۹ عضو بدن انسان که احتمالاً به زودی تغییر خواهند کرد

جلوی آینه بروید و صاف در چشم هایتان نگاه کنید. آن بافت کوچک صورتی رنگ که گوشه ی هر دو چشم تان می بینید در حقیقت زمانی یک پلک سوم بوده است که حالا در مارها و مارمولک ها می بینیم.

و کاربرد این پلک سوم در انسان ها هم همانی بود که در این دو گونه ی جانوری هست. گرچه روشن نیست که آیا این پلک سوم در انسان ها به طور کامل رشد کرده بود یا خیر. این غضا به ضخامت دو پلکی که داریم نبود و چشم را بدون گرفتن جلوی دید مرطوب می کرد. حالا تنها چیزی که از آن برایمان باقی مانده یک بافت کوچک در گوشه ی چشمان مان است که به احتمال زیاد در آینده به کلی آن را از دست خواهیم داد. و شاید بالاخره دیگر صبح ها با آن قی ناخوشایندی که شب ها در چشم هایمان به وجود می آید، از خواب بیدار نشویم.

دانشمندان معتقدند در آینده ی دور و نزدیک انگشتان پاهایمان را به کلی از دست خواهیم داد.

اجداد ما، نخستی سانان باستانی، برای بالا رفتن از درختان به انگشت نیاز داشتند: آن ها از هم دستان و هم پاهای خود برای گرفتن شاخه های درختان استفاده می کردند. امروز می توانید این امر را در بیشتر میمون ها و شامپانزه ها ببینید؛ آن ها انگشتان پای بلندتر و انعطاف پذیرتر و پاهای شل تری دارند که به آن ها امکان آویزان شدن از شاخه های را می دهد. دامنه ی حرکتی پاهای آن ها هم این امکان را به آن ها می دهد که در صورت نیاز اجسام را از روی زمین بردارند. برای ما انسان ها حتی برداشتن خودکاری که روی زمین افتاده با استفاده از انگشتان پا کار دشواری است، اما برای خویشاوندان نخستی سان مان اینگونه نیست.

انسان ها مسیر تکاملی متفاوت داشته: به مرور شروع به صاف راه رفتن کردیم و از درخت ها پایین آمدیم، پاهایمان سفت شدند و انگشتان آن ها کوتاه از حد نیاز شدند. امروزه ما هنوز از انگشتان پای خود برای حفظ تعادل هنگام بلند شدن روی پنجه ی پاهای خود استفاده می کنیم. اگر نقش انگشتان پا در حفظ تعادل به کلی از میان برد، به احتمال زیاد در آینده انگشتان پاهایمان باهم یکی خواهند شد.

اگر تجربه ی زمین خوردن را داشته باشید، حتماً به خاطر دارید که برخورد دنبالچه با یک سطح سفت تا چه اندازه ناخوشایند است. حالا دانشمندان پیش بینی می کنند این استخوان به زودی طی فرآیند تکامل از میان خواهد رفت.

دنبالچه هم یادگار اجداد نخستی‌سان مان است. و باز هم آن ها برای داشتن دامنه ی حرکت بالاتر در میان شاخه های درختان به دم نیاز داشتند و با استفاده از آن خود را از درختی به درختی دیگر پرتاب می کردند.  گرچه سخت می شود گفت که انسان ها از چه زمانی دم خود را از دست دادند.

دهان خود را باز کنید و در آینه خوب به دندان هایتان نگاه کنید. اگر خوش شانس باشید خبری از دندان های عقل نخواهد بود و این بدان معنی است که شما محصول درست پیش رفتن فرآیند تکامل هستید.

همانطور که می دانید، دندان ها تنها عضو بدن هستند که توانایی ترمیم خود را ندارند. بنابراین اگر زمانی همه ی دندان های خود را از دست دهید و به دندانپزشک هم دسترسی نداشته باشد، تنها چیزی که می توانید بخورید غذاهای مایع است. به عقیده ی دانشمندان طبیعت دندان های عقل را به عنوان جایگزینی برای دندان های قدیمی تر و فرسوده تری به ما داد که از دوران کودکی داریم. به همین دلیل این دندان ها در سنین بالاتر رشد می کنند.

امروزه به دلیل پیشرفت های علم دندانپزشکی ما می توانیم همه یا بیشتر دندان هایمان را تا سنین بسیار بالا دست نخورده نگه داریم. و حتی اگر بعضی از آن ها را از دست دهیم، می توانیم دندان های مصنوعی جدیدی را جایگزین آن ها کنیم.

