بود.

۱- Once Upon a Time… in Hollywood

اولین فیلمش بعد از اینکه نزدیک بود در The Revenant خود را تا سر حد مرگ سرما بدهد، لئو برنده جایزه اسکار، دیگر چیزی برای اثبات ندارد و می خواهد همه چیز را نشان دهد. بازی او در نقش یک بازیگر در حال افول به نام ریک دالتون، خود یک نقاشی رنگارنگ از چیزی است که این بازیگر را خاص ساخته است؛ کاریزمای سکسی اش، آسیب پذیری زخم خورده اش، و از کوره در رفتنی که الساعه و به شکلی غیرقابل تکرار رخ می دهد. اینکه فیلم در مورد شخصیت اوست نقش مهمی در موفقیت فیلم تارانتینو دارد، علیرغم پایان جنجالی که خوب یا بد، بازگشت تارانتینو را به ریشه های به شدت خشنش نشان می دهد، که یکی از بالغ ترین و دقیق ترین کارهای این کارگردان- نویسنده است، تصویری جذاب از پایان هالیوود کلاسیک که با وحشت یکی از تکان دهنده ترین معصومیت های از دست رفته- قتل های خانواده مانسون- همراه می شود.

بازیگران نقش های مکمل هم به خوبی نقش اول هستند، جایی که رابطه شخصیت دی کاپریو با شخصیت کلیف بوثِ برد پیت یک تیم دونفره بسیار نزدیک به سبک سینمای کلاسیک است. در شرایطی که شبح خاموش خونریزی و خشونت بر دور سر فیلم می چرخد، لئو تنها می خواهد دیالوگ هایش را درست ادا کند. وقتی جولیا باترز به او نزدیک می شود و بعد از یک بازی خوب، در گوش شخصیت لئو می گوید «این بهترین بازیگری بود که تاکنون دیده بودم»، به شدت سکانس قدرتمندی شکل می گیرد که پایان مشکلات ریک دالتون در یک روز کاری سخت است و البته یکی از بهترین نقش آفرینی های لئوناردو دی کاپریو تا به امروز.