لوییس بی. مایر، از مؤسسان شرکت فیلمسازی مشهور «مترو گلدوین مایر» می گفت: «ستاره ها ساخته می شوند. آن ها با مراقبت و بی رحمی از هیچ ساخته می شوند.» و این حرف درست هم بود. استودیوهای فیلمسازی کنترل زندگی ستاره هایی که ساخته بودند را به طور کامل در دست می گرفتند: آن ها به بازیگرها می گفتند چه شکلی باشند، چه بپوشند و چطور رفتار کنند. استودیوها حتی درباره ی روابط عاشقانه ی بازیگران و خانواده ی آن ها تصمیم می گرفتند. این فشار گاهی یک تراژدی رقم می زد، چرا که زندگی بازیگران به یک نمایش بدل می شد که سلامت روان شان را تحت تأثیر قرار می داد.
زندگی بازیگران به طور کامل تحت کنترل قرار می گرفت
۱- بازیگرانی که قراردادهای بلند مدت با استودیوهای فیلمسازی داشتند، اختیاری از خود در انتخاب نقش هایشان نداشتند. به همین دلیل، مجبور بودند هر نقشی که برای آن انتخاب می شدند را بپذیرند. اگر بازیگری از بازی در فیلمی خودداری می کرد، برای مدت مشخصی از کار معلق می شد و امکان کار در جای دیگر را نیز از دست می داد. اولیویا دی هاویلند که در فیلم «بر باد رفته» (Gone With the Wind) نقش ملانی همیلتون را ایفا کرد، اولین بازیگری بود که در برابر سیستم زورگویانه ی استودیوهای فیلمسازی ایستاد. بعد از یک دادگاه پرسرو صدا، استودیوهای فیلمسازی مجبور شدند مدت قراردادهای خود با بازیگران را به حداکثر ۷ سال کاهش دهند.
۲- استودیوهای فیلمسازی برای بازیگران دستیارانی در نظر می گرفتند که کارشان مراقبت دائمی از بازیگران بود. کار این دستیارها در حقیقت جاسوسی از یک به یک اعمال و رفتار بازیگران و ارائه ی گزارشی مفصلی درباره ی آن ها به استودیوهای فیلمسازی بود.
تبدیل کردن خود به تصویر ایده آل به روش های دشوار
۳- اندام انحنادار مریلین مونرو همواره مورد توجه قرار داشت. به همین دلیل، برای فریبنده ساختن هر چه بیشتر ظاهر خود، مونرو درون سوتینش تیله می گذاشت تا سینه هایش پُرتر به نظر برسند.
۴- کاترین هپبورن که شلوار را به دامن ترجیح می داد، همیشه با شلوار جین به سر ضبط می رفت. اما یک بار وقتی در برابر دوربین مشغول بازی بود، شلوارش را از اتاقش برداشتند تا او را وادار به پوشیدن دامن کنند، اما هپبورن زیر بار نرفت. او در حالی که تنها لباس زیر به تن داشت به سر لوکیشن بازگشت و تا شلوارش را پس ندادند از پوشیدن لباس خودداری کرد.
۵- در بسیاری از قراردادها افزایش وزن برای بازیگران ممنوع بود. به همین دلیل، اگر بازیگر زنی وزن اضافه می کرد، باید رژیم سختی قرار می گرفت. گرتا گاربو وقتی به هالیوود پیوست، مجبور شد برای ۳ هفته چیزی جز اسفناج نخورد. مارلنه دیتریش هم یک بار برای کاهش وزن خود، به مدت یک هفته چیزی جز آب گوجه فرنگی و بیسکوییت شور نخورد.
سلامت بازیگران اهمیتی نداشت
۶- بازیگران مجبور بودند به معنای واقعی کلمه در محل فیلمبرداری زندگی کنند. در زمان فیلمبرداری فیلم «بر باد رفته»، ویوین لی مجبور شد به مدت ۱۲۵ روز، ۶ روز در هفته و روزی ۱۶ ساعت کار کند.
۷- گرفتن مرخصی حتی مرخصی استعلاجی در طول فیلمبرداری غیرممکن بود. تمام تأخیرها در فیلمبرداری از دستمزد بازیگر کم می شد. یک بار که جودی گارلند حین ساخت یک فیلم دچار بیماری شد، استودیوی فیلمبرداری ۱۰۰ هزار دلار او را جریمه کرد.