فک ما هم طی ۱۰ هزار سال گذشته دستخوش تغییر شده و پیش بینی می شود به زودی تغییرات بیشتری هم کند. در حقیقت، سریع ترین تغییر در میان اعضای بدن را فک ما داشته است. در آن دوره، زمانی که انسان های اولیه از طریق شکار و جمع آوری غذا زندگی می گذرانند، آن ها به فکی بزرگ و قدرتمند و دندان های بزرگ تر برای جویدن گوشت خام و خرد کردن گیاهان نیاز داشتند. وقتی به آشپزی و کشاورزی روی آوردند، غذای آن ها سفتی کمتری پیدا کرد و به همین دلیل فک آن ها کوچک تر شد تا با نیازهای فعلی آن ها مطابقت یابد.

با گذشت زمان، فک ما کوچک تر و کوچک تر شد و احتمالاً این روند تا آینده ادامه خواهد داشت. با وجود مواد غذایی فرآوری شده که به جویدن زیادی نیاز ندارند، انسان های آینده احتمالاً خصوصیات چهره ی ظریف تر با فک باریک و استخوان گونه ی صاف خواهند داشت.

برخی اعضای بدن به جای از میان رفتن، بازگشته اند. صدها سال قبل، لوبیاچه (فابلا)، استخوانی کوچک در پشت زانو، تنها در حدود ۱۱ درصد از مردم دنیا وجود داست و دانشمندان تصور می کردند به زودی به کلی از میان خواهد رفت. اما برخلاف انتظار، این استخان کوچک به بدن ۳۹ درصد از مردم حال حاضر دنیا راه یافته است.

علت بازگشت لوبیاچه هنوز به طور دقیق روشن نیست، اما برخی معتقدند ما از اجداد خود بلندقد تر و سنگین وزن تر هستیم. با بهتر و مغذی تر شدن رژیم غذایی مان، عمر طولانی تر و قد بلندتری پیدا کردیم. حالا احتمالاً در نقطه ی اوج فرآیند تکامل قد خود هستیم. و استخوان لوبیاچه به این دلیل در بدن مان ظاهر شده که سطحی صاف برای تاندون پشت زانو ایجاد کند تا اصطکاک کاهش یابد و احتمال آسیب بر اثر ساییدگی کمتر شود.

عضله ی دو سر بازویی گرچه حالا در بدن ما وجود دارد اما به خوبی آنچه اجداد باستانی مان از آن برخوردار بودند، نیست. همه آنچه در مسیر فرآیند تکامل رخ داده به طور ۱۰۰ درصد به نفع ما نبوده است. صرفاً تعدادی ویژگی به بهترین شکل ممکن خود را وفق داده اند. و این مسأله در مورد عضلات ما هم صدق می کند: آن ها به مرور زمان کوچک تر و ضعیف تر شده اند، به ویژه عضلات نیم تنه ی بالایی بدن.

در دوران باستان،، انسان ها به عضلات بزرگ و قدرتمند نیاز داشتند تا بتوانند کارهای جسمی سنگینی زیادی که داشتند را انجام دهند، از شکار کردن و حمل شکار خود گرفته تا ساخت ابراز و سرپناه. با گذشت زمان اما کارها را نه تها ساده تر نشدند، بلکه عکس آن رخ داد. در حقیقت، شخم زدن زمین های کشاورزی و ساخت سازه های پیچیده به قدرت و استقامت بدنی زیادی نیاز داشت.

اما رفته رفته سر و کله ی پیشرفت های تکنولوژیک پیدا شد، توانایی های فیزیکی جای خود را به قدرت ذهن دادند و ماشین ها انجام بسیاری از کارهایمان را در دست گرفتند، در اغلب موارد حتی بهتر از خودمان. ما رفته رفته سبک زندگی بدون تحرک تری پیدا کردیم و زمان بیشتری را جلوی کامپیوترها گذراندیم. و عضلات مان کماکان در حال آب رفتن هستند، صرفاً به این خاطر که دیگر به آن ها نیاز نداریم و به احتمال زیاد، با ادامه ی پیشرفت ها، ما نحیف تر خواهیم شد و تشکیل توده ی عضلانی برایمان دشوارتر خواهد شد.