توهین به بازیگران امری رایج بود
۸- رژیم غذایی جودی گارلند تحت نظارت شدید و سختگیرانه ای قرار داشت. با این حال، استودیوهای فیلمسازی که نگران هر گونه اضافه وزن این بازیگر ریزنقش بودند او را «خوک کوچولوی چاق گیس بافته» خطاب می کردند.
۹- در سال ۱۹۳۸، تعدادی از بازیگران زن که در فیلم های شکست خورده ی آن سال بازی کرده بودند، «سَم گیشه» لقب گرفتند. این بازیگران که جزء مشهورترین بازیگران آن زمان هالیوود بودند، عبارت بودند از: مارلنه دیتریش، گرتا گاربو، کاترین هپبورن و جوآن کرافورد.
۱۰- هری کان، مدیر استودیوی فیلمسازی کلمبیا در اولین دیدار خود با کارول لمبارد، بازیگر بلوند به او گفت که رنگ موهایش بیش از حد روشن و مثل روسپی ها است. لمبارد که از آن هایی نبود که به این راحتی ها خود را ببازد، جواب درخوری به توهین کان داد.
مادر شدن به وجهه ی بازیگران زن لطمه می زد
۱۱- زنان بازیگر برای لطمه ندیدن کارشان، گاهی مجبور می شدند وانمود کنند فرزند خونی شان فرزندخوانده ی آن ها است. لورتا یانگ وقتی در یک رابطه ی خارج از ازدواج از کلارک گیبل باردار شد، استودیوی فیلمسازی به او کمک کرد تا مدتی از انظار عمومی پنهان بماند و به گونه ای ترتیب دادند که او فرزند خود را «به فرزندخواندگی بگیرد».
۱۲- بارداری برنامه ریزی نشده ی بازیگران زن می توانست روند تولید فیلم را با تأخیر رو به رو کند و رسوایی به بارآورد، به همین دلیل استودیوهای فیلمسازی از مادر شدن بازیگران زن استقبال نمی کردند. به علاوه، بازیگران زن مجبور بودند آن تصویر زن خواستنی را همیشه حفظ کنند، امری که بچه دار شدن می توانست به آن لطمه بزند.
بازیگران کودکان باید همپای همکاران بزرگسال خود کار می کردند
۱۳- در عصر طلایی هالیوود، بازیگران کودک مجبور بودند پا به پای همکاری بزرگسال خود کار کنند. جودی گارلند زمانی که هنوز یک نوجوان بود، ۶ روز در هفته کار می کرد که گاهی شیفت های ۱۸ ساعته ی آوازخوانی و رقص مداوم بودند. او بعد از اتمام کار در یک فیلم، بلافاصله فیلم دیگری را آغاز می کرد.
۱۴- هیچکس با بازیگران کودک رفتار ویژه ای نداشت. شرلی تمپل، از بازیگران کودک دوران کلاسیک هالیوود، در کتاب خاطرات خود نوشته: «برای آن ها وقت مساوی پول بود و هدر رفتن وقت به معنای هدر رفتن پول و دردسر بود.»
بازیگران باید با نهایت نجابت در برابر دوربین رفتار می کردند
۱۵- از سال ۱۹۳۴ تا ۱۹۶۸، در هالیوود دستورالعمل ویژه ای به نام «اصول هیس» (Hays Code) وجود داشت. بر اساس این دستورالعمل، انجام بوسه ی شهوانی در برابر دوربین ممنوع بود. به همین دلیل، صحنه های بوسه باید طبق اصول ویژه ای اجرا می شد. در حقیقت، بوسه ی بازیگران نباید بیشتر از ۳ ثانیه به طول می انجامید.
۱۶- این اصول ویژه نه تنها در مورد شخصیت های عاشق و معشوق، بلکه در مورد شخصیت های متأهل داستان هم وجود داشت. زوج های متأهل داستان باید در تخت های جداگانه می خوابیدند.
۱۷- طبق «اصول هیس» در صحنه های عاشقانه ای که روی تخت یا کاناپه اتفاق می افتادند، باید دست کم یک پای بازیگران زن روی زمین قرار می گرفت تا این تصور برای تماشاگران به وجود نیاید که عمل جنسی ای در حال رخ دادن است.
بدون نظر